20 - 02 - 2014

ένα χειμωνιάτικο απόγευμα....
20 - 02 - 2014  

Το απόγευμα είχε γλυκανει ο καιρος ,
κι εγώ σκέφτηκα να κάνω μια από τις αγαπημένες μου 

βολτες ,
στη θάλασσα δίπλα .....
αφού ηρέμησαν κι οι αέρηδες ,
δεν είχα κίνδυνο να με κάνουν πάλι παπί τα κύμματα .....
Ελάχιστοι ψαράδες, διάσπαρτοι, με τα καλάμια τους στη σειρά σαν στρατιωτάκια. ...
άλλος καθόταν μέσα στο τζιπ του, άλλος σε κάθισμα ειδικό, εξοχής, από εκεινα που στο πλάι έχουν θήκη για φραππε. ....
περπατουσα δήθεν αδιάφορα, ωστόσο ειλικρινά απολαμβανα να παρατηρώ τις μικρές στιγμές των άγνωστων σε εμένα ανθρώπων... πίσω από τα σκουρα γυαλιά μου. ...μέχρι που έπεσε το βλέμμα μου πάνω του...
Η μάλλον Οχι.. ...
Πρώτα με τρόμαξε η φωνή του. .....
Στεκόταν εκεί, μπροστα στις γιγαντιαίες πέτρες-βράχους της παραλίας, ξυπόλυτος, με τα ποδια του ματωμένα. ....
Κι έβριζε. ....έβριζε τις πέτρες. ...τσακωνοταν με τις πέτρες. .....
Ακατάληπτες λέξεις, θυμωμένος. ....σήκωνε τα ματωμένα ποδια του ένα ένα σαν να τα έδειχνε,
λες και τον άκουγαν οι βραχοι , πλησίαζε μετά στα κυμματα, βουτουσε μέσα τα ποδια του,
βγάζοντας ένα "αχ" που δεν ξεχωριζα .....
ανακουφιση ήταν, ή πονος. .....

Κρύφτηκα πίσω από κάτι αρμυρικια. ...
ήθελα να τον πλησιάσω,
να δω.. ..
αν μπορούσα να τον βοηθήσω. ....και πως. .....
Φαινόταν οτι το μυαλό του το είχε χάσει. ...
δεν μπορείς να μαντέψεις ηλικίες εύκολα, σε ανθρώπους που βρίζουν και τσακωνονται με τις πέτρες.....
άλλωστε,.....
θαρρώ πως το μυαλό τους είναι τόσο αγνό, σαν το μυαλό μικρού παιδιού,
δίχως τις κακιες που κρύβει η πονηρια....
Κι έτσι, δεν τον υπολόγισα περισσότερο από σαράντα....
Οταν ξαναθύμωσε, και άρχισε πάλι να μαλώνει και να βρίζει τις πέτρες, σηκωνει το πόδι του το ματωμενο έτοιμος να κλωτσησει τον βράχο. ..
- "μηηηη! !!!!", φωναξα δυνατά, μη αντέχοντας να ξαναδώ το ξυπόλυτο πόδι του να ματωνει.
Σαν να τον χτύπησε ηλεκτρισμός.
Σηκωσε τα ματια και κοίταξε προς τα αρμυρικια. ...και με είδε .
Θυμωμένο και γαλήνιο μαζί το βλέμμα του, θυμος και απορια μαζί. ........
- "ε, τι θες; " με ρώτησε. ...
Με το που τον άκουσα, ένοιωσα σαν να πέρασε από μένα ηλεκτρισμός. ...
Τον θυμήθηκα αμέσως. ......τον έβλεπα στην εκκλησία ...
Τον συνόδευαν μυθοι και παραμύθια....
ορφανια...βιασμος στην ψυχή και στο σώμα του από τον πατριο του, πάει,
το έχασε το μυαλό του.. ...
τον αγκάλιασε η εκκλησία. ..... έπαιρνε τα φάρμακα του.....
Τώρα γιατί. .....
γιατί παλι πληγές στο σώμα του.. ....
Αφού εκείνες της ψυχής του , έτσι κι αλλιώς, δεν μπόρεσε να τις γιατρεψει. .....
κι έχασε το μυαλό του .......
Γιατί πάλι πληγες ........;

....άλλη μια φορά κατέβασα το κεφάλι μου ανίκανη να αλλάξω ΟΛΑ αυτά που δεν μου άρεσαν. ....

κι είναι Χριστούλη μου, τόσα πολλά αυτά που φερνουν πόνο, που δεν μου αρέσουν στον όμορφο αυτό κόσμο  Σου .....

Ειναι τόσα μα τόσα πολλά τα άδικα Σου. ...!!!!!

Σαν το "αντίο " που είπαμε στο κορίτσι της γειτονιας μας.. ...
χτες την Κυριακή....

Τόσο πολύ άδικο ,  τοσο πόνο,
πως  το  χωρά  η  ΑΓΑΠΗ  Σου ;