Η Έμιλι Τζέιν Μπροντέ (30 Ιουλίου 1818 - 19 Δεκεμβρίου 1848) ήταν
Αγγλίδα συγγραφέας, γνωστή από το μοναδικό της μυθιστόρημα, Ανεμοδαρμένα
Ύψη, το οποίο θεωρείται ένα από τα κλασικά έργα της αγγλικής
λογοτεχνίας.
"
Η Ελπίδα δεν ήταν παρά ένας δειλός φίλος
καθόταν χωρίς καμιά προφύλαξη
παρακολουθώντας την μοίρα μου
όπως οι σκληρόκαρδοι άντρες
Ήταν σκληρή μες στον φόβο της
μέσα από τα κάγκελα μια θλιβερή μέρα
Έψαξα να την βρω
αλλά αυτή μου γύρισε την πλάτη
Σαν ψεύτικος φύλακας, ψεύτικη και η φύλαξη της
αν και σε διαμάχη ακόμα ψιθύριζε για την ειρήνη
Μπορούσε να τραγουδά όσο εγώ έκλαιγα
κι εάν την άκουγα αυτή σταματούσε
Ψεύτικη ήταν, και αδυσώπητη
όταν έστρωνα την τελευταία μου χαρά στο χώμα
Ακόμα και η θλίψη μετανοούσε
με όλα αυτά τα θλιβερά κειμήλια σκορπισμένα
Η Ελπίδα της οποίας ο ψίθυρος
θα έπεφτε σαν βάλσαμο στον ξέφρενο πόνο μου
Τέντωσε τα φτερά της και πέταξε ψηλά στον ουρανό
Και δεν ξαναγύρισε ποτέ"
«Ελπίδα» της Εμιλυ Μπροντέ
"Δεν είναι δειλή η ψυχή μου
Ούτε τρέμει μπροστά
στου κόσμου την θυελλώδη σφαίρα
Βλέπω την δόξα του Παράδεισου να λάμπει
και η πίστη το ίδιο λάμπει και με προστατεύει απ΄ τον φόβο
Ω Θεέ, μες στα στήθια μου,
Παντοδύναμε, πάντα παρούσα θεότητα
Η ζωή που μέσα μου υπάρχει
τόσο αθάνατη όσο εσύ.
Η Ματαιοδοξία είναι χιλιάδες θρησκείες
που συγκινεί των ανθρώπων τις καρδιές.
Απίστευτη ματαιοδοξία.
Τόσο άχρηστη όσο και τα μαραμένα ζιζάνια
ή σαν άχρηστος αφρός μες στο χωρίς όρια ουσιώδες
Το να ξυπνήσεις την αμφιβολία σε κάποιον
που κρατιέται στο αχανές σου.
Τόσο σίγουρα αγκυροβολημένο
στον σταθερό βράχο της αθανασίας.
Με μια αγάπη που αγκαλιάζει σφιχτά
Το πνεύμα σου εμψυχώνει την αιωνιότητα
Διαπερνά και γεννά
αλλάζει, συντηρεί, διαλύει, δημιουργεί και φυλάει.
Ακόμα και αν η γη και ο άνθρωπος
και οι ήλιοι και τα σύμπαντα σταματούσαν να υπάρχουν
και μόνος σου έμενες
κάθε ύπαρξη σου μέσα σου θα υπήρχε
Δεν υπάρχει χώρος για τον θάνατο
Ούτε για τον παραμικρό κόκκο του που κενό θα πρόσφερε
Εσύ
Εσύ είσαι η Ύπαρξη και η Ανάσα
Και για αυτό που είσαι ποτέ δεν θα καταστραφείς"
«Δεν είναι δειλή η ψυχή μου» της Εμιλυ Μπροντέ
"
Η Ελπίδα δεν ήταν παρά ένας δειλός φίλος
καθόταν χωρίς καμιά προφύλαξη
παρακολουθώντας την μοίρα μου
όπως οι σκληρόκαρδοι άντρες
Ήταν σκληρή μες στον φόβο της
μέσα από τα κάγκελα μια θλιβερή μέρα
Έψαξα να την βρω
αλλά αυτή μου γύρισε την πλάτη
Σαν ψεύτικος φύλακας, ψεύτικη και η φύλαξη της
αν και σε διαμάχη ακόμα ψιθύριζε για την ειρήνη
Μπορούσε να τραγουδά όσο εγώ έκλαιγα
κι εάν την άκουγα αυτή σταματούσε
Ψεύτικη ήταν, και αδυσώπητη
όταν έστρωνα την τελευταία μου χαρά στο χώμα
Ακόμα και η θλίψη μετανοούσε
με όλα αυτά τα θλιβερά κειμήλια σκορπισμένα
Η Ελπίδα της οποίας ο ψίθυρος
θα έπεφτε σαν βάλσαμο στον ξέφρενο πόνο μου
Τέντωσε τα φτερά της και πέταξε ψηλά στον ουρανό
Και δεν ξαναγύρισε ποτέ"
«Ελπίδα» της Εμιλυ Μπροντέ
"Δεν είναι δειλή η ψυχή μου
Ούτε τρέμει μπροστά
στου κόσμου την θυελλώδη σφαίρα
Βλέπω την δόξα του Παράδεισου να λάμπει
και η πίστη το ίδιο λάμπει και με προστατεύει απ΄ τον φόβο
Ω Θεέ, μες στα στήθια μου,
Παντοδύναμε, πάντα παρούσα θεότητα
Η ζωή που μέσα μου υπάρχει
τόσο αθάνατη όσο εσύ.
Η Ματαιοδοξία είναι χιλιάδες θρησκείες
που συγκινεί των ανθρώπων τις καρδιές.
Απίστευτη ματαιοδοξία.
Τόσο άχρηστη όσο και τα μαραμένα ζιζάνια
ή σαν άχρηστος αφρός μες στο χωρίς όρια ουσιώδες
Το να ξυπνήσεις την αμφιβολία σε κάποιον
που κρατιέται στο αχανές σου.
Τόσο σίγουρα αγκυροβολημένο
στον σταθερό βράχο της αθανασίας.
Με μια αγάπη που αγκαλιάζει σφιχτά
Το πνεύμα σου εμψυχώνει την αιωνιότητα
Διαπερνά και γεννά
αλλάζει, συντηρεί, διαλύει, δημιουργεί και φυλάει.
Ακόμα και αν η γη και ο άνθρωπος
και οι ήλιοι και τα σύμπαντα σταματούσαν να υπάρχουν
και μόνος σου έμενες
κάθε ύπαρξη σου μέσα σου θα υπήρχε
Δεν υπάρχει χώρος για τον θάνατο
Ούτε για τον παραμικρό κόκκο του που κενό θα πρόσφερε
Εσύ
Εσύ είσαι η Ύπαρξη και η Ανάσα
Και για αυτό που είσαι ποτέ δεν θα καταστραφείς"
«Δεν είναι δειλή η ψυχή μου» της Εμιλυ Μπροντέ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου