Αγιασμένα τραγούδια
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Χρήστος
Νικολόπουλος
1.
|
Στέλιος
Διονυσίου
|
Τα τραγούδια
τ’ αγιασμένα
τα έχουν άνθρωποι γραμμένα
που μιλούσαν μονάχα με τη σιωπή
κι είχαν φίλους τους αγγέλους
σαν αγάπες κάποιου τέλους
όταν όλα είχαν μια ανατροπή
Τα τραγούδια τ’ αγιασμένα
Σαν φιλία είναι καρφωμένα
Στον αέρα, όπως τ’ άστρα που κοιτάς
Χτίστηκαν κι αυτά με λάσπες
Με τις έχθρες και μ’ αγάπες
Και με πείσματα που χρόνια μου κρατάς
Μόνο τα μαργαριτάρια
Δεν αφήνουνε σημάδια
Όταν μείνουνε καιρό σ’ ένα λαιμό
Και γι’ αυτό κι εγώ σφυρίζω
Τους σκοπούς που αιχμαλωτίζω
Για ν’ ακούς τραγούδια δίχως σπαραγμό
Τα τραγούδια τ’ αγιασμένα
Σαν φιλιά είναι καρφωμένα
Στον αέρα, όπως τ’ άστρα που κοιτάς
Χτίστηκαν κι αυτά με λάσπες
Με τις έχθρες και μ’ αγάπες
Και με πείσματα που χρόνια μου κρατάς
Τα τραγούδια τ’ αγιασμένα
Τα έχουν άνθρωποι γραμμένα
που μιλούσαν μονάχα με τη σιωπή
κι είχαν φίλους τους αγγέλους
σαν αγάπες κάποιου τέλους
όταν όλα είχαν μια ανατροπή
τα έχουν άνθρωποι γραμμένα
που μιλούσαν μονάχα με τη σιωπή
κι είχαν φίλους τους αγγέλους
σαν αγάπες κάποιου τέλους
όταν όλα είχαν μια ανατροπή
Τα τραγούδια τ’ αγιασμένα
Σαν φιλία είναι καρφωμένα
Στον αέρα, όπως τ’ άστρα που κοιτάς
Χτίστηκαν κι αυτά με λάσπες
Με τις έχθρες και μ’ αγάπες
Και με πείσματα που χρόνια μου κρατάς
Μόνο τα μαργαριτάρια
Δεν αφήνουνε σημάδια
Όταν μείνουνε καιρό σ’ ένα λαιμό
Και γι’ αυτό κι εγώ σφυρίζω
Τους σκοπούς που αιχμαλωτίζω
Για ν’ ακούς τραγούδια δίχως σπαραγμό
Τα τραγούδια τ’ αγιασμένα
Σαν φιλιά είναι καρφωμένα
Στον αέρα, όπως τ’ άστρα που κοιτάς
Χτίστηκαν κι αυτά με λάσπες
Με τις έχθρες και μ’ αγάπες
Και με πείσματα που χρόνια μου κρατάς
Τα τραγούδια τ’ αγιασμένα
Τα έχουν άνθρωποι γραμμένα
που μιλούσαν μονάχα με τη σιωπή
κι είχαν φίλους τους αγγέλους
σαν αγάπες κάποιου τέλους
όταν όλα είχαν μια ανατροπή
Άγιος Φεβρουάριος - 1972
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου & Δήμος
Μούτσης
Μουσική:
Δήμος
Μούτσης
1.
|
Πετρή
Σαλπέα
|
Στα εννιακόσια δεκαοχτώ
από την Μικράν Ασία
μου ’στειλες κάρτες με στρατό
και με την Αγιά Σοφία.
Κι αυτά συμβαίνουν στον καιρό.
Μα από τότε μέχρι εδώ
σπίτι μείναμε μόνο δυο:
ο Άγιος Φεβρουάριος κι εγώ.
Πρόσφυγα σ’ έριξαν εδώ
κι ο χάρος έξι βήματα
στα χρόνια που ’ρθα να σε δω
μέσα στα παραπήγματα.
Κι αυτά συμβαίνουν στον καιρό.
Μα από τότε μέχρι εδώ
σπίτι μείναμε μόνο δυο:
ο Άγιος Φεβρουάριος κι εγώ
Άλλοι ζητούν τον ποταμό - 1982
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιάννης
Μαρκόπουλος
1.
|
Βασιλική
Λαβίνα
|
Γι’ άλλους
νυχτώνει μια φορά
και γι’ άλλους ξημερώνει,
γι’ άλλους αρχίζει μια χαρά
και γι’ άλλους δεν τελειώνει,
γι’ άλλους αρχίζει μια χαρά
και γι’ άλλους δεν τελειώνει.
Άλλοι ζητούν τον ποταμό
κι άλλοι ζητούν τ’ αστέρια
κι εσύ τη βλέπεις τη ζωή
νερό στα δυο σου χέρια.
Ένας ξυπνάει μ’ όνειρα
κι άλλος ναυαγισμένος,
κι ο τρίτος κάποια ελευθεριά
μετράει συλλογισμένος,
κι ο τρίτος κάποια ελευθεριά
μετράει συλλογισμένος.
Άλλοι ζητούν τον ποταμό
κι άλλοι ζητούν τ’ αστέρια
κι εσύ τη βλέπεις τη ζωή
νερό στα δυο σου χέρια
και γι’ άλλους ξημερώνει,
γι’ άλλους αρχίζει μια χαρά
και γι’ άλλους δεν τελειώνει,
γι’ άλλους αρχίζει μια χαρά
και γι’ άλλους δεν τελειώνει.
Άλλοι ζητούν τον ποταμό
κι άλλοι ζητούν τ’ αστέρια
κι εσύ τη βλέπεις τη ζωή
νερό στα δυο σου χέρια.
Ένας ξυπνάει μ’ όνειρα
κι άλλος ναυαγισμένος,
κι ο τρίτος κάποια ελευθεριά
μετράει συλλογισμένος,
κι ο τρίτος κάποια ελευθεριά
μετράει συλλογισμένος.
Άλλοι ζητούν τον ποταμό
κι άλλοι ζητούν τ’ αστέρια
κι εσύ τη βλέπεις τη ζωή
νερό στα δυο σου χέρια
Άλλος για Χίο τράβηξε - 1972
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Δήμος
Μούτσης
1.
|
Δημήτρης
Μητροπάνος
|
Στα
καλντερίμια συζητούν
ως το πρωί γειτόνοι
μα σκοτεινιάζει ο καιρός
και στις καρδιές νυχτώνει
Άλλος για Χίο τράβηξε πήγε
κι άλλος για Μυτιλήνη
κι άλλος στης Σύρας τα στενά
αίμα και δάκρυα πίνει
Σε πανηγύρι και γιορτή
απ’ την Αγιά Μαρκέλλα
σ’ αγόρασα χρυσή κλώστη
και κόκκινη κορδέλα
Άλλος για Χίο τράβηξε πήγε
κι άλλος για Μυτιλήνη
κι άλλος στης Σύρας τα στενά
αίμα και δάκρυα πίνει
ως το πρωί γειτόνοι
μα σκοτεινιάζει ο καιρός
και στις καρδιές νυχτώνει
Άλλος για Χίο τράβηξε πήγε
κι άλλος για Μυτιλήνη
κι άλλος στης Σύρας τα στενά
αίμα και δάκρυα πίνει
Σε πανηγύρι και γιορτή
απ’ την Αγιά Μαρκέλλα
σ’ αγόρασα χρυσή κλώστη
και κόκκινη κορδέλα
Άλλος για Χίο τράβηξε πήγε
κι άλλος για Μυτιλήνη
κι άλλος στης Σύρας τα στενά
αίμα και δάκρυα πίνει
Αν ήταν άστρα τα φιλιά σου - 1979
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιάννης
Μαρκόπουλος
1.
|
Γιώργος
Νταλάρας
|
Αν ήταν
άστρα τα φιλιά σου
και τα `χαν άλλοι ουρανοί
θα `ταν αλλιώς ο κόσμος τώρα
θα `χαν και τα πουλιά φωνή
Αν ήταν άστρα τα φιλιά σου
σ’ ένα κουτί θα κλείδωνα
για να ταίζω την ψυχή μου
και τα πετροχελίδονα
Αν ήταν άστρα τα φιλιά σου
και χαμηλώναν προς τη γη
θα `ταν αλλιώς ο κόσμος τώρα
θα `ταν αλλιώς και η ζωή
και τα `χαν άλλοι ουρανοί
θα `ταν αλλιώς ο κόσμος τώρα
θα `χαν και τα πουλιά φωνή
Αν ήταν άστρα τα φιλιά σου
σ’ ένα κουτί θα κλείδωνα
για να ταίζω την ψυχή μου
και τα πετροχελίδονα
Αν ήταν άστρα τα φιλιά σου
και χαμηλώναν προς τη γη
θα `ταν αλλιώς ο κόσμος τώρα
θα `ταν αλλιώς και η ζωή
Αν κάτι κάποτε σωθεί - 2012
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Λαυρέντης
Μαχαιρίτσας
1.
|
Λαυρέντης
Μαχαιρίτσας
|
Αν κάτι
κάποτε σωθεί
και που γι’ αυτό κάποιος μιλήσει
Μόνο αυτός θα εξηγήσει
Πως πήγε ανάποδα η ζωή
Πως έγινε κι οι τζογαδόροι
Πήραν στα χέρια το σχοινί
Και παίξαν πάνω στη σκηνή
Το ρόλο πρωταγωνιστή
Αν κάτι κάποτε σωθεί
και που γι’ αυτό κάποιος μιλήσει
Ο κόσμος που έχω φτιάξει εγώ
Είναι σαν το δικό σου σώμα
Λάσπη απο αίμα κι από χώμα
Χέρια, μαλλιά, φωνή και στόμα
Και φύσηξα σαν το θεό
Να μπερδευτεί ο άγγελός σου
Στον κόσμο τον αμαρτωλό..
Μονάχα εγώ να σε κερδίσω
Σ’ αυτή την άγρια εποχή
Εγώ που έχω ανακωχή
Με τη φωτιά και τη βροχή
Οι δολοφόνοι τραγουδούν
Για κάποιους άλλους δολοφόνους
Που ζουν μες στα κελιά με πόνους
και άσπρη μέρα δε θα δουν
Πως έγινε όμως κι οι αγιογδύτες
Πιάσανε όλα τα στενά
Σημερινά και χθεσινά
Ως και στον Γάμο εν Κανά.
και που γι’ αυτό κάποιος μιλήσει
Μόνο αυτός θα εξηγήσει
Πως πήγε ανάποδα η ζωή
Πως έγινε κι οι τζογαδόροι
Πήραν στα χέρια το σχοινί
Και παίξαν πάνω στη σκηνή
Το ρόλο πρωταγωνιστή
Αν κάτι κάποτε σωθεί
και που γι’ αυτό κάποιος μιλήσει
Ο κόσμος που έχω φτιάξει εγώ
Είναι σαν το δικό σου σώμα
Λάσπη απο αίμα κι από χώμα
Χέρια, μαλλιά, φωνή και στόμα
Και φύσηξα σαν το θεό
Να μπερδευτεί ο άγγελός σου
Στον κόσμο τον αμαρτωλό..
Μονάχα εγώ να σε κερδίσω
Σ’ αυτή την άγρια εποχή
Εγώ που έχω ανακωχή
Με τη φωτιά και τη βροχή
Οι δολοφόνοι τραγουδούν
Για κάποιους άλλους δολοφόνους
Που ζουν μες στα κελιά με πόνους
και άσπρη μέρα δε θα δουν
Πως έγινε όμως κι οι αγιογδύτες
Πιάσανε όλα τα στενά
Σημερινά και χθεσινά
Ως και στον Γάμο εν Κανά.
Αν μ΄ ονειρευτείς - 2008
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Βασίλης
Τερλέγκας
1.
|
Βασίλης
Τερλέγκας
|
Αν μ’
ονειρευτείς μόνο να πιαστείς
απ’ το χέρι που θα σου `χω απλωμένο
κι αν θα το μπορείς σκύψε για να πιεις
το φιλί το τελευταίο τ’ αγιασμένο
Αν με θυμηθείς έλα να χαρείς
και την πόρτα μου σαν πρώτα να χτυπήσεις
έλα όπως χτες και σταλαγματιές
με χρυσάφι την ζωή μου να γεμίσεις
Αν μ’ ονειρευτείς θέλω να μου πεις
ένα ακόμη απ’ τα ψέματα που ξέρεις
έργο μιας στιγμής και μιας πληρωμής
δεν υπάρχει περιθώριο να υποφέρεις
Αν με θυμηθείς έλα να χαρείς
και την πόρτα μου σαν πρώτα να χτυπήσεις
έλα όπως χτες και σταλαγματιές
με χρυσάφι την ζωή μου να γεμίσεις
απ’ το χέρι που θα σου `χω απλωμένο
κι αν θα το μπορείς σκύψε για να πιεις
το φιλί το τελευταίο τ’ αγιασμένο
Αν με θυμηθείς έλα να χαρείς
και την πόρτα μου σαν πρώτα να χτυπήσεις
έλα όπως χτες και σταλαγματιές
με χρυσάφι την ζωή μου να γεμίσεις
Αν μ’ ονειρευτείς θέλω να μου πεις
ένα ακόμη απ’ τα ψέματα που ξέρεις
έργο μιας στιγμής και μιας πληρωμής
δεν υπάρχει περιθώριο να υποφέρεις
Αν με θυμηθείς έλα να χαρείς
και την πόρτα μου σαν πρώτα να χτυπήσεις
έλα όπως χτες και σταλαγματιές
με χρυσάφι την ζωή μου να γεμίσεις
Αν ρωτάς να σου πω - 1988
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Θανάσης
Πολυκανδριώτης
1.
|
Στέλιος
Καζαντζίδης
| |||
Αν ρωτάς να
σου πω
πώς υπάρχω και ζω
και με πόσες ανέσεις,
σου το λέω απλά:
έχω δάκρυα πολλά
ταχτικές καταθέσεις.
Έχω τόσες πολλές
από σένα πληγές
κι από άλλους ανθρώπους
που εισπράττω πολλά
κι από σένα διπλά
με χρυσάφι τους τόκους.
Γι’ αυτό ό,τι σου πω
και με όποιο σκοπό
θα τ’ ακούς λυπημένα,
αφού οι λέξεις που κλαιν
στα τραγούδια μου αυτά
έχουν κάτι από σένα
πώς υπάρχω και ζω
και με πόσες ανέσεις,
σου το λέω απλά:
έχω δάκρυα πολλά
ταχτικές καταθέσεις.
Έχω τόσες πολλές
από σένα πληγές
κι από άλλους ανθρώπους
που εισπράττω πολλά
κι από σένα διπλά
με χρυσάφι τους τόκους.
Γι’ αυτό ό,τι σου πω
και με όποιο σκοπό
θα τ’ ακούς λυπημένα,
αφού οι λέξεις που κλαιν
στα τραγούδια μου αυτά
έχουν κάτι από σένα
Αναθεώρησα - 2009
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιώργος
Σαμπάνης
1.
|
Πέγκυ
Ζήνα
|
Πώς ήρθε και
σε σκέφτηκα
χτες βράδυ και ονειρεύτηκα
και δίχως ρούχο βρέθηκα
στους δρόμους της βροχής;
Θαρρείς και προσευχήθηκα
για σένανε κι ευχήθηκα
να πάρεις ό,τι αρνήθηκα
και το μισό της γης.
Μου πήρες όσα ζήτησες και δε συζήτησες,
μα όλα τ’ αμφισβήτησες και όλα τα ζητάς.
Γι’ αυτό κι εγώ σε χώρισα, αναθεώρησα,
γι’ αυτό και σε τιμώρησα αλλού να τα χρωστάς.
Κρατώντας τα προσχήματα
έβαζα και στοιχήματα
πως όλα είναι πείσματα
αθώα τις στιγμής.
Μα ήταν ματαιότητα
η τόση ανευθυνότητα
ν’ αλλάζεις και ταυτότητα
κι αξία μιας τιμής.
Μου πήρες όσα ζήτησες και δε συζήτησες,
μα όλα τα αμφισβήτησες και όλα τα ζητάς.
Γι’ αυτό κι εγώ σε χώρισα, αναθεώρησα,
γι’ αυτό και σε τιμώρησα αλλού να τα χρωστάς.
χτες βράδυ και ονειρεύτηκα
και δίχως ρούχο βρέθηκα
στους δρόμους της βροχής;
Θαρρείς και προσευχήθηκα
για σένανε κι ευχήθηκα
να πάρεις ό,τι αρνήθηκα
και το μισό της γης.
Μου πήρες όσα ζήτησες και δε συζήτησες,
μα όλα τ’ αμφισβήτησες και όλα τα ζητάς.
Γι’ αυτό κι εγώ σε χώρισα, αναθεώρησα,
γι’ αυτό και σε τιμώρησα αλλού να τα χρωστάς.
Κρατώντας τα προσχήματα
έβαζα και στοιχήματα
πως όλα είναι πείσματα
αθώα τις στιγμής.
Μα ήταν ματαιότητα
η τόση ανευθυνότητα
ν’ αλλάζεις και ταυτότητα
κι αξία μιας τιμής.
Μου πήρες όσα ζήτησες και δε συζήτησες,
μα όλα τα αμφισβήτησες και όλα τα ζητάς.
Γι’ αυτό κι εγώ σε χώρισα, αναθεώρησα,
γι’ αυτό και σε τιμώρησα αλλού να τα χρωστάς.
Ανάμνηση - 2010
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Αντώνης
Μιτζέλος
1.
|
Ελισάβετ
Καρατζόλη
|
Κοιτάω ένα
τηλέφωνο απ’ την παλιά ζωή
κι ακούω κάποια άγνωστη να μου μιλάει φωνή
να λέει λάθος έκανα αυτόν τον αριθμό
πως έχει αλλάξει ο κάτοχος από πολύ καιρό.
Θα μείνεις σαν ανάμνηση μιας μακρινής γιορτής
στο έργο αυτό που έπαιζα κι έμεινα θεατής
μια χώρα που δε γνώρισα θα μείνεις τελικά
σαν έργο δίχως πρόσωπα και δίχως σκηνικά.
Θα μείνεις ανάμνηση
μιας μακρυνής γιορτής.
Πού να βρω τα ίχνη σου να μάθω και που ζεις
και τη δικαιοσύνη σου για να τη χρεωθείς
και πού να βρω τα στέκια σου, οδούς και αριθμούς
που όλα πάλι τα `χασες μες στους εγωισμούς.
Θα μείνεις σαν ανάμνηση μιας μακρινής γιορτής
στο έργο αυτό που έπαιζα κι έμεινα θεατής
μια χώρα που δε γνώρισα θα μείνεις τελικά
σαν έργο δίχως πρόσωπα και δίχως σκηνικά
κι ακούω κάποια άγνωστη να μου μιλάει φωνή
να λέει λάθος έκανα αυτόν τον αριθμό
πως έχει αλλάξει ο κάτοχος από πολύ καιρό.
Θα μείνεις σαν ανάμνηση μιας μακρινής γιορτής
στο έργο αυτό που έπαιζα κι έμεινα θεατής
μια χώρα που δε γνώρισα θα μείνεις τελικά
σαν έργο δίχως πρόσωπα και δίχως σκηνικά.
Θα μείνεις ανάμνηση
μιας μακρυνής γιορτής.
Πού να βρω τα ίχνη σου να μάθω και που ζεις
και τη δικαιοσύνη σου για να τη χρεωθείς
και πού να βρω τα στέκια σου, οδούς και αριθμούς
που όλα πάλι τα `χασες μες στους εγωισμούς.
Θα μείνεις σαν ανάμνηση μιας μακρινής γιορτής
στο έργο αυτό που έπαιζα κι έμεινα θεατής
μια χώρα που δε γνώρισα θα μείνεις τελικά
σαν έργο δίχως πρόσωπα και δίχως σκηνικά
Αναμονή - 2010
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μπάμπης
Στόκας
1.
|
Μπάμπης
Στόκας
|
Έσβησα τα
φώτα κι άναψα κεριά
τράβηξα στην άκρη την κουρτίνα
να` ρθει αεράκι σαν παλιό τανγκό
και πως δήθεν θα` ρθεις σαν μια σερπαντίνα.
Κάθε γυρισμό σου τον σκηνοθετώ
και στολίζω μ` άστρα όλο το σπίτι
κι όλο λέω θα` ρθεις και ακροβατώ
κάπου ανάμεσα σ` ελπίδα και σε τύχη.
Έσβησαν οι ώρες μέσα στη σιωπή
σαν ρολόι μόλις ανασαίνω
πότε θα` ρθεις πάλι σαν την αστραπή
μήπως δεν υπάρχεις και άδικα προσμένω ;
τράβηξα στην άκρη την κουρτίνα
να` ρθει αεράκι σαν παλιό τανγκό
και πως δήθεν θα` ρθεις σαν μια σερπαντίνα.
Κάθε γυρισμό σου τον σκηνοθετώ
και στολίζω μ` άστρα όλο το σπίτι
κι όλο λέω θα` ρθεις και ακροβατώ
κάπου ανάμεσα σ` ελπίδα και σε τύχη.
Έσβησαν οι ώρες μέσα στη σιωπή
σαν ρολόι μόλις ανασαίνω
πότε θα` ρθεις πάλι σαν την αστραπή
μήπως δεν υπάρχεις και άδικα προσμένω ;
Άνοιξα το συρτάρι μου - 1983
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Χρήστος
Νικολόπουλος
1.
|
Γιώργος
Νταλάρας
|
Άνοιξα το
συρτάρι μου
με τα παλιά τεφτέρια
κι απ’ τα πολλά τα χρέη σου
μου κάηκαν τα χέρια
Άνοιξα και την πόρτα μου
σαν ν’ άνοιγα σε σένα
κι ήταν αγέρας και βροχή
και φύλλα σκορπισμένα
Τα χρόνια μου τα βρήκανε
σαν πεταμένα ζάρια
κι ήσουν συ που μ’ έπαιξες
και μ’ έχασες δυο βράδια
Άνοιξα και την πόρτα μου
σαν ν’ άνοιγα σε σένα
κι ήταν αγέρας και βροχή
και φύλλα σκορπισμένα
με τα παλιά τεφτέρια
κι απ’ τα πολλά τα χρέη σου
μου κάηκαν τα χέρια
Άνοιξα και την πόρτα μου
σαν ν’ άνοιγα σε σένα
κι ήταν αγέρας και βροχή
και φύλλα σκορπισμένα
Τα χρόνια μου τα βρήκανε
σαν πεταμένα ζάρια
κι ήσουν συ που μ’ έπαιξες
και μ’ έχασες δυο βράδια
Άνοιξα και την πόρτα μου
σαν ν’ άνοιγα σε σένα
κι ήταν αγέρας και βροχή
και φύλλα σκορπισμένα
Απ΄ τον περασμένο Μάρτη - 1976
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Σταύρος
Κουγιουμτζής
1.
|
Χαρούλα
Αλεξίου
|
Απ’ τον
περασμένο Μάρτη
σού ’χω στείλει ένα γράμμα
Κι είναι η καρδιά μου στάχτη
απ’ τον πόνο κι απ’ το κλάμα
Της καρδιάς τα φυλλαράκια
στρώνω χάμω να πατήσεις
Και με δυο χελιδονάκια
περιμένω ν’ απαντήσεις
Τα ματάκια σου βρυσούλες
στην αυλή του παραδείσου
Τρέχουν άρρωστες ψυχούλες
Αγιασμό να πιούν να ζήσουν
σού ’χω στείλει ένα γράμμα
Κι είναι η καρδιά μου στάχτη
απ’ τον πόνο κι απ’ το κλάμα
Της καρδιάς τα φυλλαράκια
στρώνω χάμω να πατήσεις
Και με δυο χελιδονάκια
περιμένω ν’ απαντήσεις
Τα ματάκια σου βρυσούλες
στην αυλή του παραδείσου
Τρέχουν άρρωστες ψυχούλες
Αγιασμό να πιούν να ζήσουν
Από τα μικρά ψαράδικα - 1973
Στίχοι: Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Δήμος
Μούτσης
1.
|
Βίκυ
Μοσχολιού
|
Στου κόσμου το λιμάνι
Λοστρόμος στα γκαζάδικα
Πήγ’ η ζωή σου άδικα
Και μήνυμα δε φτάνει
Στο περσινό ναυάγιο
Έξω απ’ την ΓιόκοΧάμα
Θα είχες κάποιον Άγιο
Και μάνα σε τρισάγιο
Γονατιστή με τάμα
Ο κόσμος πια σκοτείνιασε
Και σαν καπνός σκορπάει
Άγιε Νικόλα κύματα
Μη του χτυπάς τα κρίματα
Στη χάρη σου δεν πάε
Απομόνωση ( Ο άνεμος γέννησε τη νύχτα ) - 1976
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
1.
|
Μίκης
Θεοδωράκης
|
Ο άνεμος
γέννησε τη νύχτα και το πέλαγος
κι έγινε θάλασσα και γνώρισε η θάλασσα το βάθος της.
Κι η νύχτα γέννησε τα δέντρα και τη χλόη
κι έγινε ουρανός και πουλιά τ’ ουρανού και πανσέληνος
κι έγινε φως και γνώρισε το φως τη λάμψη του.
Ημέρες δύο.
Ο άνεμος γέννησε την πίκρα και τη μουσική
κι έγινε δάκρυ και γέννησε το δάκρυ τα μάτια μας
κι η πίκρα γέννησε τις εποχές και τα πουλιά
και γέμισαν τα όρη άγρια ζωα, ερπετά και χρώματα
κι έγινε δρόμος και γνώρισαν οι δρόμοι τη μοίρα τους.
Ημέρες δύο.
Ο άνεμος γέννησε την πέτρα και το σίδερο.
Κι έγινε άντρας και γνώρισε ο άντρας τη δύναμή του
κι η πέτρα γέννησε τη λάσπη και το μόχθο
κι έγινε μαχαίρι και καρφιά και σύννεφο
κι έγινε γυναίκα και γνώρισε η γυναίκα τη μοναξιά της
και γέμισε η μοναξιά τον καημό και τη λύπη μου.
Ημέρες γενεές δεκατέσσερις.
κι έγινε θάλασσα και γνώρισε η θάλασσα το βάθος της.
Κι η νύχτα γέννησε τα δέντρα και τη χλόη
κι έγινε ουρανός και πουλιά τ’ ουρανού και πανσέληνος
κι έγινε φως και γνώρισε το φως τη λάμψη του.
Ημέρες δύο.
Ο άνεμος γέννησε την πίκρα και τη μουσική
κι έγινε δάκρυ και γέννησε το δάκρυ τα μάτια μας
κι η πίκρα γέννησε τις εποχές και τα πουλιά
και γέμισαν τα όρη άγρια ζωα, ερπετά και χρώματα
κι έγινε δρόμος και γνώρισαν οι δρόμοι τη μοίρα τους.
Ημέρες δύο.
Ο άνεμος γέννησε την πέτρα και το σίδερο.
Κι έγινε άντρας και γνώρισε ο άντρας τη δύναμή του
κι η πέτρα γέννησε τη λάσπη και το μόχθο
κι έγινε μαχαίρι και καρφιά και σύννεφο
κι έγινε γυναίκα και γνώρισε η γυναίκα τη μοναξιά της
και γέμισε η μοναξιά τον καημό και τη λύπη μου.
Ημέρες γενεές δεκατέσσερις.
Απ’ το ποτέ στο πουθενά - 2017
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Άρης
Βλάχος
1.
|
Αναστασία
Έδεν
|
Απ `το ποτέ
στο πουθενά πηγαίνεις καθημερινά
για να μπορείς να βλέπεις τα ζυγά μονά
δήθεν να κόψεις τα σχοινιά σ’ ένα δεσμό που ήταν συχνά
μπελάς για σένα και να ζεις στα σκοτεινά.
Είπες να κάνω ανακωχή και θέλεις αντιπαροχή
κανένα τέλος να μην έχει την αρχή
θέλεις να μείνουμε πιστοί μα το χρυσάφι μιας ζωής
ποτέ δε σκέφτηκες κι εσύ να μοιραστείς.
Θέλεις μου λες ανακωχή για να μην βρίσκω πουθενά
στέρεα γη και πουθενά προοπτική
λευκή σημαία να κρατώ και θέλεις να παραδοθώ
χωρίς μια μάχη σ’ ένα αόρατο εχθρό.
για να μπορείς να βλέπεις τα ζυγά μονά
δήθεν να κόψεις τα σχοινιά σ’ ένα δεσμό που ήταν συχνά
μπελάς για σένα και να ζεις στα σκοτεινά.
Είπες να κάνω ανακωχή και θέλεις αντιπαροχή
κανένα τέλος να μην έχει την αρχή
θέλεις να μείνουμε πιστοί μα το χρυσάφι μιας ζωής
ποτέ δε σκέφτηκες κι εσύ να μοιραστείς.
Θέλεις μου λες ανακωχή για να μην βρίσκω πουθενά
στέρεα γη και πουθενά προοπτική
λευκή σημαία να κρατώ και θέλεις να παραδοθώ
χωρίς μια μάχη σ’ ένα αόρατο εχθρό.
Αργοναύτες - 1998
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Ηλίας
Ανδριόπουλος
1.
|
Λίγο ψωμί
λίγες ελιές και το λυχνάρι
και το νερό της ξενιτιάς σου τ’ αλμυρό,
τ’ άλογα τρέχουν `κει χωρίς τον καβαλάρη
μα ποιος προφταίνει να κερδίσει τον καιρό,
τώρα που ο κόσμος είναι πόρτα με χορτάρι
κι όσο να ψάξω στη ζωή δε θα σε βρω.
Ποιος σου `χε τάξει να χαμογελάς τοξότη
με μιαν ευχή κι ένα φιλί σαν φυλαχτό;
Στην Προποντίδα να περάσεις στρατιώτη
και να πουλιέσαι στο παζάρι για σφαχτό,
ποιος σου `χε τάξει τη ζωή και τον καημό της
και να κοιμάσαι μ’ έναν ψεύτικο Θεό;
Ποιος φίλος έπαιξε τη μοίρα σου στα ζάρια,
πίσω από σένα ποιος μοιράζει τα χαρτιά,
ποιος κανονίζει τις αυγές και τα φεγγάρια
και ποιος αλλάζει τον βοριά και το νοτιά;
Τόσα ταξίδια και καημοί τόσα κουφάρια
άδικα πήγαν των αδίκων στην φωτιά
και το νερό της ξενιτιάς σου τ’ αλμυρό,
τ’ άλογα τρέχουν `κει χωρίς τον καβαλάρη
μα ποιος προφταίνει να κερδίσει τον καιρό,
τώρα που ο κόσμος είναι πόρτα με χορτάρι
κι όσο να ψάξω στη ζωή δε θα σε βρω.
Ποιος σου `χε τάξει να χαμογελάς τοξότη
με μιαν ευχή κι ένα φιλί σαν φυλαχτό;
Στην Προποντίδα να περάσεις στρατιώτη
και να πουλιέσαι στο παζάρι για σφαχτό,
ποιος σου `χε τάξει τη ζωή και τον καημό της
και να κοιμάσαι μ’ έναν ψεύτικο Θεό;
Ποιος φίλος έπαιξε τη μοίρα σου στα ζάρια,
πίσω από σένα ποιος μοιράζει τα χαρτιά,
ποιος κανονίζει τις αυγές και τα φεγγάρια
και ποιος αλλάζει τον βοριά και το νοτιά;
Τόσα ταξίδια και καημοί τόσα κουφάρια
άδικα πήγαν των αδίκων στην φωτιά
Ας αγαπιόμαστε κρυφά - 2014
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Αλέξανδρος
Εμμανουηλίδης
1.
|
Ας
αγαπιόμαστε κρυφά
να μοιάζει με κρυφή ελεημοσύνη
τα μυστικά να σεβαστούμε μια φορά
σαν προσευχή στην πιο βαθιά εμπιστοσύνη.
Ας αγαπιόμαστε κρυφά
αγάπη στο νερό δε θα στεριώσει
πόλεμο κάνουμε στο μέτωπο ψηλά
το Τίμιο Ξύλο του έρωτά μας θα μας σώσει.
Ας αγαπιόμαστε κρυφά...
Ας αγαπιόμαστε κρυφά
με το δικό μας τ’ άστρο σ’ έναν δρόμο
μονάχα τ’ άψυχα να ξέρουν μυστικά
κανείς μη ξέρει πώς και τι και για ποιο λόγο
να μοιάζει με κρυφή ελεημοσύνη
τα μυστικά να σεβαστούμε μια φορά
σαν προσευχή στην πιο βαθιά εμπιστοσύνη.
Ας αγαπιόμαστε κρυφά
αγάπη στο νερό δε θα στεριώσει
πόλεμο κάνουμε στο μέτωπο ψηλά
το Τίμιο Ξύλο του έρωτά μας θα μας σώσει.
Ας αγαπιόμαστε κρυφά...
Ας αγαπιόμαστε κρυφά
με το δικό μας τ’ άστρο σ’ έναν δρόμο
μονάχα τ’ άψυχα να ξέρουν μυστικά
κανείς μη ξέρει πώς και τι και για ποιο λόγο
Άσ΄ τους να μας κοροϊδεύουν - 1996
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
1.
|
Άσ’ τους να
μας κοροϊδεύουν
με τα πιο πικρά τους λόγια.
Δε γνωρίζουν τι είναι αγάπη
δε γνωρίζουν τι είναι φλόγα.
άσ’ τους να μας κοροϊδεύουν
και δεν ξέρουν τι γυρεύουν.
Άσ’ τους να μας κοροϊδεύουν
την ψυχή και το κορμί μας.
Στο παιχνίδι που μας παίζουν
όλοι οι άσοι είναι δικοί μας
θέλουν το λοιπόν να κλέβουν.
άσ’ τους να μας κοροϊδεύουν.
Άσ’ τους να μας κοροϊδεύουν.
οι μικροί και οι μοιραίοι,
που απ’ την πόρτα μας περνάνε
κάθε μέρα σαν λαθραίοι.
άσ’ τους να μας κοροϊδεύουν
κάπου θέλουν για ν’ ανέβουν.
με τα πιο πικρά τους λόγια.
Δε γνωρίζουν τι είναι αγάπη
δε γνωρίζουν τι είναι φλόγα.
άσ’ τους να μας κοροϊδεύουν
και δεν ξέρουν τι γυρεύουν.
Άσ’ τους να μας κοροϊδεύουν
την ψυχή και το κορμί μας.
Στο παιχνίδι που μας παίζουν
όλοι οι άσοι είναι δικοί μας
θέλουν το λοιπόν να κλέβουν.
άσ’ τους να μας κοροϊδεύουν.
Άσ’ τους να μας κοροϊδεύουν.
οι μικροί και οι μοιραίοι,
που απ’ την πόρτα μας περνάνε
κάθε μέρα σαν λαθραίοι.
άσ’ τους να μας κοροϊδεύουν
κάπου θέλουν για ν’ ανέβουν.
Ατέλειωτη εκδρομή - 1975
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Θανάσης
Γκαϊφύλλιας
1.
|
Γαλάζια
πεύκα τρέχουν στο μυαλό μου
σε τούτη την αξέχαστη εκδρομή,
τα σύνεργα σκουριάσαν στο γυλιό μου,
βαρέθηκα να είμαι στη γραμμή.
Στη γραμμή σαν στρατιώτες που πηγαίνουν
στον άλλο κόσμο, που γυρνούν και δεν πεθαίνουν.
Γυναίκες μαύρες κι είναι τρομαγμένες,
τσιγκέλι ο κόσμος δίχως ουρανό.
Στραγγίζει το κορμί μου στους μπαξέδες,
με γδέρνουν σαν μοσχάρι και πονώ.
Δεν είμ’ εδώ γι’ αυτούς που με ζητάνε
είναι κλειστό το μαγαζί και δεν πουλάμε.
Αράζουν οι χωριάτες στα βαγόνια
και τρώνε το κασέρι με ψωμί,
στα μάτια τους τα τρομαγμένα χρόνια,
χάρτινα χρόνια, χάρτινη ζωή.
Δεν είμαι `γω αυτός που κυνηγάτε
λάθος η πόρτα και ο αριθμός μη με ρωτάτε.
Πικρός αέρας μέσα στη ζωή μου
παραμονεύει ο θάνατος κρυφά
μη μου χαλάς αυτή την εκδρομή μου
μη με γυρίζεις πίσω στα στενά.
Αυτά που θέλω να σου πω δεν τα θυμάσαι
κλείνεις τα μάτια, μα το ξέρω δεν κοιμάσαι.
σε τούτη την αξέχαστη εκδρομή,
τα σύνεργα σκουριάσαν στο γυλιό μου,
βαρέθηκα να είμαι στη γραμμή.
Στη γραμμή σαν στρατιώτες που πηγαίνουν
στον άλλο κόσμο, που γυρνούν και δεν πεθαίνουν.
Γυναίκες μαύρες κι είναι τρομαγμένες,
τσιγκέλι ο κόσμος δίχως ουρανό.
Στραγγίζει το κορμί μου στους μπαξέδες,
με γδέρνουν σαν μοσχάρι και πονώ.
Δεν είμ’ εδώ γι’ αυτούς που με ζητάνε
είναι κλειστό το μαγαζί και δεν πουλάμε.
Αράζουν οι χωριάτες στα βαγόνια
και τρώνε το κασέρι με ψωμί,
στα μάτια τους τα τρομαγμένα χρόνια,
χάρτινα χρόνια, χάρτινη ζωή.
Δεν είμαι `γω αυτός που κυνηγάτε
λάθος η πόρτα και ο αριθμός μη με ρωτάτε.
Πικρός αέρας μέσα στη ζωή μου
παραμονεύει ο θάνατος κρυφά
μη μου χαλάς αυτή την εκδρομή μου
μη με γυρίζεις πίσω στα στενά.
Αυτά που θέλω να σου πω δεν τα θυμάσαι
κλείνεις τα μάτια, μα το ξέρω δεν κοιμάσαι.
Αύριο εσύ αύριο κι εγώ
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Νίκος
Λαβράνος
1.
|
Πάντα θα
‘χουμε γιορτή
θα ‘ναι η αγάπη μας χρυσή βροχή.
Θα ‘ρθεις μ’ άστρα και φιλιά
να μεθύσουμε από χαρά.
Αύριο εσύ, αύριο κι εγώ
όλοι θα διψάσουμε
για αγάπη κι ουρανό.
Τρένα θα ‘ρθουν, τρένα θα χαθούν
και τα κύματα θα μου μιλούν.
Θα ‘ρθει η μέρα, θα ‘ρθει μια στιγμή
που θα φύγουμε κι εμείς μαζί.
Αύριο εσύ, αύριο κι εγώ
όλοι θα διψάσουμε
για αγάπη κι ουρανό
θα ‘ναι η αγάπη μας χρυσή βροχή.
Θα ‘ρθεις μ’ άστρα και φιλιά
να μεθύσουμε από χαρά.
Αύριο εσύ, αύριο κι εγώ
όλοι θα διψάσουμε
για αγάπη κι ουρανό.
Τρένα θα ‘ρθουν, τρένα θα χαθούν
και τα κύματα θα μου μιλούν.
Θα ‘ρθει η μέρα, θα ‘ρθει μια στιγμή
που θα φύγουμε κι εμείς μαζί.
Αύριο εσύ, αύριο κι εγώ
όλοι θα διψάσουμε
για αγάπη κι ουρανό
Αυστραλία - 2000
Στίχοι: Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιάννης
Σπανός
1.
|
Κι εγώ που
νόμιζα πως ζεις στην Αυστραλία
και τόσα χρόνια πως γυρνούσες κάπου εκεί
από μια σύμπτωση τυχαία και γελοία
σε βρήκα δίπλα στη δική μου φυλακή
Ποτέ δεν είχες ταξιδέψει Αυστραλία
ποτέ δεν ήθελες να φύγεις, τώρα λες
Ήταν το πρόσχημα σε μιαν αντιζηλία
για να κρυφτείς μεσ’ τη σιωπή χωρίς να κλαις
Κι εγώ που νόμιζα πως ήτανε δειλία
για να ξεχάσεις, ίσως και να εργαστείς
στη μακρινή σε φανταζόμουν Αυστραλία
κι όχι δυο βήματα από μένα, πως θα ζεις
και τόσα χρόνια πως γυρνούσες κάπου εκεί
από μια σύμπτωση τυχαία και γελοία
σε βρήκα δίπλα στη δική μου φυλακή
Ποτέ δεν είχες ταξιδέψει Αυστραλία
ποτέ δεν ήθελες να φύγεις, τώρα λες
Ήταν το πρόσχημα σε μιαν αντιζηλία
για να κρυφτείς μεσ’ τη σιωπή χωρίς να κλαις
Κι εγώ που νόμιζα πως ήτανε δειλία
για να ξεχάσεις, ίσως και να εργαστείς
στη μακρινή σε φανταζόμουν Αυστραλία
κι όχι δυο βήματα από μένα, πως θα ζεις
Αυτά τα χείλη - 2016
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Άρης
Βλάχος
1.
|
Αυτά τα
χείλη κάποτε μιλούσανε για μένα,
αυτά τα μάτια μ’ έβλεπαν μ’ αγάπη αληθινή.
Αυτά τα χέρια κάποτε μ’ αγκάλιασαν δεμένα
και από θαύμα ανοίξανε μια νύχτα οι ουρανοί.
Αυτά τα χείλη, αυτά τα χείλη
μιλήσαν κάποτε για μας μ’ ελπίδες.
Μα σβήσαν όλα σ’ αυτά τα χείλη
και `γίναν ξαφνικά φωτοβολίδες.
Απ’ την αρχή η αγάπη μας ήταν φαρμακωμένη
μα τίποτα δεν έδειχνε το τέλος το κακό.
Και η καρδιά μας που έμεινε για πάντα διψασμένη
βρήκε απ’ την κόλαση νερό κι από τον χωρισμό.
Αυτά τα χείλη, αυτά τα χείλη
μιλήσαν κάποτε για μας μ’ ελπίδες.
Μα σβήσαν όλα σ’ αυτά τα χείλη
και `γίναν ξαφνικά φωτοβολίδες.
αυτά τα μάτια μ’ έβλεπαν μ’ αγάπη αληθινή.
Αυτά τα χέρια κάποτε μ’ αγκάλιασαν δεμένα
και από θαύμα ανοίξανε μια νύχτα οι ουρανοί.
Αυτά τα χείλη, αυτά τα χείλη
μιλήσαν κάποτε για μας μ’ ελπίδες.
Μα σβήσαν όλα σ’ αυτά τα χείλη
και `γίναν ξαφνικά φωτοβολίδες.
Απ’ την αρχή η αγάπη μας ήταν φαρμακωμένη
μα τίποτα δεν έδειχνε το τέλος το κακό.
Και η καρδιά μας που έμεινε για πάντα διψασμένη
βρήκε απ’ την κόλαση νερό κι από τον χωρισμό.
Αυτά τα χείλη, αυτά τα χείλη
μιλήσαν κάποτε για μας μ’ ελπίδες.
Μα σβήσαν όλα σ’ αυτά τα χείλη
και `γίναν ξαφνικά φωτοβολίδες.
Αυτές οι ξένες αγκαλιές - 1978
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Ηλίας
Ανδριόπουλος
1.
|
||||
2.
|
Αυτές οι
ξένες αγκαλιές
ήταν κάποτε φωλιές
κι είχαν μάτια είχαν στόμα
κι όλο σου μιλούν ακόμα
σου μιλούν και σου φωνάζουν
κι είναι σαν ν’ αναστενάζουν
Αυτά τα δέντρα στη βροχή
ήταν ανθρώποι μοναχοί
ήταν άνθρωποι δικοί μας
που αγαπήσανε μαζί μας
ποιος τους έπιασε στα δίχτυα
κι ορφανέψαν τόσα σπίτια
ήταν κάποτε φωλιές
κι είχαν μάτια είχαν στόμα
κι όλο σου μιλούν ακόμα
σου μιλούν και σου φωνάζουν
κι είναι σαν ν’ αναστενάζουν
Αυτά τα δέντρα στη βροχή
ήταν ανθρώποι μοναχοί
ήταν άνθρωποι δικοί μας
που αγαπήσανε μαζί μας
ποιος τους έπιασε στα δίχτυα
κι ορφανέψαν τόσα σπίτια
Αυτοί που θά `ρθουν μια βραδιά - 1976
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
1.
|
||||
2.
|
Αυτοί που θά
`ρθουν μια βραδιά
θα βρουν τα δάκρυά μας
πληγές θα βρούνε και καπνό
και στάχτη τη χαρά μας.
Κι αν θα μου πάρουν τη φωνή
θ’ αφήσω τον καημό μου
κι αν γίνει ξένος ο καημός
θ’ αφήσω τ’ όνειρό μου.
Κι αν πάρουν και τα χρόνια μου
στο αίμα μου θα μείνουν
κι αν γίνει το αίμα μου νερό
πουλάκια θα το πίνουν
θα βρουν τα δάκρυά μας
πληγές θα βρούνε και καπνό
και στάχτη τη χαρά μας.
Κι αν θα μου πάρουν τη φωνή
θ’ αφήσω τον καημό μου
κι αν γίνει ξένος ο καημός
θ’ αφήσω τ’ όνειρό μου.
Κι αν πάρουν και τα χρόνια μου
στο αίμα μου θα μείνουν
κι αν γίνει το αίμα μου νερό
πουλάκια θα το πίνουν
Αυτοί που χειροκροτούσαν - 1996
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Βασίλης
Τερλέγκας
1.
|
Ένας αλήτης
άνεμος, μάζεψε την καρδιά μου
και σαν σκουπίδι το `φερε, στην πόρτα σου μπροστά.
Μήπως και κάτι λυπηθείς από τα όνειρα μου,
μήπως και κάτι θα μου πεις με λόγια ερωτικά...
Αυτοί που χειροκρότησαν το τέλος μιας αγάπης
το έργο δεν το είδανε ποτέ απ’ την αρχή.
Είδαν μονάχα μια μορφή κι αυτήν απ’ τη σκιά της
που ανάμεσα μας έμεινε σκιά παντοτινή...
Στη μέση της παράστασης κλείσαμε την αυλαία,
χάθηκαν μες στα λόγια τους οι πρωταγωνιστές.
Τώρα το έργο παίζεται αλλού, αλλιώς κι ωραία
το έργο εμείς που γράψαμε για τ’ αύριο και το χθες.
Αυτοί που χειροκρότησαν το τέλος μιας αγάπης
το έργο δεν το είδανε ποτέ απ’ την αρχή.
Είδαν μονάχα μια μορφή κι αυτήν απ’ τη σκιά της
που ανάμεσα μας έμεινε σκιά παντοτινή
και σαν σκουπίδι το `φερε, στην πόρτα σου μπροστά.
Μήπως και κάτι λυπηθείς από τα όνειρα μου,
μήπως και κάτι θα μου πεις με λόγια ερωτικά...
Αυτοί που χειροκρότησαν το τέλος μιας αγάπης
το έργο δεν το είδανε ποτέ απ’ την αρχή.
Είδαν μονάχα μια μορφή κι αυτήν απ’ τη σκιά της
που ανάμεσα μας έμεινε σκιά παντοτινή...
Στη μέση της παράστασης κλείσαμε την αυλαία,
χάθηκαν μες στα λόγια τους οι πρωταγωνιστές.
Τώρα το έργο παίζεται αλλού, αλλιώς κι ωραία
το έργο εμείς που γράψαμε για τ’ αύριο και το χθες.
Αυτοί που χειροκρότησαν το τέλος μιας αγάπης
το έργο δεν το είδανε ποτέ απ’ την αρχή.
Είδαν μονάχα μια μορφή κι αυτήν απ’ τη σκιά της
που ανάμεσα μας έμεινε σκιά παντοτινή
Αυτός ο έρωτας - 1995
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Θανάσης
Πολυκανδριώτης
1.
|
Αυτός ο
έρωτας φαινόταν από την αρχή
πως ήταν ένας έρωτας καταδικασμένος,
σαν μια παράσταση του χτες
που είμαστ’ εμείς οι θεατές
κι εκείνος σαν ηθοποιος κατατρεγμένος.
Αυτός ο έρωτας που ζούμε
ήταν ανάγκη να υπάρξει
έστω και σαν αποτυχία,
για να ’ναι οι άλλοι θεατές
κι εμείς οι πρωταγωνιστές
σε κάποιο έργο δίχως νόημα κι αξία.
Αυτός ο έρωτας φαινόταν από την αρχή
πως είχε μοίρα μοναχά να μας γονατίζει.
Το ’βλεπες βέβαια καθαρά,
δεν είχε πάθος και χαρά,
ήταν σαν ρούχο που είχε αρχίσει να ξεφτίζει.
Αυτός ο έρωτας που ζούμε
ήταν ανάγκη να υπάρξει
έστω και σαν αποτυχία,
για να ’ναι οι άλλοι θεατές
κι εμείς οι πρωταγωνιστές
σε κάποιο έργο δίχως νόημα κι αξία
πως ήταν ένας έρωτας καταδικασμένος,
σαν μια παράσταση του χτες
που είμαστ’ εμείς οι θεατές
κι εκείνος σαν ηθοποιος κατατρεγμένος.
Αυτός ο έρωτας που ζούμε
ήταν ανάγκη να υπάρξει
έστω και σαν αποτυχία,
για να ’ναι οι άλλοι θεατές
κι εμείς οι πρωταγωνιστές
σε κάποιο έργο δίχως νόημα κι αξία.
Αυτός ο έρωτας φαινόταν από την αρχή
πως είχε μοίρα μοναχά να μας γονατίζει.
Το ’βλεπες βέβαια καθαρά,
δεν είχε πάθος και χαρά,
ήταν σαν ρούχο που είχε αρχίσει να ξεφτίζει.
Αυτός ο έρωτας που ζούμε
ήταν ανάγκη να υπάρξει
έστω και σαν αποτυχία,
για να ’ναι οι άλλοι θεατές
κι εμείς οι πρωταγωνιστές
σε κάποιο έργο δίχως νόημα κι αξία
Αυτός ο έρωτας δε μένει πια εδώ - 1999
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Χρήστος
Νικολόπουλος
1.
|
Αυτός ο
έρωτας δε μένει πια εδώ,
έστησε θέατρο αλλού για παραστάσεις.
Κι αυτό το έργο δυο φορές δε θα το δω
γιατί στα δράματα δεν πας για να γελάσεις.
Αυτός ο έρωτας δε μένει πια εδώ,
είναι καιρός που έχει αλλάξει κατοικία.
Μη μου χτυπάτε και μου λέτε πως μπορώ
να προσκυνήσω σε μια ψεύτικη θρησκεία.
Αυτή η αγάπη που `χα χτίσει μια στιγμή
από το σπίτι μου έχει πια μετακομίσει.
Μ’ άλλη κατάκτηση έχει πάει εκδρόμη
κι άλλη στο δρόμο της θα βρει για να γυρίσει.
Αυτός ο έρωτας δε μένει πια εδώ,
είναι καιρός που έχει αλλάξει κατοικία.
Μη μου χτυπάτε και μου λέτε πως μπορώ
να προσκυνήσω σε μια ψεύτικη θρησκεία
έστησε θέατρο αλλού για παραστάσεις.
Κι αυτό το έργο δυο φορές δε θα το δω
γιατί στα δράματα δεν πας για να γελάσεις.
Αυτός ο έρωτας δε μένει πια εδώ,
είναι καιρός που έχει αλλάξει κατοικία.
Μη μου χτυπάτε και μου λέτε πως μπορώ
να προσκυνήσω σε μια ψεύτικη θρησκεία.
Αυτή η αγάπη που `χα χτίσει μια στιγμή
από το σπίτι μου έχει πια μετακομίσει.
Μ’ άλλη κατάκτηση έχει πάει εκδρόμη
κι άλλη στο δρόμο της θα βρει για να γυρίσει.
Αυτός ο έρωτας δε μένει πια εδώ,
είναι καιρός που έχει αλλάξει κατοικία.
Μη μου χτυπάτε και μου λέτε πως μπορώ
να προσκυνήσω σε μια ψεύτικη θρησκεία
Αυτός ο Μάρτης που τελειώνει - 1977
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιάννης
Σπανός
1.
|
Στο ίδιο
πάντα καφενείο,
στην ίδια θέση σε κοιτώ
και λες πως είσαι στο θρανίο
με το βιβλίο σου κλειστό.
Αυτός ο Μάρτης που τελειώνει
μας τα ’χε όλα φυλαγμένα:
να ’ρθει η ζωή χωρίς τιμόνι
κι εγώ να ζω χωρίς εσένα.
Στο ίδιο πάντα καφενείο,
στη συνοικία, στο στενό,
κρατάει πολύ αυτό τ’ αστείο
κοντά σου χρόνια να γερνώ.
Αυτός ο Μάρτης που τελειώνει
μας τα ’χε όλα φυλαγμένα:
να ’ρθει η ζωή χωρίς τιμόνι
κι εγώ να ζω χωρίς εσένα
στην ίδια θέση σε κοιτώ
και λες πως είσαι στο θρανίο
με το βιβλίο σου κλειστό.
Αυτός ο Μάρτης που τελειώνει
μας τα ’χε όλα φυλαγμένα:
να ’ρθει η ζωή χωρίς τιμόνι
κι εγώ να ζω χωρίς εσένα.
Στο ίδιο πάντα καφενείο,
στη συνοικία, στο στενό,
κρατάει πολύ αυτό τ’ αστείο
κοντά σου χρόνια να γερνώ.
Αυτός ο Μάρτης που τελειώνει
μας τα ’χε όλα φυλαγμένα:
να ’ρθει η ζωή χωρίς τιμόνι
κι εγώ να ζω χωρίς εσένα
Αυτός ο τόπος - 1980
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Θάνος
Μικρούτσικος
1.
|
Αυτός ο
τόπος που μας ματώνει
κι αυτός ο αέρας που μας φαρμακώνει,
με μια σημαία μάς έχει ντύσει
μιας ξένης χώρας που έχει χρόνια σβήσει.
Αυτός ο τόπος που έχει ανοίξει
βαθειά πηγάδια και πικρά να πνίξει,
αυτός ο τόπος, αυτό το χώμα
και πεθαμένους δε μας θέλει ακόμα.
Ποιος είμαι κι ήρθα
χωρίς ελπίδα
με μια πατρίδα
σαν την νυχτερίδα
και κυματίζω σαν μια σημαία
μπροστά στην Κίρκη
και στον Οδυσσέα;
Αυτός ο τόπος που έχει ανοίξει
βαθειά πηγάδια και πικρά να πνίξει,
αυτός ο τόπος, αυτό το χώμα
και πεθαμένους δε μας θέλει ακόμα.
κι αυτός ο αέρας που μας φαρμακώνει,
με μια σημαία μάς έχει ντύσει
μιας ξένης χώρας που έχει χρόνια σβήσει.
Αυτός ο τόπος που έχει ανοίξει
βαθειά πηγάδια και πικρά να πνίξει,
αυτός ο τόπος, αυτό το χώμα
και πεθαμένους δε μας θέλει ακόμα.
Ποιος είμαι κι ήρθα
χωρίς ελπίδα
με μια πατρίδα
σαν την νυχτερίδα
και κυματίζω σαν μια σημαία
μπροστά στην Κίρκη
και στον Οδυσσέα;
Αυτός ο τόπος που έχει ανοίξει
βαθειά πηγάδια και πικρά να πνίξει,
αυτός ο τόπος, αυτό το χώμα
και πεθαμένους δε μας θέλει ακόμα.
Άφησες πόρτα ανοιχτή - 1997
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
1.
|
Άφησες πόρτα
ανοιχτή μες τη ζωή σου
και μπαίνει αγέρας μες στο σπίτι και καπνός
πήρες μονάχα μια ταυτότητα μαζί σου
σαν διαβατήριο ν’ ανοίξει ο ουρανός
Άφησες πόρτα ανοιχτή μες τη ζωή σου
και μπαίνει αγέρας μες στο σπίτι και καπνός
πήρες μονάχα μια ταυτότητα μαζί σου
σαν διαβατήριο ν’ ανοίξει ο ουρανός
Άφησες πόρτα ανοιχτή μες τη ζωή σου
και είναι αργά για να γυρίσεις είναι αργά
Άφησες πόρτα ανοιχτή και στη ψυχή σου
και είναι αργά μες στη ζωή σου είναι αργά
Τώρα σε τρώει μες τα μπαρ η δυστυχία
και με ψευδώνυμα χορεύεις στη ζωή
πληρώνεις πάντα μετρητοίς την ευτυχία
κι αυτή για απόδειξη σου δίνει τη χολή
Τώρα σε τρώει μες τα μπαρ η δυστυχία
και με ψευδώνυμα χορεύεις στη ζωή
πληρώνεις πάντα μετρητοίς την ευτυχία
κι αυτή για απόδειξη σου δίνει τη χολή
και μπαίνει αγέρας μες στο σπίτι και καπνός
πήρες μονάχα μια ταυτότητα μαζί σου
σαν διαβατήριο ν’ ανοίξει ο ουρανός
Άφησες πόρτα ανοιχτή μες τη ζωή σου
και μπαίνει αγέρας μες στο σπίτι και καπνός
πήρες μονάχα μια ταυτότητα μαζί σου
σαν διαβατήριο ν’ ανοίξει ο ουρανός
Άφησες πόρτα ανοιχτή μες τη ζωή σου
και είναι αργά για να γυρίσεις είναι αργά
Άφησες πόρτα ανοιχτή και στη ψυχή σου
και είναι αργά μες στη ζωή σου είναι αργά
Τώρα σε τρώει μες τα μπαρ η δυστυχία
και με ψευδώνυμα χορεύεις στη ζωή
πληρώνεις πάντα μετρητοίς την ευτυχία
κι αυτή για απόδειξη σου δίνει τη χολή
Τώρα σε τρώει μες τα μπαρ η δυστυχία
και με ψευδώνυμα χορεύεις στη ζωή
πληρώνεις πάντα μετρητοίς την ευτυχία
κι αυτή για απόδειξη σου δίνει τη χολή
Αφύλαχτες διαβάσεις - 2009
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιώργος
Σαμπάνης
1.
|
Σαν
αφύλαχτες διαβάσεις
είναι ο έρωτας που ζούμε
Σαν αφύλαχτες διαβάσεις
κάποιων τρένων σκοτεινών
είμαστε και οι δυο στην άκρη
και το τρένο έχουμε χάσει
σαν εκείνους που σου γνέφουν
άπ’τις άκρες των γραμμών
Πού γυρνάς και πώς ζεις
ποια σεντόνια σε σκεπάζουν
με ποιους ξένους μιλάς
πώς μπορείς και σ’ αγκαλιάζουν
πού χρωστάς τι ζητάς τι σου τάζουν
Κάποτε είχες χέρια φτερά
στον ουρανό σου με είχες ψηλά
ήσουνα άγγελος κι έπεσες χαμηλά
σε μια ζωή που ζεις απατηλά
θα ζεις απατηλά
Σαν αφύλαχτες διαβάσεις
είναι αυτά που σου έχω γράψει
όσα κάποτε κρατήσαν τη ζωή σε μια κλωστή
είναι αυτά που λέμε χρόνια και ζητούσαμε βοήθεια
και το σήμα του κινδύνου που ποτέ δε θ’ ακουστεί
Πού γυρνάς και πώς ζεις
ποια σεντόνια σε σκεπάζουν
με ποιους ξένους μιλάς
πώς μπορείς και σ’ αγκαλιάζουν
πού χρωστάς τι ζητάς τι σου τάζουν
Κάποτε είχες χέρια φτερά
στον ουρανό σου με είχες ψηλά
ήσουνα άγγελος κι έπεσες χαμηλά
σε μια ζωή που ζεις απατηλά
θα ζεις απατηλά
Το παιχνίδι εδώ παιζόταν
μα ήτανε αλλού οι παίχτες
κι άπ’ τα τα κέρδη που θα μείνουν
μόνο εσύ θα πληρωθείς
σαν τα τρένα που περνάνε τις αφύλαχτες διαβάσεις
και προλάβεις να περάσεις
και προλάβεις να σωθείς
είναι ο έρωτας που ζούμε
Σαν αφύλαχτες διαβάσεις
κάποιων τρένων σκοτεινών
είμαστε και οι δυο στην άκρη
και το τρένο έχουμε χάσει
σαν εκείνους που σου γνέφουν
άπ’τις άκρες των γραμμών
Πού γυρνάς και πώς ζεις
ποια σεντόνια σε σκεπάζουν
με ποιους ξένους μιλάς
πώς μπορείς και σ’ αγκαλιάζουν
πού χρωστάς τι ζητάς τι σου τάζουν
Κάποτε είχες χέρια φτερά
στον ουρανό σου με είχες ψηλά
ήσουνα άγγελος κι έπεσες χαμηλά
σε μια ζωή που ζεις απατηλά
θα ζεις απατηλά
Σαν αφύλαχτες διαβάσεις
είναι αυτά που σου έχω γράψει
όσα κάποτε κρατήσαν τη ζωή σε μια κλωστή
είναι αυτά που λέμε χρόνια και ζητούσαμε βοήθεια
και το σήμα του κινδύνου που ποτέ δε θ’ ακουστεί
Πού γυρνάς και πώς ζεις
ποια σεντόνια σε σκεπάζουν
με ποιους ξένους μιλάς
πώς μπορείς και σ’ αγκαλιάζουν
πού χρωστάς τι ζητάς τι σου τάζουν
Κάποτε είχες χέρια φτερά
στον ουρανό σου με είχες ψηλά
ήσουνα άγγελος κι έπεσες χαμηλά
σε μια ζωή που ζεις απατηλά
θα ζεις απατηλά
Το παιχνίδι εδώ παιζόταν
μα ήτανε αλλού οι παίχτες
κι άπ’ τα τα κέρδη που θα μείνουν
μόνο εσύ θα πληρωθείς
σαν τα τρένα που περνάνε τις αφύλαχτες διαβάσεις
και προλάβεις να περάσεις
και προλάβεις να σωθείς
Βαγδάτη - 1998
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Τάκης
Σούκας
1.
|
Κάποια νύχτα
στη Βαγδάτη
στην παλιά μου τη ζωή
μου `δειξαν ένα διαμάντι
που ήταν κάποτε στολίδι σε σπαθί.
Σαν το διαμάντι, στο ποτήρι
σ’ ήπια κι ήσουνα κρασί.
Και μου κοπήκανε οι φλέβες
και μου κόπηκ’ η ζωή.
Κάποια νύχτα στη Βαγδάτη
στην παλιά μου τη ζωή.
Κάποια νύχτα στο Μαρόκο
μιας μοιραίας εποχής
σ’ άκουσα να λες με όρκο
πως διαμάντι πια δε θες να ξαναδείς.
Σαν το διαμάντι, στο ποτήρι
σ’ ήπια κι ήσουνα κρασί.
Και μου κοπήκανε οι φλέβες
και μου κόπηκ’ η ζωή.
Κάποια νύχτα στο Μαρόκο
μιας μοιραίας εποχής
στην παλιά μου τη ζωή
μου `δειξαν ένα διαμάντι
που ήταν κάποτε στολίδι σε σπαθί.
Σαν το διαμάντι, στο ποτήρι
σ’ ήπια κι ήσουνα κρασί.
Και μου κοπήκανε οι φλέβες
και μου κόπηκ’ η ζωή.
Κάποια νύχτα στη Βαγδάτη
στην παλιά μου τη ζωή.
Κάποια νύχτα στο Μαρόκο
μιας μοιραίας εποχής
σ’ άκουσα να λες με όρκο
πως διαμάντι πια δε θες να ξαναδείς.
Σαν το διαμάντι, στο ποτήρι
σ’ ήπια κι ήσουνα κρασί.
Και μου κοπήκανε οι φλέβες
και μου κόπηκ’ η ζωή.
Κάποια νύχτα στο Μαρόκο
μιας μοιραίας εποχής
Βάλε τα όνειρα στο γύψο - 1983
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Θέμης
Ανδρεάδης
1.
|
Μάς
διώχνουνε και μάς ρημάζουν
σπίτια και δρόμοι και στενά
κι όσοι ακόμη με φωνάζουν,
στον ύπνο τους κρυφά με σφάζουν
κι είν’ η φωνή μου στα στενά,
δίπλα σ’ αυτούς που με δικάζουν.
Βάλε τα όνειρα στο γύψο,
την ιστορία στο σκαμνί
κι από κοντά σου δε θα λείψω,
κι από κοντά σου δε θα λείψω,
μα βρες μου τρόπο για να κρύψω
σε μια ζωή αληθινή,
τα όνειρά μας δίχως γύψο,
τα όνειρά μας δίχως γύψο.
Μάς βρήκε η νύχτα ν’ αγρυπνάμε
σε μια φωτιά γονατιστοί
και ξένα λόγια να μιλάμε,
φίλοι κι αδέρφια π’ αγαπάμε,
μάς σημαδεύουν τη ζωή
στα σκοτεινά που περπατάμε.
Βάλε τα όνειρα στο γύψο,
την ιστορία στο σκαμνί
κι από κοντά σου δε θα λείψω,
κι από κοντά σου δε θα λείψω,
μα βρες μου τρόπο για να κρύψω
σε μια ζωή αληθινή,
τα όνειρά μας δίχως γύψο,
τα όνειρά μας δίχως γύψο.
σπίτια και δρόμοι και στενά
κι όσοι ακόμη με φωνάζουν,
στον ύπνο τους κρυφά με σφάζουν
κι είν’ η φωνή μου στα στενά,
δίπλα σ’ αυτούς που με δικάζουν.
Βάλε τα όνειρα στο γύψο,
την ιστορία στο σκαμνί
κι από κοντά σου δε θα λείψω,
κι από κοντά σου δε θα λείψω,
μα βρες μου τρόπο για να κρύψω
σε μια ζωή αληθινή,
τα όνειρά μας δίχως γύψο,
τα όνειρά μας δίχως γύψο.
Μάς βρήκε η νύχτα ν’ αγρυπνάμε
σε μια φωτιά γονατιστοί
και ξένα λόγια να μιλάμε,
φίλοι κι αδέρφια π’ αγαπάμε,
μάς σημαδεύουν τη ζωή
στα σκοτεινά που περπατάμε.
Βάλε τα όνειρα στο γύψο,
την ιστορία στο σκαμνί
κι από κοντά σου δε θα λείψω,
κι από κοντά σου δε θα λείψω,
μα βρες μου τρόπο για να κρύψω
σε μια ζωή αληθινή,
τα όνειρά μας δίχως γύψο,
τα όνειρά μας δίχως γύψο.
Βραδεμβούργιο - 2017
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιώργος
Κυριάκος
1.
|
Σαν
Βραδεμβούργιο του Μπαχ σε φυλακή
έτσι ακούστηκε η φωνή σου στη ζωή μου.
Σκέφτηκα τότε τι μπορώ και τι δεν ήμουν
και τι δεν έχω στη ζωή προοπτική.
Απ’ το τηλέφωνο η φωνή δεν ωφέλει
πρέπει και κάποια μας συνάντηση να υπάρχει,
όσο ζεστή και αν είναι κάποτε η στάχτη
φωτιά δε γίνεται να ανάψει το φιλί.
Έχω εισιτήριο για τόπους μακρινούς
μα τα ταξίδια μας δε πρόκειται να γίνουν.
Ο έρωτας μας δυο κεράκια που αργοσβήνουν
ηθοποιούς θα μας θυμίζουν σκοτεινούς.
Απ’ το τηλέφωνο η φωνή δεν ωφέλει
πρέπει και κάποια μας συνάντηση να υπάρχει,
όσο ζεστή και αν είναι κάποτε η στάχτη
φωτιά δε γίνεται να ανάψει το φιλί.
Κι αν Βραδεμβούργιο θυμίζει μια φωνή
εγώ ζητώ να ενωθώ, να πάρω ρεύμα,
απ’ το σώμα το δικό σου και το αίμα
πριν να με στείλεις πάνω στη Γεθσημανή
φωτιά δε γίνεται να ανάψει το φιλί
έτσι ακούστηκε η φωνή σου στη ζωή μου.
Σκέφτηκα τότε τι μπορώ και τι δεν ήμουν
και τι δεν έχω στη ζωή προοπτική.
Απ’ το τηλέφωνο η φωνή δεν ωφέλει
πρέπει και κάποια μας συνάντηση να υπάρχει,
όσο ζεστή και αν είναι κάποτε η στάχτη
φωτιά δε γίνεται να ανάψει το φιλί.
Έχω εισιτήριο για τόπους μακρινούς
μα τα ταξίδια μας δε πρόκειται να γίνουν.
Ο έρωτας μας δυο κεράκια που αργοσβήνουν
ηθοποιούς θα μας θυμίζουν σκοτεινούς.
Απ’ το τηλέφωνο η φωνή δεν ωφέλει
πρέπει και κάποια μας συνάντηση να υπάρχει,
όσο ζεστή και αν είναι κάποτε η στάχτη
φωτιά δε γίνεται να ανάψει το φιλί.
Κι αν Βραδεμβούργιο θυμίζει μια φωνή
εγώ ζητώ να ενωθώ, να πάρω ρεύμα,
απ’ το σώμα το δικό σου και το αίμα
πριν να με στείλεις πάνω στη Γεθσημανή
φωτιά δε γίνεται να ανάψει το φιλί
Βραδιά πρωτοχρονιάς - 2017
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Σταύρος
Ξαρχάκος
1.
|
Βραδιά
Πρωτοχρονιάς
μες στην οδό Αθηνάς
ξεκίνησε παιχνίδια.
Πουλώντας με ζαριές
τις σκοτεινές χαρές
και μαγικά ταξίδια.
Φορούσε μια στολή
που λες κι ήταν γυαλί
σε λασπωμένο χιόνι,
σαν αγαπητικός
πουλώντας διαρκώς
το γιατρικό, το αφιόνι.
Του ρίξαν καρφωτή
μα στον ανακριτή
αρνήθηκε τα πάντα.
Και μόνο μια ψυχή
μες στην απαντοχή
θρηνεί για την κατάντια.
Γυρνάει στο χωριό
και μοιάζει με θεριό
που ζει μες στη μιζέρια,
γι’ αυτό ξαναγυρνά
στα ύποπτα στενά
και στα παλιά λημέρια.
Τα φέρνει ο πειρασμός
κι ένας εκβιασμός
τον γύρισε καπάκι
κι η νέα του εκδοχή
του άνοιξε εποχή
να του μιλούν οι δράκοι.
Βραδιά Πρωτοχρονιάς
ματώνει πάντα ο χιονιάς
μες στην οδό Αθηνάς
ξεκίνησε παιχνίδια.
Πουλώντας με ζαριές
τις σκοτεινές χαρές
και μαγικά ταξίδια.
Φορούσε μια στολή
που λες κι ήταν γυαλί
σε λασπωμένο χιόνι,
σαν αγαπητικός
πουλώντας διαρκώς
το γιατρικό, το αφιόνι.
Του ρίξαν καρφωτή
μα στον ανακριτή
αρνήθηκε τα πάντα.
Και μόνο μια ψυχή
μες στην απαντοχή
θρηνεί για την κατάντια.
Γυρνάει στο χωριό
και μοιάζει με θεριό
που ζει μες στη μιζέρια,
γι’ αυτό ξαναγυρνά
στα ύποπτα στενά
και στα παλιά λημέρια.
Τα φέρνει ο πειρασμός
κι ένας εκβιασμός
τον γύρισε καπάκι
κι η νέα του εκδοχή
του άνοιξε εποχή
να του μιλούν οι δράκοι.
Βραδιά Πρωτοχρονιάς
ματώνει πάντα ο χιονιάς
Βρέχει απ’ το πρωί - 1999
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Λάκης
Αργυριάδης
1.
|
Βρέχει απ’
το πρωί μια στεναχώρια,
λείπεις και όλα λείπουν της ζωής.
Κι είμαι σαν κι εκείνα τ’ αποφόρια
που κοιτάς και τα περιφρονείς.
Μες στα δίχτυα της βροχής κοιμάσαι,
μες στα μπλε της νύχτας και τα γκρι,
και γελάς και κλαις κι όλο λυπάσαι
που έχουν ως και οι άγγελοι βραχεί.
Βρέχει απ’ το πρωί μες στην καρδιά μου
αναμνήσεις και παλιό καημό.
Και δεν ξέρω αν είν’ τα δάκρυά μου
κι όσα θέλω χρόνια να σου πω.
Μες στα δίχτυα της βροχής κοιμάσαι,
μες στα μπλε της νύχτας και τα γκρι,
και γελάς και κλαις κι όλο λυπάσαι
που έχουν ως και οι άγγελοι βραχεί.
λείπεις και όλα λείπουν της ζωής.
Κι είμαι σαν κι εκείνα τ’ αποφόρια
που κοιτάς και τα περιφρονείς.
Μες στα δίχτυα της βροχής κοιμάσαι,
μες στα μπλε της νύχτας και τα γκρι,
και γελάς και κλαις κι όλο λυπάσαι
που έχουν ως και οι άγγελοι βραχεί.
Βρέχει απ’ το πρωί μες στην καρδιά μου
αναμνήσεις και παλιό καημό.
Και δεν ξέρω αν είν’ τα δάκρυά μου
κι όσα θέλω χρόνια να σου πω.
Μες στα δίχτυα της βροχής κοιμάσαι,
μες στα μπλε της νύχτας και τα γκρι,
και γελάς και κλαις κι όλο λυπάσαι
που έχουν ως και οι άγγελοι βραχεί.
Βρήκα ζωγράφο μάστορα - 1976
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Βασίλης
Δημητρίου
1.
|
Βρήκα
ζωγράφο μάστορα
για να σε ζωγραφίσει
δίπλα στον παντοκράτορα
μαλαματένια βρύση.
Μου `πε τσιγγάνα μάγισσα
πως έχεις άδεια στήθια
και σα γυαλάκι ράγισα
που `μαθα την αλήθεια.
για να σε ζωγραφίσει
δίπλα στον παντοκράτορα
μαλαματένια βρύση.
Μου `πε τσιγγάνα μάγισσα
πως έχεις άδεια στήθια
και σα γυαλάκι ράγισα
που `μαθα την αλήθεια.
Γενέθλια - 1974
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
1.
|
Μού `πες
ποιο είναι τ’ όνομά σου
τον τόπο που έχεις γεννηθεί
για ποιον φυλάς τα δάκρυά σου
κι έχει από σένα πια χαθεί.
Μού `πες για λόγια και γι’ ανθρώπους
μα τέτοια θά `χεις ξαναπεί
κάθε φορά και σ’ άλλους τόπους
χωρίς αγάπη και ντροπή.
Μου διάβασες ξανά Σεφέρη
το ίδιο που έκανες και χτες
μα εμένα η καρδιά μου ξέρει
πως δε μας σώζουν ποιητές.
Μου διάβασες και τον Ελύτη
κι ακούσαμε και μουσική
μού `δειξες το παλιό σου σπίτι
κι ό,τι κρυμμένο είχες εκεί.
Μου μίλησες με ξένες γλώσσες
μα να με πείσεις δεν μπορείς.
Εγώ μεγάλωσα με τόσες
τόσες πληγές, που συγχωρείς.
τον τόπο που έχεις γεννηθεί
για ποιον φυλάς τα δάκρυά σου
κι έχει από σένα πια χαθεί.
Μού `πες για λόγια και γι’ ανθρώπους
μα τέτοια θά `χεις ξαναπεί
κάθε φορά και σ’ άλλους τόπους
χωρίς αγάπη και ντροπή.
Μου διάβασες ξανά Σεφέρη
το ίδιο που έκανες και χτες
μα εμένα η καρδιά μου ξέρει
πως δε μας σώζουν ποιητές.
Μου διάβασες και τον Ελύτη
κι ακούσαμε και μουσική
μού `δειξες το παλιό σου σπίτι
κι ό,τι κρυμμένο είχες εκεί.
Μου μίλησες με ξένες γλώσσες
μα να με πείσεις δεν μπορείς.
Εγώ μεγάλωσα με τόσες
τόσες πληγές, που συγχωρείς.
Για ποιάν Ιθάκη μου μιλάς - 2017
Στίχοι:
Μουσική:
1.
|
Για ποιάν
Ιθάκη και ποιο τέρμα μου μιλάς
ότι ονειρεύτηκες ποτέ δεν το πουλάς.
Για ότι αγωνίστηκες θα το `βρεις στα χαλάσματα.
καινούργιος κόσμος θα `ναι μόνο τα φαντάσματα.
Πέτρες θα τρώμε και θα ζούμε σε σπηλιές.
δε θα υπάρχουνε πουλιά, μήτε φωλιές.
Θα υπάρχει μόνο μοναξιά, τρομοκρατία
και μια Ιθάκη βουλιαγμένη πολιτεία.
Θα ζεις με τέρατα, με ψάρια και ναυάγια
και μιας θρησκείας τους ανθρώπους της για σφάγια.
Δε θα υπάρχει μήτε φως, μήτε σκοτάδι.
αυτός ο κόσμος θα `ναι ίδιος με τον Άδη.
Ετοιμαζόταν από χρόνια το Κακό
κανείς δεν είδε κάτι το σημαδιακό.
Όσοι μιλούσανε σωστά τους κοροϊδεύανε.
γίνανε στόχος των ληστών, τους σημαδεύανε.
Κι εσύ μιλάς για μιαν Ιθάκη ουτοπία.
κουφέτα γάμου τα γαλάζια της τοπία.
Για την Ιθάκη έχει γράψει κι ο Καβάφης
εσύ τι θέλεις τους μπελάδες για να γράφεις.
Άστον αυτόν, εκεί που ζει μαρμαρωμένος
για Επανάσταση μιλάς αν είσαι ξένος.
Γιατί Επανάσταση είν’ η Ιθάκη που ζητάς
για όσα χάρισες και πήρες και χρωστάς.
ότι ονειρεύτηκες ποτέ δεν το πουλάς.
Για ότι αγωνίστηκες θα το `βρεις στα χαλάσματα.
καινούργιος κόσμος θα `ναι μόνο τα φαντάσματα.
Πέτρες θα τρώμε και θα ζούμε σε σπηλιές.
δε θα υπάρχουνε πουλιά, μήτε φωλιές.
Θα υπάρχει μόνο μοναξιά, τρομοκρατία
και μια Ιθάκη βουλιαγμένη πολιτεία.
Θα ζεις με τέρατα, με ψάρια και ναυάγια
και μιας θρησκείας τους ανθρώπους της για σφάγια.
Δε θα υπάρχει μήτε φως, μήτε σκοτάδι.
αυτός ο κόσμος θα `ναι ίδιος με τον Άδη.
Ετοιμαζόταν από χρόνια το Κακό
κανείς δεν είδε κάτι το σημαδιακό.
Όσοι μιλούσανε σωστά τους κοροϊδεύανε.
γίνανε στόχος των ληστών, τους σημαδεύανε.
Κι εσύ μιλάς για μιαν Ιθάκη ουτοπία.
κουφέτα γάμου τα γαλάζια της τοπία.
Για την Ιθάκη έχει γράψει κι ο Καβάφης
εσύ τι θέλεις τους μπελάδες για να γράφεις.
Άστον αυτόν, εκεί που ζει μαρμαρωμένος
για Επανάσταση μιλάς αν είσαι ξένος.
Γιατί Επανάσταση είν’ η Ιθάκη που ζητάς
για όσα χάρισες και πήρες και χρωστάς.
Γιατί είσαι άνθρωπος απλός - 1982
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Χρήστος
Νικολόπουλος
1.
|
Γιατί δεν
είσαι ψεύτικος και είσαι αληθινός
γι’ αυτό σε αγαπάω.
Γιατί είσαι άνθρωπος απλός
δίπλα σου περπατάω.
Γιατί δεν είσαι όνειρο
γιατί δεν είσαι ποταμός
γι’ αυτό σε αγαπάω.
Γιατί είσαι άνθρωπος απλός
δίπλα σου περπατάω.
Γιατί δεν είσαι θάλασσα, δεν είσαι ουρανός
γι’ αυτό σε αγαπάω.
Γιατί είσαι άνθρωπος απλός
δίπλα σου περπατάω
γι’ αυτό σε αγαπάω.
Γιατί είσαι άνθρωπος απλός
δίπλα σου περπατάω.
Γιατί δεν είσαι όνειρο
γιατί δεν είσαι ποταμός
γι’ αυτό σε αγαπάω.
Γιατί είσαι άνθρωπος απλός
δίπλα σου περπατάω.
Γιατί δεν είσαι θάλασσα, δεν είσαι ουρανός
γι’ αυτό σε αγαπάω.
Γιατί είσαι άνθρωπος απλός
δίπλα σου περπατάω
Γιορτάζεις απόψε - 1993
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Χρήστος
Νικολόπουλος
1.
|
Γιορτάζεις
απόψε, δεν είσαι μαζί μου,
αλλού διασκεδάζεις κι αλλού ξενυχτάς.
Κι εγώ που έχω φίλο την άδεια ψυχή μου
της λέω κουβέντες που ήτανε για μας.
Αφού έχεις κόψει στα δυο τη ζωή μου,
μην κόψεις λουλούδια γι’ αυτή τη γιορτή.
Απόψε γιορτάζεις και κλαίει η ψυχή μου
και όλα μού λείπουν αυτή τη στιγμή.
Γιορτάζεις απόψε και θα `σαι με κόσμο,
μα ξέρω πως μέσα σου θα `χεις κενό.
Αλλιώς θα `ν’ το αύριο κι αλλιώς σ’ ένα χρόνο
κι αλλιώς κάθε μέρα εγώ θα σ’ αγαπώ.
Αφού έχεις κόψει στα δυο τη ζωή μου,
μην κόψεις λουλούδια γι’ αυτή τη γιορτή.
Απόψε γιορτάζεις και κλαίει η ψυχή μου
και όλα μού λείπουν αυτή τη στιγμή.
αλλού διασκεδάζεις κι αλλού ξενυχτάς.
Κι εγώ που έχω φίλο την άδεια ψυχή μου
της λέω κουβέντες που ήτανε για μας.
Αφού έχεις κόψει στα δυο τη ζωή μου,
μην κόψεις λουλούδια γι’ αυτή τη γιορτή.
Απόψε γιορτάζεις και κλαίει η ψυχή μου
και όλα μού λείπουν αυτή τη στιγμή.
Γιορτάζεις απόψε και θα `σαι με κόσμο,
μα ξέρω πως μέσα σου θα `χεις κενό.
Αλλιώς θα `ν’ το αύριο κι αλλιώς σ’ ένα χρόνο
κι αλλιώς κάθε μέρα εγώ θα σ’ αγαπώ.
Αφού έχεις κόψει στα δυο τη ζωή μου,
μην κόψεις λουλούδια γι’ αυτή τη γιορτή.
Απόψε γιορτάζεις και κλαίει η ψυχή μου
και όλα μού λείπουν αυτή τη στιγμή.
Γι’ αυτούς που αγαπήσανε - 2015
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Περικλής
Κανάρης
1.
|
Γι’ αυτούς
που δε γνωρίσανε
του διπλανού την πόρτα
και που ποτέ δεν άνθισαν
αστέρια κι ουρανοί.
Γι’ αυτούς και που στο δέρμα τους
ο πόνος τους φαινόταν,
υπάρχει στα τραγούδια μας
μια θέση αδειανή.
Γι’ αυτούς που αγαπήθηκαν
και βρέθηκαν στη μάχη,
μονάχα τα τραγούδια μας
δυο λόγια θα τους πουν.
Κι όσοι παλέψαν έρωτες
σαν κάποιοι μονιμάχοι,
θα `ρθουνε δίπλα σιωπηλοί
να συμπαρασταθούν.
Αυτοί που προσευχήθηκαν
σε μια φωτογραφία
κι ήταν σα να μιλούσανε
σε κύμα σκοτεινό.
Ο μόνος που τους άκουγε
ήταν η δυστυχία
κι όσοι στην άκρια της γης
μιλούν με το Θεό.
του διπλανού την πόρτα
και που ποτέ δεν άνθισαν
αστέρια κι ουρανοί.
Γι’ αυτούς και που στο δέρμα τους
ο πόνος τους φαινόταν,
υπάρχει στα τραγούδια μας
μια θέση αδειανή.
Γι’ αυτούς που αγαπήθηκαν
και βρέθηκαν στη μάχη,
μονάχα τα τραγούδια μας
δυο λόγια θα τους πουν.
Κι όσοι παλέψαν έρωτες
σαν κάποιοι μονιμάχοι,
θα `ρθουνε δίπλα σιωπηλοί
να συμπαρασταθούν.
Αυτοί που προσευχήθηκαν
σε μια φωτογραφία
κι ήταν σα να μιλούσανε
σε κύμα σκοτεινό.
Ο μόνος που τους άκουγε
ήταν η δυστυχία
κι όσοι στην άκρια της γης
μιλούν με το Θεό.
Γλυκοφιλούσα Παναγιά - 1976
Στίχοι: Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
1.
|
Γλυκοφιλούσα
Παναγιά,
μάνα μου κι οδηγήτρα μου
κι εγώ στα στήθη έχω καρδιά
που λιώνει από την πίκρα μου.
Γιατ’ ήσουν μάνα μια φορά
και ξέρεις τα ραγίσματα
που έχει ο πόνος κι η χαρά
και του καιρού τα πείσματα.
Γιατ’ ήσουν μάνα και πονάς,
φέρε το παλληκάρι μου
στην ξενιτιά που το γυρνάς,
το σκοτεινό φεγγάρι μου.
μάνα μου κι οδηγήτρα μου
κι εγώ στα στήθη έχω καρδιά
που λιώνει από την πίκρα μου.
Γιατ’ ήσουν μάνα μια φορά
και ξέρεις τα ραγίσματα
που έχει ο πόνος κι η χαρά
και του καιρού τα πείσματα.
Γιατ’ ήσουν μάνα και πονάς,
φέρε το παλληκάρι μου
στην ξενιτιά που το γυρνάς,
το σκοτεινό φεγγάρι μου.
Γνωριμία - 1975
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Θανάσης
Γκαϊφύλλιας
1.
|
Σε γνώρισα
αρχές του `64
σαν έφευγε το τρένο για τη Χαλκίδα
είναι κλουβί μου λες ο κόσμος και παγίδα
ν’ ακούς απ’ το transistor τα ρεμπέτικα
Μαλαματένια λέπια είχε το σώμα σου
κι έτσι από τότε πιάστηκα και δέθηκα
Στα μάτια σου έτρεχε μεγάλος ποταμός
μες στο στενό και στο μηχανουργείο
τώρα τη ζωή σου τη βρίσκω στο σφαγείο
να έχει γίνει αέρας και καπνός
Πάλι ρίχνεις πέτρες μες στα κύματα
με σκοπό ρεμπέτικο και ποιήματα
σαν έφευγε το τρένο για τη Χαλκίδα
είναι κλουβί μου λες ο κόσμος και παγίδα
ν’ ακούς απ’ το transistor τα ρεμπέτικα
Μαλαματένια λέπια είχε το σώμα σου
κι έτσι από τότε πιάστηκα και δέθηκα
Στα μάτια σου έτρεχε μεγάλος ποταμός
μες στο στενό και στο μηχανουργείο
τώρα τη ζωή σου τη βρίσκω στο σφαγείο
να έχει γίνει αέρας και καπνός
Πάλι ρίχνεις πέτρες μες στα κύματα
με σκοπό ρεμπέτικο και ποιήματα
Γυρισα να βρω τη φωτιά - 1982
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιάννης
Ζουγανέλης
1.
|
Πέρασα να σε
επισκεφθώ
να μην παραπονιέσαι
γιατί σε μια κλωστή μου λες
υπάρχεις και κρατιέσαι
Γύρισα να βρω τη φωτιά
που ανάψαμε μια μέρα
κι είδα τη φλόγα πια σβηστή,
τη στάχτη στον αέρα
Πέρασα να σ’ επισκεφθώ
και να χαιρετηθούμε
να μάθω πώς πορεύεσαι
που τώρα χώρια ζούμε
να μην παραπονιέσαι
γιατί σε μια κλωστή μου λες
υπάρχεις και κρατιέσαι
Γύρισα να βρω τη φωτιά
που ανάψαμε μια μέρα
κι είδα τη φλόγα πια σβηστή,
τη στάχτη στον αέρα
Πέρασα να σ’ επισκεφθώ
και να χαιρετηθούμε
να μάθω πώς πορεύεσαι
που τώρα χώρια ζούμε
Γύρνα το φύλλο - 1981
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιώργος
Χατζηνάσιος
1.
|
Στην πόρτα
μου φυσάει βοριάς
κι εσύ καημούς φυλλομετράς.
Γύρνα το φύλλο, γύρνα το
κι είμαι παιδάκι αδύνατο.
Στο δρόμο μ’ ήβρες του ουρανού
μαζί μ’ εκείνους που πονούν.
Γύρνα το φύλλο, γύρνα το
κι είμαι παιδάκι αδύνατο.
Και πέτρα πέτρα έχτισες
τα βάσανα και μ’ έκλεισες.
Γύρνα το φύλλο, γύρνα το
κι είμαι παιδάκι αδύνατο
κι εσύ καημούς φυλλομετράς.
Γύρνα το φύλλο, γύρνα το
κι είμαι παιδάκι αδύνατο.
Στο δρόμο μ’ ήβρες του ουρανού
μαζί μ’ εκείνους που πονούν.
Γύρνα το φύλλο, γύρνα το
κι είμαι παιδάκι αδύνατο.
Και πέτρα πέτρα έχτισες
τα βάσανα και μ’ έκλεισες.
Γύρνα το φύλλο, γύρνα το
κι είμαι παιδάκι αδύνατο
Δε βαριέσαι - 1977
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιώργος
Χατζηνάσιος
1.
|
Ο κλήρος μου
στη μοιρασιά
ορφάνια ήταν και βρισιά,
δυο στρέμματα της απονιάς
λες και τα μοίρασε φονιάς
Δε βαριέσαι, δε βαριέσαι
τέτοια είναι η ζωή...
Καθημερινές και Κυριακές
οι μέρες μοιάζουν φυλακές
και στο τραπέζι το ψωμί
λες και το ζύμωσαν καημοί
Δε βαριέσαι, δε βαριέσαι
τέτοια είναι η ζωή...
ορφάνια ήταν και βρισιά,
δυο στρέμματα της απονιάς
λες και τα μοίρασε φονιάς
Δε βαριέσαι, δε βαριέσαι
τέτοια είναι η ζωή...
Καθημερινές και Κυριακές
οι μέρες μοιάζουν φυλακές
και στο τραπέζι το ψωμί
λες και το ζύμωσαν καημοί
Δε βαριέσαι, δε βαριέσαι
τέτοια είναι η ζωή...
Δε μου λείπεις
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Βασίλης
Τερλέγκας
1.
|
Αν νομίζεις
η φυγή σου πως θ `αλλάξει τη ζωή σου
κι επειδή θα με χωρίσεις έτσι θα με τιμωρήσεις
αν νομίζεις πως υπήρχα επειδή εσένα είχα
θα στο λέω μετά λύπης, δε μου λείπεις, δε μου λείπεις
Δε μου λείπεις, δε μου λείπεις, όσο κι αν μ’ εγκαταλείπεις
γιατί άλλαξε η ζωή μου κι άλλαξα την ύπαρξη μου
Έστω κι αν ξαναγυρίσεις κι άλλη πόρτα ξανακλείσεις
έστω κι αν μετανοήσεις θα ναι πάντα σαν να λείπεις
αν το ίδιο που θα δείχνει, κάποια σχέση δίχως ίχνη
και θα λέω μετά λύπης, δε μου λείπεις, δε μου λείπεις
Δε μου λείπεις, δε μου λείπεις, όσο κι αν μ’ εγκαταλείπεις
γιατί άλλαξε η ζωή μου κι άλλαξα την ύπαρξη μου
Δε μου λείπεις...
κι επειδή θα με χωρίσεις έτσι θα με τιμωρήσεις
αν νομίζεις πως υπήρχα επειδή εσένα είχα
θα στο λέω μετά λύπης, δε μου λείπεις, δε μου λείπεις
Δε μου λείπεις, δε μου λείπεις, όσο κι αν μ’ εγκαταλείπεις
γιατί άλλαξε η ζωή μου κι άλλαξα την ύπαρξη μου
Έστω κι αν ξαναγυρίσεις κι άλλη πόρτα ξανακλείσεις
έστω κι αν μετανοήσεις θα ναι πάντα σαν να λείπεις
αν το ίδιο που θα δείχνει, κάποια σχέση δίχως ίχνη
και θα λέω μετά λύπης, δε μου λείπεις, δε μου λείπεις
Δε μου λείπεις, δε μου λείπεις, όσο κι αν μ’ εγκαταλείπεις
γιατί άλλαξε η ζωή μου κι άλλαξα την ύπαρξη μου
Δε μου λείπεις...
Δε φταις εσύ που ταξιδεύω - 1996
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
1.
|
Όλοι
γεννιούνται μ’ ένα αστέρι
μα εγώ γεννήθηκα μονάχος,
ώσπου, μου τ’ άπλωσες το χέρι
κι είδα που βρίσκεται το λάθος.
Δε φταις εσύ που ταξιδεύω
τόσα ταξίδι στο μυαλό μου.
Δε φταις εσύ που σε γυρεύω
μέχρι την άκρια της γης.
Δε φταις εσύ που σ’ αγαπάω,
που σ’ ονειρεύομαι κοντά μου,
δεν φταις εσύ για τα όνειρά μου,
και τα παιχνίδια της ζωής.
Κοιτάζω μέσα στον καθρέφτη
κι αντί δω το είδωλό μου
εσένα βλέπω σαν το κλέφτη
που ήρθες να κλέψεις τα’ όνειρό μου
μα εγώ γεννήθηκα μονάχος,
ώσπου, μου τ’ άπλωσες το χέρι
κι είδα που βρίσκεται το λάθος.
Δε φταις εσύ που ταξιδεύω
τόσα ταξίδι στο μυαλό μου.
Δε φταις εσύ που σε γυρεύω
μέχρι την άκρια της γης.
Δε φταις εσύ που σ’ αγαπάω,
που σ’ ονειρεύομαι κοντά μου,
δεν φταις εσύ για τα όνειρά μου,
και τα παιχνίδια της ζωής.
Κοιτάζω μέσα στον καθρέφτη
κι αντί δω το είδωλό μου
εσένα βλέπω σαν το κλέφτη
που ήρθες να κλέψεις τα’ όνειρό μου
Δέκα γραμμάρια - 2014
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Λαυρέντης
Μαχαιρίτσας
1.
|
Δέκα
γραμμάρια χασίς
και πέντε μιας αναπνοής
αρκούν για πάντα να κλειστείς
στο κρατητήριο.
Σκέψου την Κάλλας σε μιαν άρια
φτάνει τα τέσσερα γραμμάρια
γιατί αυτά μοιάζουν τροπάρια
σε κομμωτήριο.
Δέκα γραμμάρια χαράς
είναι τα ρούχα που φοράς
κι είσαι στο τέλος της σειράς
φτωχός κι ασήμαντος.
Να με ακούς όταν χρυπώ
σε διάλεξα να σ’ αγαπώ
μοιραίος να ισορροπώ
ενός προβλήματος.
Δέκα γραμμάρια ζωής
σου `δίναν τράτο για να ζεις
κι ύστερα για να ψευτοζείς
τρώγοντας χρώματα
Δεν είχες τρόπους να κρυφτείς
ν’ ανοίξεις τρύπες μες στη γης
στο τέλος να εξαφανιστείς
με δέκα ονόματα.
Δεν ήσουν έμπορος ματσό
για να γλιτώσεις στο λεπτό
μήτε τεκνό λίγο λατσό
με βεβαιότητα.
Σπίτι, δουλειά και χαβαλές
και συντροφιά μ’ άλλες φυλές
μ’ αυτές που διάλεξες να κλαις
την ανθρωπότητα.
Δέκα γραμμάρια χασίς
σχέση δεν είχατε εσείς
με χειροπέδες στη στενή
άναψες θαύματα.
Φωτιά να κάψεις μια ζωή
ήρθε κι η Πυροσβεστική
πολύ αργά και βιαστική
για τέτοια πλάσματα.
Πτολεμαϊδα μακρινή
μόνο στο χάρτη σ’ έχω δει
κάτσαμε όλοι στο σκαμνί
και γνωριστήκαμε.
Φωτιές ανάβουν στα κελιά
για κάποια κακοκεφαλιά
κι έγινε ο κόσμος μια θηλιά
και συστηθήκαμε.
Εγκαύματα καθολικά
σαν τατουάζ φανταστικά
ήτανε δώρα μαγικά
απ’ τους αγγέλους σου.
Ας μη σε γνώρισα λοιπόν
κρατώ από σένα το παρόν
σαν ευλογία των Θεών
κι ίσως του γέλιου σου.
και πέντε μιας αναπνοής
αρκούν για πάντα να κλειστείς
στο κρατητήριο.
Σκέψου την Κάλλας σε μιαν άρια
φτάνει τα τέσσερα γραμμάρια
γιατί αυτά μοιάζουν τροπάρια
σε κομμωτήριο.
Δέκα γραμμάρια χαράς
είναι τα ρούχα που φοράς
κι είσαι στο τέλος της σειράς
φτωχός κι ασήμαντος.
Να με ακούς όταν χρυπώ
σε διάλεξα να σ’ αγαπώ
μοιραίος να ισορροπώ
ενός προβλήματος.
