Με ποια ψευδώνυμα - 2016
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Σταύρος
Σιόλας
|
1.
|
|
Με τα χρυσά
φτερά πετάς των µεθυσµένων
Και θριαµβεύεις σαν να παίζεις στη σκηνή,
Ντυµένη πούλιες σαν το δέντρο Χριστουγέννων,
Μοιάζεις κοντά µου µε ισόβια ποινή.
Κι όλες τις λέξεις που µιλούσανε γι αγάπη,
Τις έχεις κάψει και τις πέταξες στη λάσπη.
Με ποια ψευδώνυµα γυρνάς µέσα στη νύχτα
Κι από τι θέλεις κι από πόσους να κρυφτείς;
Δεν είν’ η αγάπη που ζητάς µια χαρτορίχτρα,
Να υποσχεθεί πως όσα έχασες θα βρεις.
Με ποια ψευδώνυµα γυρνάς µέσα στη νύχτα
Κι από τι θέλεις κι από πόσους να κρυφτείς;
Με ποια ψευδώνυµα ζητάς ελεηµοσύνη;
Αφού το χέρι σου, δεν ξέρει και να δίνει.
Ζητάς µια πίστωση ζωής σα µαγεµένη,
Το δηλητήριο που ήπιες σε κρατά
Κι οι µουσικοί σ’ ακολουθούν υπνωτισµένοι,
Όταν τα πόδια σου τινάζεις δυνατά.
Παντού αφήνεις µόνο κάτι απ’ τ’ άρωµά σου
Και ένα έγκαυµα που µ’ άγγιξε η σκιά σου.
Και θριαµβεύεις σαν να παίζεις στη σκηνή,
Ντυµένη πούλιες σαν το δέντρο Χριστουγέννων,
Μοιάζεις κοντά µου µε ισόβια ποινή.
Κι όλες τις λέξεις που µιλούσανε γι αγάπη,
Τις έχεις κάψει και τις πέταξες στη λάσπη.
Με ποια ψευδώνυµα γυρνάς µέσα στη νύχτα
Κι από τι θέλεις κι από πόσους να κρυφτείς;
Δεν είν’ η αγάπη που ζητάς µια χαρτορίχτρα,
Να υποσχεθεί πως όσα έχασες θα βρεις.
Με ποια ψευδώνυµα γυρνάς µέσα στη νύχτα
Κι από τι θέλεις κι από πόσους να κρυφτείς;
Με ποια ψευδώνυµα ζητάς ελεηµοσύνη;
Αφού το χέρι σου, δεν ξέρει και να δίνει.
Ζητάς µια πίστωση ζωής σα µαγεµένη,
Το δηλητήριο που ήπιες σε κρατά
Κι οι µουσικοί σ’ ακολουθούν υπνωτισµένοι,
Όταν τα πόδια σου τινάζεις δυνατά.
Παντού αφήνεις µόνο κάτι απ’ τ’ άρωµά σου
Και ένα έγκαυµα που µ’ άγγιξε η σκιά σου.
Με τη ζυγαριά στο χέρι - 1991
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
|
1.
|
Την καρδιά
μου να μπορούσα
να σου την ταχυδρομούσα.
Να στη στείλω συστημένη
να διαβάσεις τι συμβαίνει.
Με τη ζυγαριά στο χέρι
μού ’στησες κρυφό καρτέρι.
Λες και της καρδιάς τα φύλλα
είναι βύσσινα και μήλα.
Τι καρδιά κακούργου νά ’χα
είκοσι χρονών μονάχα.
Και το λες όπου γυρίζεις
και μου το καταλογίζεις.
να σου την ταχυδρομούσα.
Να στη στείλω συστημένη
να διαβάσεις τι συμβαίνει.
Με τη ζυγαριά στο χέρι
μού ’στησες κρυφό καρτέρι.
Λες και της καρδιάς τα φύλλα
είναι βύσσινα και μήλα.
Τι καρδιά κακούργου νά ’χα
είκοσι χρονών μονάχα.
Και το λες όπου γυρίζεις
και μου το καταλογίζεις.
Με τις χαμένες τις ψυχές - 1996
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
|
1.
|
Αυτοί που
ζουν μεσοστρατίς
σημαδεμένοι εκ γενετής
στον ουρανό να βλέπουν
μόνο τ’ όραμά τους,
ζήσανε πάντοτε αφανείς
γιατί σε μέτρησε κανείς
πόσα μαχαίρια
έχουν μέσα στην καρδιά τους.
Με τις χαμένες τις ψυχές
που κάνουν φίλους τις οχιές
εγώ μ’ αυτούς
κάποια στιγμή θα περπατήσω.
Γιατί στη λάσπη που πατούν
φυτρώνουν τ’ άστρα από παντού
κι είναι ό,τι θέλω στη ζωή
να προσκυνήσω.
Μου’ πες κι εσύ πολλές φορές
μη βλέπω ξένες συμφορές
γιατί σταυρώνω τη ζωή μου
σ’ ένα βράχο
μα αν είναι κάποιος να χαθεί
με συμβουλές δε θα σωθεί
ούτε κι αν πει σαν προσευχή
το Υπερμάχω.
σημαδεμένοι εκ γενετής
στον ουρανό να βλέπουν
μόνο τ’ όραμά τους,
ζήσανε πάντοτε αφανείς
γιατί σε μέτρησε κανείς
πόσα μαχαίρια
έχουν μέσα στην καρδιά τους.
Με τις χαμένες τις ψυχές
που κάνουν φίλους τις οχιές
εγώ μ’ αυτούς
κάποια στιγμή θα περπατήσω.
Γιατί στη λάσπη που πατούν
φυτρώνουν τ’ άστρα από παντού
κι είναι ό,τι θέλω στη ζωή
να προσκυνήσω.
Μου’ πες κι εσύ πολλές φορές
μη βλέπω ξένες συμφορές
γιατί σταυρώνω τη ζωή μου
σ’ ένα βράχο
μα αν είναι κάποιος να χαθεί
με συμβουλές δε θα σωθεί
ούτε κι αν πει σαν προσευχή
το Υπερμάχω.
Με το τριμμένο σου παλτό - 1985
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Ηλίας
Ανδριόπουλος
|
1.
|
Με το
τριμμένο σου παλτό
από την επαρχία
να μου πουλάς κατάντησες
στις αγορές λαχεία.
Σε βλέπω τώρα που περνάς
και ξέρω τον καημό σου,
γιατί η καρδιά σου έλιωσε
σαν το παλιό παλτό σου.
Παλικαράκι και γυρνάς
νωρίς νωρίς στο σπίτι
κι όλο τον κόσμο τον κοιτάς
μονάχα απ’ τον φεγγίτη.
από την επαρχία
να μου πουλάς κατάντησες
στις αγορές λαχεία.
Σε βλέπω τώρα που περνάς
και ξέρω τον καημό σου,
γιατί η καρδιά σου έλιωσε
σαν το παλιό παλτό σου.
Παλικαράκι και γυρνάς
νωρίς νωρίς στο σπίτι
κι όλο τον κόσμο τον κοιτάς
μονάχα απ’ τον φεγγίτη.
Μες στo θέατρο του κόσμου - 1998
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Διονύσης
Τσακνής
|
1.
|
Οι μοιραίες
συναντήσεις μιας ζωής
προδομένης και γι’ αυτό αυθεντικής
σταματάνε σ’ αδιέξοδα μεγάλα σαν τα κύματα.
Και μονάχα εγώ θα μείνω μοναχός
στους πολλούς τους αριθμούς ο αριθμός
κι’ αλογάριαστος θα μείνω διαρκώς μεσ’ τα θύματα.
Μεσ’ το θέατρο του κόσμου τριγυρνώ
μ’ ένα ρόλο που κι εγώ τον συντηρώ
και μια σχέση εκ των προτέρων που ξοδεύεται.
Στο μυαλό μου ζω εκείνα που ζητώ
κι’ όσα δίνει η φαντασία στο πιοτό
κι’ ό,τι μεσ’ τον κόσμο αυτό απαγορεύεται.
Τα καράβια που δεν έφυγαν ποτέ
δεν μας θέλουνε παλιέ μου εαυτέ
να σκεφτούμε μια στιγμή, ένα λεπτό πως ταξιδεύουμε.
Στα λιμάνια μετανάστες σαν πουλιά
που μαρμάρωσαν και στέκουν σιωπηλά
και στα όνειρα λιμάνια και ορίζοντες γυρεύουμε.
Κι οι γυναίκες που αγαπήσαμε πολύ
μας τιμώρησαν χωρίς αναστολή
και παρ’ όλ’ αυτά το χάδι τους γυρεύουμε.
προδομένης και γι’ αυτό αυθεντικής
σταματάνε σ’ αδιέξοδα μεγάλα σαν τα κύματα.
Και μονάχα εγώ θα μείνω μοναχός
στους πολλούς τους αριθμούς ο αριθμός
κι’ αλογάριαστος θα μείνω διαρκώς μεσ’ τα θύματα.
Μεσ’ το θέατρο του κόσμου τριγυρνώ
μ’ ένα ρόλο που κι εγώ τον συντηρώ
και μια σχέση εκ των προτέρων που ξοδεύεται.
Στο μυαλό μου ζω εκείνα που ζητώ
κι’ όσα δίνει η φαντασία στο πιοτό
κι’ ό,τι μεσ’ τον κόσμο αυτό απαγορεύεται.
Τα καράβια που δεν έφυγαν ποτέ
δεν μας θέλουνε παλιέ μου εαυτέ
να σκεφτούμε μια στιγμή, ένα λεπτό πως ταξιδεύουμε.
Στα λιμάνια μετανάστες σαν πουλιά
που μαρμάρωσαν και στέκουν σιωπηλά
και στα όνειρα λιμάνια και ορίζοντες γυρεύουμε.
Κι οι γυναίκες που αγαπήσαμε πολύ
μας τιμώρησαν χωρίς αναστολή
και παρ’ όλ’ αυτά το χάδι τους γυρεύουμε.
Μες στα συντρίμια μου - 2001
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Παντελής
Θαλασσινός
|
1.
|
Μες στα
συντρίμμια μου σε βρήκα μια στιγμή
σαν τον καθρέφτη που πετάνε το σπασμένο
μόνο που εγώ σ’ ένα κομμάτι από γυαλί
είδα ένα μέρος μιας ζωής καθρεφτισμένο
Μες στα συντρίμμια μου σε βρήκα να γελάς
και να μου λες πως μόνο εγώ είμαι το συντρίμμι
γι’ αυτό κι η κόλαση που χρόνια κουβαλάς
είμαι ο ίδιος στο δικό μου καλντερίμι
Είναι συντρίμμια στη ζωή που τ’ αγαπάς
σε μια στιγμή που η μοναξιά σου σε πληγώνει
κι όταν δεν έχεις μες στον κόσμο πού να πας
αυτά είναι οι φίλοι σου οι μεγάλοι και οι μόνοι
Μες στα συντρίμμια μου σε βρήκα να γελάς
και να μου λες πως μόνο εγώ είμαι το συντρίμμι
γι’ αυτό κι η κόλαση που χρόνια κουβαλάς
είμαι ο ίδιος στο δικό μου καλντερίμι
σαν τον καθρέφτη που πετάνε το σπασμένο
μόνο που εγώ σ’ ένα κομμάτι από γυαλί
είδα ένα μέρος μιας ζωής καθρεφτισμένο
Μες στα συντρίμμια μου σε βρήκα να γελάς
και να μου λες πως μόνο εγώ είμαι το συντρίμμι
γι’ αυτό κι η κόλαση που χρόνια κουβαλάς
είμαι ο ίδιος στο δικό μου καλντερίμι
Είναι συντρίμμια στη ζωή που τ’ αγαπάς
σε μια στιγμή που η μοναξιά σου σε πληγώνει
κι όταν δεν έχεις μες στον κόσμο πού να πας
αυτά είναι οι φίλοι σου οι μεγάλοι και οι μόνοι
Μες στα συντρίμμια μου σε βρήκα να γελάς
και να μου λες πως μόνο εγώ είμαι το συντρίμμι
γι’ αυτό κι η κόλαση που χρόνια κουβαλάς
είμαι ο ίδιος στο δικό μου καλντερίμι
Μες στους βίους των αγίων - 1996
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Χρήστος
Νικολόπουλος
|
1.
|
Μες στους
βίους των αγίων
κάτι υπάρχει που μας κρύβουν
κι είναι σαν παλιό τοπίο στη βροχή
κάτι κρύβεται στις λέξεις
που ποτέ δε θα το μάθεις
και ποτέ κανείς δε θα ρθει να στο πει
Μες στους βίους των αγίων
είναι κι ο δικός μας βίος
μέσα στους πολλούς αγνώστους
που ποτέ δε θα μας βρουν
Μες στους βίους των αγίων
τ’ όνομά μας θα ξεχάσουν
όσοι θέλουν ν’ αποδράσουν
κι όσοι ψευδομαρτυρούν
Μες στους βίους των αγίων
βρίσκονται και τα δικά μας
σ’ όλα τα προσωπικά μας μια σκιά
κάτι που μας πήρε χρόνια
και δε θες να ομολογήσεις
ούτε σ’ εξομολογήσεις τώρα πια
Μες στους βίους των αγίων
είναι κι ο δικός μας βίος
μέσα στους πολλούς αγνώστους
που ποτέ δε θα μας βρουν
Μες στους βίους των αγίων
τ’ όνομά μας θα ξεχάσουν
όσοι θέλουν ν’ αποδράσουν
κι όσοι ψευδομαρτυρούν
κάτι υπάρχει που μας κρύβουν
κι είναι σαν παλιό τοπίο στη βροχή
κάτι κρύβεται στις λέξεις
που ποτέ δε θα το μάθεις
και ποτέ κανείς δε θα ρθει να στο πει
Μες στους βίους των αγίων
είναι κι ο δικός μας βίος
μέσα στους πολλούς αγνώστους
που ποτέ δε θα μας βρουν
Μες στους βίους των αγίων
τ’ όνομά μας θα ξεχάσουν
όσοι θέλουν ν’ αποδράσουν
κι όσοι ψευδομαρτυρούν
Μες στους βίους των αγίων
βρίσκονται και τα δικά μας
σ’ όλα τα προσωπικά μας μια σκιά
κάτι που μας πήρε χρόνια
και δε θες να ομολογήσεις
ούτε σ’ εξομολογήσεις τώρα πια
Μες στους βίους των αγίων
είναι κι ο δικός μας βίος
μέσα στους πολλούς αγνώστους
που ποτέ δε θα μας βρουν
Μες στους βίους των αγίων
τ’ όνομά μας θα ξεχάσουν
όσοι θέλουν ν’ αποδράσουν
κι όσοι ψευδομαρτυρούν
Μέσα σε κήπο - 1976
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
|
1.
|
||||
|
2.
|
||||
|
3.
|
Μέσα σε κήπο
κάθησα και σ’ ένα περιβόλι
μια Κυριακή απόγευμα, μια Κυριακή και σχόλη
Τους φίλους μου συνάντησα και πήγαμε σεργιάνι
στης Τερψιθέας τα στενά και στο Πασαλιμάνι
Τώρα ο κήπος χάθηκε κι οι φίλοι στο περβόλι
και το σεργιάνι στ’ όνειρο έρχεται κάθε σχόλη
Τους φίλους μου συνάντησα και πήγαμε σεργιάνι
στης Τερψιθέας τα στενά και στο Πασαλιμάνι
μια Κυριακή απόγευμα, μια Κυριακή και σχόλη
Τους φίλους μου συνάντησα και πήγαμε σεργιάνι
στης Τερψιθέας τα στενά και στο Πασαλιμάνι
Τώρα ο κήπος χάθηκε κι οι φίλοι στο περβόλι
και το σεργιάνι στ’ όνειρο έρχεται κάθε σχόλη
Τους φίλους μου συνάντησα και πήγαμε σεργιάνι
στης Τερψιθέας τα στενά και στο Πασαλιμάνι
Μέσα στα καπνομάγαζα - 2008
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Ηλίας
Ανδριόπουλος
|
1.
|
|
Μέσα στα
καπνομάγαζα και μες στα συνεργεία
Βλέπεις κάποιους που έχουνε θαρρείς μαρμαρωθεί
Να λένε πως γεννήθηκαν νωρίς στην κοινωνία
Γι’ αυτό τους πήρε ανάποδα μια νύχτα η ζωή
Μες στις φριχτές τις αγορές, παράγκες και βαφεία
Όπως το τσιγαρόχαρτο να καίγεται η ζωή
Στους τρεις ο ένας πρόσφυγας κι οι δυο από επαρχία
Λένε τραγούδια του καημού, γι’ αυτό μου κλαις κι εσύ
Μες στις φωτιές στα σίδερα, μες στα χαλυβουργεία
Καβάλα ο θάνατος περνά κι όλο ξαναπερνά
Και σε θυμάμαι δίπλα μου εκεί στην εξορία
Να σφίγγουμε τα χέρια μας να δούμε ποιος πονά
Βλέπεις κάποιους που έχουνε θαρρείς μαρμαρωθεί
Να λένε πως γεννήθηκαν νωρίς στην κοινωνία
Γι’ αυτό τους πήρε ανάποδα μια νύχτα η ζωή
Μες στις φριχτές τις αγορές, παράγκες και βαφεία
Όπως το τσιγαρόχαρτο να καίγεται η ζωή
Στους τρεις ο ένας πρόσφυγας κι οι δυο από επαρχία
Λένε τραγούδια του καημού, γι’ αυτό μου κλαις κι εσύ
Μες στις φωτιές στα σίδερα, μες στα χαλυβουργεία
Καβάλα ο θάνατος περνά κι όλο ξαναπερνά
Και σε θυμάμαι δίπλα μου εκεί στην εξορία
Να σφίγγουμε τα χέρια μας να δούμε ποιος πονά
Μέσα στον ύπνο μου γυρνάς - 2008
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Κώστας
Λειβαδάς
|
1.
|
|
Μέσα στον
ύπνο μου γυρνάς
και γίνεσαι άγχος και βραχνάς
και γίνεσαι άγχος και βραχνάς
στην ύπαρξή μου.
Και μοιάζεις ν’ αποχαιρετάς
χωρίς ν’ ακούς και να ρωτάς,
χωρίς ν’ ακούς και να ρωτάς
για τη ζωή μου.
Έρχεσαι πάντα σκεφτική
λίγο πριν έρθει το πρωί μέσα στον ύπνο,
κι εγώ τρομάζω, αιμορραγώ,
και προσπαθώ να εξηγώ τον κάθε χτύπο,
τον κάθε χτύπο.
Μέσα στον ύπνο σου μιλώ
και μοιάζει σαν απατηλό,
και μοιάζει σαν απατηλό
το φάντασμά σου.
Μ’ ένα σου γέλιο σαν σπαθί
μην τύχει και σπαταληθεί,
μην τύχει και σπαταληθεί
η ομορφιά σου.
Έρχεσαι πάντα σκεφτική
λίγο πριν έρθει το πρωί μέσα στον ύπνο,
κι εγώ τρομάζω, αιμορραγώ,
και προσπαθώ να εξηγώ τον κάθε χτύπο,
τον κάθε χτύπο.
Γιατί είσαι πάντα μια σκιά
και πίσω από τ’ αγγελικά, χρυσά φτερά σου,
κρύβεις φιλιά φαρμακερά
κι είναι δυο φίδια σταυρωτά η αγκαλιά σου,
η αγκαλιά σου, η αγκαλιά σου.
και γίνεσαι άγχος και βραχνάς
και γίνεσαι άγχος και βραχνάς
στην ύπαρξή μου.
Και μοιάζεις ν’ αποχαιρετάς
χωρίς ν’ ακούς και να ρωτάς,
χωρίς ν’ ακούς και να ρωτάς
για τη ζωή μου.
Έρχεσαι πάντα σκεφτική
λίγο πριν έρθει το πρωί μέσα στον ύπνο,
κι εγώ τρομάζω, αιμορραγώ,
και προσπαθώ να εξηγώ τον κάθε χτύπο,
τον κάθε χτύπο.
Μέσα στον ύπνο σου μιλώ
και μοιάζει σαν απατηλό,
και μοιάζει σαν απατηλό
το φάντασμά σου.
Μ’ ένα σου γέλιο σαν σπαθί
μην τύχει και σπαταληθεί,
μην τύχει και σπαταληθεί
η ομορφιά σου.
Έρχεσαι πάντα σκεφτική
λίγο πριν έρθει το πρωί μέσα στον ύπνο,
κι εγώ τρομάζω, αιμορραγώ,
και προσπαθώ να εξηγώ τον κάθε χτύπο,
τον κάθε χτύπο.
Γιατί είσαι πάντα μια σκιά
και πίσω από τ’ αγγελικά, χρυσά φτερά σου,
κρύβεις φιλιά φαρμακερά
κι είναι δυο φίδια σταυρωτά η αγκαλιά σου,
η αγκαλιά σου, η αγκαλιά σου.
Μεταξουργείο - 2005
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Κώστας
Λειβαδάς
|
1.
|
|
Μεσάνυχτα
κατέβαινα προς το Μεταξουργείο
το Βέμπο ήτανε κλειστό, σβηστό το Περοκέ
και μόνο τα φαντάσματα χαμένων θεατρίνων
τριγύριζαν με νυφικά γυρεύοντας σουξέ.
Παλιά χαρτονομίσματα δεν έχουν πια αξία
θυμίζουν χαιρετίσματα μιας άλλης εποχής.
Σου το `χα πει με πείσματα θ’ αδειάσουν τα ταμεία
γι’ αυτό πρέπει τα νούμερα ν’ αλλάξουν απ’ αρχής.
Μες στη βροχή περπάτησα ως την Ακομινάτου
η Πόπη ήταν στο στέκι της ο κόσμος στη σκοπιά
κι είδα τους επιτάφιους χαμένων θεατρίνων
ντυμένων αυτοκράτορες με ψεύτικα σπαθιά.
Μεσάνυχτα κατέβαινα προς το Μεταξουργείο
το Βέμπο ήτανε κλειστό, σβηστό το Περοκέ.
το Βέμπο ήτανε κλειστό, σβηστό το Περοκέ
και μόνο τα φαντάσματα χαμένων θεατρίνων
τριγύριζαν με νυφικά γυρεύοντας σουξέ.
Παλιά χαρτονομίσματα δεν έχουν πια αξία
θυμίζουν χαιρετίσματα μιας άλλης εποχής.
Σου το `χα πει με πείσματα θ’ αδειάσουν τα ταμεία
γι’ αυτό πρέπει τα νούμερα ν’ αλλάξουν απ’ αρχής.
Μες στη βροχή περπάτησα ως την Ακομινάτου
η Πόπη ήταν στο στέκι της ο κόσμος στη σκοπιά
κι είδα τους επιτάφιους χαμένων θεατρίνων
ντυμένων αυτοκράτορες με ψεύτικα σπαθιά.
Μεσάνυχτα κατέβαινα προς το Μεταξουργείο
το Βέμπο ήτανε κλειστό, σβηστό το Περοκέ.
Μη γράφεις άλλα γράμματα - 1972
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Δήμος
Μούτσης
|
1.
|
|
Μη γράφεις
άλλα γράμματα
και πνίγομαι στα κλάματα
εσένα τρώει η ξενητιά
κι εμένα ετούτη η φωτιά
Είναι καλύτερα θαρρώ
καλύτερα και για τους δυο
ν’ ανοίξεις πόρτα σ’ άλλη γη
παρά να κλείσεις μια ζωή
Μη γράφεις άλλα γράμματα
και μη ξυπνάς χαράματα
κι ανάβεις άδικα φωτιές
σα ναυαγός στις ερημιές
και πνίγομαι στα κλάματα
εσένα τρώει η ξενητιά
κι εμένα ετούτη η φωτιά
Είναι καλύτερα θαρρώ
καλύτερα και για τους δυο
ν’ ανοίξεις πόρτα σ’ άλλη γη
παρά να κλείσεις μια ζωή
Μη γράφεις άλλα γράμματα
και μη ξυπνάς χαράματα
κι ανάβεις άδικα φωτιές
σα ναυαγός στις ερημιές
Μη με ρωτάς - 1983
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Χρήστος
Νικολόπουλος
|
1.
|
Μη με ρωτάς
τι έχω ζήσει
ούτε τι έχω αγαπήσει
κι είμαι σαν νύχτα με βροχή.
Ρώτησ’ αυτούς που με προδώσαν
κι αντί χαρά καημούς μού δώσαν
και λεν πως έχουνε ψυχή.
Μη μου ζητάς να εξηγήσω
κάτι που δεν μπορώ ν’ αρχίσω,
ο φάρος είναι πια σβηστός.
Ίσως με την δική σου ορφάνια
να βρω κι εγώ την περηφάνια
για να μη ζω γονατιστός.
Μη με ρωτάς τι θέλω ακόμη
και τι μου φταίξανε οι δρόμοι
που όλοι πάνε μακριά.
Κάποτε πρέπει να ελπίσω
ότι κι εγώ θα ξεκινήσω
και πως κι εγώ έχω καρδιά.
Μη μου ζητάς να εξηγήσω
κάτι που δεν μπορώ ν’ αρχίσω,
ο φάρος είναι πια σβηστός.
Ίσως με την δική σου ορφάνια
να βρω κι εγώ την περηφάνια
για να μη ζω γονατιστός.
ούτε τι έχω αγαπήσει
κι είμαι σαν νύχτα με βροχή.
Ρώτησ’ αυτούς που με προδώσαν
κι αντί χαρά καημούς μού δώσαν
και λεν πως έχουνε ψυχή.
Μη μου ζητάς να εξηγήσω
κάτι που δεν μπορώ ν’ αρχίσω,
ο φάρος είναι πια σβηστός.
Ίσως με την δική σου ορφάνια
να βρω κι εγώ την περηφάνια
για να μη ζω γονατιστός.
Μη με ρωτάς τι θέλω ακόμη
και τι μου φταίξανε οι δρόμοι
που όλοι πάνε μακριά.
Κάποτε πρέπει να ελπίσω
ότι κι εγώ θα ξεκινήσω
και πως κι εγώ έχω καρδιά.
Μη μου ζητάς να εξηγήσω
κάτι που δεν μπορώ ν’ αρχίσω,
ο φάρος είναι πια σβηστός.
Ίσως με την δική σου ορφάνια
να βρω κι εγώ την περηφάνια
για να μη ζω γονατιστός.
Μη χτυπάς σ’ ένα σπίτι κλειστό - 1970
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Λουκιανός
Κηλαηδόνης
|
1.
|
||||
|
2.
|
||||
|
3.
|
|
Μη χτυπάς
να σ’ ανοίξουνε, μη χτυπάς
σ’ ένα σπίτι κλειστό
που κανείς δε σ’ ακούει.
Τώρα μιαν αγάπη ζητάς
και γι’ αυτή ξενυχτάς
κι επιμένεις ακόμη.
Δρόμοι δεν υπάρχουν φορές
που γυρίζουν ξανά
για τις ίδιες χαρές.
Ποτέ μη χτυπάς μια πόρτα κλειστή,
μια πόρτα για σένα χαμένη.
Ο δρόμος αυτός κι αν είναι στενός,
δεν είναι για σένα στερνός.
Μη χτυπάς
να σ’ ανοίξουνε, μη χτυπάς
σ’ ένα σπίτι κλειστό
που κανείς δε σ’ ακούει.
Δρόμοι δεν υπάρχουν φορές
που γυρίζουν ξανά
για τις ίδιες χαρές.
Ποτέ μη χτυπάς μια πόρτα κλειστή,
μια πόρτα για σένα χαμένη.
Ο δρόμος αυτός κι αν είναι στενός,
δεν είναι για σένα στερνός.
να σ’ ανοίξουνε, μη χτυπάς
σ’ ένα σπίτι κλειστό
που κανείς δε σ’ ακούει.
Τώρα μιαν αγάπη ζητάς
και γι’ αυτή ξενυχτάς
κι επιμένεις ακόμη.
Δρόμοι δεν υπάρχουν φορές
που γυρίζουν ξανά
για τις ίδιες χαρές.
Ποτέ μη χτυπάς μια πόρτα κλειστή,
μια πόρτα για σένα χαμένη.
Ο δρόμος αυτός κι αν είναι στενός,
δεν είναι για σένα στερνός.
Μη χτυπάς
να σ’ ανοίξουνε, μη χτυπάς
σ’ ένα σπίτι κλειστό
που κανείς δε σ’ ακούει.
Δρόμοι δεν υπάρχουν φορές
που γυρίζουν ξανά
για τις ίδιες χαρές.
Ποτέ μη χτυπάς μια πόρτα κλειστή,
μια πόρτα για σένα χαμένη.
Ο δρόμος αυτός κι αν είναι στενός,
δεν είναι για σένα στερνός.
Μην πετάτε την ψυχή σας - 2013
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Νεοκλής
Νεοφυτίδης
|
1.
|
|
Όσο ο κόσμος
στα σκοτάδια προχωρεί
και οι ξύλινοι πληθαίνουνε σταυροί
και ο άνθρωπος δεν έχει πια ελπίδες
στα τραγούδια βρίσκει μόνο συντροφιά
που τα κάνει από χιόνι τα καρφιά
όσο οι έρωτες θα φέρνουν καταιγίδες.
Μην πετάτε την ψυχή σας στα σκυλιά
γιατί τότε θ’ ακουστεί κι η πιστολιά
και το τέλος μιας αγάπης θα σημαίνει.
Μη χαρίσετε σε κάποιον μια θηλιά
γιατί βρήκε φως σε ξένη αγκαλιά
κάτι που ίσως και για σας θα περιμένει.
Κι αν γυρίσει πάλι ανάποδα ο τροχός
για να γίνει αλλιώς
κι ο πλούσιος κι ο φτωχός
τα θηρία θα `ναι πάντοτε θηρία.
Πάντα η στάχτη θα υπάρχει κι η φωτιά
και το σώμα θα πονάει στη νοτιά
και το αίμα θα κυλάει στην αρτηρία
και οι ξύλινοι πληθαίνουνε σταυροί
και ο άνθρωπος δεν έχει πια ελπίδες
στα τραγούδια βρίσκει μόνο συντροφιά
που τα κάνει από χιόνι τα καρφιά
όσο οι έρωτες θα φέρνουν καταιγίδες.
Μην πετάτε την ψυχή σας στα σκυλιά
γιατί τότε θ’ ακουστεί κι η πιστολιά
και το τέλος μιας αγάπης θα σημαίνει.
Μη χαρίσετε σε κάποιον μια θηλιά
γιατί βρήκε φως σε ξένη αγκαλιά
κάτι που ίσως και για σας θα περιμένει.
Κι αν γυρίσει πάλι ανάποδα ο τροχός
για να γίνει αλλιώς
κι ο πλούσιος κι ο φτωχός
τα θηρία θα `ναι πάντοτε θηρία.
Πάντα η στάχτη θα υπάρχει κι η φωτιά
και το σώμα θα πονάει στη νοτιά
και το αίμα θα κυλάει στην αρτηρία
Μήπως ζούμε σ΄ άλλη χώρα - 1991
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
|
1.
|
Μήπως ζούμε
σ’ άλλη χώρα
και δεν το γνωρίζουμε
και με φως και με αγέρα
τις αγάπες χτίζουμε;
Κάτι τέτοιο θα συμβαίνει
και δε γονατίζουμε.
Μήπως ζούμε σ’ άλλη χώρα
που δε φανταζόμαστε;
Μήπως είμαστε παγώνια
και δεν το σκεφτόμαστε;
Κάτι ασφαλώς συμβαίνει
και αλλιώς φαινόμαστε.
Μήπως ζούμε σ’ άλλη χώρα
κι όλα μας τα χάσαμε
κι έτσι εξηγείται τώρα
στο μηδέν που φτάσαμε;
Κάτι πρέπει να συμβαίνει
που δεν εξετάσαμε.
και δεν το γνωρίζουμε
και με φως και με αγέρα
τις αγάπες χτίζουμε;
Κάτι τέτοιο θα συμβαίνει
και δε γονατίζουμε.
Μήπως ζούμε σ’ άλλη χώρα
που δε φανταζόμαστε;
Μήπως είμαστε παγώνια
και δεν το σκεφτόμαστε;
Κάτι ασφαλώς συμβαίνει
και αλλιώς φαινόμαστε.
Μήπως ζούμε σ’ άλλη χώρα
κι όλα μας τα χάσαμε
κι έτσι εξηγείται τώρα
στο μηδέν που φτάσαμε;
Κάτι πρέπει να συμβαίνει
που δεν εξετάσαμε.
Μια γενιά χαμένη - 1980
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Χρήστος
Νικολόπουλος
|
1.
|
Στα γόνατα
κρατάς τ’ αλφαβητάρι
μα της αγάπης λόγια δε χωρά,
εσύ που ήσουν ήλιος και φεγγάρι
μη βλέπεις τα καμένα σου φτερά.
Μια γενιά χαμένη
σε μια πόρτα μένει
γράμμα πεταμένο
που δε θα διαβάσει
άνθρωπος στην πλάση
όσο να προσμένω.
Όπως και νά ’ρθεις πια θα σε γνωρίσω
στη στέρηση, στον πόνο, στον καημό,
απ’ τα σημάδια αυτά θα σε γνωρίσω
κι από τον έρωτά μας τον παλιό.
μα της αγάπης λόγια δε χωρά,
εσύ που ήσουν ήλιος και φεγγάρι
μη βλέπεις τα καμένα σου φτερά.
Μια γενιά χαμένη
σε μια πόρτα μένει
γράμμα πεταμένο
που δε θα διαβάσει
άνθρωπος στην πλάση
όσο να προσμένω.
Όπως και νά ’ρθεις πια θα σε γνωρίσω
στη στέρηση, στον πόνο, στον καημό,
απ’ τα σημάδια αυτά θα σε γνωρίσω
κι από τον έρωτά μας τον παλιό.
Μια γυναίκα που είναι μόνη - 1991
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
|
1.
|
|
Μια γυναίκα
που είναι μόνη
μην την λυπηθείς ποτές
ξέρει ποια είναι τα όριά της
και μετρά τη μοναξιά της
με το αύριο και το χθες.
Μια γυναίκα που είναι μόνη
θέμα είναι σοβαρό
κι αν ζητάει ελεημοσύνη
με αξιοπρέπεια δίνει
κάποιο της ευχαριστώ.
Μια γυναίκα που διαλέγει
μες στη λησμονιά να ζει,
μη θαρρείς πως θα λυγίσει
και μες στη ντροπή θα ζήσει
πουθενά δε θα χαθεί.
μην την λυπηθείς ποτές
ξέρει ποια είναι τα όριά της
και μετρά τη μοναξιά της
με το αύριο και το χθες.
Μια γυναίκα που είναι μόνη
θέμα είναι σοβαρό
κι αν ζητάει ελεημοσύνη
με αξιοπρέπεια δίνει
κάποιο της ευχαριστώ.
Μια γυναίκα που διαλέγει
μες στη λησμονιά να ζει,
μη θαρρείς πως θα λυγίσει
και μες στη ντροπή θα ζήσει
πουθενά δε θα χαθεί.
Μια νυχτερίδα στη σκεπή - 1968
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
|
1.
|
||||
|
2.
|
||||
|
3.
|
||||
|
4.
|
|
Μια
νυχτερίδα στη σκεπή
φυλάει το σπιτικό μου
ποιος άραγε θα σου το πει
να μάθεις τον καημό μου
Σου στέλνω χαιρετίσματα
κι ο άνεμος τα παίρνει
κι αν πέσουν και στα κύματα
πίσω ξανά τα φέρνει
Μετρώ τις μέρες που περνούν
κι αυτές που ήσουν κοντά μου
μα βλέπω ίδια πως πονούν
τα μάτια κι η καρδιά μου
Σου στέλνω χαιρετίσματα
κι ο άνεμος τα παίρνει
κι αν πέσουν και στα κύματα
πίσω ξανά τα φέρνει
φυλάει το σπιτικό μου
ποιος άραγε θα σου το πει
να μάθεις τον καημό μου
Σου στέλνω χαιρετίσματα
κι ο άνεμος τα παίρνει
κι αν πέσουν και στα κύματα
πίσω ξανά τα φέρνει
Μετρώ τις μέρες που περνούν
κι αυτές που ήσουν κοντά μου
μα βλέπω ίδια πως πονούν
τα μάτια κι η καρδιά μου
Σου στέλνω χαιρετίσματα
κι ο άνεμος τα παίρνει
κι αν πέσουν και στα κύματα
πίσω ξανά τα φέρνει
Μοναχικέ μου φίλε - 1985
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Ηλίας
Ανδριόπουλος
|
1.
|
Μοναχικέ μου
φίλε του 65 και του 72
Ποιος πλήγωσε το χαμόγελο και την περηφάνια μας
Ποιος έσκυψε στο παράπονο και την κατάντια μας
Μοναχικέ μου φίλε του 65 και του 72
Ξεχασμένε φίλε του 65 και του 72
Τι σου 'δωσαν για να θυμάσαι αυτά τα χρόνια
Τι κέρδισες με τόση αγάπη και τόσα όνειρα
Ξεχασμένε φίλε του 65 και του 72
Μακρινέ μου φίλε του 65 και του 72
Πού χάθηκες χωρίς πατρίδα, χωρίς σημαία
Πώς βρέθηκες στα νυχτοπάζαρα στους πέντε δρόμους
Μακρινέ μου φίλε του 65 και του 72
Ποιος πλήγωσε το χαμόγελο και την περηφάνια μας
Ποιος έσκυψε στο παράπονο και την κατάντια μας
Μοναχικέ μου φίλε του 65 και του 72
Ξεχασμένε φίλε του 65 και του 72
Τι σου 'δωσαν για να θυμάσαι αυτά τα χρόνια
Τι κέρδισες με τόση αγάπη και τόσα όνειρα
Ξεχασμένε φίλε του 65 και του 72
Μακρινέ μου φίλε του 65 και του 72
Πού χάθηκες χωρίς πατρίδα, χωρίς σημαία
Πώς βρέθηκες στα νυχτοπάζαρα στους πέντε δρόμους
Μακρινέ μου φίλε του 65 και του 72
Μου `δωσες τον ουρανό - 1995
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιώργος
Ζαμπέτας
|
1.
|
Όσα
υπολόγισα
όταν σε γώρισα
μοιάζουν με σήματα
μέσ’ απ’ τα κύματα
που στέλνουν κάποτε
όσοι μας άφησαν
κι όσοι ναυάγησαν
και μας αγάπησαν.
Μου `δωσες τον ουρανό
να πιω απ’ το κορμί σου
κι είπα τρεις φορές διψώ
και τρεις να ζω μαζί σου.
Όσοι μας σκέπτονται
χωρίς να ντρέπονται
μας γράφουν γράμματα
για κάποια πράγματα,
γι’ αυτό σε σκέπτομαι
και δίπλα σου έρχομαι
κι όσα ζητήσουμε
μαζί να ζήσουμε.
Μου `δωσες τον ουρανό
να πιω απ’ το κορμί σου
κι είπα τρεις φορές διψώ
και τρεις να ζω μαζί σου
όταν σε γώρισα
μοιάζουν με σήματα
μέσ’ απ’ τα κύματα
που στέλνουν κάποτε
όσοι μας άφησαν
κι όσοι ναυάγησαν
και μας αγάπησαν.
Μου `δωσες τον ουρανό
να πιω απ’ το κορμί σου
κι είπα τρεις φορές διψώ
και τρεις να ζω μαζί σου.
Όσοι μας σκέπτονται
χωρίς να ντρέπονται
μας γράφουν γράμματα
για κάποια πράγματα,
γι’ αυτό σε σκέπτομαι
και δίπλα σου έρχομαι
κι όσα ζητήσουμε
μαζί να ζήσουμε.
Μου `δωσες τον ουρανό
να πιω απ’ το κορμί σου
κι είπα τρεις φορές διψώ
και τρεις να ζω μαζί σου
Μου `πες φεύγω μετανάστης - 1978
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Ηλίας
Ανδριόπουλος
|
1.
|
|
|||
|
2.
|
||||
|
3.
|
Μου `πες
φεύγω μετανάστης
μια βραδιά Τετάρτης για την ξένη γη,
κι ήσουνα γυαλί σπασμένο
κι άστρο σκορπισμένο σε μικρή αυλή.
Σαν κερί που ανάβει τη ζωή μου καις
μ’ άφησες μονάχη στις ανηφοριές
κι έγινε μια νύχτα όλη η ζωή
τα ρεμπέτικά μας αναστεναγμοί.
Μού `πες φεύγω μετανάστης
μια βραδιά Τετάρτης για την ξένη γη,
κι άφησες πικρό σημάδι
μια ζωή ρημάδι δίχως αλλαγή
μια βραδιά Τετάρτης για την ξένη γη,
κι ήσουνα γυαλί σπασμένο
κι άστρο σκορπισμένο σε μικρή αυλή.
Σαν κερί που ανάβει τη ζωή μου καις
μ’ άφησες μονάχη στις ανηφοριές
κι έγινε μια νύχτα όλη η ζωή
τα ρεμπέτικά μας αναστεναγμοί.
Μού `πες φεύγω μετανάστης
μια βραδιά Τετάρτης για την ξένη γη,
κι άφησες πικρό σημάδι
μια ζωή ρημάδι δίχως αλλαγή
Μου φτάνει ένα παράθυρο - 2010
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Αλέξανδρος
Εμμανουηλίδης
|
1.
|
Μου φτάνει
ένα παράθυρο
να βλέπω τα βουνά
και μια μικρή αυλή με κυπαρίσσι
να φέρνουν τη φωνούλα σου
του κόσμου τα πουλιά
και να μου λεν πως μ’ έχεις αγαπήσει.
Περπάτησα στη θάλασσα
για να ’ρθω να σε βρω
ματώθηκα στην τόση νοσταλγία
και ξένος έμεινα παντού
και έξω απ `τον καιρό
γι’ αυτό και σ’ ανακήρυξα αγία.
Μου φτάνει ένα παράθυρο
να βλέπω ουρανό
και να θαρρώ μ’ αγγέλους έχω ζήσει
κι εσύ να κόβεις με σπαθί
τον κάθε εγωισμό
κι όσα μας έχουν άδικα χωρίσει.
να βλέπω τα βουνά
και μια μικρή αυλή με κυπαρίσσι
να φέρνουν τη φωνούλα σου
του κόσμου τα πουλιά
και να μου λεν πως μ’ έχεις αγαπήσει.
Περπάτησα στη θάλασσα
για να ’ρθω να σε βρω
ματώθηκα στην τόση νοσταλγία
και ξένος έμεινα παντού
και έξω απ `τον καιρό
γι’ αυτό και σ’ ανακήρυξα αγία.
Μου φτάνει ένα παράθυρο
να βλέπω ουρανό
και να θαρρώ μ’ αγγέλους έχω ζήσει
κι εσύ να κόβεις με σπαθί
τον κάθε εγωισμό
κι όσα μας έχουν άδικα χωρίσει.
Μπορείς αν θέλεις - 1979
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Ηλίας
Ανδριόπουλος
|
1.
|
Μπορείς αν
θέλεις μ’ ένα αηδόνι
να με ξελογιάσεις
μα αυτό που θέλεις να φωνάξεις
δεν το ακούει πια κανείς.
Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι
κάθε νησί που βλέπω μαχαιριά
τραγούδια θλιβερά του Καζαντζίδη
σαν στάλες πέφτουν πάνω στη φωτιά.
Μπορείς αν θέλεις μ’ ένα αηδόνι
να με φαρμακώσεις
μα θα σ’ το πω πως με πληγώνεις
όσο βαθιά κι αν σ’ αγαπώ.
να με ξελογιάσεις
μα αυτό που θέλεις να φωνάξεις
δεν το ακούει πια κανείς.
Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι
κάθε νησί που βλέπω μαχαιριά
τραγούδια θλιβερά του Καζαντζίδη
σαν στάλες πέφτουν πάνω στη φωτιά.
Μπορείς αν θέλεις μ’ ένα αηδόνι
να με φαρμακώσεις
μα θα σ’ το πω πως με πληγώνεις
όσο βαθιά κι αν σ’ αγαπώ.
Ναυάγια - 2013
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Ζαχαρίας
Καρούνης
|
1.
|
|
Δίχως αγάπη
έχουν σκουριάσει κι οι ψυχές
σαν τα καράβια που ξεβράζονται μια νύχτα
και μένουν μόνα σαν τα ψάρια μες στα δίχτυα
καράβια άγνωστα από μαύρες εποχές.
Ναυάγια είμαστε στη άμμο στη σκουριά
ξυπνάς κοιμάσαι και ξυπνάς σε ξένη χώρα
ρολόγια δείχνουνε τα χρόνια κι όχι ώρα
ρολόγια δείχνουνε τον πόνο στην καρδιά.
Σκουριά κι αρμύρα και σπασμένο παρελθόν
χρέη γραμμάτια ζωή ναυαγισμένη
αγάπη που είναι πάντα νοικιασμένη
πασαλειμμένη από σκουριά κι από κραγιόν.
Ξύπνησα μούσκεμα στα όνειρα προχθές
πώς να προλάβω στη στροφή που είχα τετάρτη
πώς να προλάβω τη ζωή μας δίχως χάρτη
που ο κόσμος γέμισε ζητιάνους και ληστές.
σαν τα καράβια που ξεβράζονται μια νύχτα
και μένουν μόνα σαν τα ψάρια μες στα δίχτυα
καράβια άγνωστα από μαύρες εποχές.
Ναυάγια είμαστε στη άμμο στη σκουριά
ξυπνάς κοιμάσαι και ξυπνάς σε ξένη χώρα
ρολόγια δείχνουνε τα χρόνια κι όχι ώρα
ρολόγια δείχνουνε τον πόνο στην καρδιά.
Σκουριά κι αρμύρα και σπασμένο παρελθόν
χρέη γραμμάτια ζωή ναυαγισμένη
αγάπη που είναι πάντα νοικιασμένη
πασαλειμμένη από σκουριά κι από κραγιόν.
Ξύπνησα μούσκεμα στα όνειρα προχθές
πώς να προλάβω στη στροφή που είχα τετάρτη
πώς να προλάβω τη ζωή μας δίχως χάρτη
που ο κόσμος γέμισε ζητιάνους και ληστές.
Ναύτης βγήκε στη στεριά - 1977
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιάννης
Σπανός
|
1.
|
||||
|
2.
|
||||
|
3.
|
||||
|
4.
|
Ναύτης βγήκε
στη στεριά για περιπολία
μάνα μου, αναστέναξε όλη η παραλία
τέλειωσε η περίπολος κι ήρθε το ναυτάκι
κι έριχνε στη θάλασσα μαύρο βοτσαλάκι.
Ναύτης βγήκε στη στεριά και μπροστά μου βγαίνει
Κύριε των δυνάμεων, τι χρωστώ η καημένη;
Μου `πε δυο γλυκόλογα, θέλει να κεράσει
μια βανίλια παγωτό και γλυκό κεράσι.
Ναύτης βγήκε στη στεριά και φοράει τ’ άσπρα
γέμισε το σπίτι μου κι η καρδιά μου μ’ άστρα
βγήκαμε κι ενθύμιο μια φωτογραφία
στο Χατζηκυριάκειο μέσα στην πλατεία.
Ναύτης βγήκε στη στεριά μ’ άδεια τρεις ημέρες
παραγνωριστήκαμε κι άρχισε φοβέρες
μου `κανε και μια σκηνή μες στην παραλία
μην κοιτάζω γύρω μου σαν περιπολία.
μάνα μου, αναστέναξε όλη η παραλία
τέλειωσε η περίπολος κι ήρθε το ναυτάκι
κι έριχνε στη θάλασσα μαύρο βοτσαλάκι.
Ναύτης βγήκε στη στεριά και μπροστά μου βγαίνει
Κύριε των δυνάμεων, τι χρωστώ η καημένη;
Μου `πε δυο γλυκόλογα, θέλει να κεράσει
μια βανίλια παγωτό και γλυκό κεράσι.
Ναύτης βγήκε στη στεριά και φοράει τ’ άσπρα
γέμισε το σπίτι μου κι η καρδιά μου μ’ άστρα
βγήκαμε κι ενθύμιο μια φωτογραφία
στο Χατζηκυριάκειο μέσα στην πλατεία.
Ναύτης βγήκε στη στεριά μ’ άδεια τρεις ημέρες
παραγνωριστήκαμε κι άρχισε φοβέρες
μου `κανε και μια σκηνή μες στην παραλία
μην κοιτάζω γύρω μου σαν περιπολία.
Νέοι φίλοι - 1993
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Παντελής
Θαλασσινός
|
1.
|
|
Πρώτο
ραντεβού δεν ήρθες,
στο τηλέφωνο μιλιά,
κάτι τραύλισες και είπες
για επείγουσα δουλειά.
Νέοι φίλοι, νέα στέκια
σ’ ένα έργο βαρετό,
όσο λες μια ιστορία
και κρατάει ένα ποτό.
Άλλαξες τον αριθμό σου,
άλλαξες επιλογές,
άλλαξες και το ρυθμό σου
κι όλες τις συναλλαγές.
Νέοι φίλοι, νέα στέκια
σ’ ένα έργο βαρετό,
όσο λες μια ιστορία
και κρατάει ένα ποτό.
στο τηλέφωνο μιλιά,
κάτι τραύλισες και είπες
για επείγουσα δουλειά.
Νέοι φίλοι, νέα στέκια
σ’ ένα έργο βαρετό,
όσο λες μια ιστορία
και κρατάει ένα ποτό.
Άλλαξες τον αριθμό σου,
άλλαξες επιλογές,
άλλαξες και το ρυθμό σου
κι όλες τις συναλλαγές.
Νέοι φίλοι, νέα στέκια
σ’ ένα έργο βαρετό,
όσο λες μια ιστορία
και κρατάει ένα ποτό.
Νίκος Πλουμπίδης - 1977
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Θάνος
Μικρούτσικος
|
1.
|
Σε τούτη την
πατρίδα τι γυρεύω,
με μισθοφόρους και πραιτωριανούς,
τη δόξα σου γονατιστός να ζητιανεύω,
και να χτυπώ την πόρτα σου στους ουρανούς,
τη δόξα σου γονατιστός να ζητιανεύω,
και να χτυπώ την πόρτα σου στους ουρανούς.
Σαν ψίχουλα είναι τούτα τα στιχάκια,
από συμπόσια και ξενύχτια ποιητών,
τα ψυθιρίζουν οι χαφιέδες στα σοκάκια,
εκεί που πάω σαν το ψάρι να πιαστώ,
τα ψυθιρίζουν οι χαφιέδες στα σοκάκια,
εκεί που πάω σαν το ψάρι να πιαστώ.
Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι
κι η νύχτα φαρμακώνει τα φιλιά
ποιος κόσμος μας κρατάει και ποιο σανίδι
απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη.
Λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά, λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά.
Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι
κι η νύχτα φαρμακώνει τα φιλιά
ποιος κόσμος μας κρατάει και ποιο σανίδι
απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη.
Λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά, λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά.
Σε τούτη την πατρίδα τι γυρεύω,
με μισθοφόρους και πραιτωριανούς.
με μισθοφόρους και πραιτωριανούς,
τη δόξα σου γονατιστός να ζητιανεύω,
και να χτυπώ την πόρτα σου στους ουρανούς,
τη δόξα σου γονατιστός να ζητιανεύω,
και να χτυπώ την πόρτα σου στους ουρανούς.
Σαν ψίχουλα είναι τούτα τα στιχάκια,
από συμπόσια και ξενύχτια ποιητών,
τα ψυθιρίζουν οι χαφιέδες στα σοκάκια,
εκεί που πάω σαν το ψάρι να πιαστώ,
τα ψυθιρίζουν οι χαφιέδες στα σοκάκια,
εκεί που πάω σαν το ψάρι να πιαστώ.
Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι
κι η νύχτα φαρμακώνει τα φιλιά
ποιος κόσμος μας κρατάει και ποιο σανίδι
απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη.
Λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά, λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά.
Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι
κι η νύχτα φαρμακώνει τα φιλιά
ποιος κόσμος μας κρατάει και ποιο σανίδι
απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη.
Λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά, λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά.
Σε τούτη την πατρίδα τι γυρεύω,
με μισθοφόρους και πραιτωριανούς.
Νύχτα και μέρα με καημό
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Βασίλης
Δημητρίου
|
1.
|
|
Νύχτα και
μέρα στη δουλειά
και στον πικρόν αγώνα,
μείναν στο στόμα τα φιλιά
όπως κοιμούνται τα πουλιά
τις νύχτες του χειμώνα.
Νύχτα και μέρα με καημό
και να `χεις ν’ αγαπήσεις
και να μην έχει τελειωμό
το δάκρυ με το χωρισμό
για να το λησμονήσεις.
Νύχτα και μέρα πιο πολύ
μέσ’ στη δική σου μοίρα,
χάνετ’ όλη μου η ζωή
και ξημερώνει ένα πρωί
και τίποτα δεν πήρα.
Νύχτα και μέρα με καημό
και να `χεις ν’ αγαπήσεις
και να μην έχει τελειωμό
το δάκρυ με το χωρισμό
για να το λησμονήσεις.
και στον πικρόν αγώνα,
μείναν στο στόμα τα φιλιά
όπως κοιμούνται τα πουλιά
τις νύχτες του χειμώνα.
Νύχτα και μέρα με καημό
και να `χεις ν’ αγαπήσεις
και να μην έχει τελειωμό
το δάκρυ με το χωρισμό
για να το λησμονήσεις.
Νύχτα και μέρα πιο πολύ
μέσ’ στη δική σου μοίρα,
χάνετ’ όλη μου η ζωή
και ξημερώνει ένα πρωί
και τίποτα δεν πήρα.
Νύχτα και μέρα με καημό
και να `χεις ν’ αγαπήσεις
και να μην έχει τελειωμό
το δάκρυ με το χωρισμό
για να το λησμονήσεις.
Νύχτες φωτογράφοι - 1996
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
|
1.
|
Νύχτες
μυστικές κι αλκοολικές
πήραν τη ζωή και την ψυχή μας
κι όμως η ζωή δεν ειν’ δική μας
μέσα στις χαρές τις δανεικές.
Νύχτες φωτογράφοι της στιγμής
που φωτογραφίσαν τα όνειρα μας
το κουρέλι αυτό δεν είν’ η καρδιά μας
την εικόνα σκίσε να χαρείς.
Νύχτες μιας ζωής περαστικής
λόγια που είναι λόγια πληρωμένα
κι όπως τα σκυλιά τα σκοτωμένα
στα χιλιόμετρα της εθνικής.
πήραν τη ζωή και την ψυχή μας
κι όμως η ζωή δεν ειν’ δική μας
μέσα στις χαρές τις δανεικές.
Νύχτες φωτογράφοι της στιγμής
που φωτογραφίσαν τα όνειρα μας
το κουρέλι αυτό δεν είν’ η καρδιά μας
την εικόνα σκίσε να χαρείς.
Νύχτες μιας ζωής περαστικής
λόγια που είναι λόγια πληρωμένα
κι όπως τα σκυλιά τα σκοτωμένα
στα χιλιόμετρα της εθνικής.
Νωρίς νωρίς κοιμήθηκα - 1979
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Θανάσης
Πολυκανδριώτης
|
1.
|
|
Νωρίς νωρίς
κοιμήθηκα
να μη σε συλλογιέμαι,
μα ήρθες μες στον ύπνο μου
και πάλι τυραννιέμαι.
Γι’ αυτό και βγήκα στη ζωή
νωρίς να περπατήσω,
χωρίς εσένα τους καημούς
του κόσμου να μετρήσω.
Νωρίς νωρίς στα βάσανα,
νωρίς για τα φτερά μου,
νωρίς εδίκασες κι εσύ
τ’ αναστενάγματά μου.
Γι’ αυτό και βγήκα στη ζωή
νωρίς να περπατήσω,
χωρίς εσένα τους καημούς
του κόσμου να μετρήσω.
να μη σε συλλογιέμαι,
μα ήρθες μες στον ύπνο μου
και πάλι τυραννιέμαι.
Γι’ αυτό και βγήκα στη ζωή
νωρίς να περπατήσω,
χωρίς εσένα τους καημούς
του κόσμου να μετρήσω.
Νωρίς νωρίς στα βάσανα,
νωρίς για τα φτερά μου,
νωρίς εδίκασες κι εσύ
τ’ αναστενάγματά μου.
Γι’ αυτό και βγήκα στη ζωή
νωρίς να περπατήσω,
χωρίς εσένα τους καημούς
του κόσμου να μετρήσω.
Ξέχνα τις αναμνήσεις - 2012
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Νίκος
Αντύπας
|
1.
|
Πουλάς παλιά
βιβλία μυθιστορήματα
πουλάς μελαγχολία πουλάς αισθήματα
πουλάς και νοσταλγία χαρίζεις χρήματα
και ότι δε σηκώνει χειροκροτήματα
πελάτης δεν περνάει πελάτης δεν πατά
σαν άγαλμα γελάει σαν άγγελος πετά
Ξέχνα τις αναμνήσεις και τα λευκώματα
κι άσε τις παραισθήσεις στα ξένα σώματα
βρες δανεική αγάπη που δε στραγγίζεται
και χτίσε δίχως λάσπη ότι χαρίζεται
Πουλάς τις αναμνήσεις πουλάς και βάσανα
απ’ τον καιρό που σ’ είχα και δεν ανάσανα
πουλάς βίους αγίων πουλάς ναρκωτικά
κανείς δεν αγοράζει αυτά τα γιατρικά
κατάργησαν το δρόμο νέκρωσε κι η στοά
και στήσαν λαιμητόμο κανείς να μην περνά
πουλάς μελαγχολία πουλάς αισθήματα
πουλάς και νοσταλγία χαρίζεις χρήματα
και ότι δε σηκώνει χειροκροτήματα
πελάτης δεν περνάει πελάτης δεν πατά
σαν άγαλμα γελάει σαν άγγελος πετά
Ξέχνα τις αναμνήσεις και τα λευκώματα
κι άσε τις παραισθήσεις στα ξένα σώματα
βρες δανεική αγάπη που δε στραγγίζεται
και χτίσε δίχως λάσπη ότι χαρίζεται
Πουλάς τις αναμνήσεις πουλάς και βάσανα
απ’ τον καιρό που σ’ είχα και δεν ανάσανα
πουλάς βίους αγίων πουλάς ναρκωτικά
κανείς δεν αγοράζει αυτά τα γιατρικά
κατάργησαν το δρόμο νέκρωσε κι η στοά
και στήσαν λαιμητόμο κανείς να μην περνά
Ο Άμλετ της βροχής - 2002
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Θάνος
Μικρούτσικος
|
1.
|
Με πέτσινη
ρεπούμπλικα και μαύρη καπαρντίνα
τι παριστάνει ένα παιδί σ’ αυτή την εποχή
Τα είδωλα του σινεμά δεν είναι στην Αθήνα
Παρά μονάχα μες στη γη και πέρα απ’ τη βροχή
Ντυμένος Άμλετ στη βροχή κοιτάζω μιαν αφίσα
Κι ένα χρυσό περίστροφο μια γάμπα που τρυπά
Και λέω πως οι άνθρωποι που όλα τα κερδίσαν
Σαν κούκλες είναι που γελούν μες στις βιτρίνες πια
Κρυστάλλινα τα πόδια σου και κρύσταλλα καπνίζεις
Με χιόνι τα παπούτσια σου και χιόνι το παλτό
Τη στάχτη του τσιγάρου σου, στα χέρια μου αγγίζεις
Μα εγώ μετρώ τι μου ζητάς και πόσα σου χρωστώ
Ντυμένος Άμλετ στη βροχή γυρνώ στην επαρχία
Ζητώ να βρω ποιος μου `δωσε τσιγάρο μια στιγμή
Ποιος άγνωστος με πίστεψε πως θα `ναι επιτυχία
Χωρίς εμένα αν παιχτεί το έργο στη σκηνή
τι παριστάνει ένα παιδί σ’ αυτή την εποχή
Τα είδωλα του σινεμά δεν είναι στην Αθήνα
Παρά μονάχα μες στη γη και πέρα απ’ τη βροχή
Ντυμένος Άμλετ στη βροχή κοιτάζω μιαν αφίσα
Κι ένα χρυσό περίστροφο μια γάμπα που τρυπά
Και λέω πως οι άνθρωποι που όλα τα κερδίσαν
Σαν κούκλες είναι που γελούν μες στις βιτρίνες πια
Κρυστάλλινα τα πόδια σου και κρύσταλλα καπνίζεις
Με χιόνι τα παπούτσια σου και χιόνι το παλτό
Τη στάχτη του τσιγάρου σου, στα χέρια μου αγγίζεις
Μα εγώ μετρώ τι μου ζητάς και πόσα σου χρωστώ
Ντυμένος Άμλετ στη βροχή γυρνώ στην επαρχία
Ζητώ να βρω ποιος μου `δωσε τσιγάρο μια στιγμή
Ποιος άγνωστος με πίστεψε πως θα `ναι επιτυχία
Χωρίς εμένα αν παιχτεί το έργο στη σκηνή
Ο Άμλετ της σελήνης - 2002
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Θάνος
Μικρούτσικος
|
1.
|
Ξεγέλασες
τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα
Πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν’ ανατραπεί
Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
Τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή
Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος
Γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς
Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος
Μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς
Τι ζήλεψες τι τα ‘θελες τα ένδοξα Παρίσια
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές
Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης
Έσβησες μ’ ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής
Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις
Μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής
Πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν’ ανατραπεί
Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
Τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή
Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος
Γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς
Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος
Μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς
Τι ζήλεψες τι τα ‘θελες τα ένδοξα Παρίσια
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές
Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης
Έσβησες μ’ ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής
Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις
Μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής
Ο κόσμος είναι σαν μπαξές - 1976
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Βασίλης
Δημητρίου
|
1.
|
Ο κόσμος
είναι σαν μπαξές
Κι είν’ η ζωή σεργιάνι
Που ξεκινάς χαράματα
Και βράδιασμα σε φτάνει
Ο κόσμος είναι μια κλωστή
Κι είναι η ζωή βελόνα
Και μου κεντάει τη μοίρα μου
Με πίκρες και με χρόνια
Ο κόσμος είναι το νερό
Κι είν’ η ζωή πηγάδι
Που ξεδιψάει περαστικός
Προτού τον βρει το βράδυ
Κι είν’ η ζωή σεργιάνι
Που ξεκινάς χαράματα
Και βράδιασμα σε φτάνει
Ο κόσμος είναι μια κλωστή
Κι είναι η ζωή βελόνα
Και μου κεντάει τη μοίρα μου
Με πίκρες και με χρόνια
Ο κόσμος είναι το νερό
Κι είν’ η ζωή πηγάδι
Που ξεδιψάει περαστικός
Προτού τον βρει το βράδυ
Ο λόγος ο στερνός - 1976
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
|
1.
|
Τ’ αγιάζι
μου τρυπάει τα μάτια
θά `ναι δε θά `ναι τέσσερις το πρωί
καρφώνουν οι φονιάδες την αυγή.
Μα ποιος μιλάει για δάκρυα;
Ο Λόγος ο στερνός θά `ναι πουλί νεκρό στο χώμα
θά `ναι η φωνή μας τρένο που έχει φύγει
τις ώρες που ξυπνούν οι τραυματίες δίχως μάτια
κι είναι τα όπλα πιο τυφλά στα χαρακώματα.
Να ξέρεις. Να ξέρεις. Να ξέρεις.
«Εγώ οδηγώ μεσ’ στη θλιμμένη χώρα».
θά `ναι δε θά `ναι τέσσερις το πρωί
καρφώνουν οι φονιάδες την αυγή.
Μα ποιος μιλάει για δάκρυα;
Ο Λόγος ο στερνός θά `ναι πουλί νεκρό στο χώμα
θά `ναι η φωνή μας τρένο που έχει φύγει
τις ώρες που ξυπνούν οι τραυματίες δίχως μάτια
κι είναι τα όπλα πιο τυφλά στα χαρακώματα.
Να ξέρεις. Να ξέρεις. Να ξέρεις.
«Εγώ οδηγώ μεσ’ στη θλιμμένη χώρα».
Ο μαύρος καβαλάρης - 1974
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
|
1.
|
Κάποτε θά
`ρθει ένα πρωί
κι ο μαύρος καβαλάρης
κι αν ειν’ ο κουρνιαχτόςπολύς,
το σύννεφο να πάρεις.
Βάλε γαλάζια και χρυσά
και ντύσου στο μετάξι
κι αν είναι ήλιος θα ντραπεί
και το κακό θ’ αλλάξει.
Μ’ άν είναι νύχτα του φονιά
και νύχτα του Σαββάτου
σαν δαχτυλίδι τ’ όνομα
δώσε το του θανάτου.
κι ο μαύρος καβαλάρης
κι αν ειν’ ο κουρνιαχτόςπολύς,
το σύννεφο να πάρεις.
Βάλε γαλάζια και χρυσά
και ντύσου στο μετάξι
κι αν είναι ήλιος θα ντραπεί
και το κακό θ’ αλλάξει.
Μ’ άν είναι νύχτα του φονιά
και νύχτα του Σαββάτου
σαν δαχτυλίδι τ’ όνομα
δώσε το του θανάτου.
Ο μύθος λέει τα πολλά - 1972
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιάννης
Μαρκόπουλος
|
1.
|
|
Ο μύθος λέει
τα πολλά κι ο κόσμος άλλα τόσα
πως πούλησαν στην αγορά και στα παζάρια τη χαρά
με χίλια μόνο γρόσια (τρις)
Ο μύθος λέει για το κερί
κι ο κόσμος λέει για τη φωτιά
αμάν αμάν
μα ο νόμος πάντα τιμωρεί
Ο μύθος λέει για τη βροχή κι ο κόσμος για τη λύπη
μα εγώ θα κάνω προσευχή για σένα που `ρθες κι έφυγες
κι όλη η χαρά μου λείπει (τρις)
Κι ας λέει ο κόσμος ό,τι θέλει
οι διαβασμένοι κι οι σοφοί
αμάν αμάν
κι ο μύθος για κρασί και μέλι
Ο μύθος λέει για ληστές κι ο κόσμος για προδότες
πως κλέψαν τον οδηγητή χίλιες φωνές και μια βροντή
και χίλιοι στρατιώτες
Ο μύθος λέει για την πληγή
κι ο κόσμος για μαχαίρι
αμάν αμάν
μα το σωστό κανείς δεν ξέρει
πως πούλησαν στην αγορά και στα παζάρια τη χαρά
με χίλια μόνο γρόσια (τρις)
Ο μύθος λέει για το κερί
κι ο κόσμος λέει για τη φωτιά
αμάν αμάν
μα ο νόμος πάντα τιμωρεί
Ο μύθος λέει για τη βροχή κι ο κόσμος για τη λύπη
μα εγώ θα κάνω προσευχή για σένα που `ρθες κι έφυγες
κι όλη η χαρά μου λείπει (τρις)
Κι ας λέει ο κόσμος ό,τι θέλει
οι διαβασμένοι κι οι σοφοί
αμάν αμάν
κι ο μύθος για κρασί και μέλι
Ο μύθος λέει για ληστές κι ο κόσμος για προδότες
πως κλέψαν τον οδηγητή χίλιες φωνές και μια βροντή
και χίλιοι στρατιώτες
Ο μύθος λέει για την πληγή
κι ο κόσμος για μαχαίρι
αμάν αμάν
μα το σωστό κανείς δεν ξέρει
Ο ουρανός που διάβαζα - 1980
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιώργος
Χατζηνάσιος
|
1.
|
Ο ουρανός
που διάβαζα στα μάτια σου τ’ αντρίκια
έγινε στάχτη μιας ζωής και μιας καρδιάς καπνός
μα εγώ δεν είχα δύναμη κι ας είχα όλα τα δίκια
να μάθω ποιος μας χώρισε άνθρωπος ή Θεός.
Ο ουρανός που διάβαζα μες στην περπατησιά σου
ήτανε λόγια μιας χαράς θαρρώ παντοτινής
και τα πουλιά που κρύφτηκαν στο δέντρο της σκιάς σου
ήταν πουλιά του αγώνα μου και της υπομονής.
έγινε στάχτη μιας ζωής και μιας καρδιάς καπνός
μα εγώ δεν είχα δύναμη κι ας είχα όλα τα δίκια
να μάθω ποιος μας χώρισε άνθρωπος ή Θεός.
Ο ουρανός που διάβαζα μες στην περπατησιά σου
ήτανε λόγια μιας χαράς θαρρώ παντοτινής
και τα πουλιά που κρύφτηκαν στο δέντρο της σκιάς σου
ήταν πουλιά του αγώνα μου και της υπομονής.
Ο Ποιητής - 1974
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
|
1.
|
Δεν είσαι συ
το αίμα της φωτιάς
εσύ π’ ανοίγεις την πληγή με το μαχαίρι την αυγή
Ο Ποιητής είναι παράθυρο ανοιχτό στην εξουσία των καιρών
κι έχει τη μνήμη των νεκρών.
Μιλάει τη γλώσσα του Θεού με τη φωνή του κεραυνού.
Μιλάει τη γλώσσα του Θεού κι έχει τα μάτια του παντού.
Δεν είσαι εσύ αυτός που με κρατά με δυο μαχαίρια σταυρωτά
κι έχει στους ώμους του πουλιά
Ο Ποιητής φοράει τον ήλιο στα μαλλιά
κι ανήκει χώρια καθενός θάλασσα είναι κι ουρανός.
εσύ π’ ανοίγεις την πληγή με το μαχαίρι την αυγή
Ο Ποιητής είναι παράθυρο ανοιχτό στην εξουσία των καιρών
κι έχει τη μνήμη των νεκρών.
Μιλάει τη γλώσσα του Θεού με τη φωνή του κεραυνού.
Μιλάει τη γλώσσα του Θεού κι έχει τα μάτια του παντού.
Δεν είσαι εσύ αυτός που με κρατά με δυο μαχαίρια σταυρωτά
κι έχει στους ώμους του πουλιά
Ο Ποιητής φοράει τον ήλιο στα μαλλιά
κι ανήκει χώρια καθενός θάλασσα είναι κι ουρανός.
Ο πρωταγωνιστής
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Βασίλης
Τερλέγκας
|
1.
|
Σ' ένα έργο
προσεχές τις δικές σου ενοχές
θα τις δούμε στη μεγάλη την οθόνη.
Πρώτο ρόλο να κρατάς και το θύμα να κοιτάς
όπως κάνουνε στα έργα οι δολοφόνοι.
Ήμουν πρωταγωνιστής, έγινα αναπληρωτής
μες στο έργο που θα παίζαμε κι οι δυο μας.
Μα η παγίδα ήταν γλυκιά κι όλα αυτά τα σκηνικά
οδηγούσανε μπροστά στην άβυσσο μας.
Μια καρδιά ζωγραφιστή εύκολο είναι να σβηστεί
κι ας μου λένε πως μιλώ αρρωστημένα.
Μα οι αχάριστες ψυχές που δε νοιώθουν ενοχές
έχουν πρότυπο στα χέρια τους εσένα.
Ήμουν πρωταγωνιστής, έγινα αναπληρωτής
μες στο έργο που θα παίζαμε κι οι δυο μας.
Μα η παγίδα ήταν γλυκιά κι όλα αυτά τα σκηνικά
οδηγούσανε μπροστά στην άβυσσο μας.
Σ' ένα έργο προσεχές τις δικές σου ενοχές
θα τις δούμε στη μεγάλη την οθόνη.
θα τις δούμε στη μεγάλη την οθόνη.
Πρώτο ρόλο να κρατάς και το θύμα να κοιτάς
όπως κάνουνε στα έργα οι δολοφόνοι.
Ήμουν πρωταγωνιστής, έγινα αναπληρωτής
μες στο έργο που θα παίζαμε κι οι δυο μας.
Μα η παγίδα ήταν γλυκιά κι όλα αυτά τα σκηνικά
οδηγούσανε μπροστά στην άβυσσο μας.
Μια καρδιά ζωγραφιστή εύκολο είναι να σβηστεί
κι ας μου λένε πως μιλώ αρρωστημένα.
Μα οι αχάριστες ψυχές που δε νοιώθουν ενοχές
έχουν πρότυπο στα χέρια τους εσένα.
Ήμουν πρωταγωνιστής, έγινα αναπληρωτής
μες στο έργο που θα παίζαμε κι οι δυο μας.
Μα η παγίδα ήταν γλυκιά κι όλα αυτά τα σκηνικά
οδηγούσανε μπροστά στην άβυσσο μας.
Σ' ένα έργο προσεχές τις δικές σου ενοχές
θα τις δούμε στη μεγάλη την οθόνη.
Ο τόπος ο δικός μας - 1980
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιώργος
Χατζηνάσιος
|
1.
|
Μες στη
Σμύρνη βγήκες παραλία
με ψαθάκι άσπρο του συρμού
και σαν επιτάφιος τα πλοία
κήδευαν τη μοίρα ενός λαού,
του λαού που παίζανε στα ζάρια
τέσσερις φονιάδες στα παζάρια.
Ήξερες πως όλα είν’ αρρώστια
σαν το βήχα του φυματικού.
Σε θυμάμαι μια στιγμή στην πόρτα,
έξι η ώρα βράδυ του Μαγιού, να μου λες:
"Ο τόπος ο δικός μας
βάζει το μαχαίρι στο λαιμό μας".
Έπαιζε ο θίασος Κυβέλης,
αν θυμάσαι, δράμα της τιμής.
Τώρα ή το θες ή δεν το θέλεις
τον ξαναπουλούν μισοτιμής
το λαό που παίζανε στα ζάρια
τέσσερις φονιάδες στα παζάρια.
Ήξερες πως όλα είν’ αρρώστια
σαν το βήχα του φυματικού.
Σε θυμάμαι μια στιγμή στην πόρτα,
έξι η ώρα βράδυ του Μαγιού, να μου λες:
"Ο τόπος ο δικός μας
βάζει το μαχαίρι στο λαιμό μας".
με ψαθάκι άσπρο του συρμού
και σαν επιτάφιος τα πλοία
κήδευαν τη μοίρα ενός λαού,
του λαού που παίζανε στα ζάρια
τέσσερις φονιάδες στα παζάρια.
Ήξερες πως όλα είν’ αρρώστια
σαν το βήχα του φυματικού.
Σε θυμάμαι μια στιγμή στην πόρτα,
έξι η ώρα βράδυ του Μαγιού, να μου λες:
"Ο τόπος ο δικός μας
βάζει το μαχαίρι στο λαιμό μας".
Έπαιζε ο θίασος Κυβέλης,
αν θυμάσαι, δράμα της τιμής.
Τώρα ή το θες ή δεν το θέλεις
τον ξαναπουλούν μισοτιμής
το λαό που παίζανε στα ζάρια
τέσσερις φονιάδες στα παζάρια.
Ήξερες πως όλα είν’ αρρώστια
σαν το βήχα του φυματικού.
Σε θυμάμαι μια στιγμή στην πόρτα,
έξι η ώρα βράδυ του Μαγιού, να μου λες:
"Ο τόπος ο δικός μας
βάζει το μαχαίρι στο λαιμό μας".
Ο φετινός Νοέμβρης - 2015
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Σπύρος
Παρασκευάκος
|
1.
|
|
Ο φετινός
Νοέμβρης κράτησε δυο χρόνια.
Του χρόνου θα κρατήσει τα διπλά.
Θα `ναι ο καιρός που θα περνάει απατηλά
και θα υπόσχεσαι για μένα πιο πολλά
και δε θ’ αφήσεις να χαθώ στα μαύρα χιόνια.
Ο φετινός Νοέμβρης θα `χει τη μορφή σου.
Θα `χει σιωπή στα χείλη και παλιές βροχές
για ό,τι συντηρείται με τις προσευχές
και όσα περιμένουν άρρωστες ψυχές.
Μονάχα εγώ θα ζω για την επιστροφή σου.
Ο φετινός Νοέμβρης λέει πως δε θα’ ρθεις
και δε θ’ αγγίξω ό,τι αγάπησα πολύ.
Τρομάζει πάντα η ομορφιά σου το φιλί.
Κορμί, ψυχή σπασμένα όλα σαν γυαλί.
Η ομορφιά σου καίει ερήμην κάποιας στάχτης.
Του χρόνου θα κρατήσει τα διπλά.
Θα `ναι ο καιρός που θα περνάει απατηλά
και θα υπόσχεσαι για μένα πιο πολλά
και δε θ’ αφήσεις να χαθώ στα μαύρα χιόνια.
Ο φετινός Νοέμβρης θα `χει τη μορφή σου.
Θα `χει σιωπή στα χείλη και παλιές βροχές
για ό,τι συντηρείται με τις προσευχές
και όσα περιμένουν άρρωστες ψυχές.
Μονάχα εγώ θα ζω για την επιστροφή σου.
Ο φετινός Νοέμβρης λέει πως δε θα’ ρθεις
και δε θ’ αγγίξω ό,τι αγάπησα πολύ.
Τρομάζει πάντα η ομορφιά σου το φιλί.
Κορμί, ψυχή σπασμένα όλα σαν γυαλί.
Η ομορφιά σου καίει ερήμην κάποιας στάχτης.
Ο Χάρος - 1982
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιώργος
Σταυριανός
|
1.
|
|
Ο χάρος μου
ζητά νερό
στις ερημιές να πάω να βρω
μ’ αγκάθια πνίγουν τα βουνά
κι έχω τα πόδια μου γυμνά.
Ο χάρος μου ζητά κρασί
και τη ζωή μου τη μισή
μα εγώ δε δίνω τώρα πια
παρά φαρμάκι κι απονιά.
Ο χάρος μου ζητά φιλί
σε δύση και σ’ ανατολή
τραπέζι στρώνω και χορό
σαν αδερφός τον καρτερώ.
Ο χάρος μου ζητά ψωμί
μα είμαι πεντάρφανο παιδί
κι έχω να θρέψω δυο ψυχές
που κληρωθήκαν μοναχές.
στις ερημιές να πάω να βρω
μ’ αγκάθια πνίγουν τα βουνά
κι έχω τα πόδια μου γυμνά.
Ο χάρος μου ζητά κρασί
και τη ζωή μου τη μισή
μα εγώ δε δίνω τώρα πια
παρά φαρμάκι κι απονιά.
Ο χάρος μου ζητά φιλί
σε δύση και σ’ ανατολή
τραπέζι στρώνω και χορό
σαν αδερφός τον καρτερώ.
Ο χάρος μου ζητά ψωμί
μα είμαι πεντάρφανο παιδί
κι έχω να θρέψω δυο ψυχές
που κληρωθήκαν μοναχές.
Ο χάρος βγήκε παγανιά - 1972
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Δήμος
Μούτσης
|
1.
|
|
|||
|
2.
|
|
|||
|
3.
|
||||
|
4.
|
|
Ο χάρος
βγήκε, βγήκε παγανιά
μεσ’ στη δική μου γειτονιά
κι από τον πολύ συλλογισμό
έχασε το λογαριασμό
Κι από μια πόρτα χαμηλή
κι από μια σκοτεινή αυλή
βγήκε κλεφτά, κλεφτά ο σιδεράς
ο σιδεράς και του είπε λόγια της χαράς
Ο χάρος βγήκε, βγήκε παγανιά
μεσ’ στη δική μου γειτονιά
Ο χάρος βγήκε, βγήκε παγανιά
και θέρισε μια γειτονιά
και έγινε μαύρος ουρανός
και ανεμοζάλη και καπνός
μεσ’ στη δική μου γειτονιά
κι από τον πολύ συλλογισμό
έχασε το λογαριασμό
Κι από μια πόρτα χαμηλή
κι από μια σκοτεινή αυλή
βγήκε κλεφτά, κλεφτά ο σιδεράς
ο σιδεράς και του είπε λόγια της χαράς
Ο χάρος βγήκε, βγήκε παγανιά
μεσ’ στη δική μου γειτονιά
Ο χάρος βγήκε, βγήκε παγανιά
και θέρισε μια γειτονιά
και έγινε μαύρος ουρανός
και ανεμοζάλη και καπνός
Ο χαρτοπαίχτης - 1987
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Θανάσης
Πολυκανδριώτης
|
1.
|
Σαν χαμένος
χαρτοπαίχτης γύρισες,
το κουδούνι του σπιτιού μου χτύπησες,
ζαλισμένη στ’ άγρια χαράματα,
προδομένη και με κλάματα.
Το ’ξερα πως θα γυρίσεις,
στ’ όνειρό μου τ’ άκουγα,
και πως θες να με χωρίσεις
σαν να είμαι τράπουλα.
Σαν χαμένος χαρτοπαίχτης έμπλεξες
και σε άσχημο παιχνίδι έπαιξες.
Κι αν αγάπες και φιλίες ξέχασες,
την ψυχή σου μόνο έχασες.
Το ’ξερα πως θα γυρίσεις,
στ’ όνειρό μου τ’ άκουγα,
και πως θες να με χωρίσεις
σαν να είμαι τράπουλα.
το κουδούνι του σπιτιού μου χτύπησες,
ζαλισμένη στ’ άγρια χαράματα,
προδομένη και με κλάματα.
Το ’ξερα πως θα γυρίσεις,
στ’ όνειρό μου τ’ άκουγα,
και πως θες να με χωρίσεις
σαν να είμαι τράπουλα.
Σαν χαμένος χαρτοπαίχτης έμπλεξες
και σε άσχημο παιχνίδι έπαιξες.
Κι αν αγάπες και φιλίες ξέχασες,
την ψυχή σου μόνο έχασες.
Το ’ξερα πως θα γυρίσεις,
στ’ όνειρό μου τ’ άκουγα,
και πως θες να με χωρίσεις
σαν να είμαι τράπουλα.
Ο χρησμός - 1976
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
|
1.
|
|
Λάθος μου
δόθηκε ο χρησμός και σ’ άπλωσα το χέρι
κι όλου του κόσμου ο παιδεμός
φύτρωσε κι έγινε καημός
κι άνθισε καλοκαίρι.
Πάνω στη μαύρη σου στολή, στο μαύρο τ’ άλογό σου
μαύρο σου κέντησα πουλί
και κόκκινη ανατολή
στο δάκρυ το δικό σου.
Πήρε τη νύχτα ο χαμός και τ’ όνειρο μαχαίρια
ψεύτικος ήταν ο χρησμός
πως θα γυρίσει ο ποταμός
με δέκα περιστέρια.
κι όλου του κόσμου ο παιδεμός
φύτρωσε κι έγινε καημός
κι άνθισε καλοκαίρι.
Πάνω στη μαύρη σου στολή, στο μαύρο τ’ άλογό σου
μαύρο σου κέντησα πουλί
και κόκκινη ανατολή
στο δάκρυ το δικό σου.
Πήρε τη νύχτα ο χαμός και τ’ όνειρο μαχαίρια
ψεύτικος ήταν ο χρησμός
πως θα γυρίσει ο ποταμός
με δέκα περιστέρια.
Ό,τι αγαπήσαμε - 2017
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Άρης
Βλάχος
|
1.
|
Σταμάτης
Κραουνάκης
Φωνητικά: Ντουέτο με Έδεν Αναστασία
|
|
Ότι
αγαπήσαμε καρδιά μου και ότι αξίζει
έχει την δύναμη καρδιά να το γυρίζει
αυτά που γράφτηκαν σε κόλλες με μολύβι
και όσα μας έμαθαν να ζούμε το ταξίδι.
Τα παγωτά οι εκδρομές τα ραντεβού μας
οι πεταλούδες τα κρυμμένα τα ταττού μας
κάτι ποδήλατα που αφήναμε στο τοίχο
και κάτι ωραίες μουσικές που ψάχναν στίχο.
Αυτά που για πάντα κρατήσαμε
χαλάλι να λες που τα ζήσαμε
αυτά που για πάντα κρατήσαμε
χαλάλι να λες που τα ζήσαμε.
Ρε πώς περάσαν τόσο γρήγορα τα χρόνια
και όσα όσα αγαπήσαμε τα είπαμε αιώνια
οι εκπομπές οι καρτ ποσταλ και τα μπλου τζίν μας
και όσα μετά γιορτάζανε τα πριν μας.
Τι να τα κάνεις τα λεφτά τα μεγαλεία
αν δεν τον πιεις ένα καφέ για ευτυχία
για αυτό αγάπη μου σε λίγο θα είμαι σπίτι
βάλε στο γκάζι και τις λύπες και μπρίκι.
Σκέψου τα χρόνια που πέρασαν για πάντα
που είχε η θάλασσα για πόντο η βεράντα.
Μ'Άρεσε που έφερνες κάτι στη βερέντα
και έμπαινε απ'το παράθυρο λιακάδα
ότι αγαπήσαμε που το `παμε
Ελλάδα.
έχει την δύναμη καρδιά να το γυρίζει
αυτά που γράφτηκαν σε κόλλες με μολύβι
και όσα μας έμαθαν να ζούμε το ταξίδι.
Τα παγωτά οι εκδρομές τα ραντεβού μας
οι πεταλούδες τα κρυμμένα τα ταττού μας
κάτι ποδήλατα που αφήναμε στο τοίχο
και κάτι ωραίες μουσικές που ψάχναν στίχο.
Αυτά που για πάντα κρατήσαμε
χαλάλι να λες που τα ζήσαμε
αυτά που για πάντα κρατήσαμε
χαλάλι να λες που τα ζήσαμε.
Ρε πώς περάσαν τόσο γρήγορα τα χρόνια
και όσα όσα αγαπήσαμε τα είπαμε αιώνια
οι εκπομπές οι καρτ ποσταλ και τα μπλου τζίν μας
και όσα μετά γιορτάζανε τα πριν μας.
Τι να τα κάνεις τα λεφτά τα μεγαλεία
αν δεν τον πιεις ένα καφέ για ευτυχία
για αυτό αγάπη μου σε λίγο θα είμαι σπίτι
βάλε στο γκάζι και τις λύπες και μπρίκι.
Σκέψου τα χρόνια που πέρασαν για πάντα
που είχε η θάλασσα για πόντο η βεράντα.
Μ'Άρεσε που έφερνες κάτι στη βερέντα
και έμπαινε απ'το παράθυρο λιακάδα
ότι αγαπήσαμε που το `παμε
Ελλάδα.
Ό,τι κι αν κρύβει ένα κορμί - 2014
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Αλέξανδρος
Εμμανουηλίδης
|
1.
|
|
Ό,τι κι αν
κρύβει ένα κορμί
υπάρχει πάντα μια ρωγμή
από όπου τρέχει με το αίμα η ζωή σου.
Τρέχουν μαζί τα μυστικά
και τα κοιτάζεις ξαφνικά
σαν ξένο ίσκιο που γεννήθηκε μαζί σου.
Ό,τι κι αν κρύβει ένα κορμί
πάντα θα βρούνε μια αφορμή
κάποιοι να λένε πως διαβάζουν την καρδιά σου.
Δήθεν ξεκλείδωσαν προχθές
πόρτες που ήτανε κλειστές
κι έκρυβαν χρόνια τα μεγάλα μυστικά σου.
Όσα κι αν κρύβει ένα κορμί,
όσο και να χαρακωθεί
για να μη φαίνονται τα πάθη κι οι αμαρτίες,
με κάποιες μέρες που θα `ρθουν
οι αλήθειες θα φανερωθούν
και θα φανούν και οι αφορμές και οι αιτίες.
υπάρχει πάντα μια ρωγμή
από όπου τρέχει με το αίμα η ζωή σου.
Τρέχουν μαζί τα μυστικά
και τα κοιτάζεις ξαφνικά
σαν ξένο ίσκιο που γεννήθηκε μαζί σου.
Ό,τι κι αν κρύβει ένα κορμί
πάντα θα βρούνε μια αφορμή
κάποιοι να λένε πως διαβάζουν την καρδιά σου.
Δήθεν ξεκλείδωσαν προχθές
πόρτες που ήτανε κλειστές
κι έκρυβαν χρόνια τα μεγάλα μυστικά σου.
Όσα κι αν κρύβει ένα κορμί,
όσο και να χαρακωθεί
για να μη φαίνονται τα πάθη κι οι αμαρτίες,
με κάποιες μέρες που θα `ρθουν
οι αλήθειες θα φανερωθούν
και θα φανούν και οι αφορμές και οι αιτίες.
Οι αμαρτίες - 1985
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Τάκης
Μουσαφίρης
|
1.
|
Είναι γλυκές
οι αμαρτίες
αρκεί να θέλεις να τις κάνεις
να ζεις δικές σου ιστορίες
και σε δυο μέρες να τις χάνεις.
Κι αν όλα φεύγουν και διαβαίνουν
και τη ζωή μας την παιδεύουν
οι αμαρτίες μόνον μένουν.
Μόνον για αυτές μας περιμένουν
μονάχα αυτές μας ομορφαίνουν
κι οι αμαρτίες μόνον μένουν.
Είναι πικρές οι αμαρτίες
μα είναι και το φάρμακο σου
γι αυτό μην ψάχνεις τις αιτίες
αν χάσεις τον παράδεισο σου.
Κι αν όλα φεύγουν και διαβαίνουν
και τη ζωή μας την παιδεύουν
οι αμαρτίες μόνον μένουν.
Μόνον για αυτές μας περιμένουν
μονάχα αυτές μας ομορφαίνουν
κι οι αμαρτίες μόνον μένουν.
αρκεί να θέλεις να τις κάνεις
να ζεις δικές σου ιστορίες
και σε δυο μέρες να τις χάνεις.
Κι αν όλα φεύγουν και διαβαίνουν
και τη ζωή μας την παιδεύουν
οι αμαρτίες μόνον μένουν.
Μόνον για αυτές μας περιμένουν
μονάχα αυτές μας ομορφαίνουν
κι οι αμαρτίες μόνον μένουν.
Είναι πικρές οι αμαρτίες
μα είναι και το φάρμακο σου
γι αυτό μην ψάχνεις τις αιτίες
αν χάσεις τον παράδεισο σου.
Κι αν όλα φεύγουν και διαβαίνουν
και τη ζωή μας την παιδεύουν
οι αμαρτίες μόνον μένουν.
Μόνον για αυτές μας περιμένουν
μονάχα αυτές μας ομορφαίνουν
κι οι αμαρτίες μόνον μένουν.
Οι γέροι - 2008
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Σωκράτης
Μάλαμας
|
1.
|
|
Οι γέροι
όταν σε κοιτούν
δεν βλέπουν μόνο εσένα
πίσω, μακριά κοιτάζουνε
στις άγριες ρεματιές
Την κόλαση που μια φορά
περπάτησαν για σένα
σου την χαρίζουν με παλιές
θαλασσινές φωτιές.
Αυτά που εκείνοι χάσανε
κανένας πια δεν τα `χει
κι από μια αυλαία κόβουνε
κομμάτια να ντυθούν
ρίχνουν πασιέντζες, γδύνονται,
παραμιλούν μονάχοι
κι είναι αργά για να σωθούν
και κάτι να αρνηθούν.
Οι γέροι όταν σε κοιτούν
δεν βλέπουν μόνο εσένα
Τους κόσμους που περπάτησαν
κοιτούν σ’ άλλους καιρούς
Πενθούν γι’ αυτά που θα `ρθουνε
πενθούν για τα κλεμμένα
με τους αγγέλους στέλνουνε
μπιλιέτα στους θεούς.
δεν βλέπουν μόνο εσένα
πίσω, μακριά κοιτάζουνε
στις άγριες ρεματιές
Την κόλαση που μια φορά
περπάτησαν για σένα
σου την χαρίζουν με παλιές
θαλασσινές φωτιές.
Αυτά που εκείνοι χάσανε
κανένας πια δεν τα `χει
κι από μια αυλαία κόβουνε
κομμάτια να ντυθούν
ρίχνουν πασιέντζες, γδύνονται,
παραμιλούν μονάχοι
κι είναι αργά για να σωθούν
και κάτι να αρνηθούν.
Οι γέροι όταν σε κοιτούν
δεν βλέπουν μόνο εσένα
Τους κόσμους που περπάτησαν
κοιτούν σ’ άλλους καιρούς
Πενθούν γι’ αυτά που θα `ρθουνε
πενθούν για τα κλεμμένα
με τους αγγέλους στέλνουνε
μπιλιέτα στους θεούς.
Οι ελεύθεροι κι ωραίοι - 1986
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Οι φίλοι που
’χω χάσει και δεν κυκλοφορούν
ουρανούς παλιούς φορούν και στο περιθώριο ζουν.
Πληρώσαν τα όνειρά τους και πάντα μετρητοίς
τους πληρώσαμε κι εμείς για να μείνουν αφανείς.
Οι ελεύθεροι κι ωραίοι ζουν σε κάποιες φυλακές,
μες στα τείχη που ’χει χτίσει ο καθένας για να ζήσει
τις μεγάλες του στιγμές.
Εγώ δεν είχα τύχη να ζήσω μαγικά,
με δυο ψίχουλα πικρά ζούσα χρόνια στη σκιά.
Γυρνούσα διψασμένος και βράδιαζε νωρίς
και σταγόνες της βροχής είν’ αυτά που θα μου πεις.
Οι ελεύθεροι κι ωραίοι ζουν σε κάποιες φυλακές,
μες στα τείχη που ’χει χτίσει ο καθένας για να ζήσει
τις μεγάλες του στιγμές.
ουρανούς παλιούς φορούν και στο περιθώριο ζουν.
Πληρώσαν τα όνειρά τους και πάντα μετρητοίς
τους πληρώσαμε κι εμείς για να μείνουν αφανείς.
Οι ελεύθεροι κι ωραίοι ζουν σε κάποιες φυλακές,
μες στα τείχη που ’χει χτίσει ο καθένας για να ζήσει
τις μεγάλες του στιγμές.
Εγώ δεν είχα τύχη να ζήσω μαγικά,
με δυο ψίχουλα πικρά ζούσα χρόνια στη σκιά.
Γυρνούσα διψασμένος και βράδιαζε νωρίς
και σταγόνες της βροχής είν’ αυτά που θα μου πεις.
Οι ελεύθεροι κι ωραίοι ζουν σε κάποιες φυλακές,
μες στα τείχη που ’χει χτίσει ο καθένας για να ζήσει
τις μεγάλες του στιγμές.
Οι κακές οι συντροφιές σου - 1985
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Οι κακές οι
συντροφιές σου
φέρανε και τα πταίσματα
και ιδού η κατάληξή σου
και τ’ αποτελέσματα.
Πες μου τίνος πλάτες είχες
και πού βασιζόσουνα
και το κάθε σου το σφάλμα
έλεγες πως ήταν θαύμα
και προβιβαζόσουνα.
Μια στιγμή που σ’ είχα βγάλει
από τ’ αδιέξοδα
το κατάλαβα πως ήμουν
για τα μικροέξοδα.
Πες μου τίνος πλάτες είχες
και πού βασιζόσουνα
και το κάθε σου το σφάλμα
έλεγες πως ήταν θαύμα
και προβιβαζόσουνα.
φέρανε και τα πταίσματα
και ιδού η κατάληξή σου
και τ’ αποτελέσματα.
Πες μου τίνος πλάτες είχες
και πού βασιζόσουνα
και το κάθε σου το σφάλμα
έλεγες πως ήταν θαύμα
και προβιβαζόσουνα.
Μια στιγμή που σ’ είχα βγάλει
από τ’ αδιέξοδα
το κατάλαβα πως ήμουν
για τα μικροέξοδα.
Πες μου τίνος πλάτες είχες
και πού βασιζόσουνα
και το κάθε σου το σφάλμα
έλεγες πως ήταν θαύμα
και προβιβαζόσουνα.
Οι μαρμαρωμένοι - 1977
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Και στο
δρόμο περπατούν συντροφιές,
σαν ευτυχισμένη φωτογραφία,
λες και πως ξεφύγαν από μουσεία
κάτι αγάλματά τους και ζωγραφιές.
Και στο δρόμο περπατούν συντροφιές,
μόνο οι δυο μας πάντα μαρμαρωμένοι.
Τους κοιτάμε απ’ το μπαλκόνι,
με κάποια λύπη σαν νυχτώνει
και λες πως κάτι μες στον κόσμο τελειώνει.
Και τα χρόνια μας χαμένα,
στο άδικο μεγαλωμένα,
σαν τα φιλιά στον ουρανό μας σβησμένα.
Και στο δρόμο περπατούν συντροφιές,
μόνο οι δυο μας πάντα μαρμαρωμένοι.
Βλέπουμε απ’ τη φυλακή μας
στα ξένα χέρια τη ζωή μας,
σαν να μην ήταν καμιά μέρα δική μας.
Βλέπουμε απ’ τη φυλακή μας
στα ξένα χέρια τη ζωή μας,
σαν να μην ήταν καμιά μέρα δική μας.
Και στο δρόμο περπατούν συντροφιές,
μόνο οι δυο μας πάντα μαρμαρωμένοι.
σαν ευτυχισμένη φωτογραφία,
λες και πως ξεφύγαν από μουσεία
κάτι αγάλματά τους και ζωγραφιές.
Και στο δρόμο περπατούν συντροφιές,
μόνο οι δυο μας πάντα μαρμαρωμένοι.
Τους κοιτάμε απ’ το μπαλκόνι,
με κάποια λύπη σαν νυχτώνει
και λες πως κάτι μες στον κόσμο τελειώνει.
Και τα χρόνια μας χαμένα,
στο άδικο μεγαλωμένα,
σαν τα φιλιά στον ουρανό μας σβησμένα.
Και στο δρόμο περπατούν συντροφιές,
μόνο οι δυο μας πάντα μαρμαρωμένοι.
Βλέπουμε απ’ τη φυλακή μας
στα ξένα χέρια τη ζωή μας,
σαν να μην ήταν καμιά μέρα δική μας.
Βλέπουμε απ’ τη φυλακή μας
στα ξένα χέρια τη ζωή μας,
σαν να μην ήταν καμιά μέρα δική μας.
Και στο δρόμο περπατούν συντροφιές,
μόνο οι δυο μας πάντα μαρμαρωμένοι.
Οι μεγάλες οι αγάπες ειν ανίκητες - 1995
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Οι μεγάλες
οι αγάπες ειν’ αμίλητες
γι’ αυτό πάντα και παντού είναι ανίκητες
Δε χρειάζονται συστάσεις και ταυτότητα
γιατί έχουν διαρκώς μια βεβαιότητα.
Οι μεγάλες οι αγάπες ειν’ αμίλητες
και στο μίσος των ανθρώπων ασυγκίνητες.
Και γι’ αυτό μας βλέπουν όλοι σαν δυο θύματα
που δε θέλουμε ποτέ χειροκροτήματα.
Οι μεγάλες οι αγάπες που πληγώθηκαν
μ’ ευτυχία κάποιαν ώρα στεφανώθηκαν
και παράδειγμα εμείς που τόσα δώσαμε
και ποτέ ούτε στιγμή δε μετανιώσαμε.
γι’ αυτό πάντα και παντού είναι ανίκητες
Δε χρειάζονται συστάσεις και ταυτότητα
γιατί έχουν διαρκώς μια βεβαιότητα.
Οι μεγάλες οι αγάπες ειν’ αμίλητες
και στο μίσος των ανθρώπων ασυγκίνητες.
Και γι’ αυτό μας βλέπουν όλοι σαν δυο θύματα
που δε θέλουμε ποτέ χειροκροτήματα.
Οι μεγάλες οι αγάπες που πληγώθηκαν
μ’ ευτυχία κάποιαν ώρα στεφανώθηκαν
και παράδειγμα εμείς που τόσα δώσαμε
και ποτέ ούτε στιγμή δε μετανιώσαμε.
Οι νικημένοι είμαστε εμείς - 1977
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Μας γέλασε η
ζωή
πως κάτι θα φανεί
και πως για μας θ’ ανοίξουνε
και κάποιοι ουρανοί.
Το φταίξιμο για μας
και που γι’ αυτό πονάς
είναι πως πάντα μείναμε
παιδιά της ερημιάς.
Οι νικημένοι είμαστε εμείς
της τύχης της ορφανής
και κάπως έτσι μια στιγμή
μας γέλασε η ζωή.
Μας γέλασε η ζωή
πως ήτανε γιορτή
και μπαλκονάκι να κοιτάμε
κάθε Κυριακή.
Μα ήταν βεγγαλικά
που ανάβουν μια φορά
και σβήνουν μες στου πέλαγου
τα σκοτεινά νερά.
Οι νικημένοι είμαστε εμείς
της τύχης της ορφανής
και κάπως έτσι μια στιγμή
μας γέλασε η ζωή.
πως κάτι θα φανεί
και πως για μας θ’ ανοίξουνε
και κάποιοι ουρανοί.
Το φταίξιμο για μας
και που γι’ αυτό πονάς
είναι πως πάντα μείναμε
παιδιά της ερημιάς.
Οι νικημένοι είμαστε εμείς
της τύχης της ορφανής
και κάπως έτσι μια στιγμή
μας γέλασε η ζωή.
Μας γέλασε η ζωή
πως ήτανε γιορτή
και μπαλκονάκι να κοιτάμε
κάθε Κυριακή.
Μα ήταν βεγγαλικά
που ανάβουν μια φορά
και σβήνουν μες στου πέλαγου
τα σκοτεινά νερά.
Οι νικημένοι είμαστε εμείς
της τύχης της ορφανής
και κάπως έτσι μια στιγμή
μας γέλασε η ζωή.
Οι παλιές ευτυχίες - 2001
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Τις παλιές
τις ευτυχίες
που φορούσες δαχτυλίδια
και τις νόμιζες σκουπίδια
και τις πέταξες.
Όταν δεν τις περιμένεις
θα `ρθουν μια πικρή στιγμή σου
να σου πουν απ’ τη ζωή σου
όσα έχασες.
Οι παλιές οι ευτυχίες
δεν αφήνουνε σημάδια
μόνο κάποια κρύα βράδια
τις θυμίζουνε.
Οι παλιές οι ευτυχίες
δεν μιλούν και δε γιορτάζουν
σαν εικόνες μόνο μοιάζουν
που δακρύζουνε.
Τις παλιές τις ευτυχίες
που ζητάς απελπισμένα
κάποια μέρη αγιασμένα
τις κρατήσανε.
Άνθρωποι βασανισμένοι
γίνανε γι αυτές θυσία
και τους δώσαν σημασία
και νικήσανε.
που φορούσες δαχτυλίδια
και τις νόμιζες σκουπίδια
και τις πέταξες.
Όταν δεν τις περιμένεις
θα `ρθουν μια πικρή στιγμή σου
να σου πουν απ’ τη ζωή σου
όσα έχασες.
Οι παλιές οι ευτυχίες
δεν αφήνουνε σημάδια
μόνο κάποια κρύα βράδια
τις θυμίζουνε.
Οι παλιές οι ευτυχίες
δεν μιλούν και δε γιορτάζουν
σαν εικόνες μόνο μοιάζουν
που δακρύζουνε.
Τις παλιές τις ευτυχίες
που ζητάς απελπισμένα
κάποια μέρη αγιασμένα
τις κρατήσανε.
Άνθρωποι βασανισμένοι
γίνανε γι αυτές θυσία
και τους δώσαν σημασία
και νικήσανε.
Οι πληρωμένες οι αγάπες - 1985
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Οι
πληρωμένες οι αγάπες
σαν πάθος είν’ απατηλό
γιατί `ναι πάθος που έχει στάχτες
κι είναι διπλά αμαρτωλό
Οι πληρωμένες οι αγάπες
δεν έχουν αξιώματα
κι όσοι τις ξέρουν τις φωνάζουν
με ψεύτικα ονόματα, με ψεύτικα ονόματα
Οι πληρωμένες οι αγάπες
δεν έχουν και ιδανικά
μα κάποτε κι από τις λάσπες
βγαίνουν λουλούδια μαγικά
Οι πληρωμένες οι αγάπες
δεν έχουν αξιώματα
κι όσοι τις ξέρουν τις φωνάζουν
με ψεύτικα ονόματα, με ψεύτικα ονόματα
σαν πάθος είν’ απατηλό
γιατί `ναι πάθος που έχει στάχτες
κι είναι διπλά αμαρτωλό
Οι πληρωμένες οι αγάπες
δεν έχουν αξιώματα
κι όσοι τις ξέρουν τις φωνάζουν
με ψεύτικα ονόματα, με ψεύτικα ονόματα
Οι πληρωμένες οι αγάπες
δεν έχουν και ιδανικά
μα κάποτε κι από τις λάσπες
βγαίνουν λουλούδια μαγικά
Οι πληρωμένες οι αγάπες
δεν έχουν αξιώματα
κι όσοι τις ξέρουν τις φωνάζουν
με ψεύτικα ονόματα, με ψεύτικα ονόματα
Οι πολυκατοικίες
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
Διαβάζω τα
ονόματα
στις πολυκατοικίες
μήπως και βρω τα σώματα
που αφήνουν τα ονόματα
σε κάποιες ηλικίες.
Πώς να σε βρω που σ’ έχασα
και που να σε ζητήσω
μητ’ αριθμό σου κράτησα
και τ’ όνομα σου ξέχασα.
για να σε προσκυνήσω.
Διαβάζω τα ονόματα στις πολυκατοικίες
μήπως και κάτι θυμηθώ προτού εσένα τρελαθώ
σ’ αυτές τις συνοικίες.
Δεν σε ξανασυνάντησα στον κόσμο αυτό που ζούμε
βροχή κι αέρα κράτησα κι ίσως για αυτό αμάρτησα
και τώρα τιμωρούμαι.
Τα σημειωματάρια
που έναν καιρό κρατούσα
τα έσχισα και τα ‘καψα
με τις φωτιές που άναψα
γιατί αιμορραγούσα.
και κάηκαν ονόματα
χρυσά και διευθύνσεις
και γέμισαν στα αίματα
μ’ αλήθειες και με ψέματα
σε ξένες συναντήσεις.
Διαβάζω τα ονόματα στις πολυκατοικίες
μήπως και κάτι θυμηθώ προτού εσένα τρελαθώ
σ’ αυτές τις συνοικίες.
Δεν σε ξανασυνάντησα στον κόσμο αυτό που ζούμε
βροχή κι αέρα κράτησα κι ίσως για αυτό αμάρτησα
και τώρα τιμωρούμαι.
στις πολυκατοικίες
μήπως και βρω τα σώματα
που αφήνουν τα ονόματα
σε κάποιες ηλικίες.
Πώς να σε βρω που σ’ έχασα
και που να σε ζητήσω
μητ’ αριθμό σου κράτησα
και τ’ όνομα σου ξέχασα.
για να σε προσκυνήσω.
Διαβάζω τα ονόματα στις πολυκατοικίες
μήπως και κάτι θυμηθώ προτού εσένα τρελαθώ
σ’ αυτές τις συνοικίες.
Δεν σε ξανασυνάντησα στον κόσμο αυτό που ζούμε
βροχή κι αέρα κράτησα κι ίσως για αυτό αμάρτησα
και τώρα τιμωρούμαι.
Τα σημειωματάρια
που έναν καιρό κρατούσα
τα έσχισα και τα ‘καψα
με τις φωτιές που άναψα
γιατί αιμορραγούσα.
και κάηκαν ονόματα
χρυσά και διευθύνσεις
και γέμισαν στα αίματα
μ’ αλήθειες και με ψέματα
σε ξένες συναντήσεις.
Διαβάζω τα ονόματα στις πολυκατοικίες
μήπως και κάτι θυμηθώ προτού εσένα τρελαθώ
σ’ αυτές τις συνοικίες.
Δεν σε ξανασυνάντησα στον κόσμο αυτό που ζούμε
βροχή κι αέρα κράτησα κι ίσως για αυτό αμάρτησα
και τώρα τιμωρούμαι.
Οι πρίγκηπες του τραγουδιού - 2010
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Στο πάλκο αυτό
ξημέρωσαν του έρωτα τραυματίες
τραγούδια που στοιχειώσανε στην άγια σιωπή.
Μέσα στα θυμιάματα και τις γνωστές αιτίες
τους μάγκες δοξολόγησαν κι αυτό που μου’ χες πει:
όσοι θα ζήσουν σε σπηλιές και μες τις ασωτίες
μονάχα αυτοί θα νιώσουνε την κάθε ανατροπή.
Οι πρίγκηπες του τραγουδιού γράψαν την ύπαρξή τους
μες στις κρυστάλλινες σπηλιές και μέσα σε καπνούς.
Κι ήταν σαν επιτάφιος ολόκληρη η ζωή τους
στο πάλκο που ταξίδευε σε ξένους ουρανούς.
Οι πρίγκηπες της ερημιάς που κράτησαν μαζί τους
σα φάρμακο και σα γιατρό καημούς βυζαντινούς.
Ήταν αρρώστια μυστική κι ήταν επιδημία
να ζεις με χόρτα μαγικά μιας άγνωστης φυλής.
Να δοξαστούν οι άγγελοι κι η Παντοδυναμία
με νόμους που δεν έμαθαν ποτέ εισαγγελείς.
Κι αυτό που όλοι το’ λεγαν βαριά παρανομία
ήταν το αποτέλεσμα μιας θείας εντολής.
τραγούδια που στοιχειώσανε στην άγια σιωπή.
Μέσα στα θυμιάματα και τις γνωστές αιτίες
τους μάγκες δοξολόγησαν κι αυτό που μου’ χες πει:
όσοι θα ζήσουν σε σπηλιές και μες τις ασωτίες
μονάχα αυτοί θα νιώσουνε την κάθε ανατροπή.
Οι πρίγκηπες του τραγουδιού γράψαν την ύπαρξή τους
μες στις κρυστάλλινες σπηλιές και μέσα σε καπνούς.
Κι ήταν σαν επιτάφιος ολόκληρη η ζωή τους
στο πάλκο που ταξίδευε σε ξένους ουρανούς.
Οι πρίγκηπες της ερημιάς που κράτησαν μαζί τους
σα φάρμακο και σα γιατρό καημούς βυζαντινούς.
Ήταν αρρώστια μυστική κι ήταν επιδημία
να ζεις με χόρτα μαγικά μιας άγνωστης φυλής.
Να δοξαστούν οι άγγελοι κι η Παντοδυναμία
με νόμους που δεν έμαθαν ποτέ εισαγγελείς.
Κι αυτό που όλοι το’ λεγαν βαριά παρανομία
ήταν το αποτέλεσμα μιας θείας εντολής.
Οι πρίγκιπες του τραγουδιού - 2011
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Στο πάλκο
αυτό ξημέρωσαν του έρωτα τραυματίες
τραγούδια που στοιχειώσανε στην άγια σιωπή.
Μέσα στα θυμιάματα και τις γνωστές αιτίες
τους μάγκες δοξολόγησαν κι αυτό που μου’ χες πει:
όσοι θα ζήσουν σε σπηλιές και μες τις ασωτίες
μονάχα αυτοί θα νιώσουνε την κάθε ανατροπή.
Οι πρίγκηπες του τραγουδιού γράψαν την ύπαρξή τους
μες στις κρυστάλλινες σπηλιές και μέσα σε καπνούς.
Κι ήταν σαν επιτάφιος ολόκληρη η ζωή τους
στο πάλκο που ταξίδευε σε ξένους ουρανούς.
Οι πρίγκηπες της ερημιάς που κράτησαν μαζί τους
σα φάρμακο και σα γιατρό καημούς βυζαντινούς.
Ήταν αρρώστια μυστική κι ήταν επιδημία
να ζεις με χόρτα μαγικά μιας άγνωστης φυλής.
Να δοξαστούν οι άγγελοι κι η Παντοδυναμία
με νόμους που δεν έμαθαν ποτέ εισαγγελείς.
Κι αυτό που όλοι το’ λεγαν βαριά παρανομία
ήταν το αποτέλεσμα μιας θείας εντολής.
τραγούδια που στοιχειώσανε στην άγια σιωπή.
Μέσα στα θυμιάματα και τις γνωστές αιτίες
τους μάγκες δοξολόγησαν κι αυτό που μου’ χες πει:
όσοι θα ζήσουν σε σπηλιές και μες τις ασωτίες
μονάχα αυτοί θα νιώσουνε την κάθε ανατροπή.
Οι πρίγκηπες του τραγουδιού γράψαν την ύπαρξή τους
μες στις κρυστάλλινες σπηλιές και μέσα σε καπνούς.
Κι ήταν σαν επιτάφιος ολόκληρη η ζωή τους
στο πάλκο που ταξίδευε σε ξένους ουρανούς.
Οι πρίγκηπες της ερημιάς που κράτησαν μαζί τους
σα φάρμακο και σα γιατρό καημούς βυζαντινούς.
Ήταν αρρώστια μυστική κι ήταν επιδημία
να ζεις με χόρτα μαγικά μιας άγνωστης φυλής.
Να δοξαστούν οι άγγελοι κι η Παντοδυναμία
με νόμους που δεν έμαθαν ποτέ εισαγγελείς.
Κι αυτό που όλοι το’ λεγαν βαριά παρανομία
ήταν το αποτέλεσμα μιας θείας εντολής.
Οι σταθμάρχες - 2008
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Στόλιζες
τούλια την οθόνη
κι η τηλεόραση σαν νύφη
Πώς να διαβάσω αν έχω τύχη
που η αγάπη πάντα με σταυρώνει
Γραμμές δε βρίσκω στην παλάμη
για να μου πεις κι εσύ τη μοίρα
θυμίζω κάποιο χρυσοθήρα
μπροστά σ’ ένα στεγνό ποτάμι
Σε σκέφτηκα μετά από χρόνια
τα ίχνη σου πια τα ’χω χάσει
και τ’ όνομά σου έχω ξεχάσει
σε μια γωνιά στη Βαβυλώνα
Με τρένο ερχόμαστε απ’ την Πάτρα
και στις στροφές γι’ άλλα μιλούσες
Το ’ξερα πως δε μ’ αγαπούσες
μα εγώ ανέβαινα προς τ’ άστρα
μα εγώ ανέβαινα προς τ’ άστρα...
Τα σύνορα φυλούν σταθμάρχες
σαν κάποιους μετρ ξενοδοχείων
μοιάζουν με λήγοντες λαχείων
και με παλιές χαμένες μάχες.
Σκυμμένος πάνω στο μπουκάλι
τους ρόλους σου μονολογούσα
σιωπές μονάχα αφαιρούσα
κι όλα τα κλικ απ’ τη σκανδάλη.
Σε σκέφτηκα μετά από χρόνια
τα ίχνη σου πια τα ’χω χάσει
και τ’ όνομά σου έχω ξεχάσει
σε μια γωνιά στη Βαβυλώνα
Με τρένο ερχόμαστε απ’ την Πάτρα
και στις στροφές γι’ άλλα μιλούσες
Το ’ξερα πως δε μ’ αγαπούσες
μα εγώ ανέβαινα προς τ’ άστρα
μα εγώ ανέβαινα προς τ’ άστρα...
κι η τηλεόραση σαν νύφη
Πώς να διαβάσω αν έχω τύχη
που η αγάπη πάντα με σταυρώνει
Γραμμές δε βρίσκω στην παλάμη
για να μου πεις κι εσύ τη μοίρα
θυμίζω κάποιο χρυσοθήρα
μπροστά σ’ ένα στεγνό ποτάμι
Σε σκέφτηκα μετά από χρόνια
τα ίχνη σου πια τα ’χω χάσει
και τ’ όνομά σου έχω ξεχάσει
σε μια γωνιά στη Βαβυλώνα
Με τρένο ερχόμαστε απ’ την Πάτρα
και στις στροφές γι’ άλλα μιλούσες
Το ’ξερα πως δε μ’ αγαπούσες
μα εγώ ανέβαινα προς τ’ άστρα
μα εγώ ανέβαινα προς τ’ άστρα...
Τα σύνορα φυλούν σταθμάρχες
σαν κάποιους μετρ ξενοδοχείων
μοιάζουν με λήγοντες λαχείων
και με παλιές χαμένες μάχες.
Σκυμμένος πάνω στο μπουκάλι
τους ρόλους σου μονολογούσα
σιωπές μονάχα αφαιρούσα
κι όλα τα κλικ απ’ τη σκανδάλη.
Σε σκέφτηκα μετά από χρόνια
τα ίχνη σου πια τα ’χω χάσει
και τ’ όνομά σου έχω ξεχάσει
σε μια γωνιά στη Βαβυλώνα
Με τρένο ερχόμαστε απ’ την Πάτρα
και στις στροφές γι’ άλλα μιλούσες
Το ’ξερα πως δε μ’ αγαπούσες
μα εγώ ανέβαινα προς τ’ άστρα
μα εγώ ανέβαινα προς τ’ άστρα...
Οι τρελοί - 1978
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Εμείς θα
πάμε στους γιαλούς
άλλη ζωή να βρούμε
Κι ίσως να βρούμε πιο τρελούς
τα σοβαρά να πούμε
Εμείς θα πάμε στους γιαλούς
κι εκεί θα τραγουδάμε
Κι ας μας φωνάζουνε τρελούς
για ό,τι αγαπάμε
Εμείς θα πάμε στους γιαλούς
που ο κόσμος δε μετράει
Κι ας τρώμε όπως τους πολλούς
ψωμί κι ελιά προσφάι
Εμείς θα πάμε στους γιαλούς
κι εκεί θα μοιραστούμε
Τον ύπνο μας με τους καλούς
και μ’ όσους αγαπούμε
άλλη ζωή να βρούμε
Κι ίσως να βρούμε πιο τρελούς
τα σοβαρά να πούμε
Εμείς θα πάμε στους γιαλούς
κι εκεί θα τραγουδάμε
Κι ας μας φωνάζουνε τρελούς
για ό,τι αγαπάμε
Εμείς θα πάμε στους γιαλούς
που ο κόσμος δε μετράει
Κι ας τρώμε όπως τους πολλούς
ψωμί κι ελιά προσφάι
Εμείς θα πάμε στους γιαλούς
κι εκεί θα μοιραστούμε
Τον ύπνο μας με τους καλούς
και μ’ όσους αγαπούμε
Οι φιλίες του στρατού - 1976
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Στην
Κοκκινιά, στην καμαρούλα τη μικρή,
ήρθα και σ’ ήβρα μοναχό σου μια γιορτή.
Μ’ είχες κεράσει ένα πράσινο πιοτό
και συζητούσαμε, που λες, για το στρατό.
Δεν έχουν τέλος αναμνήσεις σαν κι εκείνες,
να λογαριάζεις τις ημέρες με τους μήνες.
Δεν έχουν τέλος αναμνήσεις σαν κι αυτές,
σα σφραγισμένες πόρτες είναι και κλειστές.
Είν’ οι φιλίες του στρατού
καθώς το κλάμα του Χριστού
κι ο κόσμος γίνεται κλωστή
χωρίς κανένας να νοιαστεί
ήρθα και σ’ ήβρα μοναχό σου μια γιορτή.
Μ’ είχες κεράσει ένα πράσινο πιοτό
και συζητούσαμε, που λες, για το στρατό.
Δεν έχουν τέλος αναμνήσεις σαν κι εκείνες,
να λογαριάζεις τις ημέρες με τους μήνες.
Δεν έχουν τέλος αναμνήσεις σαν κι αυτές,
σα σφραγισμένες πόρτες είναι και κλειστές.
Είν’ οι φιλίες του στρατού
καθώς το κλάμα του Χριστού
κι ο κόσμος γίνεται κλωστή
χωρίς κανένας να νοιαστεί
Οι φίλοι μας - 2006
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Οι φίλοι μας
που ζουν στις φυλακές
Για εγκλήματα που δεν μπορούν να κάνουν
Αγάπες μας ζητούν αλκοολικές
Δεν ξέρουν να μετρούν, κερδίζουν, χάνουν
Δεν έχουν αίμα οι φίλοι και μορφή
Και κατοικούν στα δάση της θαλάσσης
Θυμίζουν μια παλιά καταστροφή
Κι όσα δε θα μπορέσεις να διαβάσεις
Οι φίλοι που γεράσαμε μαζί
Στον ύπνο τους μιλούν με κάποιο αηδόνι
Οι στρατιωτικοί φορούν στολή
Και για σεντόνι έχουν μαύρο χιόνι
Και μια ζωή εκπαιδεύονται σκληρά
Σκιές σαν ακροβάτες λοκατζήδες
Μα πάντα μες στα χέρια τους ξερνούν
Πολέμων μακρινών χειροβομβίδες
Οι φίλοι μας παράσημα φορούν
Και κρύβονται μες στα νεκροταφεία
Και μόνο τη Λαμπρή κυκλοφορούν
Και πάνε για να βγουν φωτογραφία
Με ήρωες κι αγίους περπατούν
Και κρύβουνε πορφύρες τα αίματά τους
Γι’ αγάπες και πολέμους συζητούν
Και σε ποιες μάχες χάσαν’ τα φτερά τους
Οι φίλοι που γεράσαμε μαζί
Στον ύπνο τους μιλούν με κάποιο αηδόνι
Οι στρατιωτικοί φορούν στολή
Και για σεντόνι έχουν μαύρο χιόνι
Και μια ζωή εκπαιδεύονται σκληρά
Σκιές σαν ακροβάτες λοκατζήδες
Μα πάντα μες στα χέρια τους ξερνούν
Πολέμων μακρινών χειροβομβίδες
Και μια ζωή εκπαιδεύονται σκληρά
Σκιές σαν ακροβάτες λοκατζήδες
Μα πάντα μες στα χέρια τους ξερνούν
Πολέμων μακρινών χειροβομβίδες
Οι φίλοι μας που ζουν στις φυλακές
Για εγκλήματα που δεν μπορούν να κάνουν
Αγάπες μας ζητούν αλκοολικές
Δεν ξέρουν να μετρούν, κερδίζουν, χάνουν
Για εγκλήματα που δεν μπορούν να κάνουν
Αγάπες μας ζητούν αλκοολικές
Δεν ξέρουν να μετρούν, κερδίζουν, χάνουν
Δεν έχουν αίμα οι φίλοι και μορφή
Και κατοικούν στα δάση της θαλάσσης
Θυμίζουν μια παλιά καταστροφή
Κι όσα δε θα μπορέσεις να διαβάσεις
Οι φίλοι που γεράσαμε μαζί
Στον ύπνο τους μιλούν με κάποιο αηδόνι
Οι στρατιωτικοί φορούν στολή
Και για σεντόνι έχουν μαύρο χιόνι
Και μια ζωή εκπαιδεύονται σκληρά
Σκιές σαν ακροβάτες λοκατζήδες
Μα πάντα μες στα χέρια τους ξερνούν
Πολέμων μακρινών χειροβομβίδες
Οι φίλοι μας παράσημα φορούν
Και κρύβονται μες στα νεκροταφεία
Και μόνο τη Λαμπρή κυκλοφορούν
Και πάνε για να βγουν φωτογραφία
Με ήρωες κι αγίους περπατούν
Και κρύβουνε πορφύρες τα αίματά τους
Γι’ αγάπες και πολέμους συζητούν
Και σε ποιες μάχες χάσαν’ τα φτερά τους
Οι φίλοι που γεράσαμε μαζί
Στον ύπνο τους μιλούν με κάποιο αηδόνι
Οι στρατιωτικοί φορούν στολή
Και για σεντόνι έχουν μαύρο χιόνι
Και μια ζωή εκπαιδεύονται σκληρά
Σκιές σαν ακροβάτες λοκατζήδες
Μα πάντα μες στα χέρια τους ξερνούν
Πολέμων μακρινών χειροβομβίδες
Και μια ζωή εκπαιδεύονται σκληρά
Σκιές σαν ακροβάτες λοκατζήδες
Μα πάντα μες στα χέρια τους ξερνούν
Πολέμων μακρινών χειροβομβίδες
Οι φίλοι μας που ζουν στις φυλακές
Για εγκλήματα που δεν μπορούν να κάνουν
Αγάπες μας ζητούν αλκοολικές
Δεν ξέρουν να μετρούν, κερδίζουν, χάνουν
Οι φίλοι οι παλιοί - 1977
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Οι φίλοι οι
παλιοί κοπήκαν σαν στάχυ,
τους πήρε η ζωή, τους πήρε ο καιρός.
Και ζήσαν μακριά και πάντα μονάχοι,
λες και ήταν γι’ αυτούς ο κόσμος μικρός.
Οι φίλοι οι παλιοί ξανά δε μας γράψαν,
δυο λόγια στεγνά κι αυτά στην αρχή.
Πριν φύγουν κρυφά τα ενθύμια κάψαν,
τα ενθύμια αυτά που μοιάζουν πληγή.
Οι φίλοι οι παλιοί ποτέ δε γυρίσαν,
δεν ξέρει κανείς πώς φύγαν και πού.
Σαν πόρτα βαριά που ανοίξαν και κλείσαν
έτσι ήρθαν για μας και πήγαν αλλού.
τους πήρε η ζωή, τους πήρε ο καιρός.
Και ζήσαν μακριά και πάντα μονάχοι,
λες και ήταν γι’ αυτούς ο κόσμος μικρός.
Οι φίλοι οι παλιοί ξανά δε μας γράψαν,
δυο λόγια στεγνά κι αυτά στην αρχή.
Πριν φύγουν κρυφά τα ενθύμια κάψαν,
τα ενθύμια αυτά που μοιάζουν πληγή.
Οι φίλοι οι παλιοί ποτέ δε γυρίσαν,
δεν ξέρει κανείς πώς φύγαν και πού.
Σαν πόρτα βαριά που ανοίξαν και κλείσαν
έτσι ήρθαν για μας και πήγαν αλλού.
Όλα συμβαίνουν στο μυαλό μας - 1996
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Όλα
συμβαίνουν στο μυαλό μας
γι’ αυτό και τ’ αδιέξοδό μας
είν’ η ανίατη αρρώστια ν’ αγαπάς.
Που δίνεις δίχως να χορταίνεις
και ούτε ευχαριστώ να παίρνεις
και που ερείπιο στο τέλος καταντάς.
Σε θέλω μ’ όλο μου το αίμα,
που ζουν τα πάθη τα κρυμμένα
και δεν τα λες γιατί κι η γλώσσα θα καεί.
Κι όσα ντρεπόμαστε να πούμε
μες στη σιωπή θα νοσταλγούμε
και λες πως ζούμε μια κρυφή διπλή ζωή.
Όλα μιλούν στο πρόσωπό μας
γι’ αυτό φοβάται ο εαυτός μας
να ομολογήσει την αγάπη φανερά.
Γι’ αυτό κι η αγάπη αρρωσταίνει
κι είν’ η καρδιά μας διψασμένη
που δε μοιράζεται με κάποιον τη χαρά.
γι’ αυτό και τ’ αδιέξοδό μας
είν’ η ανίατη αρρώστια ν’ αγαπάς.
Που δίνεις δίχως να χορταίνεις
και ούτε ευχαριστώ να παίρνεις
και που ερείπιο στο τέλος καταντάς.
Σε θέλω μ’ όλο μου το αίμα,
που ζουν τα πάθη τα κρυμμένα
και δεν τα λες γιατί κι η γλώσσα θα καεί.
Κι όσα ντρεπόμαστε να πούμε
μες στη σιωπή θα νοσταλγούμε
και λες πως ζούμε μια κρυφή διπλή ζωή.
Όλα μιλούν στο πρόσωπό μας
γι’ αυτό φοβάται ο εαυτός μας
να ομολογήσει την αγάπη φανερά.
Γι’ αυτό κι η αγάπη αρρωσταίνει
κι είν’ η καρδιά μας διψασμένη
που δε μοιράζεται με κάποιον τη χαρά.
Όλα τα είπα στο Θεό - 1992
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Προχτές
μιλούσα στο Θεό
μια ώρα στο τηλέφωνο
και τού `πα τα συμπτώματα
που τρώει ο κόσμος χώματα
Και πώς συμβαίνει δηλαδή
να προσβληθεί ένα παιδί
για όλα τα συμπτώματα
χωρίς να πούμ’ ονόματα
Κι όλα τα είπα στο Θεό
να ξέρει τι συμβαίνει εδώ
Στο κόσμο αυτό το σκοτεινό
τον ακριβό και τον φτηνό
χάρες εγώ δε ζήτησα
γιατί και ποιους αψήφησα
Μονάχα λέω στο Θεό
να κάνει το λογαριασμό,
γιατί πληρώνω με καημούς
και παίρνω ρέστα στεναγμούς
Κι όλα τα είπα στο Θεό
να ξέρει τι συμβαίνει εδώ
μια ώρα στο τηλέφωνο
και τού `πα τα συμπτώματα
που τρώει ο κόσμος χώματα
Και πώς συμβαίνει δηλαδή
να προσβληθεί ένα παιδί
για όλα τα συμπτώματα
χωρίς να πούμ’ ονόματα
Κι όλα τα είπα στο Θεό
να ξέρει τι συμβαίνει εδώ
Στο κόσμο αυτό το σκοτεινό
τον ακριβό και τον φτηνό
χάρες εγώ δε ζήτησα
γιατί και ποιους αψήφησα
Μονάχα λέω στο Θεό
να κάνει το λογαριασμό,
γιατί πληρώνω με καημούς
και παίρνω ρέστα στεναγμούς
Κι όλα τα είπα στο Θεό
να ξέρει τι συμβαίνει εδώ
Όλα τα χρώματά του μπλε - 2011
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Δρόμοι με τα
κλωστήρια και τα μηχανουργεία
μες στο μπαμπάκι γέρασαν και μέσα στη σκουριά.
Τριάντα χρόνια τα `βλεπα μαζί με μιαν αγία.
Εγώ κρατούσα το κλειδί κι αυτή την κλειδαριά.
Στο καφενείο «Άιφελ» με τρέλαναν τα πούλια.
Το τάβλι σπάει τη μοναξιά κι η νύχτα την «ξερή».
Νύχτες αραχνοΰφαντες σα νύφες με τα τούλια.
Κανείς δε φωτογράφισε. Κανείς δεν ιστορεί.
Κάτι δεν ξέρεις μυστικό, υπάρχει δεν υπάρχει.
Κάτι συμβαίνει μυστικό που μοιάζει με θηλιά.
Κάτι παντού ετοιμάζεται που μοιάζει με τη στάχτη.
Σαν το κυνήγι του έρωτα τις νύχτες με σκυλιά.
Πρώτη φορά ξενύχτησα κι εσύ με περιμένεις,
πίσω απ’ την πόρτα ξάγρυπνη να δεις τι έχει συμβεί.
Όλα τα χρώματα του μπλε στο πέτο μου της χλαίνης
τα γάζωσες και τα `ραψες, πουλάκι στο κλουβί.
Οδός Μυλέρου έμενες κι ύστερα Σαλαμίνος.
Μετά πήγες στη Λένορμαν κι είπες θα ριζωθείς.
Χάθηκες μες στους ρόλους σου σα να `σουν θεατρίνος.
Χάθηκες απ’ το πρόσωπο της γης μη σταυρωθείς.
Έρημη αράχνη κατοικεί για χρόνια στο ταβάνι.
Σε κάτι αόρατο, βαθύ, έχει προσηλωθεί.
Ακίνητη μες στη σιωπή, στην κάπνα απ’ το λιβάνι.
Ποτέ της δε με κοίταξε για να μη τρελαθεί.
Μικρές κορνίζες, μπιμπελό πάνω στις εταζέρες.
Σε ταξιδεύουν πρόσωπα που τα ζητάς παντού.
Χτυπιέσαι να τηλεφωνείς, χρόνια, νυχτιές και μέρες.
Όσους καλείς σπαρακτικά, ποτέ δεν απαντούν
μες στο μπαμπάκι γέρασαν και μέσα στη σκουριά.
Τριάντα χρόνια τα `βλεπα μαζί με μιαν αγία.
Εγώ κρατούσα το κλειδί κι αυτή την κλειδαριά.
Στο καφενείο «Άιφελ» με τρέλαναν τα πούλια.
Το τάβλι σπάει τη μοναξιά κι η νύχτα την «ξερή».
Νύχτες αραχνοΰφαντες σα νύφες με τα τούλια.
Κανείς δε φωτογράφισε. Κανείς δεν ιστορεί.
Κάτι δεν ξέρεις μυστικό, υπάρχει δεν υπάρχει.
Κάτι συμβαίνει μυστικό που μοιάζει με θηλιά.
Κάτι παντού ετοιμάζεται που μοιάζει με τη στάχτη.
Σαν το κυνήγι του έρωτα τις νύχτες με σκυλιά.
Πρώτη φορά ξενύχτησα κι εσύ με περιμένεις,
πίσω απ’ την πόρτα ξάγρυπνη να δεις τι έχει συμβεί.
Όλα τα χρώματα του μπλε στο πέτο μου της χλαίνης
τα γάζωσες και τα `ραψες, πουλάκι στο κλουβί.
Οδός Μυλέρου έμενες κι ύστερα Σαλαμίνος.
Μετά πήγες στη Λένορμαν κι είπες θα ριζωθείς.
Χάθηκες μες στους ρόλους σου σα να `σουν θεατρίνος.
Χάθηκες απ’ το πρόσωπο της γης μη σταυρωθείς.
Έρημη αράχνη κατοικεί για χρόνια στο ταβάνι.
Σε κάτι αόρατο, βαθύ, έχει προσηλωθεί.
Ακίνητη μες στη σιωπή, στην κάπνα απ’ το λιβάνι.
Ποτέ της δε με κοίταξε για να μη τρελαθεί.
Μικρές κορνίζες, μπιμπελό πάνω στις εταζέρες.
Σε ταξιδεύουν πρόσωπα που τα ζητάς παντού.
Χτυπιέσαι να τηλεφωνείς, χρόνια, νυχτιές και μέρες.
Όσους καλείς σπαρακτικά, ποτέ δεν απαντούν
Όπα όπα οπαλά
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
Μες στη
νύχτα που κυλά
δυο χεράκια απαλά
όπα όπα με χαϊδεύουν
κι οπαλάκια μου γυρεύουν.
Όπα, όπα, όπα,
όπα , όπα, όπα,
όπα, όπα οπαλά
το παιδί παρακαλά.
Όπα, όπα, όπα,
όπα , όπα, όπα,
όπα, όπα οπαλά
να περάσουμε καλά.
Τα ματάκια του θολά
κάνουν όνειρα τρελά
όπα, όπα μου μιλάει
και στο όνειρο με πάει.
Όπα, όπα, όπα,
όπα , όπα, όπα,
όπα, όπα οπαλά
το παιδί παρακαλά.
Όπα, όπα, όπα,
όπα , όπα, όπα,
όπα, όπα οπαλά
να περάσουμε καλά.
δυο χεράκια απαλά
όπα όπα με χαϊδεύουν
κι οπαλάκια μου γυρεύουν.
Όπα, όπα, όπα,
όπα , όπα, όπα,
όπα, όπα οπαλά
το παιδί παρακαλά.
Όπα, όπα, όπα,
όπα , όπα, όπα,
όπα, όπα οπαλά
να περάσουμε καλά.
Τα ματάκια του θολά
κάνουν όνειρα τρελά
όπα, όπα μου μιλάει
και στο όνειρο με πάει.
Όπα, όπα, όπα,
όπα , όπα, όπα,
όπα, όπα οπαλά
το παιδί παρακαλά.
Όπα, όπα, όπα,
όπα , όπα, όπα,
όπα, όπα οπαλά
να περάσουμε καλά.
Όποιος τραγουδάει τον πόνο - 1986
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Με τις
πέτρες που μου ρίξαν
έκτισα μιαν εκκλησιά
να ‘ρχονται οι βασανισμένοι
για να βρουν παρηγοριά
Όποιος τραγουδάει τον πόνο
στη ζωή δε θα χαθεί
κι ένας φίλος μες τον κόσμο
θα του συμπαρασταθεί
Μου ‘πες μια καλή κουβέντα
και γονάτισα στη γη
κι έβγαλε νερό η πέτρα
η ψυχή μου για να πιει
Όποιος τραγουδάει τον πόνο
στη ζωή δε θα χαθεί
κι ένας φίλος μες τον κόσμο
θα του συμπαρασταθεί
έκτισα μιαν εκκλησιά
να ‘ρχονται οι βασανισμένοι
για να βρουν παρηγοριά
Όποιος τραγουδάει τον πόνο
στη ζωή δε θα χαθεί
κι ένας φίλος μες τον κόσμο
θα του συμπαρασταθεί
Μου ‘πες μια καλή κουβέντα
και γονάτισα στη γη
κι έβγαλε νερό η πέτρα
η ψυχή μου για να πιει
Όποιος τραγουδάει τον πόνο
στη ζωή δε θα χαθεί
κι ένας φίλος μες τον κόσμο
θα του συμπαρασταθεί
Όσα λες - όσα λέω - 1999
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Μες στα
τραγούδια ψάχνω εσένα
που είσαι χαμένος στη βροχή,
που είσαι μαζί μου και όλο φεύγεις
κι όλο μ’ αφήνεις μοναχή.
Μες στα τραγούδια ψάχνω ακόμη
και το χαμένο μου εαυτό,
αυτόν που ζω κοντά σου πάντα
και τον κοιτάς γονατιστό.
Όσα λες και όσα λέω
δεν αφήνουν ίχνη,
το διδάσκει η ιστορία
στη σιωπή που ρίχνει.
Όσα λες και όσα λέω
είναι μια παράσταση,
και μονάχα στους αγγέλους
βρίσκουν συμπαράσταση.
Μες στα τραγούδια ψάχνω εσένα
που είσαι χαμένος στη βροχή.
που είσαι χαμένος στη βροχή,
που είσαι μαζί μου και όλο φεύγεις
κι όλο μ’ αφήνεις μοναχή.
Μες στα τραγούδια ψάχνω ακόμη
και το χαμένο μου εαυτό,
αυτόν που ζω κοντά σου πάντα
και τον κοιτάς γονατιστό.
Όσα λες και όσα λέω
δεν αφήνουν ίχνη,
το διδάσκει η ιστορία
στη σιωπή που ρίχνει.
Όσα λες και όσα λέω
είναι μια παράσταση,
και μονάχα στους αγγέλους
βρίσκουν συμπαράσταση.
Μες στα τραγούδια ψάχνω εσένα
που είσαι χαμένος στη βροχή.
Όσες φορές - 1983
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Όσες φορές
σ’ αρνήθηκα
σε βρήκα στην καρδιά μου,
μες στην μπουκιά μου το ψωμί,
μέσα στην κούπα το νερό,
μες στο μεθύσι μου και μες στα δάκρυά μου.
Όσες φορές αν σ’ αρνηθώ,
τόσες φορές να σταυρωθώ.
Τόσες φορές θα σταυρωθώ,
όσες φορές κι αν σ’ αρνηθώ.
Όσες φορές σ’ αρνήθηκα
σε βρήκα στο κορμί μου,
στις ανοιχτές μου τις πληγές,
στις ματωμένες μου βραδιές,
μες στην ανάσα μου και μέσα στην πνοή μου.
Όσες φορές αν σ’ αρνηθώ,
τόσες φορές να σταυρωθώ.
Τόσες φορές θα σταυρωθώ,
όσες φορές κι αν σ’ αρνηθώ.
σε βρήκα στην καρδιά μου,
μες στην μπουκιά μου το ψωμί,
μέσα στην κούπα το νερό,
μες στο μεθύσι μου και μες στα δάκρυά μου.
Όσες φορές αν σ’ αρνηθώ,
τόσες φορές να σταυρωθώ.
Τόσες φορές θα σταυρωθώ,
όσες φορές κι αν σ’ αρνηθώ.
Όσες φορές σ’ αρνήθηκα
σε βρήκα στο κορμί μου,
στις ανοιχτές μου τις πληγές,
στις ματωμένες μου βραδιές,
μες στην ανάσα μου και μέσα στην πνοή μου.
Όσες φορές αν σ’ αρνηθώ,
τόσες φορές να σταυρωθώ.
Τόσες φορές θα σταυρωθώ,
όσες φορές κι αν σ’ αρνηθώ.
Όσοι γυρίσουν τσακισμένοι - 1979
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Όσοι
γυρίζουν τσακισμένοι
απ’ τη μεγάλη πληρωμή
δε θα βρουν να τους περιμένει
κανένας ούτε στιγμή.
Θα `ναι τα σπίτια τους κλεισμένα
και ρημαγμένες οι αυλές
όμως το δίκιο θα ‘ν’ με σένα
που σε κανέναν δε θα λες.
Κι αν πάρουν και τους άλλους δρόμους
που πήραν ξένοι και γνωστοί
κανείς δε θα θυμάται νόμους
μήτε για σένα θα νοιαστεί.
απ’ τη μεγάλη πληρωμή
δε θα βρουν να τους περιμένει
κανένας ούτε στιγμή.
Θα `ναι τα σπίτια τους κλεισμένα
και ρημαγμένες οι αυλές
όμως το δίκιο θα ‘ν’ με σένα
που σε κανέναν δε θα λες.
Κι αν πάρουν και τους άλλους δρόμους
που πήραν ξένοι και γνωστοί
κανείς δε θα θυμάται νόμους
μήτε για σένα θα νοιαστεί.
Όσους δεν πήρε η μοναξιά - 1974
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
||
|
2.
|
|
|
Όσους δεν
πήρε η μοναξιά
τους έχει πάρει ο θάνατος
κι είχαν τα λόγια τους πουλιά
να κελαηδούν στην πόρτα μου.
Όσους δεν πήρε ο ποταμός
τους πρόδωσαν τα όνειρα
νύχτα τους πήρε και καπνός
και μας φιλούν στον ύπνο μας.
τους έχει πάρει ο θάνατος
κι είχαν τα λόγια τους πουλιά
να κελαηδούν στην πόρτα μου.
Όσους δεν πήρε ο ποταμός
τους πρόδωσαν τα όνειρα
νύχτα τους πήρε και καπνός
και μας φιλούν στον ύπνο μας.
Όταν αρχίζει αμανές - 1974
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Όταν αρχί
αρχίζει αμανές
και ξεψυχούν και ξεψυχούν οι γειτονιές,
μ’ ένα μαράζι μου μιλάς
και κλαις και με παρακαλάς.
Όταν αρχί αρχίζει αμανές
και ξεψυχούν και ξεψυχούν οι γειτονιές.
Όταν αρχί αρχίζει αμανές
και ξενυχτά και ξενυχτά ο καφενές,
μη μου παιδεύεις το μυαλό
και ντρέπομαι να σου μιλώ.
Όταν αρχί αρχίζει αμανές
και ξενυχτά και ξενυχτά ο καφενές.
Όταν αρχί αρχίζει αμανές
κι’ αναστενά κι αναστενάζουν γειτονιές,
ο κόσμος γίνεται μικρός
και μεγαλώνει ο καημός.
Όταν αρχί αρχίζει αμανές
κι’ αναστενά κι αναστενάζουν γειτονιές.
και ξεψυχούν και ξεψυχούν οι γειτονιές,
μ’ ένα μαράζι μου μιλάς
και κλαις και με παρακαλάς.
Όταν αρχί αρχίζει αμανές
και ξεψυχούν και ξεψυχούν οι γειτονιές.
Όταν αρχί αρχίζει αμανές
και ξενυχτά και ξενυχτά ο καφενές,
μη μου παιδεύεις το μυαλό
και ντρέπομαι να σου μιλώ.
Όταν αρχί αρχίζει αμανές
και ξενυχτά και ξενυχτά ο καφενές.
Όταν αρχί αρχίζει αμανές
κι’ αναστενά κι αναστενάζουν γειτονιές,
ο κόσμος γίνεται μικρός
και μεγαλώνει ο καημός.
Όταν αρχί αρχίζει αμανές
κι’ αναστενά κι αναστενάζουν γειτονιές.
Όταν βρέχει σε θυμάμαι - 1992
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Σε θυμάμαι
πάντα όταν βρέχει
μέσα σ’ ένα δίχτυ της σιωπής,
ζωγραφιά στο πρόσωπό σου να `χεις
όλη την αγάπη της ψυχής,
σε θυμάμαι πάντα όταν βρέχει.
Όταν βρέχει, όταν βρέχει σε θυμάμαι
μα δε θέλω να γυρίσεις, σε φοβάμαι,
σε φοβάμαι.
Σε θυμάμαι πάντα όταν βρέχει
σε σταθμούς να σ’ αποχαιρετώ,
και να μη μπορώ να σε ρωτήσω
ούτε γιατί φεύγεις να σκεφτώ,
σε θυμάμαι πάντα όταν βρέχει.
Όταν βρέχει, όταν βρέχει σε θυμάμαι
μα δε θέλω να γυρίσεις, σε φοβάμαι,
σε φοβάμαι.
μέσα σ’ ένα δίχτυ της σιωπής,
ζωγραφιά στο πρόσωπό σου να `χεις
όλη την αγάπη της ψυχής,
σε θυμάμαι πάντα όταν βρέχει.
Όταν βρέχει, όταν βρέχει σε θυμάμαι
μα δε θέλω να γυρίσεις, σε φοβάμαι,
σε φοβάμαι.
Σε θυμάμαι πάντα όταν βρέχει
σε σταθμούς να σ’ αποχαιρετώ,
και να μη μπορώ να σε ρωτήσω
ούτε γιατί φεύγεις να σκεφτώ,
σε θυμάμαι πάντα όταν βρέχει.
Όταν βρέχει, όταν βρέχει σε θυμάμαι
μα δε θέλω να γυρίσεις, σε φοβάμαι,
σε φοβάμαι.
Όταν εμοίραζε ο Θεός - 1977
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Όταν
εμοίραζε ο Θεός
καθένας τι θα πάρει,
σε μένα έλαχε καημός
και μια ζωή κουβάρι.
Όταν εμοίραζε ο Θεός
κι έγραφε στα τεφτέρια,
τέλειωσε το μελάνι του
κι έμεινα μ’ άδεια χέρια.
Όταν εμοίραζε ο Θεός
κι ακούγαν οι αγγέλοι,
φαρμάκι πήραν οι μισοί
κι οι άλλοι μισοί το μέλι.
Όταν εμοίραζε ο Θεός
το ριζικό του καθενός.
καθένας τι θα πάρει,
σε μένα έλαχε καημός
και μια ζωή κουβάρι.
Όταν εμοίραζε ο Θεός
κι έγραφε στα τεφτέρια,
τέλειωσε το μελάνι του
κι έμεινα μ’ άδεια χέρια.
Όταν εμοίραζε ο Θεός
κι ακούγαν οι αγγέλοι,
φαρμάκι πήραν οι μισοί
κι οι άλλοι μισοί το μέλι.
Όταν εμοίραζε ο Θεός
το ριζικό του καθενός.
Όταν θα δεις καπνό - 1977
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Σε μέρα
σκοτεινή διαβαίνεις μονοπάτι
και βρίσκεις πόρτα χαμηλή
και σε ψηλό παράθυρο τη στάμνα με νερό.
Και στο κατώφλι βάζεις μαντζουράνα
κι ανάβεις τέσσερα κεριά
ένα γι’ αυτό ν που έφυγε
ένα γι’ αυτό ν που γύρισε
το τρίτο για τη μάνα του φονιά
το τέταρτο για την Αγιά Βαρβάρα.
Κι όταν θα δεις καπνό
κι η στάχτη θα ρουφά την πολιτεία
και το καντήλι σβήσει μοναχό του
να πάρεις χόρτο που φυτρώνει σε γιαλό
και σ’ αλειτούργητη εκκλησιά
να κάτσεις και να κλάψεις.
Μια στη Λέρο, μια στη Νάξο, μια στην Αλικαρνασσό
κι Άγιοι Ανάργυροι να λες μεγάλοι και θαυματουργοί
ό, τι φεύγει να γυρίσει μόνο το κακό
μόνο το κακό μαντάτο κι η απάτη κι ο εχθρός
μόνο του ληστή το χέρι κι ο πικρός ο λόγος του
σε κορφές που δεν πατιούνται, στον απήγανο
και βρίσκεις πόρτα χαμηλή
και σε ψηλό παράθυρο τη στάμνα με νερό.
Και στο κατώφλι βάζεις μαντζουράνα
κι ανάβεις τέσσερα κεριά
ένα γι’ αυτό ν που έφυγε
ένα γι’ αυτό ν που γύρισε
το τρίτο για τη μάνα του φονιά
το τέταρτο για την Αγιά Βαρβάρα.
Κι όταν θα δεις καπνό
κι η στάχτη θα ρουφά την πολιτεία
και το καντήλι σβήσει μοναχό του
να πάρεις χόρτο που φυτρώνει σε γιαλό
και σ’ αλειτούργητη εκκλησιά
να κάτσεις και να κλάψεις.
Μια στη Λέρο, μια στη Νάξο, μια στην Αλικαρνασσό
κι Άγιοι Ανάργυροι να λες μεγάλοι και θαυματουργοί
ό, τι φεύγει να γυρίσει μόνο το κακό
μόνο το κακό μαντάτο κι η απάτη κι ο εχθρός
μόνο του ληστή το χέρι κι ο πικρός ο λόγος του
σε κορφές που δεν πατιούνται, στον απήγανο
Όταν θα κοιτάζω εσένα - 1998
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
||
|
2.
|
|
|
Πάντα
ακουμπισμένο σε σκεφτόμουν στη βεράντα
να λες η αγάπη μας πως θα κρατήσει πάντα
και πως για μας μετράν αλλιώς οι εποχές.
Πάντα είχα την αίσθηση πως κάτι αιμορραγούσε
κι ο τρίτος ίσκιος που κρυφά μ’ακολουθούσε
στο πρόσωπό σου ζωγραφίζαν ενοχές.
Της αγάπης μου τα τραύματα
μοιάζουν με παλιά εντάλματα
και θαρρείς πως τα φαντάσματα
είν’αληθινά.
Μα όταν θα κοιτάζω εσένα
στα δυο μάτια τ’αγιασμένα
όλα είν’αναστημένα
και παντοτινά.
Μήπως που τ’όνομά σου το ’λεγε ο κάθε χτύπος
και ουρανός μου θα γινόσουνα και κήπος
το πάθος που είχα μου είχε γίνει σαν πληγή
Κι ίσως στη φαντασία μου υπήρχε τρίτος ίσκιος
κι αμφιβολία οδηγούσε σ’ένα μίσος
σαν την αδέσποτη τη σφαίρα στη βροχή.
να λες η αγάπη μας πως θα κρατήσει πάντα
και πως για μας μετράν αλλιώς οι εποχές.
Πάντα είχα την αίσθηση πως κάτι αιμορραγούσε
κι ο τρίτος ίσκιος που κρυφά μ’ακολουθούσε
στο πρόσωπό σου ζωγραφίζαν ενοχές.
Της αγάπης μου τα τραύματα
μοιάζουν με παλιά εντάλματα
και θαρρείς πως τα φαντάσματα
είν’αληθινά.
Μα όταν θα κοιτάζω εσένα
στα δυο μάτια τ’αγιασμένα
όλα είν’αναστημένα
και παντοτινά.
Μήπως που τ’όνομά σου το ’λεγε ο κάθε χτύπος
και ουρανός μου θα γινόσουνα και κήπος
το πάθος που είχα μου είχε γίνει σαν πληγή
Κι ίσως στη φαντασία μου υπήρχε τρίτος ίσκιος
κι αμφιβολία οδηγούσε σ’ένα μίσος
σαν την αδέσποτη τη σφαίρα στη βροχή.
Όταν μας κόψαν τα φτερά - 1985
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Όταν μας
κόψαν τα φτερά
είπες «αυτά είναι τυχερά
και κάποιος θα μας νιώσει»
μα έχει περάσει ο καιρός
κι ούτε καημός ούτε θεός
μας τα `χει ξαναδώσει.
Με τα δικά μας τα φτερά
όλοι πετάξαν στη χαρά
κι ας ήταν κολασμένοι
κι εμείς με τόσα ιδανικά
βρεθήκαμε στα ξαφνικά
να `μαστε προδομένοι.
«Κάποτε κάποιοι ουρανοί
θα `ναι δικοί μας», είχες πει
«και θα τους μοιραστούμε»
μα χρόνια πέρασαν πικρά
κι ούτε γι’ αστείο μια φορά
δεν ήταν να τους δούμε.
Με τα δικά μας τα φτερά
όλοι πετάξαν στη χαρά
κι ας ήταν κολασμένοι
κι εμείς με τόσα ιδανικά
βρεθήκαμε στα ξαφνικά
να `μαστε προδομένοι.
είπες «αυτά είναι τυχερά
και κάποιος θα μας νιώσει»
μα έχει περάσει ο καιρός
κι ούτε καημός ούτε θεός
μας τα `χει ξαναδώσει.
Με τα δικά μας τα φτερά
όλοι πετάξαν στη χαρά
κι ας ήταν κολασμένοι
κι εμείς με τόσα ιδανικά
βρεθήκαμε στα ξαφνικά
να `μαστε προδομένοι.
«Κάποτε κάποιοι ουρανοί
θα `ναι δικοί μας», είχες πει
«και θα τους μοιραστούμε»
μα χρόνια πέρασαν πικρά
κι ούτε γι’ αστείο μια φορά
δεν ήταν να τους δούμε.
Με τα δικά μας τα φτερά
όλοι πετάξαν στη χαρά
κι ας ήταν κολασμένοι
κι εμείς με τόσα ιδανικά
βρεθήκαμε στα ξαφνικά
να `μαστε προδομένοι.
Όταν σωπαίνει ενα κορμί - 2009
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Όταν
σωπαίνει ένα κορμί
μπρος στην αγάπη μια στιγμή
μοιάζει με άστρο μακρινό
που έχει σβήσει
Δε νιώθει πια τις προσβολές
και συμβουλές και υπερβολές
ούτε και ξέρει νέο έρωτα να χτίσει
Ό,τι κι αν σημαίνει και το κορμί σωπαίνει
Το πάθος είναι αφορμή
πάθος που δε σβήνει δεν έχει την ευθύνη
σε ό,τι κι αν συμβεί....
Φταίνε τα όνειρα που έχουμε κάνει μαζί
και δε λογάριασες πόσα ζητάει το κορμί
Φταίνε τα πάθη μας που έχουμε χρόνια κρυμμένα
και βγαίνουν στο φως μια στιγμή
Όταν σωπαίνει ένα κορμί
αλλάζουν όλα στη στιγμή
και τα ρολόγια ακόμα δείχνουν άλλη ώρα
Γι’ αυτό ποτέ να μη ρωτάς
να μη μιλάς, να μη ζητάς
να εξηγήσεις τι ήταν χθες και τι είναι τώρα
Ό,τι κι αν σημαίνει και το κορμί σωπαίνει
Το πάθος είναι αφορμή
πάθος που δε σβήνει δεν έχει την ευθύνη
σε ό,τι κι αν συμβεί....
Φταίνε τα όνειρα που έχουμε κάνει μαζί
και δε λογάριασες πόσα ζητάει το κορμί
Φταίνε τα πάθη μας που έχουμε χρόνια κρυμμένα
και βγαίνουν στο φως μια στιγμή
Όταν σωπαίνει ένα κορμί
αλλάζουν όλα στη στιγμή
και τα ρολόγια ακόμα δείχνουν άλλη ώρα
μπρος στην αγάπη μια στιγμή
μοιάζει με άστρο μακρινό
που έχει σβήσει
Δε νιώθει πια τις προσβολές
και συμβουλές και υπερβολές
ούτε και ξέρει νέο έρωτα να χτίσει
Ό,τι κι αν σημαίνει και το κορμί σωπαίνει
Το πάθος είναι αφορμή
πάθος που δε σβήνει δεν έχει την ευθύνη
σε ό,τι κι αν συμβεί....
Φταίνε τα όνειρα που έχουμε κάνει μαζί
και δε λογάριασες πόσα ζητάει το κορμί
Φταίνε τα πάθη μας που έχουμε χρόνια κρυμμένα
και βγαίνουν στο φως μια στιγμή
Όταν σωπαίνει ένα κορμί
αλλάζουν όλα στη στιγμή
και τα ρολόγια ακόμα δείχνουν άλλη ώρα
Γι’ αυτό ποτέ να μη ρωτάς
να μη μιλάς, να μη ζητάς
να εξηγήσεις τι ήταν χθες και τι είναι τώρα
Ό,τι κι αν σημαίνει και το κορμί σωπαίνει
Το πάθος είναι αφορμή
πάθος που δε σβήνει δεν έχει την ευθύνη
σε ό,τι κι αν συμβεί....
Φταίνε τα όνειρα που έχουμε κάνει μαζί
και δε λογάριασες πόσα ζητάει το κορμί
Φταίνε τα πάθη μας που έχουμε χρόνια κρυμμένα
και βγαίνουν στο φως μια στιγμή
Όταν σωπαίνει ένα κορμί
αλλάζουν όλα στη στιγμή
και τα ρολόγια ακόμα δείχνουν άλλη ώρα
Ούτε φωνή κι ακρόαση - 1983
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Ζητιάνου
ρούχα φόρεσα
και του ορφανού την πίκρα,
μπας και βρω ανταπόκριση
στο σπίτι σου που μπήκα.
Κι ούτε φωνή κι ακρόαση
κι ούτε φωνή και λέξη.
Αγάπη που ήσουν όαση
σε δίχτυα μ’ έχεις μπλέξει.
Απέναντι απ’ το σπίτι σου
υπάρχει καφενείο.
Εκεί βραδιάστηκα και χτες
κι έμεινα ως τις δύο.
Κι ούτε φωνή κι ακρόαση
κι ούτε φωνή και λέξη.
Αγάπη που ήσουν όαση
σε δίχτυα μ’ έχεις μπλέξει.
και του ορφανού την πίκρα,
μπας και βρω ανταπόκριση
στο σπίτι σου που μπήκα.
Κι ούτε φωνή κι ακρόαση
κι ούτε φωνή και λέξη.
Αγάπη που ήσουν όαση
σε δίχτυα μ’ έχεις μπλέξει.
Απέναντι απ’ το σπίτι σου
υπάρχει καφενείο.
Εκεί βραδιάστηκα και χτες
κι έμεινα ως τις δύο.
Κι ούτε φωνή κι ακρόαση
κι ούτε φωνή και λέξη.
Αγάπη που ήσουν όαση
σε δίχτυα μ’ έχεις μπλέξει.
Παλιές νομοθεσίες ( Μη δείχνεις διαρκώς ευαισθησίες ) - 1992
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
||
|
2.
|
|
Σε λίγο η
παράσταση τελειώνει
στο θέατρο που φτάσαμε είναι αργά
κι οι ψεύτικες οι μάχες και οι φόνοι
μπροστά μας θα παιχτούν αληθινά
Μη δείχνεις διαρκώς ευαισθησίες
και φανερά μη δείχνεις ανθρωπιά
ανήκεις στις παλιές νομοθεσίες
που πρόβλεπαν ψυχή και λεβεντιά
Και στο ’ λεγα τα όρια στενεύουν
τα αισθήματα δεν είναι της στιγμής
επόμενο είναι πια να μας στοχεύουν
να επικαλούνται λόγους της τιμής
Μη δείχνεις διαρκώς ευαισθησίες
και φανερά μη δείχνεις ανθρωπιά
ανήκεις στις παλιές νομοθεσίες
που πρόβλεπαν ψυχή και λεβεντιά
στο θέατρο που φτάσαμε είναι αργά
κι οι ψεύτικες οι μάχες και οι φόνοι
μπροστά μας θα παιχτούν αληθινά
Μη δείχνεις διαρκώς ευαισθησίες
και φανερά μη δείχνεις ανθρωπιά
ανήκεις στις παλιές νομοθεσίες
που πρόβλεπαν ψυχή και λεβεντιά
Και στο ’ λεγα τα όρια στενεύουν
τα αισθήματα δεν είναι της στιγμής
επόμενο είναι πια να μας στοχεύουν
να επικαλούνται λόγους της τιμής
Μη δείχνεις διαρκώς ευαισθησίες
και φανερά μη δείχνεις ανθρωπιά
ανήκεις στις παλιές νομοθεσίες
που πρόβλεπαν ψυχή και λεβεντιά
Παλιές νομοθεσίες ( Μη δείχνεις διαρκώς ευαισθησίες ) - 1992
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
||
|
2.
|
|
Σε λίγο η
παράσταση τελειώνει
στο θέατρο που φτάσαμε είναι αργά
κι οι ψεύτικες οι μάχες και οι φόνοι
μπροστά μας θα παιχτούν αληθινά
Μη δείχνεις διαρκώς ευαισθησίες
και φανερά μη δείχνεις ανθρωπιά
ανήκεις στις παλιές νομοθεσίες
που πρόβλεπαν ψυχή και λεβεντιά
Και στο ’ λεγα τα όρια στενεύουν
τα αισθήματα δεν είναι της στιγμής
επόμενο είναι πια να μας στοχεύουν
να επικαλούνται λόγους της τιμής
Μη δείχνεις διαρκώς ευαισθησίες
και φανερά μη δείχνεις ανθρωπιά
ανήκεις στις παλιές νομοθεσίες
που πρόβλεπαν ψυχή και λεβεντιά
στο θέατρο που φτάσαμε είναι αργά
κι οι ψεύτικες οι μάχες και οι φόνοι
μπροστά μας θα παιχτούν αληθινά
Μη δείχνεις διαρκώς ευαισθησίες
και φανερά μη δείχνεις ανθρωπιά
ανήκεις στις παλιές νομοθεσίες
που πρόβλεπαν ψυχή και λεβεντιά
Και στο ’ λεγα τα όρια στενεύουν
τα αισθήματα δεν είναι της στιγμής
επόμενο είναι πια να μας στοχεύουν
να επικαλούνται λόγους της τιμής
Μη δείχνεις διαρκώς ευαισθησίες
και φανερά μη δείχνεις ανθρωπιά
ανήκεις στις παλιές νομοθεσίες
που πρόβλεπαν ψυχή και λεβεντιά
Παναγιά μου Γρηγορούσα - 1973
Στίχοι:
Μουσική:
|
1.
|
|
|
Παναγιά μου
Γρηγορούσα
Παναγιά θαλασσινή
Μες στα μάτια σε κοιτούσα
Κάθε βράδυ και πρωί
Πάρε το παράπονό μου
Σε κορφή και σε βουνό
Σε κορφή και σε ποτάμι
Και σε τόπο μακρινό
Παναγιά μου γρηγορούσα
Η αγάπη π’αγαπώ
Δηλητήριο γυρεύει
Να μου δώσει και να πιω
Παναγιά θαλασσινή
Μες στα μάτια σε κοιτούσα
Κάθε βράδυ και πρωί
Πάρε το παράπονό μου
Σε κορφή και σε βουνό
Σε κορφή και σε ποτάμι
Και σε τόπο μακρινό
Παναγιά μου γρηγορούσα
Η αγάπη π’αγαπώ
Δηλητήριο γυρεύει
Να μου δώσει και να πιω
Πάντα κάτι μένει - 2008
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιώργος
Ανδρέου
|
1.
|
|
Πάντα κάτι
μένει για να πεις
Κάτι που είναι μόνο για τους άλλους
Να φιλήσεις πόδια ως τους αστραγάλους
Στους αλήτες να `σαι συνεπής
Τότε θα `σαι μες την αγορά
Ένας σεβαστός αρχιερέας
Σε βιτρίνα θα `σαι σπάνιος αμφορέας
Δίπλα σ’ αντικείμενα ιερά
Θα γραφτείς για πάντα στα χαρτιά
Με τ’ αποτυπώματα χεριών σου
Στην ασπρόμαυρη φωτό το πρόσωπό σου
Θα `ναι σαν τοπίο στη φωτιά
Χρόνια όσα έχεις σιχαθεί
Θα τους δίνεις το αίμα της καρδιάς σου
Για να πάρεις τίτλους τα παράσημά σου
Κι η ζωή σου να εξιλεωθεί
Πάντα κάτι μένει για να βρεις
Κάτι ο καθείς θα συμπληρώνει
Θ’ αγοράζει άλλος κι άλλος θα πληρώνει
Τη διαφορά θα εκλιπαρείς
Θα συρθείς. Θα θέλεις να σωθείς.
Το όνομά σου θα `ναι πια για γέλια
Και θα βλέπεις την καρδιά σου στα τσιγκέλια
Θα παρακαλάς μην τρελαθείς
Κάτι που είναι μόνο για τους άλλους
Να φιλήσεις πόδια ως τους αστραγάλους
Στους αλήτες να `σαι συνεπής
Τότε θα `σαι μες την αγορά
Ένας σεβαστός αρχιερέας
Σε βιτρίνα θα `σαι σπάνιος αμφορέας
Δίπλα σ’ αντικείμενα ιερά
Θα γραφτείς για πάντα στα χαρτιά
Με τ’ αποτυπώματα χεριών σου
Στην ασπρόμαυρη φωτό το πρόσωπό σου
Θα `ναι σαν τοπίο στη φωτιά
Χρόνια όσα έχεις σιχαθεί
Θα τους δίνεις το αίμα της καρδιάς σου
Για να πάρεις τίτλους τα παράσημά σου
Κι η ζωή σου να εξιλεωθεί
Πάντα κάτι μένει για να βρεις
Κάτι ο καθείς θα συμπληρώνει
Θ’ αγοράζει άλλος κι άλλος θα πληρώνει
Τη διαφορά θα εκλιπαρείς
Θα συρθείς. Θα θέλεις να σωθείς.
Το όνομά σου θα `ναι πια για γέλια
Και θα βλέπεις την καρδιά σου στα τσιγκέλια
Θα παρακαλάς μην τρελαθείς
Παραθαλάσσια καφενεία - 2003
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Νένα
Βενετσάνου
|
1.
|
Είχα μια
αγάπη από παιδί για κάποια καφενεία
που ήταν κοντά στη θάλασσα κι έβλεπαν ουρανούς,
που είχαν καλάμια στη σκεπή και μέσα, στη γωνία,
ένα σβηστό γραμμόφωνο για να σου φεύγει ο νους.
Χρόνια ζητώ να πιω καφέ σε τέτοια καφενεία,
να ακούγονται τα κύματα σαν άνεμου σιγή,
να βρω πώς είναι η θάλασσα σ’ αυτή την ιστορία
σε καφενεία που γερνούν κοντά της μια ζωή.
Τα ’φερε ανάποδα ο καιρός κι άλλαξε σ’ όλα κάτι
κι αναβολή σε αναβολή δεν βρήκα αυτό το απλό
κι ένα παραθαλάσσιο μικρό καφενεδάκι
που να με κάνει μια στιγμή γλυκά να ξεχαστώ
που ήταν κοντά στη θάλασσα κι έβλεπαν ουρανούς,
που είχαν καλάμια στη σκεπή και μέσα, στη γωνία,
ένα σβηστό γραμμόφωνο για να σου φεύγει ο νους.
Χρόνια ζητώ να πιω καφέ σε τέτοια καφενεία,
να ακούγονται τα κύματα σαν άνεμου σιγή,
να βρω πώς είναι η θάλασσα σ’ αυτή την ιστορία
σε καφενεία που γερνούν κοντά της μια ζωή.
Τα ’φερε ανάποδα ο καιρός κι άλλαξε σ’ όλα κάτι
κι αναβολή σε αναβολή δεν βρήκα αυτό το απλό
κι ένα παραθαλάσσιο μικρό καφενεδάκι
που να με κάνει μια στιγμή γλυκά να ξεχαστώ
Παρακαλώ εξηγήστε μου - 1995
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Θανάσης
Πολυκανδριώτης
|
1.
|
|
Παρακαλώ,
θυμίστε μου πώς λέγεται
αυτή η σκιά που κάθεται μαζί μας.
Παρακαλώ, θυμίστε μου, αν θέλετε,
πώς έτυχε απόψε μεταξύ μας.
Παρακαλώ, εξηγήστε μου
πώς γίνεται να μη θυμάται κάποιος μιαν αγάπη,
τον άνθρωπο που στ’ όνομά του ορκίστηκε.
Πώς γίνεται και μένει μόνο στάχτη.
Παρακαλώ, πώς ήρθε στην παρέα μας
αυτή η σκιά μέσα απ’ το παρελθόν μου
που με κοιτάει παράξενη κι αμίλητη
και δε θυμάται τίποτα δικό μου.
Παρακαλώ, εξηγήστε μου
πώς γίνεται να μη θυμάται κάποιος μιαν αγάπη,
τον άνθρωπο που στ’ όνομά του ορκίστηκε.
Πώς γίνεται και μένει μόνο στάχτη
αυτή η σκιά που κάθεται μαζί μας.
Παρακαλώ, θυμίστε μου, αν θέλετε,
πώς έτυχε απόψε μεταξύ μας.
Παρακαλώ, εξηγήστε μου
πώς γίνεται να μη θυμάται κάποιος μιαν αγάπη,
τον άνθρωπο που στ’ όνομά του ορκίστηκε.
Πώς γίνεται και μένει μόνο στάχτη.
Παρακαλώ, πώς ήρθε στην παρέα μας
αυτή η σκιά μέσα απ’ το παρελθόν μου
που με κοιτάει παράξενη κι αμίλητη
και δε θυμάται τίποτα δικό μου.
Παρακαλώ, εξηγήστε μου
πώς γίνεται να μη θυμάται κάποιος μιαν αγάπη,
τον άνθρωπο που στ’ όνομά του ορκίστηκε.
Πώς γίνεται και μένει μόνο στάχτη
Παραπονεμένα λόγια - 1979
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιάννης
Μαρκόπουλος
|
1.
|
||||
|
2.
|
||||
|
3.
|
|
|||
|
4.
|
||||
|
5.
|
||||
|
6.
|
||||
|
7.
|
Στης ανάγκης
τα θρανία
και στης φτώχειας το σχολειό
μάθαμε την κοινωνία
και τον πόνο τον παλιό
Παραπονεμένα λόγια
έχουν τα τραγούδια μας
γιατί τ’ άδικο το ζούμε
μέσα από την κούνια μας
Το σεργιάνι μας στον κόσμο
ήταν δέκα μέτρα γης
όσο πιάνει ένα σπίτι
και ο τοίχος μιας αυλής
Παραπονεμένα λόγια
έχουν τα τραγούδια μας
γιατί τ’ άδικο το ζούμε
μέσα από την κούνια μας
και στης φτώχειας το σχολειό
μάθαμε την κοινωνία
και τον πόνο τον παλιό
Παραπονεμένα λόγια
έχουν τα τραγούδια μας
γιατί τ’ άδικο το ζούμε
μέσα από την κούνια μας
Το σεργιάνι μας στον κόσμο
ήταν δέκα μέτρα γης
όσο πιάνει ένα σπίτι
και ο τοίχος μιας αυλής
Παραπονεμένα λόγια
έχουν τα τραγούδια μας
γιατί τ’ άδικο το ζούμε
μέσα από την κούνια μας
Παράσταση θα δώσω - 2008
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Νικόλας
Κουμπιός
|
1.
|
|
Θα σου
ετοιμάσω τσάι γιασεμί.
Και στη βαθιά θα κάτσεις πολυθρόνα.
Τις κεφαλές θα σου χαρίσω του Ερμή,
της Πολυδούρη ένα χειρόγραφο κι ακόμα
ό, τι με νύχια γράφτηκε στο χώμα
και πάνω στο δικό μου το κορμί.
Κλεισ’ τα παντζούρια κι άναψε το φως.
Παράσταση θα δώσω μια θυσία.
Θα τυλιχτώ σ’ ένα σεντόνι μοναχός
να υποδυθώ σ’ ένα φιλί την προδοσία.
Δυο χρόνια βρέχει κι έχει υγρασία.
Τρελάθηκε μου φαίνεται ο καιρός.
Θα βρέχει. Θα χιονίζει. Θα φυσά.
Κι εμείς εδώ καλά προφυλαγμένοι.
Θα `μαστε δυο ανυπεράσπιστα νησιά
κι από το χάρτη της Ελλάδας πια σβησμένοι.
Δε θα σε πείσω. Ξέρω τι συμβαίνει.
Σκοινί δεν έχεις μήτε σκαλωσιά
Και στη βαθιά θα κάτσεις πολυθρόνα.
Τις κεφαλές θα σου χαρίσω του Ερμή,
της Πολυδούρη ένα χειρόγραφο κι ακόμα
ό, τι με νύχια γράφτηκε στο χώμα
και πάνω στο δικό μου το κορμί.
Κλεισ’ τα παντζούρια κι άναψε το φως.
Παράσταση θα δώσω μια θυσία.
Θα τυλιχτώ σ’ ένα σεντόνι μοναχός
να υποδυθώ σ’ ένα φιλί την προδοσία.
Δυο χρόνια βρέχει κι έχει υγρασία.
Τρελάθηκε μου φαίνεται ο καιρός.
Θα βρέχει. Θα χιονίζει. Θα φυσά.
Κι εμείς εδώ καλά προφυλαγμένοι.
Θα `μαστε δυο ανυπεράσπιστα νησιά
κι από το χάρτη της Ελλάδας πια σβησμένοι.
Δε θα σε πείσω. Ξέρω τι συμβαίνει.
Σκοινί δεν έχεις μήτε σκαλωσιά
Πάρτι με παλιούς σου εραστές - 2001
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Λαυρέντης
Μαχαιρίτσας
|
1.
|
Στο πάρτι
αυτό με παλιούς σου εραστές
που μοιάζουνε μ’ ολοσκότεινα τοπία
θα βρούμε της ψυχής τη θεραπεία
και θα ντυθούμε όλοι πειρατές
Στο πάρτι αυτό μοναχή σου θα `ρθεις
θα σ’ εξετάσουν μόνο ιστορία
Απόψε στη ζωή σου είν’ ευκαιρία
να πέσεις απ’ τον έκτο να σωθείς
Στο πάρτι αυτό με παλιούς εραστές
Στο πάρτι αυτό μοναχή σου θα `ρθεις
Στο πάρτι αυτό με παλιούς σου εραστές
θα αιμορραγούν κρυφά οι συναντήσεις
σπασμένα ρόδα θα `ναι οι αναμνήσεις
κι εσύ θ’ αναρωτιέσαι πόσο φταις
Σκοινιά στους δρόμους για ισορροπιστές
γι’ αυτούς που δε περνούν τις διαβάσεις
μαθήματα δεν έχεις να διαβάσεις
το διάλειμμα κρατάει δυο ζωές
που μοιάζουνε μ’ ολοσκότεινα τοπία
θα βρούμε της ψυχής τη θεραπεία
και θα ντυθούμε όλοι πειρατές
Στο πάρτι αυτό μοναχή σου θα `ρθεις
θα σ’ εξετάσουν μόνο ιστορία
Απόψε στη ζωή σου είν’ ευκαιρία
να πέσεις απ’ τον έκτο να σωθείς
Στο πάρτι αυτό με παλιούς εραστές
Στο πάρτι αυτό μοναχή σου θα `ρθεις
Στο πάρτι αυτό με παλιούς σου εραστές
θα αιμορραγούν κρυφά οι συναντήσεις
σπασμένα ρόδα θα `ναι οι αναμνήσεις
κι εσύ θ’ αναρωτιέσαι πόσο φταις
Σκοινιά στους δρόμους για ισορροπιστές
γι’ αυτούς που δε περνούν τις διαβάσεις
μαθήματα δεν έχεις να διαβάσεις
το διάλειμμα κρατάει δυο ζωές
Πατρίδες που έγιναν φωτιά
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Λαυρέντης
Μαχαιρίτσας
|
1.
|
Λαυρέντης
Μαχαιρίτσας
Φωνητικά: Μαζί με Αρβανιτάκη, Ε.Ζουγανέλη, Κότσιρα,
Μουζουράκη,.Νταλάρα, Β. Παπακωνσταντίνου,Περρής, Φραγκού
|
|
Του Πόντου η
μοίρα σεργιανά, η προσφυγιά της Σμύρνης
Κι έχει το χάρο συντροφιά στα δάση της σελήνης
Δεν βρήκαν βράχο να σταθούν, γωνιά να τραγουδήσουν
Να μάθουμε πώς τραγουδούν τ’ αηδονια αν μιλήσουν.
Πατρίδες που έγιναν φωτιά και πέτρα στην καρδιά σου
Κυλούν το μαύρο αίμα τους στα μαύρα όνειρά σου
Ποιο φως αποχαιρέτησες ποιες πόρτες ποιους γειτόνους
Ο κόσμος ολος γέμισε φωτιές και δολοφόνους.
Και του σπιτιού σου το κλειδί για ευχαριστώ χαρίζεις
Σ’ αυτούς που σου `δωσαν νερό για να `χεις να δακρύζεις
Πατρίδες που έγιναν φωτάα και πέτρα στην καρδιά σου
Κυλούν το μαύρο αίμα τους στα μαύρα όνειρά σου.
Δεν είναι βραδεμβούργια δεν είναι η ενάτη
Ψωμί κι ελευθερία ζητάς κι ένα ζεστό κρεβάτι
Από σκαλί σ’ άλλο σκαλί ποια γλώσσα θα μιλήσεις
Σ’ άλλον λαο θα κοιμηθείς και σ’ άλλον θα ξυπνήσεις.
Και το σ’ αγαπώ πώς θα το πεις που αλλού λλιώς το λένε
Αλλιώς πονούν και συγχωρούν κι όσοι ποτέ δεν κλαίνε
Δεν ειν’ τα βραδεμβούργια δεν είναι η ενάτη
Ψωμί κι ελευθερία ζητάς κι ένα ζεστό κρεβάτι.
Στον ουρανό θα γράφονται οι λέξεις μία μία
Αυτό που δεν ευλόγησε η παντοδυναμία
Υπάρχει μόνο ανταμοιβή σε κείνους που συντρέξαν
Σ’ αυτούς που ξέρουν προσφυγιά και σ’ οσους την αντέξαν.
Γιατί ο πρόσφυγας πονά και σέρνει σ’ ένα μπόγο
Τα πλούτη του δυο αλλαξιές και του Θεού το λόγο
Στον ουρανό θα γράφονται οι λέξεις μία μία
Αυτό που δεν ευλόγησε η παντοδυναμία.
΄Αγγελοι όλων των Θεών Θεοί του κάθε αγώνα
Βοηθείστε εκείνες τις στιγμές που πέφτουν δακρυγόνα
Βοηθείστε να `βρουν σπιτικό κι ελευθέροι να τρέξουν
και τα παιδιά σε μια αυλή ελεύθερα να παίξουν.
Βοηθείστε οι άνθρωποι της Γης να βγει ξανά ο ήλιος
ο νέος κόσμος να φανεί και άνθρωπος ο φίλος
Βοηθείστε να `βρουν σπιτικό κι ελεύθεροι να τρέξουν
και τα παιδιά σε μια αυλή ελεύθερα να παίξουν.
Κι έχει το χάρο συντροφιά στα δάση της σελήνης
Δεν βρήκαν βράχο να σταθούν, γωνιά να τραγουδήσουν
Να μάθουμε πώς τραγουδούν τ’ αηδονια αν μιλήσουν.
Πατρίδες που έγιναν φωτιά και πέτρα στην καρδιά σου
Κυλούν το μαύρο αίμα τους στα μαύρα όνειρά σου
Ποιο φως αποχαιρέτησες ποιες πόρτες ποιους γειτόνους
Ο κόσμος ολος γέμισε φωτιές και δολοφόνους.
Και του σπιτιού σου το κλειδί για ευχαριστώ χαρίζεις
Σ’ αυτούς που σου `δωσαν νερό για να `χεις να δακρύζεις
Πατρίδες που έγιναν φωτάα και πέτρα στην καρδιά σου
Κυλούν το μαύρο αίμα τους στα μαύρα όνειρά σου.
Δεν είναι βραδεμβούργια δεν είναι η ενάτη
Ψωμί κι ελευθερία ζητάς κι ένα ζεστό κρεβάτι
Από σκαλί σ’ άλλο σκαλί ποια γλώσσα θα μιλήσεις
Σ’ άλλον λαο θα κοιμηθείς και σ’ άλλον θα ξυπνήσεις.
Και το σ’ αγαπώ πώς θα το πεις που αλλού λλιώς το λένε
Αλλιώς πονούν και συγχωρούν κι όσοι ποτέ δεν κλαίνε
Δεν ειν’ τα βραδεμβούργια δεν είναι η ενάτη
Ψωμί κι ελευθερία ζητάς κι ένα ζεστό κρεβάτι.
Στον ουρανό θα γράφονται οι λέξεις μία μία
Αυτό που δεν ευλόγησε η παντοδυναμία
Υπάρχει μόνο ανταμοιβή σε κείνους που συντρέξαν
Σ’ αυτούς που ξέρουν προσφυγιά και σ’ οσους την αντέξαν.
Γιατί ο πρόσφυγας πονά και σέρνει σ’ ένα μπόγο
Τα πλούτη του δυο αλλαξιές και του Θεού το λόγο
Στον ουρανό θα γράφονται οι λέξεις μία μία
Αυτό που δεν ευλόγησε η παντοδυναμία.
΄Αγγελοι όλων των Θεών Θεοί του κάθε αγώνα
Βοηθείστε εκείνες τις στιγμές που πέφτουν δακρυγόνα
Βοηθείστε να `βρουν σπιτικό κι ελευθέροι να τρέξουν
και τα παιδιά σε μια αυλή ελεύθερα να παίξουν.
Βοηθείστε οι άνθρωποι της Γης να βγει ξανά ο ήλιος
ο νέος κόσμος να φανεί και άνθρωπος ο φίλος
Βοηθείστε να `βρουν σπιτικό κι ελεύθεροι να τρέξουν
και τα παιδιά σε μια αυλή ελεύθερα να παίξουν.
Περίοπτοι
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιώργος
Καζαντζής
|
1.
|
Περίοπτοι
υπάλληλοι που μπήκανε με μέσον
μόνο αυτοί προβλέπουνε τα χρόνια σκοτεινά.
Πίνουν καφέ, ξανά καφέ και φρέντο και εσπρέσο
κάτι στα σπλάχνα τους σκιρτά, κάτι τους τριγυρνά.
Γιατροί κρατούν τις σύριγγες και μόρτες το αφιόνι
και οι μεγάλοι και οι τρανοί υμνούν τη Χαλιμά.
Ποτέ δε θα ‘ρθει ένα πουλί, δε θα ‘ρθει ένα αηδόνι
κάποιο τραγούδι να μας πει γλυκό του Παλαμά.
Εκεί που ζούσαν θερμαστές στης κόλασης τον πάτο
δεν έφτασε καμιά φωνή που να 'χει γιατρικά.
Να πάει ο κόσμος πιο μπροστά, να σηκωθεί από κάτω
να μάθει ποιος του σκότωσε ζωή και ιδανικά.
Στρατιώτες βγαίνουν απ' το φως κι από τον Κάτω Κόσμο
με λάβαρα, εξαπτέρυγα κι αγγέλων τα φτερά.
Οι γκόμενες δεν έμαθαν τι είναι να ζεις με τρόμο.
γι’ αυτές ο έρωτας ξυπνά σε δροσερά νερά.
μόνο αυτοί προβλέπουνε τα χρόνια σκοτεινά.
Πίνουν καφέ, ξανά καφέ και φρέντο και εσπρέσο
κάτι στα σπλάχνα τους σκιρτά, κάτι τους τριγυρνά.
Γιατροί κρατούν τις σύριγγες και μόρτες το αφιόνι
και οι μεγάλοι και οι τρανοί υμνούν τη Χαλιμά.
Ποτέ δε θα ‘ρθει ένα πουλί, δε θα ‘ρθει ένα αηδόνι
κάποιο τραγούδι να μας πει γλυκό του Παλαμά.
Εκεί που ζούσαν θερμαστές στης κόλασης τον πάτο
δεν έφτασε καμιά φωνή που να 'χει γιατρικά.
Να πάει ο κόσμος πιο μπροστά, να σηκωθεί από κάτω
να μάθει ποιος του σκότωσε ζωή και ιδανικά.
Στρατιώτες βγαίνουν απ' το φως κι από τον Κάτω Κόσμο
με λάβαρα, εξαπτέρυγα κι αγγέλων τα φτερά.
Οι γκόμενες δεν έμαθαν τι είναι να ζεις με τρόμο.
γι’ αυτές ο έρωτας ξυπνά σε δροσερά νερά.
Περίπατος στην Νιγρίτα - 1977
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Θάνος
Μικρούτσικος
|
1.
|
Κι η στάχτη
στο μαγκάλι που υγραίνει
κι η σαύρα προς τον ήλιο γυρισμένη
και τ’ άλογα που θα `παιρνες για λυδικά τοπία
τ’ ακούς ν’ αγκομαχούν τη νύχτα μες στον σταύλο
κι ο σκύλος που θα σιγοκλαίει κάτω
απ’ την παλιά τη σκάλα,
χαλάζι και βροχή σημαίνει.
(Νιγρίτα, Μάρτης του `77
κλειστή πληγή στο χέρι σου
και ανοιχτή στην καρδιά μου)
κι η σαύρα προς τον ήλιο γυρισμένη
και τ’ άλογα που θα `παιρνες για λυδικά τοπία
τ’ ακούς ν’ αγκομαχούν τη νύχτα μες στον σταύλο
κι ο σκύλος που θα σιγοκλαίει κάτω
απ’ την παλιά τη σκάλα,
χαλάζι και βροχή σημαίνει.
(Νιγρίτα, Μάρτης του `77
κλειστή πληγή στο χέρι σου
και ανοιχτή στην καρδιά μου)
Πες μου τι σε τυραννάει - 1983
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιάννης
Μαρκόπουλος
|
1.
|
|
Τρεις η ώρα
στο κρεβάτι και δε λες να κλείσεις μάτι
και δε λες να κλείσεις μάτι τρεις η ώρα στο κρεβάτι.
Πες μου τι σε τυραννάει χρόνια τώρα και βαστάει,
πες μου ποιος καημός σε κάνει και ο ύπνος δε σε πιάνει.
Τι να φταίει, τι να φταίει τι είναι εκείνο που μας καίει;
Τι είναι εκείνο που μας καίει, όλο λέω τι να φταίει.
Πες μου τι σε τυραννάει χρόνια τώρα και βαστάει,
πες μου ποιος καημός σε κάνει και ο ύπνος δε σε πιάνει.
Όπου να `ναι ξημερώνει λίγο υπομονή ακόμη,
λίγο υπομονή ακόμη κι όπου να `ναι ξημερώνει.
Πες μου τι σε τυραννάει χρόνια τώρα και βαστάει,
πες μου ποιος καημός σε κάνει και ο ύπνος δε σε πιάνει.
και δε λες να κλείσεις μάτι τρεις η ώρα στο κρεβάτι.
Πες μου τι σε τυραννάει χρόνια τώρα και βαστάει,
πες μου ποιος καημός σε κάνει και ο ύπνος δε σε πιάνει.
Τι να φταίει, τι να φταίει τι είναι εκείνο που μας καίει;
Τι είναι εκείνο που μας καίει, όλο λέω τι να φταίει.
Πες μου τι σε τυραννάει χρόνια τώρα και βαστάει,
πες μου ποιος καημός σε κάνει και ο ύπνος δε σε πιάνει.
Όπου να `ναι ξημερώνει λίγο υπομονή ακόμη,
λίγο υπομονή ακόμη κι όπου να `ναι ξημερώνει.
Πες μου τι σε τυραννάει χρόνια τώρα και βαστάει,
πες μου ποιος καημός σε κάνει και ο ύπνος δε σε πιάνει.
Πέφτει μια βροχή - 1977
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιάννης
Σπανός
|
1.
|
Πέφτει μια
βροχή και μια θλίψη όλη νύχτα
μες στα χαμηλά τα εργατικά τα σπίτια
κι ένα κερί σαν καρδιά που τρεμοσβήνει
δείχνει κι αυτό πως για σένα ξαγρυπνώ.
Γράμματα πικρά, μου γυρίζουν όλα πίσω,
μα κι αν σ’ έβρισκαν, τίποτα δε θα κερδίσω.
Έμαθα πια, πώς να ζει κανείς μονάχος
και να ξυπνά μ’ ένα όνειρο βραχνά.
Είναι μια βροχή και που συνεχίζει χρόνια,
μα δεν νιώθεις πια τον δικό μου τον αγώνα.
Ξένος περνάς και σαν ξένος τι σε νοιάζει
που μια ζωή έχει πια κομματιαστεί.
μες στα χαμηλά τα εργατικά τα σπίτια
κι ένα κερί σαν καρδιά που τρεμοσβήνει
δείχνει κι αυτό πως για σένα ξαγρυπνώ.
Γράμματα πικρά, μου γυρίζουν όλα πίσω,
μα κι αν σ’ έβρισκαν, τίποτα δε θα κερδίσω.
Έμαθα πια, πώς να ζει κανείς μονάχος
και να ξυπνά μ’ ένα όνειρο βραχνά.
Είναι μια βροχή και που συνεχίζει χρόνια,
μα δεν νιώθεις πια τον δικό μου τον αγώνα.
Ξένος περνάς και σαν ξένος τι σε νοιάζει
που μια ζωή έχει πια κομματιαστεί.
Πήρα την άγονη γραμμή - 1975
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιώργος
Χατζηνάσιος
|
1.
|
|
Πήρα την
άγονη γραμμή
να δω ποιος βρήκε τη ζωή
και ποιος καημός μου μοιάζει,
να μάθω ξένα μυστικά
τι τέλος πάντων είν’ αυτά
και ποιος με λογαριάζει.
Μα φεύγουν σαν τα σύννεφα
και ξαφνικά τα χρόνια,
ένα πρωί μου φαίνονται
σαν αδειανά βαγόνια.
Πήρα την άγονη γραμμή
κι οι νύχτες ήταν μια στιγμή,
σκαρί χωρίς κατάρτι,
στον πόνο τον παντοτινό
σαν επιτάφιος περνώ
απ’ της ζωής τη στάχτη.
Μα φεύγουν σαν τα σύννεφα
και ξαφνικά τα χρόνια,
ένα πρωί μου φαίνονται
σαν αδειανά βαγόνια
να δω ποιος βρήκε τη ζωή
και ποιος καημός μου μοιάζει,
να μάθω ξένα μυστικά
τι τέλος πάντων είν’ αυτά
και ποιος με λογαριάζει.
Μα φεύγουν σαν τα σύννεφα
και ξαφνικά τα χρόνια,
ένα πρωί μου φαίνονται
σαν αδειανά βαγόνια.
Πήρα την άγονη γραμμή
κι οι νύχτες ήταν μια στιγμή,
σκαρί χωρίς κατάρτι,
στον πόνο τον παντοτινό
σαν επιτάφιος περνώ
απ’ της ζωής τη στάχτη.
Μα φεύγουν σαν τα σύννεφα
και ξαφνικά τα χρόνια,
ένα πρωί μου φαίνονται
σαν αδειανά βαγόνια
Πήρα τους δρόμους του ληστή - 1976
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Μίκης
Θεοδωράκης
|
1.
|
Πήρα τους
δρόμους του ληστή
να δω ποια πόρτα είναι κλειστή
κι άλλη ζωή ν’ αρχίσω.
Μα πέρασ τον ποταμό
που έχει χαρά το γυρισμό
γεφύρι να πατήσω.
Βρήκα χαμένο τον καιρό
και νά `χεις τ’ άστρο το πικρό
στα μάτια καρφωμένο.
Σπίτι δε βρήκα μήτε βίο
παρά μονάχα ένα θεό
και κείνον σταυρωμένο.
Κι ήρθα στους δρόμους που περνούν
όσοι μονάχοι τους πονούν
και τραγουδούν μονάχοι.
Μα ξέχασα το γυρισμό
γιατί δεν βρήκα ποταμό
και τράβηξα στη μάχη.
να δω ποια πόρτα είναι κλειστή
κι άλλη ζωή ν’ αρχίσω.
Μα πέρασ τον ποταμό
που έχει χαρά το γυρισμό
γεφύρι να πατήσω.
Βρήκα χαμένο τον καιρό
και νά `χεις τ’ άστρο το πικρό
στα μάτια καρφωμένο.
Σπίτι δε βρήκα μήτε βίο
παρά μονάχα ένα θεό
και κείνον σταυρωμένο.
Κι ήρθα στους δρόμους που περνούν
όσοι μονάχοι τους πονούν
και τραγουδούν μονάχοι.
Μα ξέχασα το γυρισμό
γιατί δεν βρήκα ποταμό
και τράβηξα στη μάχη.
Πήραν τ΄ Ανάπλι - 1974
Στίχοι:
Μάνος
Ελευθερίου
Μουσική:
Γιάννης
Μαρκόπουλος
|
1.
|
|
Πήραν τ’
Ανάπλι, πήραν το, πήραν το Γαλαξίδι
το κάστρο της Μονεμβασιάς, τον ανθισμένο δρόμο
Κι όπου δρομάκι ερημιά κι όπου καημός αηδόνι
κι όπου εκκλησιά μια Παναγιά κι αγρύπνια το λυχνάρι.
Κι όπου `ναι αγαπητικιά, φυτρώνει κυπαρίσσι
κι όπου `ναι εκείνος που πονά, μαλαματένια βρύση.
Πήραν τ’ Ανάπλι, πήραν το, πήραν το Γαλαξίδι
το κάστρο της Μονεμβασιάς, το μυρωμένο δρόμο
το κάστρο της Μονεμβασιάς, τον ανθισμένο δρόμο
Κι όπου δρομάκι ερημιά κι όπου καημός αηδόνι
κι όπου εκκλησιά μια Παναγιά κι αγρύπνια το λυχνάρι.
Κι όπου `ναι αγαπητικιά, φυτρώνει κυπαρίσσι
κι όπου `ναι εκείνος που πονά, μαλαματένια βρύση.
Πήραν τ’ Ανάπλι, πήραν το, πήραν το Γαλαξίδι
το κάστρο της Μονεμβασιάς, το μυρωμένο δρόμο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου