κοιτώ ψηλά...
εκεί που σβήνει το γαλάζιο,  σφιχταγκαλιάζοντας το τίποτα...
με την δύναμη της σκέψης μου...
προσπαθώ να ανοίξω μία μικρή χαραμάδα....
σε ψάχνω...
να μου χαμογελάσεις...
όπως εκείνο το πρωινό των Χριστουγέννων, με τον κότσυφα....
έχουμε πολύ καιρό να τα πούμε....
ξέρεις....εκεί που οδηγώ....περνάς εσύ από μπροστά μου...μου χαμογελάς...βουρκώνουν τα μάτια....και όλα γίνονται θαμπά... 
τα μάτια σου....δεν προλαβαίνω να τα δω...ίσα που τα φαντάζομαι.... υγρά...παραπονεμένα...κουρασμένα....
κι έτσι όπως σε χάνω.... με πιάνει ένα κλάμα βουβό...σαν να κλαίει σιωπηλά από μέσα η ψυχή μου...
δεν ξερω πως να στο εξηγήσω....είναι αλλιώτικο από τώρα, ας πούμε, που τρέχουν δάκρυα στα μάγουλά μου.... 
και πριν φτάσω στο σπίτι, κάνω μία βόλτα ως την θάλασσα.... 
πόσο μου έχει λείψει η αγκαλιά σου...
να ήξερες πόσο μου έχεις λείψει...!!
εύχομαι...
να είσαι καλά εκεί ψηλά....
να εχει γαλήνη η ψυχή σου...