Δέκα γραμμάρια ζωής
σου `δίναν τράτο για να ζεις
κι ύστερα για να ψευτοζείς
τρώγοντας χρώματα
Δεν είχες τρόπους να κρυφτείς
ν’ ανοίξεις τρύπες μες στη γης
στο τέλος να εξαφανιστείς
με δέκα ονόματα.
Δεν ήσουν έμπορος ματσό
για να γλιτώσεις στο λεπτό
μήτε τεκνό λίγο λατσό
με βεβαιότητα.
Σπίτι, δουλειά και χαβαλές
και συντροφιά μ’ άλλες φυλές
μ’ αυτές που διάλεξες να κλαις
την ανθρωπότητα.
Δέκα γραμμάρια χασίς
σχέση δεν είχατε εσείς
με χειροπέδες στη στενή
άναψες θαύματα.
Φωτιά να κάψεις μια ζωή
ήρθε κι η Πυροσβεστική
πολύ αργά και βιαστική
για τέτοια πλάσματα.
Πτολεμαϊδα μακρινή
μόνο στο χάρτη σ’ έχω δει
κάτσαμε όλοι στο σκαμνί
και γνωριστήκαμε.
Φωτιές ανάβουν στα κελιά
για κάποια κακοκεφαλιά
κι έγινε ο κόσμος μια θηλιά
και συστηθήκαμε.
Εγκαύματα καθολικά
σαν τατουάζ φανταστικά
ήτανε δώρα μαγικά
απ’ τους αγγέλους σου.
Ας μη σε γνώρισα λοιπόν
κρατώ από σένα το παρόν
σαν ευλογία των Θεών
κι ίσως του γέλιου σου.
Δεν είμαι άλλος - 2002
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Θάνος
Μικρούτσικος
1.
|
Πίσω απ’ το
φως της μουσικής που ταξιδεύεις
είσαι ολόκληρη αργεντίνικο τανγκό
Και μήτε στ’ όνειρό σου πια δε με γυρεύεις
όπως παλιά μ’ ένα σκοπό χερουβικό
Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός
Μες τα νεκρά τα καφενεία ρίχνει χιόνι
κι εγώ πενθώ την ερημιά ενός φιλιού
που σαν το ρούχο η αγάπη μας παλιώνει
κι είναι σαν ήχος χαλασμένου πιστολιού
Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός
Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός
είσαι ολόκληρη αργεντίνικο τανγκό
Και μήτε στ’ όνειρό σου πια δε με γυρεύεις
όπως παλιά μ’ ένα σκοπό χερουβικό
Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός
Μες τα νεκρά τα καφενεία ρίχνει χιόνι
κι εγώ πενθώ την ερημιά ενός φιλιού
που σαν το ρούχο η αγάπη μας παλιώνει
κι είναι σαν ήχος χαλασμένου πιστολιού
Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός
Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός
Δεν είναι μόδα πια Τα γκρι - 2017
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Θάνος
Μικρούτσικος
1.
|
Ντυθήκαμε
όλοι δανεικά, κλείσαν τα στόματα
κι είχες κουζίνα, μπάνιο χολ στα χαρακώματα.
Δεν είναι μόδα να συρθείς στα μεροκάματα
κι ούτε να ζεις και να μιλάς παλιά σου πράγματα.
Δεν πρέπει πια να νοσταλγείς με τα φεγγάρια σου
και αναμνήσεις να ζητάς μες στα συρτάρια σου.
Δεν είναι μόδα πια τα γκρι, τα σκούρα χρώματα
γιατί κανείς δε συγχωρεί τέτοια συμπτώματα.
Φόρεσε κόκκινα βαθιά να κάνεις θαύματα
να μη φανεί η μαχαιριά μήτε τα τραύματα.
Κι ύστερα φόρεσε μαβιά να δεις που ίδρωσες
αφού με αίμα και λεφτά όλους τους πλήρωσες.
Θα είσαι μες στην εποχή χωρίς ταυτότητα
άσε στους άλλους την πλαστή πραγματικότητα.
Κάψε παλιούς λογαριασμούς και τα τεφτέρια σου
τα αίματα στους αριθμούς κάψαν τα χέρια σου.
Δεν είναι μόδα πια τα γκρι, τα σκούρα χρώματα
γιατί κανείς δε συγχωρεί τέτοια συμπτώματα.
Φόρεσε κόκκινα βαθιά να κάνεις θαύματα
να μη φανεί η μαχαιριά μήτε τα τραύματα.
Κι ύστερα φόρεσε μαβιά να δεις που ίδρωσες
αφού με αίμα και λεφτά όλους τους πλήρωσες.
κι είχες κουζίνα, μπάνιο χολ στα χαρακώματα.
Δεν είναι μόδα να συρθείς στα μεροκάματα
κι ούτε να ζεις και να μιλάς παλιά σου πράγματα.
Δεν πρέπει πια να νοσταλγείς με τα φεγγάρια σου
και αναμνήσεις να ζητάς μες στα συρτάρια σου.
Δεν είναι μόδα πια τα γκρι, τα σκούρα χρώματα
γιατί κανείς δε συγχωρεί τέτοια συμπτώματα.
Φόρεσε κόκκινα βαθιά να κάνεις θαύματα
να μη φανεί η μαχαιριά μήτε τα τραύματα.
Κι ύστερα φόρεσε μαβιά να δεις που ίδρωσες
αφού με αίμα και λεφτά όλους τους πλήρωσες.
Θα είσαι μες στην εποχή χωρίς ταυτότητα
άσε στους άλλους την πλαστή πραγματικότητα.
Κάψε παλιούς λογαριασμούς και τα τεφτέρια σου
τα αίματα στους αριθμούς κάψαν τα χέρια σου.
Δεν είναι μόδα πια τα γκρι, τα σκούρα χρώματα
γιατί κανείς δε συγχωρεί τέτοια συμπτώματα.
Φόρεσε κόκκινα βαθιά να κάνεις θαύματα
να μη φανεί η μαχαιριά μήτε τα τραύματα.
Κι ύστερα φόρεσε μαβιά να δεις που ίδρωσες
αφού με αίμα και λεφτά όλους τους πλήρωσες.
Δεν έχει πια ζωή - 1974
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Δήμος
Μούτσης
1.
|
||||
2.
|
Δεν έχει πια
ζωή εδώ στα περιβόλια
μοιάζουν με τ’ άδεια καφενεία που με χτίκιασαν.
Δεν έχει πια ζωή εδώ στα περιβόλια.
Τη νύχτα βρέχει σκοτωμούς.
Πώς να θερίσω μουσικές
βουνά και σπίτια με δικάζουν στα πραιτώρια,
βλέπω τα δέντρα μου κι αυτά μαστιγωμένα
και τα πηγάδια μου φαρμακωμένα
και τα πουλιά μου σαν καημός
δεκαπεντασύλλαβος.
Δεν έχουν πια ζωή αυτά τα ερημονήσια
μοιάζουν με τ’ άδεια τα ξωκλήσια που ερήμωσαν.
Δεν έχουν πια ζωή αυτά τα ερημονήσια.
Τη νύχτα βρέχει σκοτωμούς.
Γι’ αυτό θ’ αφήσω εγώ αυτά τα περιβόλια,
θα βγω να πάρω τα στενά της θάλασσας
μα δεν μπορώ
μοιάζουν με τ’ άδεια καφενεία που με χτίκιασαν.
Δεν έχει πια ζωή εδώ στα περιβόλια.
Τη νύχτα βρέχει σκοτωμούς.
Πώς να θερίσω μουσικές
βουνά και σπίτια με δικάζουν στα πραιτώρια,
βλέπω τα δέντρα μου κι αυτά μαστιγωμένα
και τα πηγάδια μου φαρμακωμένα
και τα πουλιά μου σαν καημός
δεκαπεντασύλλαβος.
Δεν έχουν πια ζωή αυτά τα ερημονήσια
μοιάζουν με τ’ άδεια τα ξωκλήσια που ερήμωσαν.
Δεν έχουν πια ζωή αυτά τα ερημονήσια.
Τη νύχτα βρέχει σκοτωμούς.
Γι’ αυτό θ’ αφήσω εγώ αυτά τα περιβόλια,
θα βγω να πάρω τα στενά της θάλασσας
μα δεν μπορώ
Δεν έχω τίποτα δικό σου - 2006
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Παντελής
Θαλασσινός
1.
|
Ποιος το
περίμενε πως θα ‘μενες ανάμνηση
πως θα γινόσουν ένας ίσκιος και μια πλάνη
κάτι που ανέτρεψε ο καιρός με μια του άρνηση
και μια εκδίκηση θαρρείς την πιο μεγάλη
Δεν έχω τίποτα δικό σου που να κράτησα
κανένα ενθύμιο καμιά φωτογραφία
ίσως το φταίξιμο μου ήταν που γονάτισα
γυρνώντας πλάτη στη μεγάλη ευτυχία
Ψάχνω να βρω το πέρασμά σου στα δωμάτια
αγγίζω πράγματα που εσύ τα είχες αγγίξει
ψάχνω να βρω τι ακριβώς ήρθε ενάντια
χωρίς καμιά προειδοποίηση να δείξει
πως θα γινόσουν ένας ίσκιος και μια πλάνη
κάτι που ανέτρεψε ο καιρός με μια του άρνηση
και μια εκδίκηση θαρρείς την πιο μεγάλη
Δεν έχω τίποτα δικό σου που να κράτησα
κανένα ενθύμιο καμιά φωτογραφία
ίσως το φταίξιμο μου ήταν που γονάτισα
γυρνώντας πλάτη στη μεγάλη ευτυχία
Ψάχνω να βρω το πέρασμά σου στα δωμάτια
αγγίζω πράγματα που εσύ τα είχες αγγίξει
ψάχνω να βρω τι ακριβώς ήρθε ενάντια
χωρίς καμιά προειδοποίηση να δείξει
Δεν κοιτάς που ξενυχτάω - 1976
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Σταύρος
Κουγιουμτζής
1.
|
Σαν πουλιά,
χελιδονάκια,
τα χρυσά σου τα χεράκια,
στρώνουν αλλωνών το στρώμα
και για μένα μαύρο χώμα,
στρώνουν κι ένα σεντονάκι
βουτηγμένο στο φαρμάκι.
Πριν με πάρεις στο λαιμό σου
είχες άλλα στο μυαλό σου,
τώρα θες καλά και σώνει
να γινώ πουλί κι αηδόνι,
και κλουβί να μ’ αγοράσεις
για να μη με ξαναχάσεις.
Δεν κοιτάς που ξενυχτάω
και συχνά παραμιλάω.
Το κρασί πικρό το πίνω
και δεν ξέρω τι θα γίνω
κι ούτε με πονάς λιγάκι
που ’χω λιώσει σαν κεράκι.
Το κρασί πικρό το πίνω
και δεν ξέρω τι θα γίνω
κι ούτε με πονάς λιγάκι
που ’χω λιώσει σαν κεράκι.
τα χρυσά σου τα χεράκια,
στρώνουν αλλωνών το στρώμα
και για μένα μαύρο χώμα,
στρώνουν κι ένα σεντονάκι
βουτηγμένο στο φαρμάκι.
Πριν με πάρεις στο λαιμό σου
είχες άλλα στο μυαλό σου,
τώρα θες καλά και σώνει
να γινώ πουλί κι αηδόνι,
και κλουβί να μ’ αγοράσεις
για να μη με ξαναχάσεις.
Δεν κοιτάς που ξενυχτάω
και συχνά παραμιλάω.
Το κρασί πικρό το πίνω
και δεν ξέρω τι θα γίνω
κι ούτε με πονάς λιγάκι
που ’χω λιώσει σαν κεράκι.
Το κρασί πικρό το πίνω
και δεν ξέρω τι θα γίνω
κι ούτε με πονάς λιγάκι
που ’χω λιώσει σαν κεράκι.
Δεν πηγαίνεις, δε γυρίζεις - 1977
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Θάνος
Μικρούτσικος
1.
|
Δένω τους
κόμπους, εφτά φορές
και τους πετώ στα κύματα.
Μια σε βρίσκω μια σε χάνω
μια δε θα σε ξαναβρώ.
Κάτω απ’ τη ροδιά με βρίσκεις
κάτω απ’ τη μηλιά σε χάνω
σε πηγάδι που κοιμίζει τον καιρό.
Εικοσπέντε του Γενάρη,
περπατάς και ξεκινάς.
Δεν πηγαίνεις, δε γυρίζεις
και δεν ανταμώνεσαι.
Βρίσκεις πέτρα κι είναι φίδι
και νερό που είναι φωτιά.
Βρίσκεις φίλο το μαχαίρι
και πουλί το θάνατο.
Εικοσπέντε του Γενάρη,
περπατάς την ερημιά.
Βρίσκεις πέτρα να καθίσεις
βρίσκεις και νερό.
Βρίσκεις φίλο να ρωτήσεις
και πουλί πετούμενο
και τους πετώ στα κύματα.
Μια σε βρίσκω μια σε χάνω
μια δε θα σε ξαναβρώ.
Κάτω απ’ τη ροδιά με βρίσκεις
κάτω απ’ τη μηλιά σε χάνω
σε πηγάδι που κοιμίζει τον καιρό.
Εικοσπέντε του Γενάρη,
περπατάς και ξεκινάς.
Δεν πηγαίνεις, δε γυρίζεις
και δεν ανταμώνεσαι.
Βρίσκεις πέτρα κι είναι φίδι
και νερό που είναι φωτιά.
Βρίσκεις φίλο το μαχαίρι
και πουλί το θάνατο.
Εικοσπέντε του Γενάρη,
περπατάς την ερημιά.
Βρίσκεις πέτρα να καθίσεις
βρίσκεις και νερό.
Βρίσκεις φίλο να ρωτήσεις
και πουλί πετούμενο
Δεν υπάρχουνε κλουβιά
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιώργος
Παπαχρηστούδης
1.
|
Δεν
υπάρχουνε κλουβιά για τις ψυχές
δεν υπάρχουνε για αθώους φυλακές
δεν υπάρχουν για τους έρωτες φωτιές
να υπερασπίσεις...
Μου `χες τάξει μυθικές διαδρομές
τον παράδεισο να βρω για δυο στιγμές
βρήκα μόνο στο κορμί σου τις σκιές
που θες να σβήσεις...
Δεν υπάρχουνε ιπτάμενα χαλιά
στα βουνά δε βρίσκεις μιαν ακρογιαλιά
με λουλούδια δεν τη φτιάχνεις τη θηλιά
για να γλιτώσεις...
Όλα θέλουνε και τρόπο και καιρό
παραμύθια στον καιρό τον αρμυρό
για να βρεις τον ψεύτικό σου θησαυρό
μέσα στις πτώσεις...
Ένα έργο που το ζεις χαριστικά
δίχως λόγια, μουσική και σκηνικά
μοιάζει πάντα όπως τα βεγγαλικά
που ζουν για λίγο...
Πώς να δώσεις μια ψυχή αντιπαροχή
πώς να κάνεις διαρκώς ανακωχή
και τα πάθη σου να κλείσεις σε κουτί
και πεις θα φύγω...
Δεν υπάρχουνε ιπτάμενα χαλιά
στα βουνά δε βρίσκεις μιαν ακρογιαλιά
με λουλούδια δεν τη φτιάχνεις τη θηλιά
για να γλιτώσεις...
Όλα θέλουνε και τρόπο και καιρό
παραμύθια στον καιρό τον αρμυρό
για να βρεις τον ψεύτικό σου θησαυρό
μέσα στις πτώσεις
δεν υπάρχουνε για αθώους φυλακές
δεν υπάρχουν για τους έρωτες φωτιές
να υπερασπίσεις...
Μου `χες τάξει μυθικές διαδρομές
τον παράδεισο να βρω για δυο στιγμές
βρήκα μόνο στο κορμί σου τις σκιές
που θες να σβήσεις...
Δεν υπάρχουνε ιπτάμενα χαλιά
στα βουνά δε βρίσκεις μιαν ακρογιαλιά
με λουλούδια δεν τη φτιάχνεις τη θηλιά
για να γλιτώσεις...
Όλα θέλουνε και τρόπο και καιρό
παραμύθια στον καιρό τον αρμυρό
για να βρεις τον ψεύτικό σου θησαυρό
μέσα στις πτώσεις...
Ένα έργο που το ζεις χαριστικά
δίχως λόγια, μουσική και σκηνικά
μοιάζει πάντα όπως τα βεγγαλικά
που ζουν για λίγο...
Πώς να δώσεις μια ψυχή αντιπαροχή
πώς να κάνεις διαρκώς ανακωχή
και τα πάθη σου να κλείσεις σε κουτί
και πεις θα φύγω...
Δεν υπάρχουνε ιπτάμενα χαλιά
στα βουνά δε βρίσκεις μιαν ακρογιαλιά
με λουλούδια δεν τη φτιάχνεις τη θηλιά
για να γλιτώσεις...
Όλα θέλουνε και τρόπο και καιρό
παραμύθια στον καιρό τον αρμυρό
για να βρεις τον ψεύτικό σου θησαυρό
μέσα στις πτώσεις
Δίδαξε λοιπόν ανθρώπους - 1980
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιώργος
Χατζηνάσιος
1.
|
Λόγω
ανωτέρας βίας
πήρες τη μετάθεσή σου
δάσκαλος της επαρχίας
του νομού του παραδείσου.
Δίδαξε λοιπόν ανθρώπους
για να γίνουν δουλευτάδες
αλλά πες και για τους τρόπους
που `χουνε κάποιοι φονιάδες.
Πες τους για τις πανουργίες
τη βρωμιά και την απάτη
κι άσε τις χρονολογίες
κάποιος άλλος να τους μάθει.
Μπλε σακάκι, τετριμμένο
εικοστή πέμπτη Μαρτίου
σε θυμάμαι δάσκαλέ μου
στην εξέδρα του σχολείου.
Δίδαξε λοιπόν ανθρώπους
για να γίνουν δουλευτάδες
αλλά πες και για τους τρόπους
που `χουνε κάποιοι φονιάδες.
Πες τους για τις πανουργίες
τη βρωμιά και την απάτη
κι άσε τις χρονολογίες
κάποιος άλλος να τους μάθει
πήρες τη μετάθεσή σου
δάσκαλος της επαρχίας
του νομού του παραδείσου.
Δίδαξε λοιπόν ανθρώπους
για να γίνουν δουλευτάδες
αλλά πες και για τους τρόπους
που `χουνε κάποιοι φονιάδες.
Πες τους για τις πανουργίες
τη βρωμιά και την απάτη
κι άσε τις χρονολογίες
κάποιος άλλος να τους μάθει.
Μπλε σακάκι, τετριμμένο
εικοστή πέμπτη Μαρτίου
σε θυμάμαι δάσκαλέ μου
στην εξέδρα του σχολείου.
Δίδαξε λοιπόν ανθρώπους
για να γίνουν δουλευτάδες
αλλά πες και για τους τρόπους
που `χουνε κάποιοι φονιάδες.
Πες τους για τις πανουργίες
τη βρωμιά και την απάτη
κι άσε τις χρονολογίες
κάποιος άλλος να τους μάθει
Δίνω ψυχή
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Θάνος
Τζάνης
1.
|
Τα ρούχα
αυτά που μια στιγμή ξέχασες σπίτι μου
μονάχα αυτά θυμίζουν πια το άρωμά σου.
Όμως δεν ξέρω κι αν το έκανες επίτηδες
για να θυμάμαι διαρκώς το πέρασμά σου,
για να θυμάμαι διαρκώς το πέρασμά σου...
Κάθε βραδιά δίνω ψυχή σ’ αυτά τα ρούχα σου
κι είναι το μόνο που έχει μείνει από σένα.
Ντύνω μια κούκλα και νομίζω ότι γύρισες
και τη χορεύω μια στιγμή απελπισμένα,
και τη χορεύω μια στιγμή απελπισμένα...
Τώρα τα ρούχα σου αναπνέουν στη ντουλάπα μου
και μόνο αυτά θα μου θυμίζουν τη μορφή σου.
Άψυχα ρούχα που μου στέκονται σαν φίλοι μου
και μου μιλούνε και τους μιλάω κι είμαι μαζί σου,
και μου μιλούνε και τους μιλάω κι είμαι μαζί σου...
Κάθε βραδιά δίνω ψυχή σ’ αυτά τα ρούχα σου
κι είναι το μόνο που έχει μείνει από σένα.
Ντύνω μια κούκλα και νομίζω ότι γύρισες
και τη χορεύω μια στιγμή απελπισμένα,
και τη χορεύω μια στιγμή απελπισμένα...
Κάθε βραδιά δίνω ψυχή σ’ αυτά τα ρούχα σου
κι είναι το μόνο που έχει μείνει από σένα.
Ντύνω μια κούκλα και νομίζω ότι γύρισες
και τη χορεύω μια στιγμή απελπισμένα...
Κάθε βραδιά δίνω ψυχή σ’ αυτά τα ρούχα σου
κι είναι το μόνο που έχει μείνει από σένα.
Ντύνω μια κούκλα και νομίζω ότι γύρισες
και τη χορεύω μια στιγμή απελπισμένα,
κι έτσι χορεύω μια στιγμή χωρίς εσένα..
μονάχα αυτά θυμίζουν πια το άρωμά σου.
Όμως δεν ξέρω κι αν το έκανες επίτηδες
για να θυμάμαι διαρκώς το πέρασμά σου,
για να θυμάμαι διαρκώς το πέρασμά σου...
Κάθε βραδιά δίνω ψυχή σ’ αυτά τα ρούχα σου
κι είναι το μόνο που έχει μείνει από σένα.
Ντύνω μια κούκλα και νομίζω ότι γύρισες
και τη χορεύω μια στιγμή απελπισμένα,
και τη χορεύω μια στιγμή απελπισμένα...
Τώρα τα ρούχα σου αναπνέουν στη ντουλάπα μου
και μόνο αυτά θα μου θυμίζουν τη μορφή σου.
Άψυχα ρούχα που μου στέκονται σαν φίλοι μου
και μου μιλούνε και τους μιλάω κι είμαι μαζί σου,
και μου μιλούνε και τους μιλάω κι είμαι μαζί σου...
Κάθε βραδιά δίνω ψυχή σ’ αυτά τα ρούχα σου
κι είναι το μόνο που έχει μείνει από σένα.
Ντύνω μια κούκλα και νομίζω ότι γύρισες
και τη χορεύω μια στιγμή απελπισμένα,
και τη χορεύω μια στιγμή απελπισμένα...
Κάθε βραδιά δίνω ψυχή σ’ αυτά τα ρούχα σου
κι είναι το μόνο που έχει μείνει από σένα.
Ντύνω μια κούκλα και νομίζω ότι γύρισες
και τη χορεύω μια στιγμή απελπισμένα...
Κάθε βραδιά δίνω ψυχή σ’ αυτά τα ρούχα σου
κι είναι το μόνο που έχει μείνει από σένα.
Ντύνω μια κούκλα και νομίζω ότι γύρισες
και τη χορεύω μια στιγμή απελπισμένα,
κι έτσι χορεύω μια στιγμή χωρίς εσένα..
Δίψασα στην πόρτα σου - 1974
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Σταύρος
Κουγιουμτζής
1.
|
Δίψασα στην
πόρτα σου γι’ αγάπη
κι έγειρα γλυκά να κοιμηθώ
Μαύρο δαχτυλίδι το φεγγάρι
τάμα σε ξωκκλήσι μακρινό.
Μαύρο δαχτυλίδι το φεγγάρι
τάμα σε ξωκκλήσι μακρινό.
Έδεσα με κόμπο τη φωνή σου
δροσερό κλωνάρι της αυλής
δένδρο μυστικό του παραδείσου
μπαλκονάκι της μικρής ζωής
δένδρο μυστικό του παραδείσου
μπαλκονάκι της μικρής ζωής
κι έγειρα γλυκά να κοιμηθώ
Μαύρο δαχτυλίδι το φεγγάρι
τάμα σε ξωκκλήσι μακρινό.
Μαύρο δαχτυλίδι το φεγγάρι
τάμα σε ξωκκλήσι μακρινό.
Έδεσα με κόμπο τη φωνή σου
δροσερό κλωνάρι της αυλής
δένδρο μυστικό του παραδείσου
μπαλκονάκι της μικρής ζωής
δένδρο μυστικό του παραδείσου
μπαλκονάκι της μικρής ζωής
Δρόμοι του Βερολίνου - 1982
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιάννης
Σπανός
1.
|
Αντίο δρόμοι
του Βερολίνου
τον χωρισμό σας στα μάτια μου πίνω
μη με ξεχάσετε
κι εγώ ας ρωτώ
υπήρξα κάποτε στ’αλήθεια εδώ
Σε μια πλακόστρωτη γωνιά
βρες τε μου, βρες τε ένα μπαρ
που αγόρια όμορφα του κόσμου
να συχνάζουν
όμως εγώ δεν το μπορώ
πάνω από μέρα ν’αγαπώ
σ’αυτήν την πόλη είν’ αρκετό
κάποιον μια μέρα ν’αγαπώ
Βρες τε μου, βρε τε ένα παιδί
να `ν’ η καρδιά του ωκεανή
και ξεριζώστε του τα μάτια
δίχως λύπη
βγάλτε τα μάτια του γιατί
δεν τα χρειάζεται να δει
αυτή την πόλη το χτικιό
που όλοι σε τρώνε ζωντανό
Αντίο δρόμοι του Βερολίνου
θα κλάψετε άραγε που σας αφήνω
θα κλάψετε άραγε που θα χαθώ
στη συννεφιά και στον καπνό
τον χωρισμό σας στα μάτια μου πίνω
μη με ξεχάσετε
κι εγώ ας ρωτώ
υπήρξα κάποτε στ’αλήθεια εδώ
Σε μια πλακόστρωτη γωνιά
βρες τε μου, βρες τε ένα μπαρ
που αγόρια όμορφα του κόσμου
να συχνάζουν
όμως εγώ δεν το μπορώ
πάνω από μέρα ν’αγαπώ
σ’αυτήν την πόλη είν’ αρκετό
κάποιον μια μέρα ν’αγαπώ
Βρες τε μου, βρε τε ένα παιδί
να `ν’ η καρδιά του ωκεανή
και ξεριζώστε του τα μάτια
δίχως λύπη
βγάλτε τα μάτια του γιατί
δεν τα χρειάζεται να δει
αυτή την πόλη το χτικιό
που όλοι σε τρώνε ζωντανό
Αντίο δρόμοι του Βερολίνου
θα κλάψετε άραγε που σας αφήνω
θα κλάψετε άραγε που θα χαθώ
στη συννεφιά και στον καπνό
Δυο κόσμοι - 1999
Στίχοι: Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Λάκης
Παπαδόπουλος
1.
|
Δυο κόσμους
έχω μέσα μου
που με πονούν και τους πονώ,
δυο κόσμους μοιρασμένους.
Τον έναν κρύβω στην καρδιά
γιατί τον άλλον φανερά
τον έχω για τους ξένους.
Ο κόσμος που εγώ τον ζω
είν’ η ζωή μου και το φως
κι άνθρωπος δεν τον ξέρει.
Κι αυτόν που κρύβω στους πολλούς
είν’ ένας κόσμος για τρελούς
που αρέσει και συμφέρει.
Δυο κόσμους έχτισα πικρούς
να ζω στους άσωτους καιρούς
σα δίδυμη χαρά μου.
Κοινός ο ένας, γενικώς,
κι ο άλλος να `ναι μυστικός
που κρύβει τα όνειρά μου
που με πονούν και τους πονώ,
δυο κόσμους μοιρασμένους.
Τον έναν κρύβω στην καρδιά
γιατί τον άλλον φανερά
τον έχω για τους ξένους.
Ο κόσμος που εγώ τον ζω
είν’ η ζωή μου και το φως
κι άνθρωπος δεν τον ξέρει.
Κι αυτόν που κρύβω στους πολλούς
είν’ ένας κόσμος για τρελούς
που αρέσει και συμφέρει.
Δυο κόσμους έχτισα πικρούς
να ζω στους άσωτους καιρούς
σα δίδυμη χαρά μου.
Κοινός ο ένας, γενικώς,
κι ο άλλος να `ναι μυστικός
που κρύβει τα όνειρά μου
Δυο μαύρα βότσαλα - 2001
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Παντελής
Θαλασσινός
1.
|
Μόνο μια
κάμαρα να βλέπει βορινά
στην άκρη ένα κρεβάτι σιδερένιο
ένα τραπέζι μια καρέκλα στην γωνιά
κάτω απ’ το κέντημα με τον εσταυρωμένο
Δυο μαύρα βότσαλα μεγάλα να κρατούν
τα φύλλα στο γαλάζιο παραθύρι
όλα να δίνουν και ποτέ να μη ζητούν
με τους αθάνατους να ζεις εκεί που ζουν
και τα θαλασσινά λουλούδια στο ποτήρι
Τα νέα του κόσμου θα `ρχονται αργά
θα `χεις μια ρίζα ελιάς και το κηπάκι
ένα πουλί κάθε πρωί θα σ’ ευλογά
θα `χεις τη χάρη αυτών που ζήσανε μονάχοι
Δυο μαύρα βότσαλα μεγάλα να κρατούν
τα φύλλα στο γαλάζιο παραθύρι
όλα να δίνουν και ποτέ να μη ζητούν
με τους αθάνατους να ζεις εκεί που ζουν
και τα θαλασσινά λουλούδια στο ποτήρι
στην άκρη ένα κρεβάτι σιδερένιο
ένα τραπέζι μια καρέκλα στην γωνιά
κάτω απ’ το κέντημα με τον εσταυρωμένο
Δυο μαύρα βότσαλα μεγάλα να κρατούν
τα φύλλα στο γαλάζιο παραθύρι
όλα να δίνουν και ποτέ να μη ζητούν
με τους αθάνατους να ζεις εκεί που ζουν
και τα θαλασσινά λουλούδια στο ποτήρι
Τα νέα του κόσμου θα `ρχονται αργά
θα `χεις μια ρίζα ελιάς και το κηπάκι
ένα πουλί κάθε πρωί θα σ’ ευλογά
θα `χεις τη χάρη αυτών που ζήσανε μονάχοι
Δυο μαύρα βότσαλα μεγάλα να κρατούν
τα φύλλα στο γαλάζιο παραθύρι
όλα να δίνουν και ποτέ να μη ζητούν
με τους αθάνατους να ζεις εκεί που ζουν
και τα θαλασσινά λουλούδια στο ποτήρι
Δυο ώρες μείναμε μαζί - 2012
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Ανδρέας
Λάμπρου
1.
|
Χωρίς να
ξέρω πως και που,
δώσαμε κάποιο ραντεβού.
Και όπως ήταν φυσικό, ποτέ δεν ήρθες.
Δεν ήξερα πώς να σε βρω,
να πιω το αθάνατο νερό.
Σε όσα είχες, σ’ όσα βρήκα κι όσα είπες.
Δυο ώρες μείναμε μαζί,
μα ήταν ολόκληρη ζωή.
Κι ήσουν βιβλίο μια ζωή να το διαβάζω.
Έριξα μόνο μια ματιά,
σε δυο σελίδες βιαστικά.
Κι είπα, υπάρχει ο καιρός για να σπουδάζω.
Χαμένη του σπιτιού οδός,
και τηλεφώνου αριθμός.
Ίσος να τα `γραψα, με άγχος και με λάθη.
Λέω, δεν είναι δυνατό,
στο σύμπαν να ακροβατώ.
Κάτι δεν βρήκα, στου καφέ το κατακάθι..
δώσαμε κάποιο ραντεβού.
Και όπως ήταν φυσικό, ποτέ δεν ήρθες.
Δεν ήξερα πώς να σε βρω,
να πιω το αθάνατο νερό.
Σε όσα είχες, σ’ όσα βρήκα κι όσα είπες.
Δυο ώρες μείναμε μαζί,
μα ήταν ολόκληρη ζωή.
Κι ήσουν βιβλίο μια ζωή να το διαβάζω.
Έριξα μόνο μια ματιά,
σε δυο σελίδες βιαστικά.
Κι είπα, υπάρχει ο καιρός για να σπουδάζω.
Χαμένη του σπιτιού οδός,
και τηλεφώνου αριθμός.
Ίσος να τα `γραψα, με άγχος και με λάθη.
Λέω, δεν είναι δυνατό,
στο σύμπαν να ακροβατώ.
Κάτι δεν βρήκα, στου καφέ το κατακάθι..
Έγειρα στο παραθύρι - 1974
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Βασίλης
Δημητρίου
1.
|
Έγειρα στο
παραθύρι
για να σε συλλογιστώ,
σαν κλαδί που έχει γείρει
σ’ ένα σπιτικό κλειστό.
Των ανθρώπων το αγκάθι
μ’ αγκυλώνει πιο βαθειά
κι είναι οι πίκρες και τα λάθη,
φίδι στην ξερολιθιά.
Έγειρα στο παραθύρι
για να σε συλλογιστώ,
σαν κλαδί που έχει γείρει
σ’ ένα σπιτικό κλειστό.
Έγειρα στο μαξιλάρι
κι απ’ τον ύπνο μου περνάς
μ’ ένα κόκκινο λυχνάρι
κι απ’ τον Άδη με γυρνάς.
Των ανθρώπων το αγκάθι
μ’ αγκυλώνει πιο βαθειά
κι είναι οι πίκρες και τα λάθη,
φίδι στην ξερολιθιά.
Έγειρα στο μαξιλάρι
κι απ’ τον ύπνο μου περνάς
μ’ ένα κόκκινο λυχνάρι
κι απ’ τον Άδη με γυρνάς
για να σε συλλογιστώ,
σαν κλαδί που έχει γείρει
σ’ ένα σπιτικό κλειστό.
Των ανθρώπων το αγκάθι
μ’ αγκυλώνει πιο βαθειά
κι είναι οι πίκρες και τα λάθη,
φίδι στην ξερολιθιά.
Έγειρα στο παραθύρι
για να σε συλλογιστώ,
σαν κλαδί που έχει γείρει
σ’ ένα σπιτικό κλειστό.
Έγειρα στο μαξιλάρι
κι απ’ τον ύπνο μου περνάς
μ’ ένα κόκκινο λυχνάρι
κι απ’ τον Άδη με γυρνάς.
Των ανθρώπων το αγκάθι
μ’ αγκυλώνει πιο βαθειά
κι είναι οι πίκρες και τα λάθη,
φίδι στην ξερολιθιά.
Έγειρα στο μαξιλάρι
κι απ’ τον ύπνο μου περνάς
μ’ ένα κόκκινο λυχνάρι
κι απ’ τον Άδη με γυρνάς
Έγινε ο κόσμος καφενές - 1978
Στίχοι: Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιώργος
Χατζηνάσιος
1.
|
Όλοι χωρούν
σ’ αυτή τη γη
το `παν σπουδαίοι και σοφοί
για τη γενιά μας
δεν ξέραν όμως τα καρφιά
πόσο πικρά είναι και βαθειά
μες την καρδιά μας
Μ’ απάτη και με μπαμπεσιά
μας δώσανε στη μοιρασιά
μονάχα πόνους
κλωτσιές χαστούκια και φωνές
έγιν’ ο κόσμος καφενές
για δολοφόνους
Όλοι χωρούν σ’ αυτή τη γη
μόνο που αλλάζει η πληγή
του καθενός μας
χρόνια στην ίδια τη γωνιά
κι απ’ άδικο στην απονιά
το μερτικό μας
το `παν σπουδαίοι και σοφοί
για τη γενιά μας
δεν ξέραν όμως τα καρφιά
πόσο πικρά είναι και βαθειά
μες την καρδιά μας
Μ’ απάτη και με μπαμπεσιά
μας δώσανε στη μοιρασιά
μονάχα πόνους
κλωτσιές χαστούκια και φωνές
έγιν’ ο κόσμος καφενές
για δολοφόνους
Όλοι χωρούν σ’ αυτή τη γη
μόνο που αλλάζει η πληγή
του καθενός μας
χρόνια στην ίδια τη γωνιά
κι απ’ άδικο στην απονιά
το μερτικό μας
Εγώ δε γνώρισα ουρανούς - 1980
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Αντώνης
Βαρδής
1.
|
Εγώ μες στο
συνοικισμό
κι εσύ σ’ ένα παλάτι,
εμένα οδήγαγε η καρδιά
μα συ `χες απλωμένο χάρτη.
Εγώ δεν είχα ούτε νερό
στιγμή να ξεδιψάσω,
μα συ `χες τα ποτάμια σου
και θάλασσες για να περάσω.
Μη θες λοιπόν ούτε λεφτό
παιδί να ξαναγίνω,
μόνο καημούς θα θυμηθώ
απ’ τ’ όνειρό μου εκείνο.
Αχ να μπορούσα να ξαναγεννηθώ.
Εγώ δε γνώρισα ουρανούς
γιατί ήτανε δικοί σου
κι ήτανε πάντοτε κλειστοί
λες κι ήταν πόρτες της Αβύσσου.
Τα παιδικά παιχνίδια μου
για μένα ήταν κουρέλια,
για σένα ήταν μια γιορτή
που ακόμα ακούγονται τα γέλια
κι εσύ σ’ ένα παλάτι,
εμένα οδήγαγε η καρδιά
μα συ `χες απλωμένο χάρτη.
Εγώ δεν είχα ούτε νερό
στιγμή να ξεδιψάσω,
μα συ `χες τα ποτάμια σου
και θάλασσες για να περάσω.
Μη θες λοιπόν ούτε λεφτό
παιδί να ξαναγίνω,
μόνο καημούς θα θυμηθώ
απ’ τ’ όνειρό μου εκείνο.
Αχ να μπορούσα να ξαναγεννηθώ.
Εγώ δε γνώρισα ουρανούς
γιατί ήτανε δικοί σου
κι ήτανε πάντοτε κλειστοί
λες κι ήταν πόρτες της Αβύσσου.
Τα παιδικά παιχνίδια μου
για μένα ήταν κουρέλια,
για σένα ήταν μια γιορτή
που ακόμα ακούγονται τα γέλια
Εγώ δεν είμαι υπουργός - 1996
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Χρήστος
Νικολόπουλος
1.
|
Με νόμους
και συμβόλαια και με μεγάλα λόγια
δε συντηρείται ο έρωτας και της καρδιάς η φλόγα
άκου λοιπόν προσεχτικά χωρίς φωνές και σχόλια
Δεν είμαι υπουργός εγώ για να με απολύσεις
και ούτε στο τηλέφωνο να θες να μου μιλήσεις
αλλού είναι το σενάριο κι αλλού ο σκηνοθέτης
γι αυτό σου καταλόγισα ζημιά εκ προ μελέτης
Δε σου πηγαίνει εσένανε για να κρατάς πιστόλι
και δεν ταιριάζει δίπλα του όταν φοράς βραχιόλι
αλλού είναι τ’ άστρα τ’ ουρανού κι αλλού οι αστρολόγοι
Δεν είμαι υπουργός εγώ για να με απολύσεις
και ούτε στο τηλέφωνο να θες να μου μιλήσεις
αλλού είναι το σενάριο κι αλλού ο σκηνοθέτης
γι αυτό σου καταλόγισα ζημιά εκ προ μελέτης
δε συντηρείται ο έρωτας και της καρδιάς η φλόγα
άκου λοιπόν προσεχτικά χωρίς φωνές και σχόλια
Δεν είμαι υπουργός εγώ για να με απολύσεις
και ούτε στο τηλέφωνο να θες να μου μιλήσεις
αλλού είναι το σενάριο κι αλλού ο σκηνοθέτης
γι αυτό σου καταλόγισα ζημιά εκ προ μελέτης
Δε σου πηγαίνει εσένανε για να κρατάς πιστόλι
και δεν ταιριάζει δίπλα του όταν φοράς βραχιόλι
αλλού είναι τ’ άστρα τ’ ουρανού κι αλλού οι αστρολόγοι
Δεν είμαι υπουργός εγώ για να με απολύσεις
και ούτε στο τηλέφωνο να θες να μου μιλήσεις
αλλού είναι το σενάριο κι αλλού ο σκηνοθέτης
γι αυτό σου καταλόγισα ζημιά εκ προ μελέτης
Εγώ είμαι ξένος που περνά ( Ο δικαστής ) - 1968
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
1.
|
||||
2.
|
||||
3.
|
Έχει η αγάπη
τον καημό,
η ξενιτειά το δρόμο,
ο στρατιώτης τ’ όπλο του ω ω ω ω
κι ο δικαστής κι ο δικαστής το νόμο.
Μα εγώ είμαι ξένος που περνά
γι’ αυτούς που με ξεχάσανε
κι αυτοί που με δικάσανε ω ω ω ω
πίνουν το αίμα μου ξανά,
κι αυτοί που με δικάσανε ω ω ω ω
πίνουν το αίμα μου ξανά.
Όπου έχει μαύρη την ψυχή
έχει και το μαχαίρι
κι όπου το φίδι καρτερεί ω ω ω ω
εκεί είναι πε εκεί είναι περιστέρι.
Μα εγώ είμαι ξένος που περνά
γι’ αυτούς που με ξεχάσανε
κι αυτοί που με δικάσανε ω ω ω ω
πίνουν το αίμα μου ξανά,
κι αυτοί που με δικάσανε ω ω ω ω
πίνουν το αίμα μου ξανά.
η ξενιτειά το δρόμο,
ο στρατιώτης τ’ όπλο του ω ω ω ω
κι ο δικαστής κι ο δικαστής το νόμο.
Μα εγώ είμαι ξένος που περνά
γι’ αυτούς που με ξεχάσανε
κι αυτοί που με δικάσανε ω ω ω ω
πίνουν το αίμα μου ξανά,
κι αυτοί που με δικάσανε ω ω ω ω
πίνουν το αίμα μου ξανά.
Όπου έχει μαύρη την ψυχή
έχει και το μαχαίρι
κι όπου το φίδι καρτερεί ω ω ω ω
εκεί είναι πε εκεί είναι περιστέρι.
Μα εγώ είμαι ξένος που περνά
γι’ αυτούς που με ξεχάσανε
κι αυτοί που με δικάσανε ω ω ω ω
πίνουν το αίμα μου ξανά,
κι αυτοί που με δικάσανε ω ω ω ω
πίνουν το αίμα μου ξανά.
Εγώ μ΄ εσένα - 1998
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Τάσος
Γκρους
1.
|
Από την αύρα
την παντοτινή
ήρθες κοντά μου Φραγκοσυριανή,
ήσουν το μύρο το πελαγινό,
κοχύλι ξέχωρο, λουσμένο με λυγμό.
Σ’ αυτή τη φλόγα, καρφιά τα λόγια,
στο ίδιο πάθος καιγόμαστε κι οι δυο,
χωρίς το ψέμα, εγώ μ’ εσένα
γίναμε ένα σ’ αυτό το μακελειό.
Μ’ ανέβασες ψηλά στο λυτρωμό
και πως να κάτσω μ’ ώρα να στα πω,
μείνε κοντά μου, δώσ’ μου επιμονή,
να `ναι μια φούντωση γλυκιά σαν προσευχή.
Σ’ αυτή τη φλόγα, καρφιά τα λόγια,
στο ίδιο πάθος καιγόμαστε κι οι δυο,
χωρίς το ψέμα, εγώ μ’ εσένα
γίναμε ένα σ’ αυτό το μακελειό.
ήρθες κοντά μου Φραγκοσυριανή,
ήσουν το μύρο το πελαγινό,
κοχύλι ξέχωρο, λουσμένο με λυγμό.
Σ’ αυτή τη φλόγα, καρφιά τα λόγια,
στο ίδιο πάθος καιγόμαστε κι οι δυο,
χωρίς το ψέμα, εγώ μ’ εσένα
γίναμε ένα σ’ αυτό το μακελειό.
Μ’ ανέβασες ψηλά στο λυτρωμό
και πως να κάτσω μ’ ώρα να στα πω,
μείνε κοντά μου, δώσ’ μου επιμονή,
να `ναι μια φούντωση γλυκιά σαν προσευχή.
Σ’ αυτή τη φλόγα, καρφιά τα λόγια,
στο ίδιο πάθος καιγόμαστε κι οι δυο,
χωρίς το ψέμα, εγώ μ’ εσένα
γίναμε ένα σ’ αυτό το μακελειό.
Εγώ μιλώ κι εσύ είσαι αλλού - 1996
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Χρήστος
Νικολόπουλος
1.
|
Εγώ είμαι
εδώ κι εσύ είσαι αλλού
πάνω στην κόψη ενός γυαλιού
σαν φαντασίες κάποιου άρρωστου μυαλού
και λες πως όλα τα πουλώ πως έχω αίμα αμαρτωλό
σαν γονατίζω και τα πόδια σου φιλώ
Εγώ μιλώ κι εσύ είσαι αλλού
μες τα τοπία ενός τρελού
που δίνει ο κίνδυνος κι η νύχτα ενός φιλιού
Εσύ γελάς κι εγώ είμαι αλλού
κι ο κάθε άνθρωπος αλλού
κι ό,τι γνωρίσαμε στον κόσμο είναι αλλού
εγώ είμαι εδώ κι εσύ είσαι αλλού
Είμαστε τόποι χωριστοί
που έχει ο καθένας κρεμαστεί
απ’ το ταβάνι σε μια κάμαρα κλειστή
πώς να μιλήσεις και να βρεις ένα σημείο επαφής
όταν τρελαίνεται η πυξίδα της ψυχής
Εγώ μιλώ κι εσύ είσαι αλλού
μες τα τοπία ενός τρελού
που δίνει ο κίνδυνος κι η νύχτα ενός φιλιού
Εσύ γελάς κι εγώ είμαι αλλού
κι ο κάθε άνθρωπος αλλού
κι ό,τι γνωρίσαμε στον κόσμο είναι αλλού
εγώ είμαι εδώ κι εσύ είσαι αλλού
πάνω στην κόψη ενός γυαλιού
σαν φαντασίες κάποιου άρρωστου μυαλού
και λες πως όλα τα πουλώ πως έχω αίμα αμαρτωλό
σαν γονατίζω και τα πόδια σου φιλώ
Εγώ μιλώ κι εσύ είσαι αλλού
μες τα τοπία ενός τρελού
που δίνει ο κίνδυνος κι η νύχτα ενός φιλιού
Εσύ γελάς κι εγώ είμαι αλλού
κι ο κάθε άνθρωπος αλλού
κι ό,τι γνωρίσαμε στον κόσμο είναι αλλού
εγώ είμαι εδώ κι εσύ είσαι αλλού
Είμαστε τόποι χωριστοί
που έχει ο καθένας κρεμαστεί
απ’ το ταβάνι σε μια κάμαρα κλειστή
πώς να μιλήσεις και να βρεις ένα σημείο επαφής
όταν τρελαίνεται η πυξίδα της ψυχής
Εγώ μιλώ κι εσύ είσαι αλλού
μες τα τοπία ενός τρελού
που δίνει ο κίνδυνος κι η νύχτα ενός φιλιού
Εσύ γελάς κι εγώ είμαι αλλού
κι ο κάθε άνθρωπος αλλού
κι ό,τι γνωρίσαμε στον κόσμο είναι αλλού
εγώ είμαι εδώ κι εσύ είσαι αλλού
Είδα γυναίκες - 1974
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιάννης
Μαρκόπουλος
1.
|
Μας κύκλωσε
καταστροφή σε κάστρο κι ακρογιάλι.
Γραμματισμένοι και σοφοί λύνουν τα μάγια και γραφή
στέλνουνε στον εχθρό μεγάλη.
Μα εγώ που είδα στο ντουνιά τις πέτρες να ραγίζουν
κι είδα την τρέλα να γυρνά σε καλντερίμια και στενά
πήγα για εκεί που δε γυρίζουν.
Και βρήκα φίλο τον εχθρό και την αλήθεια αίμα.
Το στιχοπλόκο στο νερό να ζητιανεύει τον καιρό
και να μετράει κρυφά το ψέμα.
Κι είδα γυναίκες καθιστές πίσω απ’ το παραθύρι.
Κι άλλες μπροστά σε ποιητές, μαζί μ’ εκείνες και μ’ αυτές,
που έχουν τα μάτια σαν μπακίρι
Και πήρα πίσω το στρατί στις ερημιές του κόσμου.
Εκεί που οι άνθρωποι ψωμί τρώνε πικρό κι οι στεναγμοί
θά `ναι τ’ αυριανό το φως μου
Γραμματισμένοι και σοφοί λύνουν τα μάγια και γραφή
στέλνουνε στον εχθρό μεγάλη.
Μα εγώ που είδα στο ντουνιά τις πέτρες να ραγίζουν
κι είδα την τρέλα να γυρνά σε καλντερίμια και στενά
πήγα για εκεί που δε γυρίζουν.
Και βρήκα φίλο τον εχθρό και την αλήθεια αίμα.
Το στιχοπλόκο στο νερό να ζητιανεύει τον καιρό
και να μετράει κρυφά το ψέμα.
Κι είδα γυναίκες καθιστές πίσω απ’ το παραθύρι.
Κι άλλες μπροστά σε ποιητές, μαζί μ’ εκείνες και μ’ αυτές,
που έχουν τα μάτια σαν μπακίρι
Και πήρα πίσω το στρατί στις ερημιές του κόσμου.
Εκεί που οι άνθρωποι ψωμί τρώνε πικρό κι οι στεναγμοί
θά `ναι τ’ αυριανό το φως μου
Είδαμε...είδαμε - 1974
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιάννης
Μαρκόπουλος
1.
|
Είδαμε τον
αδερφό στην άλλη όχθη του καιρού
και τη γυναίκα που βλάστησε ανάσκελη με μαύρο φίδι.
Είδαμε το νικημένο να ζητιανεύει το έλεος
και του φτωχού τα υπάρχοντα ο παιδεμός και τα δάκρυα.
Είδαμε την ξενιτιά στο γέλιο των κυμάτων
και τους ψαράδες αγάλματα για την Αγία Θαλασσινή.
Τους εκατό θανάτους να βομβαρδίζουν τη στέγη μας
και απ’ τις ψηλές καμινάδες τον καπνό της θυσίας μας.
Είδαμε...είδαμε...είδαμε
και τη γυναίκα που βλάστησε ανάσκελη με μαύρο φίδι.
Είδαμε το νικημένο να ζητιανεύει το έλεος
και του φτωχού τα υπάρχοντα ο παιδεμός και τα δάκρυα.
Είδαμε την ξενιτιά στο γέλιο των κυμάτων
και τους ψαράδες αγάλματα για την Αγία Θαλασσινή.
Τους εκατό θανάτους να βομβαρδίζουν τη στέγη μας
και απ’ τις ψηλές καμινάδες τον καπνό της θυσίας μας.
Είδαμε...είδαμε...είδαμε
Είμαι θύμα μιας κατάστασης μεγάλης - 1995
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Διονύσης
Τσακνής
1.
|
Είμαι θύμα
μιας κατάστασης μεγάλης
κι’ είμαι αιχμάλωτος σε κάτι δυνατό,
λες και ζω την εποχή μιας παραζάλης
κι’ είναι αδύνατο να κάτσω να σκεφτώ.
Είμαι θύμα σου, το ξέρω, κι είναι κρίμα
που για σένα είχα αλλιώς ονειρευτεί.
Μα δεν ξέρω σαν τους άλλους παντομίμα
κι’ ο καθένας τότε να χειροκροτεί.
Είμαι θύμα μιας κατάστασης μεγάλης
να ξεφύγω δεν μπορώ και να σωθώ.
Εχω γίνει στις εκπτώσεις σου ρετάλι
που το παίρνουν όλοι σαν πολύ φτηνό
κι’ είμαι αιχμάλωτος σε κάτι δυνατό,
λες και ζω την εποχή μιας παραζάλης
κι’ είναι αδύνατο να κάτσω να σκεφτώ.
Είμαι θύμα σου, το ξέρω, κι είναι κρίμα
που για σένα είχα αλλιώς ονειρευτεί.
Μα δεν ξέρω σαν τους άλλους παντομίμα
κι’ ο καθένας τότε να χειροκροτεί.
Είμαι θύμα μιας κατάστασης μεγάλης
να ξεφύγω δεν μπορώ και να σωθώ.
Εχω γίνει στις εκπτώσεις σου ρετάλι
που το παίρνουν όλοι σαν πολύ φτηνό
Είν΄ αρρώστια τα τραγούδια - 1980
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Σταύρος
Ξαρχάκος
1.
|
||||
2.
|
||||
3.
|
||||
4.
|
Είν’
αρρώστια τα τραγούδια που αγαπάς να λέω
αναμμένο καρβουνάκι που κρατώ και κλαίω
Είν’ αρρώστια τα τραγούδια τι θαρρείς
βρες αγάπες άλλες φως μου να χαρείς
τα τραγούδια που έχουν αίμα και καρδιά
είν’ αρρώστια που δε γίνεται καλά
Αφορμές μου δίνεις πάντα και σκοπούς ν’ αρχίζω
μα για ξένες υποθέσεις που μιλούν στραγγίζω
Είν’ αρρώστια τα τραγούδια τι θαρρείς
βρες αγάπες άλλες φως μου να χαρείς
τα τραγούδια που έχουν αίμα και καρδιά
είν’ αρρώστια που δε γίνεται καλά
Σαν το σπίρτο που `χει πέσει στο ξερό χορτάρι
είναι κείνα τα τραγούδια που μας έχουν πάρει
Είν’ αρρώστια τα τραγούδια τι θαρρείς
βρες αγάπες άλλες φως μου να χαρείς
τα τραγούδια που έχουν αίμα και καρδιά
είν’ αρρώστια που δε γίνεται καλά
αναμμένο καρβουνάκι που κρατώ και κλαίω
Είν’ αρρώστια τα τραγούδια τι θαρρείς
βρες αγάπες άλλες φως μου να χαρείς
τα τραγούδια που έχουν αίμα και καρδιά
είν’ αρρώστια που δε γίνεται καλά
Αφορμές μου δίνεις πάντα και σκοπούς ν’ αρχίζω
μα για ξένες υποθέσεις που μιλούν στραγγίζω
Είν’ αρρώστια τα τραγούδια τι θαρρείς
βρες αγάπες άλλες φως μου να χαρείς
τα τραγούδια που έχουν αίμα και καρδιά
είν’ αρρώστια που δε γίνεται καλά
Σαν το σπίρτο που `χει πέσει στο ξερό χορτάρι
είναι κείνα τα τραγούδια που μας έχουν πάρει
Είν’ αρρώστια τα τραγούδια τι θαρρείς
βρες αγάπες άλλες φως μου να χαρείς
τα τραγούδια που έχουν αίμα και καρδιά
είν’ αρρώστια που δε γίνεται καλά
Είναι κάτι αγάπες - 1996
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Παντελής
Θαλασσινός
1.
|
Είναι κάτι
δρόμοι
που κι εμείς ακόμη
δεν τους περπατήσαμε
κι όλα αυτά συμβαίνουν
μια και δεν προσμένουν
κείνοι που αγαπήσαμε
Είναι κάτι αγάπες
φυλακές γεμάτες
πάνω μας που γείρανε
και ρωτάς τι φταίει
ποιος καημός μας καίει
ποιος καημός μας μοίρανε
Είναι κάτι σπίτια
που ‘χουν πάντα νύχτα
νύχτες αξημέρωτες
κι όλα αυτά σε λιώνουν
και σε φαρμακώνουν
σαν μεγάλοι έρωτες
Είναι κάτι αγάπες
φυλακές γεμάτες
πάνω μας που γείρανε
και ρωτάς τι φταίει
ποιος καημός μας καίει
ποιος καημός μας μοίρανε
που κι εμείς ακόμη
δεν τους περπατήσαμε
κι όλα αυτά συμβαίνουν
μια και δεν προσμένουν
κείνοι που αγαπήσαμε
Είναι κάτι αγάπες
φυλακές γεμάτες
πάνω μας που γείρανε
και ρωτάς τι φταίει
ποιος καημός μας καίει
ποιος καημός μας μοίρανε
Είναι κάτι σπίτια
που ‘χουν πάντα νύχτα
νύχτες αξημέρωτες
κι όλα αυτά σε λιώνουν
και σε φαρμακώνουν
σαν μεγάλοι έρωτες
Είναι κάτι αγάπες
φυλακές γεμάτες
πάνω μας που γείρανε
και ρωτάς τι φταίει
ποιος καημός μας καίει
ποιος καημός μας μοίρανε
Είναι κάτι άνθρωποι - 2008
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Ηλίας
Ανδριόπουλος
1.
|
Είναι κάτι
άνθρωποι μες στις συνοικίες
Που θαρρείς πως ζήσανε κρυφά
Χρόνια χωματόδρομοι και παλιές κουρτίνες
Κι ένας αγέρας δίπλα τους να λες πως δε φυσά
Προάστια φτωχά ξεχασμένα
Προάστια λαϊκά πικραμένα
Που θαρρείς πως ζήσανε κρυφά
Χρόνια χωματόδρομοι και παλιές κουρτίνες
Κι ένας αγέρας δίπλα τους να λες πως δε φυσά
Προάστια φτωχά ξεχασμένα
Προάστια λαϊκά πικραμένα
Είναι το κάθε σου φιλί - 1990
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Στέλιος
Φωτιάδης
1.
|
Πήρα χιόνι
και βροχή
να φτιάξω κόσμο απ’ την αρχή
κι αυτόν να περπατήσω,
μα λιώσαν όλα μια στιγμή
κι εγώ δεν είχα την πυγμή
αλλιώς να ξαναρχίσω.
Είναι το κάθε σου φιλί
σαν σπασμένο γυαλί
και ματώνει το στόμα,
κι όταν σε βρίζω, σε μισώ,
είναι που τόσο σ’ αγαπώ
και σε θέλω ακόμα.
Μες στου τσιγάρου τον καπνό
σε βλέπω σαν του ουρανό
κι ας είσαι μες στη λάσπη,
και της ψυχής σου η σκοτεινιά
σκορπίζει μόνο παγωνιά
όπως και το χρυσάφι.
Είναι το κάθε σου φιλί
σαν σπασμένο γυαλί
και ματώνει το στόμα,
κι όταν σε βρίζω, σε μισώ,
είναι που τόσο σ’ αγαπώ
και σε θέλω ακόμα.( χ5 )
να φτιάξω κόσμο απ’ την αρχή
κι αυτόν να περπατήσω,
μα λιώσαν όλα μια στιγμή
κι εγώ δεν είχα την πυγμή
αλλιώς να ξαναρχίσω.
Είναι το κάθε σου φιλί
σαν σπασμένο γυαλί
και ματώνει το στόμα,
κι όταν σε βρίζω, σε μισώ,
είναι που τόσο σ’ αγαπώ
και σε θέλω ακόμα.
Μες στου τσιγάρου τον καπνό
σε βλέπω σαν του ουρανό
κι ας είσαι μες στη λάσπη,
και της ψυχής σου η σκοτεινιά
σκορπίζει μόνο παγωνιά
όπως και το χρυσάφι.
Είναι το κάθε σου φιλί
σαν σπασμένο γυαλί
και ματώνει το στόμα,
κι όταν σε βρίζω, σε μισώ,
είναι που τόσο σ’ αγαπώ
και σε θέλω ακόμα.( χ5 )
Είναι φτωχό το μαγαζί - 1991
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
1.
|
Είναι φτωχό
το μαγαζί
κι εσύ ένα ρεμάλι
λες και μας μοίρασαν μαζί
νά `χουμε φόδρα τη ζωή
και να γελούν οι άλλοι.
Φοράς κοστούμι ψευτομπλέ
και σαν χαρτί τριμμένο
κρίμα που νόμισες καλέ
πως θά `παιζες με το βαλέ
παιχνίδι μιλημένο.
Είναι φτωχό το μαγαζί
κι είναι σημαδεμένο.
Σε ξέρουν όλοι από χτες
κι από προχτές κι αντίπροχτες
και σ’ έχουν ξεγραμμένο.
κι εσύ ένα ρεμάλι
λες και μας μοίρασαν μαζί
νά `χουμε φόδρα τη ζωή
και να γελούν οι άλλοι.
Φοράς κοστούμι ψευτομπλέ
και σαν χαρτί τριμμένο
κρίμα που νόμισες καλέ
πως θά `παιζες με το βαλέ
παιχνίδι μιλημένο.
Είναι φτωχό το μαγαζί
κι είναι σημαδεμένο.
Σε ξέρουν όλοι από χτες
κι από προχτές κι αντίπροχτες
και σ’ έχουν ξεγραμμένο.
Είσαι η Πρέβεζα και το Κιλκίς - 1977
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Θάνος
Μικρούτσικος
1.
|
Αυτές οι
ρεματιές κι αυτά τα βράχια
κι αυτά τα σπίτια δίπλα στο γιαλό
αυτές οι μάνες με το κάρβουνο στα μάτια τους
κι αυτά τα κύματα που φεύγουν και ξαναγυρνούν
αυτά τα πεύκα με τα χαραγμένα λόγια
κι ο Κωνσταντίνος, ο καημός που πέταξε σαν το πουλί
κι εκείνα που δεν πρόφτασαν οι κήρυκες,
παρά μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι,
Ω! πολιτεία με το βράδιασμα κοντά στους ταρσανάδες
στην αγορά, στον καφενέ και στο ποδόσφαιρο
είσαι η Πρέβεζα, τα Γιάννενα και το Κιλκίς,
το Μεσολόγγι, ο Πόντος κι η Ερμούπολις
Ω! πολιτεία του αμανέ στα τουρκοχώρια
μ’ αυτές τις ρεματιές κι αυτά τα βράχια
μ’ αυτά τα σπίτια δίπλα στο γιαλό
μ’ αυτές τις μάνες με το κάρβουνο στα μάτια τους
θα `ρθει ο καιρός που θα φανούν οι κήρυκες
κι όχι μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι
κι αυτά τα σπίτια δίπλα στο γιαλό
αυτές οι μάνες με το κάρβουνο στα μάτια τους
κι αυτά τα κύματα που φεύγουν και ξαναγυρνούν
αυτά τα πεύκα με τα χαραγμένα λόγια
κι ο Κωνσταντίνος, ο καημός που πέταξε σαν το πουλί
κι εκείνα που δεν πρόφτασαν οι κήρυκες,
παρά μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι,
Ω! πολιτεία με το βράδιασμα κοντά στους ταρσανάδες
στην αγορά, στον καφενέ και στο ποδόσφαιρο
είσαι η Πρέβεζα, τα Γιάννενα και το Κιλκίς,
το Μεσολόγγι, ο Πόντος κι η Ερμούπολις
Ω! πολιτεία του αμανέ στα τουρκοχώρια
μ’ αυτές τις ρεματιές κι αυτά τα βράχια
μ’ αυτά τα σπίτια δίπλα στο γιαλό
μ’ αυτές τις μάνες με το κάρβουνο στα μάτια τους
θα `ρθει ο καιρός που θα φανούν οι κήρυκες
κι όχι μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι
Είσαι μια χώρα - 2003
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Διονύσης
Τσακνής
1.
|
Σ’ άρεσε
πάντα να καπνίζεις και να κλαις
για ξένα βάσανα, για ξένες αμαρτίες
σκιές να βλέπεις στα χαρτιά σου απατηλές
και στον καφέ τους έρωτές σου τραυματίες, τραυματίες
Είσαι μια χώρα που δεν έφτασε κανείς
που μόνο σ’ ένα μυθιστόρημα υπάρχει
μοιάζεις μ’ ανάμνηση μιας νύχτας μακρινής
για ένα τίποτα, μικρή χαμένη μάχη
Σ’ άρεσε πάντα το σκοτάδι της σκηνής
και λόγια του έρωτα να λες πάντα μονάχη
Ποτέ δεν ήξερα τι θα `θελες να πεις
πόσα πολλά είχες κρυφά, πόσα κρυμμένα
χανόσουν μέσα στα τοπία της σιωπής
σε μιαν ομίχλη με ταξίδια μεθυσμένα, μεθυσμένα
Είσαι μια χώρα που δεν έφτασε κανείς
που μόνο σ’ ένα μυθιστόρημα υπάρχει
μοιάζεις μ’ ανάμνηση μιας νύχτας μακρινής
για ένα τίποτα, μικρή χαμένη μάχη
Σ’ άρεσε πάντα το σκοτάδι της σκηνής
και λόγια του έρωτα να λες πάντα μονάχη
για ένα τίποτα, μικρή χαμένη μάχη
Σ’ άρεσε πάντα το σκοτάδι της σκηνής
και λόγια του έρωτα να λες πάντα μονάχη
για ξένα βάσανα, για ξένες αμαρτίες
σκιές να βλέπεις στα χαρτιά σου απατηλές
και στον καφέ τους έρωτές σου τραυματίες, τραυματίες
Είσαι μια χώρα που δεν έφτασε κανείς
που μόνο σ’ ένα μυθιστόρημα υπάρχει
μοιάζεις μ’ ανάμνηση μιας νύχτας μακρινής
για ένα τίποτα, μικρή χαμένη μάχη
Σ’ άρεσε πάντα το σκοτάδι της σκηνής
και λόγια του έρωτα να λες πάντα μονάχη
Ποτέ δεν ήξερα τι θα `θελες να πεις
πόσα πολλά είχες κρυφά, πόσα κρυμμένα
χανόσουν μέσα στα τοπία της σιωπής
σε μιαν ομίχλη με ταξίδια μεθυσμένα, μεθυσμένα
Είσαι μια χώρα που δεν έφτασε κανείς
που μόνο σ’ ένα μυθιστόρημα υπάρχει
μοιάζεις μ’ ανάμνηση μιας νύχτας μακρινής
για ένα τίποτα, μικρή χαμένη μάχη
Σ’ άρεσε πάντα το σκοτάδι της σκηνής
και λόγια του έρωτα να λες πάντα μονάχη
για ένα τίποτα, μικρή χαμένη μάχη
Σ’ άρεσε πάντα το σκοτάδι της σκηνής
και λόγια του έρωτα να λες πάντα μονάχη
Είχαμε όνειρα μεγάλα - 2011
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Λαυρέντης
Μαχαιρίτσας
1.
|
Της αγάπης
τα σκαλιά μόνο εμείς μετρήσαμε
στρατιώτες γίναμε και τα υπηρετήσαμε
Είχαμε όνειρα μεγάλα, είχαμε όνειρα
είχαμε όνειρα μεγάλα μα ήταν γυάλινα
είχαμε όνειρα μεγάλα μα ήταν γυάλινα
μόνο κάποιοι άλλοι τα’χουν πάντα τα κρυστάλλινα
Από τον πολύ καημό και τα ρούχα λιώσαμε
αυτά τα ρούχα που φοράμε τώρα μας προδώσανε
στρατιώτες γίναμε και τα υπηρετήσαμε
Είχαμε όνειρα μεγάλα, είχαμε όνειρα
είχαμε όνειρα μεγάλα μα ήταν γυάλινα
είχαμε όνειρα μεγάλα μα ήταν γυάλινα
μόνο κάποιοι άλλοι τα’χουν πάντα τα κρυστάλλινα
Από τον πολύ καημό και τα ρούχα λιώσαμε
αυτά τα ρούχα που φοράμε τώρα μας προδώσανε
Εκείνα που είχα να σου πω - 1994
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
1.
|
Μανώλης
Μητσιάς
Φωνητικά: Δήμητρα Γαλάνη
|
Εκείνα που
είχα να σου πω
ήταν μαχαίρια να κοπώ
και να χαθώ.
Από δειλία και ντροπές
δε σού `πα τίποτα ποτές
να λυτρωθώ.
Ακολουθούσες την αρχή
πως έτσι θέλει η εποχή
το ποσοστό.
Και μ’ ασημόχαρτα φτηνά
έντυνες τα μηδαμινά
και το σωστό.
Εγώ `χα μόνο ένα κορμί
να σου χαρίσω μια στιγμή
για να γελάς.
Μα τις ανθρώπινες ψυχές
τις έβλεπες σαν μετοχές
που τις πουλάς
ήταν μαχαίρια να κοπώ
και να χαθώ.
Από δειλία και ντροπές
δε σού `πα τίποτα ποτές
να λυτρωθώ.
Ακολουθούσες την αρχή
πως έτσι θέλει η εποχή
το ποσοστό.
Και μ’ ασημόχαρτα φτηνά
έντυνες τα μηδαμινά
και το σωστό.
Εγώ `χα μόνο ένα κορμί
να σου χαρίσω μια στιγμή
για να γελάς.
Μα τις ανθρώπινες ψυχές
τις έβλεπες σαν μετοχές
που τις πουλάς
Έκλαιγες - 1993
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιάννης
Σπανός
1.
|
Έκλαιγες και
σου λεγα μην κλαις
λέγοντας πως όλα συγχωρούνται
πώς να ξέρω κάποιες μας πληγές
ούτε κλείνουν ούτε που ξεχνιούνται
έκλαιγες και σου `λεγα μην κλαις
Έκλαιγες και σου `λεγα μην κλαις
και μου λες "δεν κλαίμε τα δικά μας
τις αιτίες κλαίμε τις πολλές
κι όχι πάντα τα προσωπικά μας"
έκλαιγες και σου `λεγα μην κλαις
Έκλαιγες κρυφά να μη σε δω
κι έκλαιγες θαρρώ μόνο για μένα
κι απ’ της γης την άκρη ως εδώ
κλαίγανε όλα παραπονεμένα
έκλαιγες κρυφά να μη σε δω
Έκλαιγες και σου `λεγα μην κλαις
και μου λες "δεν κλαίμε τα δικά μας
τις αιτίες κλαίμε τις πολλές
κι όχι πάντα τα προσωπικά μας"
έκλαιγες και σου `λεγα μην κλαις
Έκλαιγες και σου `λεγα μην κλαις
και μου λες "δεν κλαίμε τα δικά μας
τις αιτίες κλαίμε τις πολλές
κι όχι πάντα τα προσωπικά μας"
έκλαιγες και σου `λεγα μην κλαις,
μην κλαις.
λέγοντας πως όλα συγχωρούνται
πώς να ξέρω κάποιες μας πληγές
ούτε κλείνουν ούτε που ξεχνιούνται
έκλαιγες και σου `λεγα μην κλαις
Έκλαιγες και σου `λεγα μην κλαις
και μου λες "δεν κλαίμε τα δικά μας
τις αιτίες κλαίμε τις πολλές
κι όχι πάντα τα προσωπικά μας"
έκλαιγες και σου `λεγα μην κλαις
Έκλαιγες κρυφά να μη σε δω
κι έκλαιγες θαρρώ μόνο για μένα
κι απ’ της γης την άκρη ως εδώ
κλαίγανε όλα παραπονεμένα
έκλαιγες κρυφά να μη σε δω
Έκλαιγες και σου `λεγα μην κλαις
και μου λες "δεν κλαίμε τα δικά μας
τις αιτίες κλαίμε τις πολλές
κι όχι πάντα τα προσωπικά μας"
έκλαιγες και σου `λεγα μην κλαις
Έκλαιγες και σου `λεγα μην κλαις
και μου λες "δεν κλαίμε τα δικά μας
τις αιτίες κλαίμε τις πολλές
κι όχι πάντα τα προσωπικά μας"
έκλαιγες και σου `λεγα μην κλαις,
μην κλαις.
Ελλάδα - Ελλάδα - 1994
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Χρήστος
Νικολόπουλος
1.
|
Στο νέο
κόσμο σήμερα, στο τέλος του αιώνα
το μέλλον γίνεται γλυκό, στα χέρια μας παρόν
Γι’ αυτό κι εσύ κοιτάς ξανά ψηλά στον Παρθενώνα
και τραγουδάς τον Εθνικό τον Ύμνο των λαών
Ελλάδα, Ελλάδα τώρα πια δε στέλνεις μετανάστες
με το κεφάλι παν ψηλά τα νέα σου παιδιά
που θα `ναι καλοτάξιδα μέσ’ τις μεγάλες στράτες
και θα κρατούν στο γήπεδο μιας δόξας τα κλαδιά
Στα χρόνια που τα σύννεφα τον ουρανό μας κρύβαν
και στο κατώφλι μας ποτέ δεν ήρθε Κυριακή
πολλές χιλιάδες Έλληνες σηκώθηκαν και πήγαν
να βρούν κι αυτοί γλυκό ψωμί μέσ’ την Αμερική
Ελλάδα, Ελλάδα τώρα πια δε στέλνεις μετανάστες
με το κεφάλι παν ψηλά τα νέα σου παιδιά
που θα `ναι καλοτάξιδα μέσ’ τις μεγάλες στράτες
και θα κρατούν στο γήπεδο μιας δόξας τα κλαδιά!
το μέλλον γίνεται γλυκό, στα χέρια μας παρόν
Γι’ αυτό κι εσύ κοιτάς ξανά ψηλά στον Παρθενώνα
και τραγουδάς τον Εθνικό τον Ύμνο των λαών
Ελλάδα, Ελλάδα τώρα πια δε στέλνεις μετανάστες
με το κεφάλι παν ψηλά τα νέα σου παιδιά
που θα `ναι καλοτάξιδα μέσ’ τις μεγάλες στράτες
και θα κρατούν στο γήπεδο μιας δόξας τα κλαδιά
Στα χρόνια που τα σύννεφα τον ουρανό μας κρύβαν
και στο κατώφλι μας ποτέ δεν ήρθε Κυριακή
πολλές χιλιάδες Έλληνες σηκώθηκαν και πήγαν
να βρούν κι αυτοί γλυκό ψωμί μέσ’ την Αμερική
Ελλάδα, Ελλάδα τώρα πια δε στέλνεις μετανάστες
με το κεφάλι παν ψηλά τα νέα σου παιδιά
που θα `ναι καλοτάξιδα μέσ’ τις μεγάλες στράτες
και θα κρατούν στο γήπεδο μιας δόξας τα κλαδιά!
Εμάλωσα με τη ζωή - 1991
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
1.
|
Εμάλωσα με
τη ζωή
που ήταν για μένα αληθινή
κι ας ήταν μητριά μου.
Κι αυτό γιατί πολλές φορές
δυο λέξεις μού `πες τρυφερές
κι έχασα τη σειρά μου.
Εμάλωσα με τη ζωή
που δεν καθότανε στιγμή
για να τη ζωγραφίσω.
Κι άλλαζε ρούχα και μορφές
κι έβαζε μάσκες και μπογιές
για να μην τη γνωρίσω.
Εμάλωσα με τη ζωή
που μ’ έβλεπε σαν την ντροπή
κι άσκημα μου μιλούσε.
Εγώ που είχα ένα κορμί
και καφενές δεν το `χε δει
και κείνη το γελούσε
που ήταν για μένα αληθινή
κι ας ήταν μητριά μου.
Κι αυτό γιατί πολλές φορές
δυο λέξεις μού `πες τρυφερές
κι έχασα τη σειρά μου.
Εμάλωσα με τη ζωή
που δεν καθότανε στιγμή
για να τη ζωγραφίσω.
Κι άλλαζε ρούχα και μορφές
κι έβαζε μάσκες και μπογιές
για να μην τη γνωρίσω.
Εμάλωσα με τη ζωή
που μ’ έβλεπε σαν την ντροπή
κι άσκημα μου μιλούσε.
Εγώ που είχα ένα κορμί
και καφενές δεν το `χε δει
και κείνη το γελούσε
Εμείς οι άλλοι - 1993
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Τάκης
Μουσαφίρης
1.
|
Εμείς οι
άλλοι, εμείς οι άλλοι
μες στ’ αδιέξοδα μετράμε τις αιτίες
τα ξημερώματα στις άδειες τις πλατείες.
Την ευτυχία που πληρώνεται ζητάμε,
γι’ αυτό στις ύποπτες σκιές μόνο μιλάμε,
εμείς οι άλλοι, εμείς οι άλλοι.
Εμείς οι άλλοι που ξεχωρίζουμε
εμείς οι άλλοι που πάντα ελπίζουμε
εμείς οι πέρα από κάθε όριο
εμείς οι άλλοι, το περιθώριο.
Εμείς οι άλλοι, εμείς οι άλλοι,
από τα πάθη μιας ζωής κυνηγημένοι
κι από τα λάθη μιας στιγμής σημαδεμένοι.
Θύματα πάντα μιας μεγάλης νοσταλγίας
με την ελπίδα εισιτήριο διαρκείας,
εμείς οι άλλοι, εμείς οι άλλοι.
μες στ’ αδιέξοδα μετράμε τις αιτίες
τα ξημερώματα στις άδειες τις πλατείες.
Την ευτυχία που πληρώνεται ζητάμε,
γι’ αυτό στις ύποπτες σκιές μόνο μιλάμε,
εμείς οι άλλοι, εμείς οι άλλοι.
Εμείς οι άλλοι που ξεχωρίζουμε
εμείς οι άλλοι που πάντα ελπίζουμε
εμείς οι πέρα από κάθε όριο
εμείς οι άλλοι, το περιθώριο.
Εμείς οι άλλοι, εμείς οι άλλοι,
από τα πάθη μιας ζωής κυνηγημένοι
κι από τα λάθη μιας στιγμής σημαδεμένοι.
Θύματα πάντα μιας μεγάλης νοσταλγίας
με την ελπίδα εισιτήριο διαρκείας,
εμείς οι άλλοι, εμείς οι άλλοι.
Εν Ερμουπόλει - 2008
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Φίλιππος
Περιστέρης
1.
|
Σκιές του
Άδη – ρούχα του νερού
βομβαρδισμένο σκοτεινό τοπίο
μιας εποχής του κόσμου του αλμυρού
και της απόκριας το προσωπείο
Το πλοίο γι’ άλλους τόπους ξεκινά
μεγάφωνα σκορπούν την “Κομπαρσίτα”
το έξωμό σου φόρεμα πεινά
θα γίνουν όλα απόψε, αυτή τη νύχτα
Τρελή σελήνη, μάγισσα γριά
σαν φάντασμα του Μακβεθ τα λιβάδια
που τρώει τα σπασμένα του γυαλιά
και τα σκυλιά χορταίνει με σμαράγδια
Μητρόπολη, παρέλαση, φωνές
κι η μπάντα με τα χάλκινα στο χιόνι
αρχαίοι συγγραφείς, περγαμηνές
της τέχνης μου θα γίνουν οι δαιμόνοι
Πικρά νησιά κοχύλια της ψυχής
αισθήματα που ζουν μες στη φορμόλη
μια πιστολιά στην άκρη της ζωής
γράμμα στερνό που αρχίζει: Έν Ερμουπόλει…
βομβαρδισμένο σκοτεινό τοπίο
μιας εποχής του κόσμου του αλμυρού
και της απόκριας το προσωπείο
Το πλοίο γι’ άλλους τόπους ξεκινά
μεγάφωνα σκορπούν την “Κομπαρσίτα”
το έξωμό σου φόρεμα πεινά
θα γίνουν όλα απόψε, αυτή τη νύχτα
Τρελή σελήνη, μάγισσα γριά
σαν φάντασμα του Μακβεθ τα λιβάδια
που τρώει τα σπασμένα του γυαλιά
και τα σκυλιά χορταίνει με σμαράγδια
Μητρόπολη, παρέλαση, φωνές
κι η μπάντα με τα χάλκινα στο χιόνι
αρχαίοι συγγραφείς, περγαμηνές
της τέχνης μου θα γίνουν οι δαιμόνοι
Πικρά νησιά κοχύλια της ψυχής
αισθήματα που ζουν μες στη φορμόλη
μια πιστολιά στην άκρη της ζωής
γράμμα στερνό που αρχίζει: Έν Ερμουπόλει…
Ένα γράμμα δεν περιμένω - 1998
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Βασίλης
Δημητρίου
1.
|
Εγώ ένα
γράμμα δεν περιμένω
από κανένα και πουθενά,
σ’ αυτό τον κόσμο το σκοτωμένο
θαρρείς πηγαίνω στα σκοτεινά.
Για μένα γράμμα ποτέ δε θά ’ρθει
έστω κι αν γράφει "Χρόνια Πολλά"
κι είν’ η καρδιά μου σαν πικροδάφνη
γονατισμένη απ’ το βοριά.
από κανένα και πουθενά,
σ’ αυτό τον κόσμο το σκοτωμένο
θαρρείς πηγαίνω στα σκοτεινά.
Για μένα γράμμα ποτέ δε θά ’ρθει
έστω κι αν γράφει "Χρόνια Πολλά"
κι είν’ η καρδιά μου σαν πικροδάφνη
γονατισμένη απ’ το βοριά.
Ένα κορμί χωρίς ψυχή - 2005
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Κώστας
Λειβαδάς
1.
|
Ένα κορμί
χωρίς ψυχή
που κάνει πάντα ανακωχή
δεν ξέρει αγάπη και δεν ξέρει ενοχή
όσο χρυσάφι κι αν ντυθεί
δεν είναι τρόπος να σταθεί
μήτε κανείς ποτέ θα του παρασταθεί
ένα κορμί χωρίς ψυχή.
Ήσουν κορμί χωρίς ψυχή
σαν κάποια κούκλα πλαστική
σε μια βιτρίνα πάντα αινιγματική
κι έπαιζες ρόλους φυσικά
με λόγια συνθηματικά
σε μια σκηνή
και μ’ άλλου έργα σκηνικά,
ένα κορμί χωρίς ψυχή.
Κουρέλια αισθήματα φιλιά
τα `σβησες μονοκοντυλιά
και κάθε όρκος σου γινότανε θηλιά
σώμα που είχε αγαπηθεί
με μια καρδιά ζωγραφιστή
και μια ψυχή που `χε για πάντα εξοριστεί,
ένα κορμί, αχ χωρίς ψυχή.
Ήσουν κορμί χωρίς ψυχή
σαν κάποια κούκλα πλαστική
σε μια βιτρίνα πάντα αινιγματική
κι έπαιζες ρόλους φυσικά
με λόγια συνθηματικά
σε μια σκηνή
και μ’ άλλου έργα σκηνικά,
ένα κορμί χωρίς ψυχή
που κάνει πάντα ανακωχή
δεν ξέρει αγάπη και δεν ξέρει ενοχή
όσο χρυσάφι κι αν ντυθεί
δεν είναι τρόπος να σταθεί
μήτε κανείς ποτέ θα του παρασταθεί
ένα κορμί χωρίς ψυχή.
Ήσουν κορμί χωρίς ψυχή
σαν κάποια κούκλα πλαστική
σε μια βιτρίνα πάντα αινιγματική
κι έπαιζες ρόλους φυσικά
με λόγια συνθηματικά
σε μια σκηνή
και μ’ άλλου έργα σκηνικά,
ένα κορμί χωρίς ψυχή.
Κουρέλια αισθήματα φιλιά
τα `σβησες μονοκοντυλιά
και κάθε όρκος σου γινότανε θηλιά
σώμα που είχε αγαπηθεί
με μια καρδιά ζωγραφιστή
και μια ψυχή που `χε για πάντα εξοριστεί,
ένα κορμί, αχ χωρίς ψυχή.
Ήσουν κορμί χωρίς ψυχή
σαν κάποια κούκλα πλαστική
σε μια βιτρίνα πάντα αινιγματική
κι έπαιζες ρόλους φυσικά
με λόγια συνθηματικά
σε μια σκηνή
και μ’ άλλου έργα σκηνικά,
ένα κορμί χωρίς ψυχή
Ένα τραγούδι - 1998
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Τάσος
Γκρους
1.
|
Ένα τραγούδι
μου απόψε σας αφήνω
που μου το πέταξε το φως της αστραπής.
Φανάρι κόκκινο που σέρνει θεατρίνο
να παίζει έξω απ’ τα φώτα της σκηνής!
Τα ταπεινά και τα μονάκριβα
κι η αμαρτία που δεν έχει μερτικό
και τ’ ακριβά και τα πανάκριβα
όλα μοιράζονται τον ίδιο ουρανό
τα ταπεινά και τα μονάκριβα
όλα μοιράζονται τον ίδιο ουρανό.
Πετάω λέξεις κι όποιος θέλει ας διαλέξει
για να τις κάνει φορεσιά στην αστραπή
και στην αντάρα θεατρίνους αν κουρσέψει
να τους χαρίσει σε μιαν Άγια Κυριακή
που μου το πέταξε το φως της αστραπής.
Φανάρι κόκκινο που σέρνει θεατρίνο
να παίζει έξω απ’ τα φώτα της σκηνής!
Τα ταπεινά και τα μονάκριβα
κι η αμαρτία που δεν έχει μερτικό
και τ’ ακριβά και τα πανάκριβα
όλα μοιράζονται τον ίδιο ουρανό
τα ταπεινά και τα μονάκριβα
όλα μοιράζονται τον ίδιο ουρανό.
Πετάω λέξεις κι όποιος θέλει ας διαλέξει
για να τις κάνει φορεσιά στην αστραπή
και στην αντάρα θεατρίνους αν κουρσέψει
να τους χαρίσει σε μιαν Άγια Κυριακή
Ένας άπονος αέρας - 1979
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιάννης
Μαρκόπουλος
1.
|
Ένας άπονος
αέρας
μ’ έχει φέρει ως εδώ
και στο γύρισμα της μέρας
είπα να σε ξαναδώ
Μου `πες κάποτε μια λέξη
όταν ζούσα μοναχός
κι ήτανε σαν να `χε βρέξει
δύο μερόνυχτα ο θεός
Όλη νύχτα η βρύση στάζει
φλέβα που έχει πια κοπεί
σαν βροχή και σαν μαράζι
σε μια τσίγκινη σκεπή
μ’ έχει φέρει ως εδώ
και στο γύρισμα της μέρας
είπα να σε ξαναδώ
Μου `πες κάποτε μια λέξη
όταν ζούσα μοναχός
κι ήτανε σαν να `χε βρέξει
δύο μερόνυχτα ο θεός
Όλη νύχτα η βρύση στάζει
φλέβα που έχει πια κοπεί
σαν βροχή και σαν μαράζι
σε μια τσίγκινη σκεπή
Ένας ζητιάνος στα χρυσά - 2008
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Χρήστος
Θηβαίος
1.
|
Ένας
ζητιάνος στα χρυσά και στην πορφύρα του
εκλιπαρεί για λίγο μπλε και νοσταλγία.
Μοιράζει αρώματα και φώτα από τη μοίρα του
και στους ναούς σε ανακήρυξε αγία.
Με την Ελλάδα στο κεφάλι σαν αιμάτωμα
και κρεμασμένοι τόσα χρόνια στον αέρα
παραμιλάμε αυτά που γράψανε στο πάτωμα
όσοι καρφώθηκαν στον τοίχο με μια σφαίρα.
Κάποτε θα `ρθει άλλος καιρός. Θα `ρθει ένας άγγελος.
Θα `σαι ντυμένη μουσικές κι όλο θα φεύγεις.
Ένα μαστίγιο θα κρατάς, ίδιος αρχάγγελος,
αφού σ’ αρέσει διαρκώς να μ’ αρρωσταίνεις.
Με την Ελλάδα στο κεφάλι σαν αιμάτωμα
σε μια βιτρίνα μ’ ένα στέμμα από διαμάντια.
Βιογραφία μας γραμμένη σ’ ένα πάτωμα.
Στα χειρουργεία την αγγίζουν μ’ άσπρα γάντια.
εκλιπαρεί για λίγο μπλε και νοσταλγία.
Μοιράζει αρώματα και φώτα από τη μοίρα του
και στους ναούς σε ανακήρυξε αγία.
Με την Ελλάδα στο κεφάλι σαν αιμάτωμα
και κρεμασμένοι τόσα χρόνια στον αέρα
παραμιλάμε αυτά που γράψανε στο πάτωμα
όσοι καρφώθηκαν στον τοίχο με μια σφαίρα.
Κάποτε θα `ρθει άλλος καιρός. Θα `ρθει ένας άγγελος.
Θα `σαι ντυμένη μουσικές κι όλο θα φεύγεις.
Ένα μαστίγιο θα κρατάς, ίδιος αρχάγγελος,
αφού σ’ αρέσει διαρκώς να μ’ αρρωσταίνεις.
Με την Ελλάδα στο κεφάλι σαν αιμάτωμα
σε μια βιτρίνα μ’ ένα στέμμα από διαμάντια.
Βιογραφία μας γραμμένη σ’ ένα πάτωμα.
Στα χειρουργεία την αγγίζουν μ’ άσπρα γάντια.
Έπεσε βροχή κι αγέρας - 1985
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Ηλίας
Ανδριόπουλος
1.
|
Έπεσε βροχή
κι αγέρας
μες στη Δραπετσώνα μου
πού είσαι, φίλε, να γλυκάνεις
τα πικρά τα χρόνια μου
Όπως οι παλιές εικόνες
κλαίνε στον καημό μπροστά
έτσι κλαίει κι η ζωγραφιά σου
δίπλα μου καμιά φορά
Έπεσε βροχή κι αγέρας
στα χαμένα αισθήματα
κι όσοι πίστεψαν στον κόσμο
γίνανε τα θύματα
μες στη Δραπετσώνα μου
πού είσαι, φίλε, να γλυκάνεις
τα πικρά τα χρόνια μου
Όπως οι παλιές εικόνες
κλαίνε στον καημό μπροστά
έτσι κλαίει κι η ζωγραφιά σου
δίπλα μου καμιά φορά
Έπεσε βροχή κι αγέρας
στα χαμένα αισθήματα
κι όσοι πίστεψαν στον κόσμο
γίνανε τα θύματα
Έπιασε να σουρουπώνει - 1974
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Βασίλης
Δημητρίου
1.
|
Έπιασε να
σουρουπώνει και να ρίχνει μια βροχή.
Θεέ μου, απόψε πώς τελειώνει και πώς φεύγει μια ζωή.
Μα πες μου τ’ είναι χωρισμός και πες μου με τι μοιάζει;
Απόψε το μαράζι που παίρνει ο ποταμός.
Το παράθυρό σου τρίζει μέσα στο συνοικισμό.
Σαν σκοπός παλιός π’ αρχίζει και δεν έχει τελειωμό.
Μα πες μου τ’ είναι χωρισμός και πες μου με τι μοιάζει;
Απόψε το μαράζι που παίρνει ο ποταμός.
Θεέ μου, απόψε πώς τελειώνει και πώς φεύγει μια ζωή.
Μα πες μου τ’ είναι χωρισμός και πες μου με τι μοιάζει;
Απόψε το μαράζι που παίρνει ο ποταμός.
Το παράθυρό σου τρίζει μέσα στο συνοικισμό.
Σαν σκοπός παλιός π’ αρχίζει και δεν έχει τελειωμό.
Μα πες μου τ’ είναι χωρισμός και πες μου με τι μοιάζει;
Απόψε το μαράζι που παίρνει ο ποταμός.
Επισκεπτήριο - 2017
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Λαυρέντης
Μαχαιρίτσας
1.
|
Στα δεξιά
τρία κελιά κι αριστερά δεκάξι
έτσι ο κόσμος σώζεται και η παγκόσμια τάξη.
Μετρώ τις βέργες στα κελιά και τ’ άχυρα στο στρώμα.
τα μέτρησα πολλές φορές και τα μετρώ ακόμα.
Χίλια τα βγάζω αριστερά και δεξιά χιλιάδες.
κι αν βάλω κι όσα μου χρωστάς θέλω δυο χρόνια βάρδιες.
Σ’ αυτήν εδώ την Κόλαση, σ’ αυτήν την κοινωνία
δεν έχουμε ανταπόκριση μήτε επικοινωνία.
Το σώμα σου είναι φυλακή και μ’ έχει φυλακίσει.
επισκεπτήριο Κυριακή και ποιος θα μου μιλήσει.
Ποιος θα `ρθει να μ’ επισκεφτεί εν φυλακαίς και οδύναις.
κούκλες ο κόσμος πλαστικές γέμισε τις βιτρίνες.
Ήρθε γραφή απόρρητη από το υπουργείο
πως πρέπει να μεταφερθώ σε φυλακή σφαγείο.
Να μπω με τους κακοποιούς, ληστές και νταβατζήδες,
που αυτοί κρατάνε τα κλειδιά, κρατούν και τις ελπίδες.
Νόμιζα θα `ρθουνε καιροί πως θα `ρθουν καλοκαίρια
που θα μιλάνε τα πουλιά στα χέρια σου μ’ αστέρια.
Σ’ αυτήν εδώ την Κόλαση, σ’ αυτήν την κοινωνία
δεν έχουμε ανταπόκριση μήτε επικοινωνία.
Το σώμα σου είναι φυλακή και μ’ έχει φυλακίσει.
επισκεπτήριο Κυριακή και ποιος θα μου μιλήσει.
Ποιος θα `ρθει να μ’ επισκεφτεί εν φυλακαίς και οδύναις.
κούκλες ο κόσμος πλαστικές γέμισε τις βιτρίνες
έτσι ο κόσμος σώζεται και η παγκόσμια τάξη.
Μετρώ τις βέργες στα κελιά και τ’ άχυρα στο στρώμα.
τα μέτρησα πολλές φορές και τα μετρώ ακόμα.
Χίλια τα βγάζω αριστερά και δεξιά χιλιάδες.
κι αν βάλω κι όσα μου χρωστάς θέλω δυο χρόνια βάρδιες.
Σ’ αυτήν εδώ την Κόλαση, σ’ αυτήν την κοινωνία
δεν έχουμε ανταπόκριση μήτε επικοινωνία.
Το σώμα σου είναι φυλακή και μ’ έχει φυλακίσει.
επισκεπτήριο Κυριακή και ποιος θα μου μιλήσει.
Ποιος θα `ρθει να μ’ επισκεφτεί εν φυλακαίς και οδύναις.
κούκλες ο κόσμος πλαστικές γέμισε τις βιτρίνες.
Ήρθε γραφή απόρρητη από το υπουργείο
πως πρέπει να μεταφερθώ σε φυλακή σφαγείο.
Να μπω με τους κακοποιούς, ληστές και νταβατζήδες,
που αυτοί κρατάνε τα κλειδιά, κρατούν και τις ελπίδες.
Νόμιζα θα `ρθουνε καιροί πως θα `ρθουν καλοκαίρια
που θα μιλάνε τα πουλιά στα χέρια σου μ’ αστέρια.
Σ’ αυτήν εδώ την Κόλαση, σ’ αυτήν την κοινωνία
δεν έχουμε ανταπόκριση μήτε επικοινωνία.
Το σώμα σου είναι φυλακή και μ’ έχει φυλακίσει.
επισκεπτήριο Κυριακή και ποιος θα μου μιλήσει.
Ποιος θα `ρθει να μ’ επισκεφτεί εν φυλακαίς και οδύναις.
κούκλες ο κόσμος πλαστικές γέμισε τις βιτρίνες
Έρημοι σταθμοί - 2003
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Διονύσης
Τσακνής
1.
|
Έρημοι
σταθμοί σιδηροδρόμων
δίπλα οι σκουριασμένες οι γραμμές
μοιάζουν με τις νύχτες κάποιων πόνων
στων ερώτων τις διαδρομές.
Έρημοι σταθμοί σαν τα τραγούδια
που δεν τα τραγούδησε κανείς
σαν στενά παπούτσια και κοστούμια
μιας ζωής που εσύ καταφρονείς.
Κάτω απ το υπόστεγο βαγόνια
δίχως μνήμη, δίχως εποχές
Μοιάζουν με τα αμίλητα σεντόνια
που κορμιά σκεπάσαν και ψυχές.
Έρημοι σταθμοί μέσα στ αγκάθια
συναντήσεις κι αποχωρισμοί
σε θυμάμαι απ τα σπασμένα τζάμια
να φωτογραφίζεις τη σιωπή.
δίπλα οι σκουριασμένες οι γραμμές
μοιάζουν με τις νύχτες κάποιων πόνων
στων ερώτων τις διαδρομές.
Έρημοι σταθμοί σαν τα τραγούδια
που δεν τα τραγούδησε κανείς
σαν στενά παπούτσια και κοστούμια
μιας ζωής που εσύ καταφρονείς.
Κάτω απ το υπόστεγο βαγόνια
δίχως μνήμη, δίχως εποχές
Μοιάζουν με τα αμίλητα σεντόνια
που κορμιά σκεπάσαν και ψυχές.
Έρημοι σταθμοί μέσα στ αγκάθια
συναντήσεις κι αποχωρισμοί
σε θυμάμαι απ τα σπασμένα τζάμια
να φωτογραφίζεις τη σιωπή.
Έστω κι από λύπη - 1994
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
1.
|
Έστω κι από
λύπη μίλησέ μου
έχω ξεπεράσει τις ντροπές
σαν ελεημοσύνη μίλησέ μου
τέλος πάντων πες μου ό,τι θες.
Έστω κι από λύπη μίλησέ μου
δεν υπάρχει κίνδυνος κανείς
έχεις κάνει τόσες πρόβες, Θέ μου
που έπρεπε το έργο να το ζεις.
Έστω κι από λύπη κοίταξέ με
σα να βλέπεις κάτι τραγικό
μ’ έχεις φτάσει πια σ’ ένα σημείο
που με τίποτα δε θα ντραπώ.
έχω ξεπεράσει τις ντροπές
σαν ελεημοσύνη μίλησέ μου
τέλος πάντων πες μου ό,τι θες.
Έστω κι από λύπη μίλησέ μου
δεν υπάρχει κίνδυνος κανείς
έχεις κάνει τόσες πρόβες, Θέ μου
που έπρεπε το έργο να το ζεις.
Έστω κι από λύπη κοίταξέ με
σα να βλέπεις κάτι τραγικό
μ’ έχεις φτάσει πια σ’ ένα σημείο
που με τίποτα δε θα ντραπώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου