απάντηση στο "να μάθεις να φεύγεις" ....

Αν όλοι μάθουν να φεύγουν τότε ποιος θα μείνει να προσπαθήσει, να διορθώσει, να συγχωρήσει, να συγχωρεθεί, ν΄αγαπήσει, ν΄αγαπηθεί; 

Η φυγή δεν ήταν ποτέ θαρραλέα, η πιο εύκολη λύση είναι η λήθη.

Και ποιο είναι το μάθημα τότε; 
Χαμένος χρόνος όλα; 

Στιγμές καταδικασμένες,αφού η ανάμνηση τους ίσως φέρει πόνο. 

Και ο εγωισμός στην πρώτη γραμμή,γιατί κάποιος κάποτε μας πλήγωσε και γίναμε καημένοι από ερωτευμένοι. 

Και προτιμούμε να θάψουμε ένα ολόκληρο κομμάτι τις ζωής μας που μας διαμόρφωσε σ΄αυτό που είμαστε σήμερα-πιο μνησίκακοι και εγωιστές αν προσκολληθούμε στον πόνο και τον θυμό,πιο ανθρώπινοι αν κατανοήσουμε τα λάθη και συγχωρήσουμε τον εαυτό μας και τον άλλο κι έτσι πιο κοντά στην ευτυχία και την ηρεμία.

Μου κάνει εντύπωση πως τόσοι άνθρωποι ταυτίστηκαν με το μελοδραματικό "Να μάθεις να φεύγεις". 

Ακόμα κι εγώ, παθούσα η ίδια, δε συμφώνησα παρά ίσως σε δυο σημεία. 

Και ταυτίστηκες ακόμα κι εσύ, που από θύτης έγινες θύμα. 

Μπούρδες. 

Επειδή πάντα έφευγες βρέθηκες εδώ.

Επειδή δεν έχεις μάθει να μένεις, να συμπαθείς, να συμπάσχεις, να συμμετέχεις, να αποδέχεσαι και να κατανοείς. 

Επειδή είναι πιο εύκολο να φεύγεις όπου βρεις δυσκολία και να ψάχνεις μάταια αλλού αυτό που δε σου χαρίστηκε όπως επιθυμούσες και προτίμησες να μη κάνεις τίποτα για να το αποκτήσεις. 

'Επρεπε μικρή μου βασίλισσα να σου ρθει έτοιμο, γιατί δεν είσαι μια κοινή θνητή, αυτός που σε αξίζει φαίνεται από χιλιόμετρα μακρυά, φέγγει σα πυγολαμπίδα και ο κώλος του όταν κλάνει σφυρίζει τ΄όνομα σου. 

Και θα ναι τόσο τέλειος που ποτέ δε θα σε πληγώσει, ούτε καν θα σε προβληματίσει. 

Και θα σ' αγαπήσει γιατί είσαι τέλεια σε όλα και γ@μάτη, μέχρι να βαρεθείτε την τελειότητα σας και να ψάξετε εμάς τους ατελεις που μένουμε και ότι χαλάει το διορθώνουμε, δε το πετάμε. 

Και στην τελική, αν είναι να φύγεις, φύγε περήφανα, με το κεφάλι ψηλά και τις πληγές σου μάθημα, χωρίς να τρέχεις να ξεφύγεις από τις ίδιες σου τις επιλογές, ρίχνοντας στον άλλο την ευθύνη για τα δεινά σου. 

Γιατί έτσι, το μόνο που θα μάθεις, είναι να φεύγεις.


πηγη:  http://www.lifo.gr/lifoland/you-send-it/64653

απάντηση στο "να μάθεις να φεύγεις" ....

Αν όλοι μάθουν να φεύγουν τότε ποιος θα μείνει να προσπαθήσει, να διορθώσει, να συγχωρήσει, να συγχωρεθεί, ν΄αγαπήσει, ν΄αγαπηθεί; 

Η φυγή δεν ήταν ποτέ θαρραλέα, η πιο εύκολη λύση είναι η λήθη.

Και ποιο είναι το μάθημα τότε; 
Χαμένος χρόνος όλα; 

Στιγμές καταδικασμένες,αφού η ανάμνηση τους ίσως φέρει πόνο. 

Και ο εγωισμός στην πρώτη γραμμή,γιατί κάποιος κάποτε μας πλήγωσε και γίναμε καημένοι από ερωτευμένοι. 

Και προτιμούμε να θάψουμε ένα ολόκληρο κομμάτι τις ζωής μας που μας διαμόρφωσε σ΄αυτό που είμαστε σήμερα-πιο μνησίκακοι και εγωιστές αν προσκολληθούμε στον πόνο και τον θυμό,πιο ανθρώπινοι αν κατανοήσουμε τα λάθη και συγχωρήσουμε τον εαυτό μας και τον άλλο κι έτσι πιο κοντά στην ευτυχία και την ηρεμία.

Μου κάνει εντύπωση πως τόσοι άνθρωποι ταυτίστηκαν με το μελοδραματικό "Να μάθεις να φεύγεις". 

Ακόμα κι εγώ, παθούσα η ίδια, δε συμφώνησα παρά ίσως σε δυο σημεία. 

Και ταυτίστηκες ακόμα κι εσύ, που από θύτης έγινες θύμα. 

Μπούρδες. 

Επειδή πάντα έφευγες βρέθηκες εδώ.

Επειδή δεν έχεις μάθει να μένεις, να συμπαθείς, να συμπάσχεις, να συμμετέχεις, να αποδέχεσαι και να κατανοείς. 

Επειδή είναι πιο εύκολο να φεύγεις όπου βρεις δυσκολία και να ψάχνεις μάταια αλλού αυτό που δε σου χαρίστηκε όπως επιθυμούσες και προτίμησες να μη κάνεις τίποτα για να το αποκτήσεις. 

'Επρεπε μικρή μου βασίλισσα να σου ρθει έτοιμο, γιατί δεν είσαι μια κοινή θνητή, αυτός που σε αξίζει φαίνεται από χιλιόμετρα μακρυά, φέγγει σα πυγολαμπίδα και ο κώλος του όταν κλάνει σφυρίζει τ΄όνομα σου. 

Και θα ναι τόσο τέλειος που ποτέ δε θα σε πληγώσει, ούτε καν θα σε προβληματίσει. 

Και θα σ' αγαπήσει γιατί είσαι τέλεια σε όλα και γ@μάτη, μέχρι να βαρεθείτε την τελειότητα σας και να ψάξετε εμάς τους ατελεις που μένουμε και ότι χαλάει το διορθώνουμε, δε το πετάμε. 

Και στην τελική, αν είναι να φύγεις, φύγε περήφανα, με το κεφάλι ψηλά και τις πληγές σου μάθημα, χωρίς να τρέχεις να ξεφύγεις από τις ίδιες σου τις επιλογές, ρίχνοντας στον άλλο την ευθύνη για τα δεινά σου. 

Γιατί έτσι, το μόνο που θα μάθεις, είναι να φεύγεις.


πηγη:  http://www.lifo.gr/lifoland/you-send-it/64653

watercolorings... by Steve Hanks

Steve Hanks-The Complete Artwork Collection
1949-2015
Steve Hanks is recognized as one of the best watercolor artists today. The detail, color and realism of Steve Hanks' paintings are unheard of in this difficult medium. A softly worn patterned quilt, the play of light on the thin veil of surf on sand, or the delicate expression of a child—-Steve Hanks captures these patterns of life better than anyone.
Steve Hanks was born into a military family in San Diego in 1949. His father was a highly decorated WWII Navy flyer. Hanks grew up playing tennis and surfing along the beaches of Southern California. “The ocean made a strong and lasting impression on me. It was good for the soul to be out in the water—surfing, swimming, or simply getting in touch with its mysterious power.”

The family was transferred to New Mexico when Steve was a junior. After high school he attended the Academy of Fine Arts in San Francisco, earning excellent marks in commercial art and figure drawing. He transferred to the California College of Arts and Crafts, where he graduated with a Bachelor of Fine Arts degree.
Steve Hanks took a job as a caretaker at a Campfire Girl’s camp near Cuba, New Mexico in 1976. The pay was minimal, but the rent was free, and all during the winter months his time was his own. For the next four and a half years Hanks experimented with many media: oils, watercolor, pencil, acrylics. “If I hadn’t spent so much time perfecting my drawing skills,” he comments, “I would not be the painter I am today.” His first romantic piece, “Daisies and Lace”, was a harbinger of his developing style—it featured a lacy dress and a serene sunlit setting.
Hanks calls his style ‘emotional realism’. He often leaves the faces of his figures obscured or turned away, not only to leave the face to the imagination of the viewer but also to allow the entire figure to express the emotion. Backlighting is also a signature element of his style. “Sunlight has become one of my favorite subjects. I’m fascinated by how it filters through things, how it floods a whole room with color. Often my paintings are really more about sunlight than anything else.”
His marriage to Laura and the arrival of three children provided new inspiration for the artist. Many lovingly rendered domestic scenes were added to the portfolio during those years.
Jurors, galleries and collectors have long recognized the stature of Steve Hanks’ achievements. He received the National Watercolor Society Merit Award and the National Academy of Western Art Gold Medal, in addition to consistently appearing in the list of top ten American artists compiled by U.S. Art Magazine. Art for the Parks has honored his work with many awards since 1989.
“I’ve tried to be responsible and put positive images out into the world,” says Hanks. “I hope that my work brings comfort, pleasure and insight into people’s lives.”