ο κότσυφας και οι αναμνήσεις του....

Μια φορά και έναν καιρό
σε μία μικρή γειτονίτσα

ζούσε ένας  πανέμορφος, 
περήφανος, 
ελεύθερος κότσυφας...

Πετούσε στον ουρανό 
 










και ζούσε πιάνοντας σκουλήκια....
  


 
 τρώγοντας φρούτα τον χειμώνα....






για να δροσίζεται  κολυμπούσε τα καλοκαίρια 

και ήταν όπως όλα τα άλλα πουλιά.

Αλλά είχε μια συνήθεια: 

κάθε φορά που κάτι συνέβαινε στη ζωή του, 

είτε καλό είτε κακό, 

ο κότσυφας σήκωνε και μια μικρή πέτρα από το έδαφος. 



 Κάθε μέρα καθόταν και έβλεπε τα πετραδάκια,   




 γελούσε με τις όμορφες στιγμές,

έκλαιγε για τις κακές στιγμές. 


 


















 Κουβαλούσε τα πετραδάκια πάντα μαζί του, είτε πετούσε στον ουρανό, είτε περπατούσε στη γη, δεν τα άφηνε ποτέ και πουθενά.



















 
Μεχρι που έφτασε καιρός που  ο κότσυφας που πετούσε ελεύθερα, δεν μπορούσε πλέον ούτε να περπατήσει σωστά στη γη, 

ήταν αδύνατο να μετακινηθεί από μόνος  του.
 
 Δεν μπορούσε ούτε να κυνηγήσει πλέον. 







Μόνο η βροχή το ξεδιψούσε. 

 








Παρόλες τις δυσκολίες, ο κότσυφας πρόσεχε σαν τα μάτια του 

όλα τα πετραδάκια του, 

τις ανεκτίμητες αναμνήσεις του.

Μετά από λίγο καιρό ο κότσυφας πέθανε από την πείνα και τη δίψα. 

Το μόνο που απέμεινε να θυμίζει 
για πολύ καιρό τον όμορφο κότσυφα 
στηνμικρή γειτονίτσα.....

ήταν μία στοίβα από άχρηστες πέτρες.

Τι είναι αγάπη;

Τι είναι αγάπη; 
μπορεί άραγε κανείς να την ορίσει επιγραμματικά λέγοντας είναι ‘’αυτό’’ και ‘’αυτό’’ και δεν είναι ‘’εκείνο’’;
Μπορείς να αγαπήσεις έναν άνθρωπο, ένα ζώο και ότι άλλο έμψυχο ζει και κινείται πάνω στη γη. Δεν σταματάει όμως ποτέ εκεί…
Μπορείς ακόμη να αγαπήσεις μία φωτογραφία, ένα παιχνίδι, μία δουλειά, μια στιγμή που εύχεσαι να κρατήσει για πάντα. Μπορείς να αγαπήσεις καθετί άψυχο και να του δώσεις εσύ ζωή χάρη στην αγάπη σου!
Όλοι κρύβουμε μέσα μας μία αγάπη για κάποιον ή για κάτι. Άλλοτε μεγάλη και φανερή άλλοτε μικρότερη και κρυφή και καμιά φορά όλα μαζί!
Η αγάπη δεν έχει πρόσωπο, ηλικία, χώρο και χρόνο. Δεν έχεις λόγο πολλές φορές για ν’ αγαπάς, και αυτό ακριβώς είναι που σε μαγεύει! Δεν μπορείς να το εξηγήσεις ούτε να το περιγράψεις με λέξεις, αγαπάς γιατί απλά έτσι νιώθεις!
Η δύναμη της αγάπης είναι καταλυτική, εισχωρεί βαθειά μέσα στην καρδιά μας, καθορίζει την κάθε στιγμή το κάθε μας λεπτό.
Μπορεί να γιατρέψει τον πόνο σωματικό και ψυχικό, μπορεί να κάνει τα άσχημα στα μάτια μας να φαντάζουν όμορφα, τα ασήμαντα να μοιάζουν σημαντικά και τα μικρά, μεγάλα. Γι αυτό είναι άλλωστε τόσο μαγική, γιατί μπορεί να τα αλλάξει όλα!
Και αφού λοιπόν όλα αυτά τα καλά πηγάζουν από την αγάπη τότε γιατί πολλές φορές αυτή μας πληγώνει; Η απάντηση είναι απλή: γιατί η αγάπη δεν έχει λογική ( πως γίνεται να χωρέσει η λογική άλλωστε μέσα σε τόση μαγεία;)
Όταν αγαπάς τυφλώνεσαι, δεν βλέπεις τα πράγματα αντικειμενικά και καθαρά. Ζεις το όνειρο, μέσα στο ροζ σου συννεφάκι ώσπου μία μέρα ξυπνάς απότομα και αντικρίζεις την πραγματικότητα (‘’καλά τι σκεφτόμουν τότε;’’ χιλιοειπωμένη φράση όλων μας).
Την αγάπη πρέπει να μάθεις να την χειρίζεσαι σωστά, να την ελέγχεις και να την μοιράζεις με δόσεις εκεί που πρέπει. Φαντάσου κάτι σαν ένα είδος συναλλάγματος όπου πληρώνεις με αγάπη και πληρώνεσαι αντίστοιχα.
Είναι αυτό που λέμε ‘’ ό ,τι δίνεις παίρνεις’’. Μοίρασε μπόλικη αγάπη στους γύρω σου για να νιώσεις άνθρωπος, πάρε αρκετή πίσω για να νιώσεις ζωντανός, φύλαξε όμως και μία γερή δόση και δώσε την στον εαυτό σου για να νιώσεις όμορφος.
Αγάπα με την ψυχή σου, τις ψυχές των άλλων, αλλά πρώτα αγάπησε την δική σου την ψυχή!


 – www.thessalonikiartsandculture.gr

Γιατί τα κοάλα αγκαλιάζουν τα δέντρα.....

Το κοάλα γέρνει προς τα εμπρός και με ένα σχεδόν στοργικό τρόπο, αγκαλιάζει τον κορμό του δένδρου.

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί συμβαίνει αυτό όμως;

Οι επιστήμονες, από το Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης ανακάλυψαν το σκεπτικό πίσω από αυτή την ασυνήθιστη πράξη αυτών των  χαριτωμένων ζώων.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν εξοπλισμό προηγμένης τεχνολογίας για να κάνουν τη μελέτη τους. Αυτό που τράβηξε την προσοχή τους ήταν τα αποτελέσματα των θερμικών  καμερών που χρησιμοποιούσαν για την παρακολούθηση των κοάλα. Κατά τη διάρκεια των εξαιρετικά ζεστών ημερών, τα κοάλα αντί να αναρριχηθούν στην κορυφή των δέντρων, κατέβηκαν στις χαμηλότερα  και πιο δροσερά σημεία και έκαναν αυτό που κάνουν καλύτερα: αγκάλιασαν σφιχτά τα δέντρα.

Σε μια προσπάθεια να ελέγξουν τον τρόπο που ρυθμίζουν τις θερμοκρασίες σώματος , οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι αναρριχούνται σε όλη τη διαδρομή μέχρι την κορυφή των δέντρων έτσι ώστε να έχουν καλύτερη πρόσβαση στα φύλλα, πηγή τροφής τους. Από την άλλη πλευρά, όταν οι  ημέρες έγιναν θερμότερες, τα κοάλα άρχισαν να κατεβαίνουν και να κολλούν (κυριολεκτικά) προς τα κατώτερα μέρη των δέντρων.



Ο Δρ Michael Cairns εξήγησε ότι τα αποτελέσματα της θερμικών μετρήσεων ήταν εκπληκτικά. Βοήθησαν  τους επιστήμονες να συνειδητοποιούν ότι αυτό που τα κοάλα έκαναν δεν ήταν μια τυχαία συνήθεια, αλλά, στην πραγματικότητα, ήταν ο πιο αποτελεσματικός τρόπος με τον οποίο έπρεπε να αποφύγουν την υπερβολική θέρμανση και να μειώσουν τη θερμοκρασία του σώματός τους.

Τα μεγάλα δέντρα έχουν το δικό τους μικροκλίμα και αυτό είναι σωτηρία για τα κοάλα κατά τις ημέρες που η θερμοκρασία αυξάνεται σε μεγάλο βαθμό. Με τη βοήθεια των θερμικών καμερών, φάνηκε ότι κατά τη διάρκεια των εξαιρετικά ζεστών ημερών  τα κοάλα, με το αγκάλιασμα των δέντρων,μείωναν τη θερμοκρασία του σώματός τους, μέχρι επτά βαθμούς… 

η δύναμη μιάς αγκaλιάς  και πόσο ευεργετική είναι μία αγκαλιά στην υγεία...

Η επαφή με τη φύση μπορεί να έχει μόνο ευεργετικά αποτελέσματα για τη φυσική και ψυχική μας υγεία. Και εάν το σκεφτείτε, είναι λογικό, διότι η φύση είναι το πραγματικό μας σπίτι. Ο Richard Ryan, επικεφαλής συγγραφέας και καθηγητής της Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ, αναφέρει τα εξής: «Η φύση αναζωογονεί την ψυχή. Συχνά, όταν αισθανόμαστε εξαντλημένοι, φτιάχνουμε ένα φλιτζάνι καφέ, αλλά η έρευνα δείχνει ότι ο καλύτερος τρόπος για να γεμίσουμε ενέργεια είναι να έρθουμε σε επαφή με τη φύση. Σύμφωνα με την ερευνήτρια στον τομέα περιβάλλοντος και συμπεριφοράς Frances “Ming” Kuo από το Πανεπιστήμιο του Ιλινόις, αποτελεί έναν ουσιαστικό παράγοντα για τη διατήρηση της καλής υγείας.

Η ίδια αναφέρει τα εξής: «Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών που πέρασαν, υπήρξαν διάφοροι δικηγόροι, αρχιτέκτονες, καθώς και δημοφιλείς συγγραφείς που υποστήριξαν ότι η φύση διαθέτει θεραπευτικές ιδιότητες. Μέχρι και πρόσφατα όμως, οι ισχυρισμοί τους δεν έχουν υποβληθεί σε αυστηρή επιστημονική αξιολόγηση». Η ενέργεια που προέρχεται από τη φύση – τη γη, τον ήλιο, τον ουρανό, το τοπίο, το χρώμα και τον χρόνο επηρεάζει τους ανθρώπους, τα ζώα και πιθανόν κάποιες καταστάσεις. Αυτό προωθεί την αρμονία και βοηθά την αντιμετώπιση ή μερικές φορές την παρεμπόδιση φυσικών και ανθρωπογενών καταστροφών.

Πέρα όμως από τις ευεργετικές ιδιότητες που μπορεί να έχει γενικά η επαφή με τη φύση, πριν λίγα χρόνια η Εναλλακτική Δράση δημοσίευσε μια σειρά από έρευνες για τις ευεργετικές ιδιότητες της γείωσης. Της διαδικασίας δηλαδή του να στεκόμαστε με γυμνά πόδια στο χώμα. Πρόσφατες έρευνες σχετικά με τις επιπτώσεις της Γείωσης έδειξαν ότι προκαλεί αύξηση της δραστηριότητας του παρασυμπαθητικού νευρικού συστήματος και μειώνει τη δραστηριότητα του συμπαθητικού. Μια και οι περισσότεροι από εμάς βρισκόμαστε σε μια κατάσταση υπερλειτουργίας του συμπαθητικού μας συστήματος, οτιδήποτε ενθαρρύνει τη δραστηριότητα του παρασυμπαθητικού είναι ευεργετικό.

Επιπλέον, περαιτέρω έρευνες σε άλλες παραμέτρους του στρες έδειξαν ότι η Γείωση ομαλοποιεί άμεσα την έκκριση κορτιζόλης, σήμα κατατεθέν του στρες στον οργανισμό καθώς και την έκκριση μελατονίνης, η οποία είναι ζωτικής σημασίας για έναν καλό ύπνο και, ενδεχομένως, για πολλά περισσότερα. Καταπολεμά τις φλεγμονές και ενισχύει τη ροή του αίματος. Τώρα, σε πρόσφατη έρευνα ( back-to-nature.gr, )  αποδεικνύεται ότι και το αγκάλιασμα των δέντρων έχει επίσης πολλές ευεργετικές ιδιότητες για τον οργανισμό μας. Υπενθυμίζουμε ότι η πρακτική του αγκαλιάσματος των δέντρων αποτελεί και μια αρχαία πρακτική διαλογισμού.
Ο όρος «treehugger» πρόκειται για προσβολή που χρησιμοποιείται εναντίον των οικολόγων την οποία όμως οι ίδιοι υιοθέτησαν με προθυμία. Είναι ένας τρόπος να δείξει ένα άτομο ότι ενδιαφέρεται για τα δέντρα. Ωστόσο, σύμφωνα με τους επιστήμονες, το αγκάλιασμα των δέντρων αξίζει πολλά περισσότερα.
Το βιβλίο του Matthew Silverstone, Blinded by Science, αποδεικνύει ότι τα δέντρα πράγματι μπορούν να έχουν θετικές επιπτώσεις στην υγεία του ανθρώπου σε προβλήματα όπως είναι η κατάθλιψη, η συγκέντρωση, το άγχος και ορισμένες ψυχικές ασθένειες. Ανακάλυψε, ακόμη, ότι όταν αφιερώνουμε χρόνο κοντά σε δέντρα − όπως και όταν τα αγκαλιάζουμε − μπορεί επίσης να ανακουφίσει τους πονοκεφάλους μας.
Πολυάριθμες μελέτες σε παιδιά έχουν δείξει σημαντική βελτίωση στην ψυχολογία και τη φυσιολογία τους όταν ασχολούνται με φυτά και δέντρα. Μια έρευνα έδειξε ότι τα παιδιά λειτουργούν καλύτερα υπό συνθήκες πρασίνου και είναι περισσότερο δημιουργικά όταν βρίσκονται σε φυσικό, πράσινο περιβάλλον.
Ο Silverstone διευκρινίζει ότι δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε ένα πράσινο περιβάλλον αλλά και με το ότι οι ιδιότητες δόνησης των δέντρων και των φυτών είναι αυτές που στην πραγματικότητα επιφέρουν θετικές επιπτώσεις στην υγεία μας. Ένα πείραμα έδειξε ότι ένα ποτήρι νερό στο οποίο έχει γίνει επεξεργασία με δόνηση 10Hz έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τα ποσοστά θρόμβωσης στο αίμα μας σχεδόν αμέσως. Το ίδιο συμβαίνει και με τα δέντρα, τα οποία έχουν διαφορετικά μοτίβα δόνησης από εμάς.

υ.γ.
νομίζω ότι εξ ίσου ευεργετικό είναι για μένα τουλάχιστον όταν "χαζεύω"  εικόνες από ζωάκια να κάνουν αγκαλιές....
μη μπορώντας να αντισταθώ στη γλύκα τους...παραθέτω ορισμένες φωτογραφίες που βρήκα στο διαδίκτυο 

 

αναγνωρίζω τα συναισθήματά μου.... Άρθρο του Tony Schwartz

αναγνωρίζω τα συναισθήματά μου....

Άρθρο του Tony Schwartz
«Πώς αισθάνεσαι;»
Πολλές φορές κάνουμε αυτή την ερώτηση ο ένας στον άλλο και συνήθως εννοούμε: «Πώς είσαι;» ή ακόμα και «Τι κάνεις;», με τις αυτόματες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα να είναι συνήθως πτυχές του «Καλά είμαι». Όμως αυτό που εννοούμε εδώ είναι: «Πώς αισθάνεσαι πραγματικά;»
Παρά το γεγονός ότι η συναισθηματική μας κατάσταση επηρεάζει βαθιά την ποιότητα της ζωής μας, πολλοί από εμάς δεν γνωρίζουμε πώς αισθανόμαστε σε κάθε δεδομένη στιγμή ή ποια μπορεί να είναι η επίδραση του κάθε συναισθήματος. Οι περισσότεροι δε δίνουμε μεγάλη προσοχή στα συναισθήματά μας και προτιμούμε να μην τα εκφράζουμε, ώστε να μην γίνονται εμπόδιο κατά τη διάρκεια της ημέρας μας.
Δυστυχώς όμως, αυτό δεν είναι δυνατόν. Δεν είμαστε μηχανές, ούτε ρομπότ. Σκεφθείτε πώς αισθάνεστε όταν βρίσκεστε στην καλύτερη διάθεση. Πώς μπορείτε τότε να χαρακτηρίσετε τον εαυτό σας; Στην καλύτερη περίπτωση, αισθανόμαστε θετικά, είμαστε χαρούμενοι, νιώθουμε αυτοπεποίθηση, ηρεμία, συγκέντρωση, ενθουσιασμό, είμαστε ανοιχτοί και αισιόδοξοι. Επίσης νιώθουμε πιο παραγωγικοί και έχουμε καλύτερες σχέσεις με τους άλλους.
Στη χειρότερη περίπτωση, συνήθως βιώνουμε τα αντίθετα συναισθήματα: αρνητικότητα, δυστυχία, αυτοαμφισβήτηση, ανυπομονησία, ευερεθιστότητα, αμυντικότητα και απαισιοδοξία. Νιώθουμε ότι η αίσθηση της προσωπικής μας αξίας βρίσκεται σε κίνδυνο, το όραμά μας στενεύει και η ενέργειά μας καταναλώνεται στην αυτοπροστασία.
Φανταστείτε ότι αισθάνεστε να παραμονεύει στο σκοτάδι μια σοβαρή απειλή για τη σωματική σας ευεξία. Στη συνέχεια θα σας ζητηθεί να λύσετε ένα πολύπλοκο πρόβλημα. Τί θα κάνετε; Σε αυτή την αντίδραση «μάχης ή φυγής», δύσκολα θα μπορούσατε να σκεφτείτε καθαρά ή δημιουργικά και θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο να συνεργαστείτε αποτελεσματικά. Οι περισσότεροι από εμάς κινούνται κατά μήκος του φάσματος μεταξύ καλύτερου και χειρότερου όλη την ημέρα, ανάλογα με το τι συμβαίνει γύρω μας.
Τα πιο διαδεδομένα ανέκφραστα συναισθήματα περιστρέφονται γύρω από τη δυστυχία
Η δυστυχία δεν είναι ένα φαινόμενο της εποχής ή το μόνο πράγμα που αισθανόμαστε. Αυτό που φαίνεται να έχει αλλάξει στην ανθρώπινη εξέλιξη, μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο, είναι το διαπεραστικό, για τον εαυτό μας, αντίκτυπο των αυξημένων προσδοκιών στις ζωές μας, που οδηγεί σε άγχος, αβεβαιότητα και καταλήγει στην αίσθηση ότι όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα μας καταβάλλουν.
Επομένως, ποια είναι η αξία να κάνουμε τους ανθρώπους να εκφράσουν αυτό που πραγματικά αισθάνονται, αντί να διατηρούν τα πράγματα κρυφά και ήπια; Η απάντηση είναι ότι η αναγνώριση των συναισθημάτων μας, έχει την τάση να διαχέει το φορτίο τους και να μειώνει την επιβάρυνση που δημιουργούν. Ο ψυχολόγος Νταν Σίγκελ αναφέρεται σε αυτή την πρακτική ως «Ονομάστε τα, για να τα δαμάσετε».
Είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που δε γνωρίζουμε
Η άρνηση ή αποφυγή των συναισθήματων, δεν τα κάνει να εξαφανίζονται, ούτε περιορίζει τις συνέπειές τους πάνω μας, ακόμα κι αν γίνεται χωρίς να έχουμε επίγνωση. Παρατηρώντας και αναγνωρίζοντας τα συναισθήματά μας, μας δίνεται η ευκαιρία να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να δούμε τις επιλογές που έχουμε με κάθε θέμα και πως θα το αντιμετωπίσουμε.
Τα συναισθήματα είναι απλά μια μορφή ενέργειας τα οποία πάντα αναζητούν την έκφραση. Παραδόξως, το να μοιραζόμαστε με απλά λόγια αυτό που αισθανόμαστε, μας βοηθά στην καλύτερη διαχείριση ακόμα και των πιο δύσκολων συναισθημάτων. Με το να τα αποκαλούμε με το όνομά τους, τα αποδεχόμαστε και αναλαμβάνουμε την ευθύνη για αυτά, γεγονός που καθιστά λιγότερο πιθανό ότι θα διοχετευθούν εις βάρος των άλλων κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Πριν από αρκετές εβδομάδες, ένας από τους συναδέλφους μου βρισκόταν σε μία νέα ομάδα, τα μέλη της οποίας δεν ήταν καθόλου εξοικειωμένα με την αναγνώριση των συναισθημάτων. Όμως, το πρώτο μέλος που ρωτήθηκε πώς αισθανόταν είπε: «Στην πραγματικότητα, αισθάνομαι λίγο αγχωμένος και δε μπορώ να εστιάσω στη συνεδρία. Άκουσα σήμερα το πρωί, ότι χθες το βράδυ η στέγη του σπιτιού μου κατέρρευσε εντελώς και ότι η γυναίκα και τα παιδιά μου ήταν μέσα».
Ευτυχώς, κανείς δεν τραυματίστηκε, αλλά υπάρχει αμφιβολία ότι μοιράζοντας αυτή την είδηση, οι προκύπτουσες ανησυχίες του, ήταν υγιείς και συνεπείς, αν μη τι άλλο επειδή ήταν ένα τέτοιο σημαντικό γεγονός; Οι επιπτώσεις αυτής της κατάθεσης συναισθημάτων ήταν μετασχηματιστικές σε ένα άλλο μέλος, το οποίο ήταν γενικά πολύ σκεπτικό σχετικά με την αξία της ανταλλαγής συναισθημάτων, στάση για την οποία συνήθως δεν άλλαζε γνώμη. «Τώρα το συνειδητοποίησα», είπε στα άλλα μέλη «πόσα πράγματα περνούν καθημερίνά στη ζωή μας χωρίς να λέγονται και ποιο είναι το κόστος τους, όταν τα κρατάμε μέσα μας».
Προς απογοήτευση μου, υπάρχουν ακόμη φορές όπου τα αρνητικά συναισθήματα με κατακλύζουν χωρίς να το γνωρίζω. Η επίδραση τους εμφανίζεται στον τόνο της φωνής μου ή στην επιλογή των λέξεων και η λύση μου είναι να στρέφομαι προς τους συναδέλφους μου για βοήθεια. Κάθε φορά που έχω την αίσθηση ότι μπορεί να αισθάνομαι αρνητικά συναισθήματα, έχω ζητήσει απλά να με ρωτούν «Πώς αισθάνεσαι;».
Αυτή η ερώτηση, είναι συνήθως το μόνο που χρειάζομαι, για να τα παρατηρήσω. Αμέσως μετά, είμαι σχεδόν πάντα έτοιμος να διαχειρίζομαι πιο ομαλά ό,τι συμβαίνει μέσα μου. Οπότε, εσείς, πώς αισθάνεστε;
Πηγή: nytimes.com

Μ. Βαμβουνάκη: Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια…

 

Απόσπασμα από το βιβλίο της Μ. Βαμβουνάκη, Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη, Εκδ. Ψυχογιός

 

 

Της θύμιζε κατά τις συνεδρίες τους εκείνο το ωραίο του Νίτσε: «Μ’ αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ’ την πληγή του».

Να δουλέψουμε με τις πληγές μας αλλά να μην τις γλείφουμε∙ κινδυνεύουμε να διαστρέψουμε τις ηδονές μας. Η ψυχή είναι πανίσχυρη. Μην κολλάς! Μην κολλάς ούτε στην ψυχανάλυση, προορίζεται μονάχα για τις πληγές, για την ψυχή σου θα προχωρήσεις πιο πέρα, στην πνευματική περιπέτεια.

Για να σου δώσω να καταλάβεις, είναι σαν να πηγαίνεις σε έναν ορθοπεδικό γιατί έσπασες το πόδι σου. Ο ορθοπεδικός θα σου γιατρέψει το κάταγμα, δε θα σου μάθει όμως ούτε να βαδίζεις, ούτε ποιο δρόμο θα περπατήσεις, ούτε πολύ περισσότερο τον προορισμό. Η ευθύνη σου είναι αμεταβίβαστη.

Αν κάτσεις εκεί να σου χαϊδεύουν, να σου κάνουν μασάζ στο σπασμένο πόδι σου, θα ατροφήσεις, θα μείνεις ακίνητη. Ο δρόμος είναι αποκλειστικά δικός σου. Πολύ δύσκολο αυτό αλλά τίποτα σαγηνευτικότερο. Ετοιμάσου να με εγκαταλείψεις πριν παραλύσεις στο ντιβάνι μου.

Να μην εμπιστεύεσαι με την πρώτη τα συναισθήματά σου, ούτε αγαπώ, ούτε δεν αγαπώ να λες εύκολα. Τα ένστικτα ξέρουν θαυμάσια να προσποιούνται πως είναι συναισθήματα ή να εκλογικεύουν την παρουσία τους με δήθεν πνευματικές ιδέες. Μην νομίζεις καν ότι συμπονάς τον άλλον όσο νομίζεις.

Πάρα πολλές φορές συμπονούμε από ταύτιση, όχι από ανθρωπιά. Παίρνουμε το δράμα του άλλου μέσα μας, φανταζόμαστε πως είμαστε εμείς που μας συμβαίνει και μ’ αυτή τη μετάθεση υποφέρουμε επειδή υποφέρουμε για μας. Συχνά δηλαδή η λύση για κάποιον είναι αυτολύπη.

Θέλω να πω δεν είναι ο άλλος το θέμα της στενοχώριας μας, αιτία είναι η ιδέα μας ότι ίσως συμβεί αυτό σε μας και προληπτικά το ζούμε. Πάλι ο εγωκεντρισμός κάνει παιχνίδι, πολύ δύσκολα συμπάσχουμε με τα παθήματα του όντως άλλου, πάρα πολύ δύσκολα τον καταλαβαίνουμε. Πώς να σου το πω;

Δε γίνομαι εγώ εσύ, κάνω εσένα εγώ… Εκείνο που έλεγαν οι αρχαίοι, πως «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», στην πραγματικότητα των συναισθημάτων, εγώ σου λέω πως μέτρον πάντων: Εγώ. Ο πλησίον είναι τρομερά απόμακρη γη. Για να μη σου πω ανύπαρκτη…Η ουτοπία του άλλου! Μακάρι, και πιθανόν να υπερβάλλω.

Άλλο μετουσιώνω ένα πάθος μου, άλλο το εκλογικεύω. Η μετουσίωση είναι αγώνας και κάποτε υπέρβαση, η εκλογίκευση είνα πρόφαση εν αμαρτίαις. Μην κρίνεις από τις πράξεις αυτές καθαυτές, δεν εξηγούν πάντα την ουσία τους.

Να γυρεύεις την κρυμμένη πρόθεση, εκεί υπάρχει η εντιμότητα, η καθαρότητα ή όχι της καρδιάς. Ένας υπέρμετρα εγωιστής μπορεί να διαλέξει για επίδειξη το ρόλο αγίου. Να ζει με σκληρή άσκηση, να κινείται με εντυπωσιακή ευσέβεια, να μοιράζει περιουσίες στην ελεημοσύνη.

Όμως σκοπός του δεν είναι η συμπόνοια, είναι η προβολή, η επίδειξη, ένας αυτοθαυμασμός∙ ένας θρίαμβος στον δικό του κύκλο.

Να προσέχεις. Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια.

Osho: Γιατί επιλέγουμε τη μιζέρια;

Η μιζέρια σε κάνει ικανό να προσελκύεις το ενδιαφέρον των άλλων Όταν είσαι μίζερος ασχολούνται μαζί σου, σε συμπονούν. Όλοι αρχίζουν να σε προσέχουν. Ποιος θα ήθελε να ενοχλήσει έναν μίζερο άνθρωπο; Ποιος ζηλεύει έναν μίζερο άνθρωπο; Ποιος θέλει να ανταγωνιστεί έναν μίζερο άνθρωπο; Αυτό θα ήταν τουλάχιστον αγενές. Υπάρχει «μεγάλη» αξία στη μιζέρια.
Όταν δύο μίζεροι συναντηθούν αυτό δεν αποτελεί μια συνηθισμένη πρόσθεση, αλλά πολλαπλασιασμό. Αθροιστικά δημιουργούν πολύ περισσότερη μιζέρια από αυτή που δημιουργούσε ο καθένας από μόνος του. Υπομένεις την μιζέρια ελπίζοντας στο να αποκτήσεις κάποτε ευχαρίστηση. Αν είναι αυθεντική μιζέρια είναι αδύνατο να προσκολληθείς σε αυτή. Η χαρά σου δεν έχει καμία θέση αν ζεις σε έναν κόσμο εξορισμού μίζερο. Είσαι εντελώς μόνος.
Θα ήθελες να είσαι χαρούμενος, αλλά τότε ξαφνικά αρχίζεις και σκέφτεσαι τον κόσμο γύρω σου. Τους ζητιάνους στο δρόμο, την φτώχεια, την πείνα και τους πολέμους – κάθε είδος προβλήματος σε κατακλύζει το νου. Τότε εκείνος αρχίζει να σκέφτεται “ Αν ο κόσμος είναι τόσο μίζερος, εσύ πως μπορείς να είσαι χαρούμενος; Πρέπει να μοιράζεσαι, πρέπει να υπηρετήσεις την κοινωνία.” Αυτή είναι μια πολύ πονηρή λειτουργία του νου.
Έχω δει ανθρώπους να ζουν μαζί για χρόνια, για μια ολόκληρη ζωή και να σκέφτονται μόνο το διαζύγιο – απλά να το σκέπτονται χωρίς ποτέ να έχουν το κουράγιο να μείνουν μόνοι. Πως θα ζήσεις χωρίς την μιζέρια; Όταν γυρίζεις σπίτι, θα φαίνεται τόσο άδειο, χωρίς κάποιον να σε τσιγκλά. Είναι πολύ πιο εύκολο να είναι κανείς μίζερος απλά γιατί όλο το πλήθος είναι μίζερο.
Μιζεριάζεις και υποφέρεις με την ελπίδα κάποτε να νοιώσεις χαρούμενος. Αν η μιζέρια σου είναι αυθεντική τότε είναι αδύνατο να παραμείνεις για πολύ προσκολλημένος σε αυτή. Παρατήρησε πιο προσεκτικά τη μιζέρια σου. Παράδειγμα, αν ζηλεύεις. Αυτό δημιουργεί μιζέρια. Αλλά κοίτα τριγύρω – κάπου θα υπάρχει κάτι το θετικό. Αν το βρεις αυτό θα σου τονώσει τον εγωισμό, θα σου δώσει μια αίσθηση διαφορετικότητας από τους άλλους, μία αίσθηση ανωτερότητας. Αν για παράδειγμα δεν ζηλεύεις θα αισθανθείς ότι δεν αγαπάς πλέον και έτσι προσκολάσαι στη ζήλια επειδή θα ήθελες να προσκολληθείς στην αγάπη – η τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνεσαι.
Αν επιθυμείς την αγάπη θα πρέπει να αποδεχτείς την ζήλεια και την μιζέρια που την συνοδεύει.
Ο άνθρωπος είναι σκλάβος της μιζέριας γιατί το έχει επιλέξει. Είναι πιο εύκολο να είσαι μίζερος γιατί όλος ο υπόλοιπος κόσμος είναι μίζερος. Είναι πιο εύκολο να είσαι μέρος του πλήθους παρά να είσαι μόνος. Αλλά η ευτυχία χρειάζεται μοναχικότητα. Για να είσαι ευτυχισμένος σημαίνει ότι πρέπει να ψάξεις μέσα σου να την βρείς και όχι να μιμείσαι το πλήθος.
OSHO