ο κότσυφας και οι αναμνήσεις του....

Μια φορά και έναν καιρό
σε μία μικρή γειτονίτσα

ζούσε ένας  πανέμορφος, 
περήφανος, 
ελεύθερος κότσυφας...

Πετούσε στον ουρανό 
 










και ζούσε πιάνοντας σκουλήκια....
  


 
 τρώγοντας φρούτα τον χειμώνα....






για να δροσίζεται  κολυμπούσε τα καλοκαίρια 

και ήταν όπως όλα τα άλλα πουλιά.

Αλλά είχε μια συνήθεια: 

κάθε φορά που κάτι συνέβαινε στη ζωή του, 

είτε καλό είτε κακό, 

ο κότσυφας σήκωνε και μια μικρή πέτρα από το έδαφος. 



 Κάθε μέρα καθόταν και έβλεπε τα πετραδάκια,   




 γελούσε με τις όμορφες στιγμές,

έκλαιγε για τις κακές στιγμές. 


 


















 Κουβαλούσε τα πετραδάκια πάντα μαζί του, είτε πετούσε στον ουρανό, είτε περπατούσε στη γη, δεν τα άφηνε ποτέ και πουθενά.



















 
Μεχρι που έφτασε καιρός που  ο κότσυφας που πετούσε ελεύθερα, δεν μπορούσε πλέον ούτε να περπατήσει σωστά στη γη, 

ήταν αδύνατο να μετακινηθεί από μόνος  του.
 
 Δεν μπορούσε ούτε να κυνηγήσει πλέον. 







Μόνο η βροχή το ξεδιψούσε. 

 








Παρόλες τις δυσκολίες, ο κότσυφας πρόσεχε σαν τα μάτια του 

όλα τα πετραδάκια του, 

τις ανεκτίμητες αναμνήσεις του.

Μετά από λίγο καιρό ο κότσυφας πέθανε από την πείνα και τη δίψα. 

Το μόνο που απέμεινε να θυμίζει 
για πολύ καιρό τον όμορφο κότσυφα 
στηνμικρή γειτονίτσα.....

ήταν μία στοίβα από άχρηστες πέτρες.