.

.
.

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2018

Μάνος Ελευθερίου ...... 2




Εσύ δεν είσαι γκόμενα - 1987

1.



Εσύ δε θέλεις να γλεντάς
ούτε σε κέντρα να πατάς,
δεν μου ζητάς χιλιάρικα
για να τα χάνεις άδικα.
Γι’ αυτό κι ανησυχώ διπλά
πως δε σου φέρομαι καλά.

Εσύ δεν είσαι γκόμενα,
είσαι απ’ τα φαινόμενα,
γι’ αυτό κι ανησυχώ διπλά
μην έχει λάκκο η δουλειά.
Εσύ δεν είσαι γκόμενα,
είσαι απ’ τα φαινόμενα.

Για γάμο ούτε θες ν’ ακούς,
αυτά είναι, λες, για τους κουτούς.
Το ίδιο ρούχο ντύσιμο
καθημερνό κι επίσημο.
Γι’ αυτό κι ανησυχώ διπλά
μην έχει λάκκο η δουλειά.

Εσύ δεν είσαι γκόμενα,
είσαι απ’ τα φαινόμενα,
γι’ αυτό κι ανησυχώ διπλά
μην έχει λάκκο η δουλειά.
Εσύ δεν είσαι γκόμενα,
είσαι απ’ τα φαινόμενα.

Ευαγγελία Πίσσα - 1974

1.



Πέρασαν τα χρόνια σαν το σκοτεινό ποτάμι
πέρασες και συ μέσα στη ζωή μου

τώρα που κάθομαι να λογαριάσω
πόσοι χαθήκαν
πόσοι μας άφησαν
και ποιοι σκορπίσανε

τώρα που κάθε μέρα λιγοστεύουν
εκείνοι που μας πόνεσαν

όσοι μας βρήκανε στη νύχτα του θανάτου

εγώ σε ονομάζω καταφυγή μου,
Ευαγγελία Πίσσα.

Ευχαριστώ - 1995

1.



Ποτέ δε το `γραψες σωστό
κανένα σου ευχαριστώ
γιατί μιλάς με λάθη
λες κι από μέσα απ’ τη καρδιά
βγαίνει απ’ το στόμα σου φωτιά
κι ένα πικρό αγκάθι

Στο χώμα ένα ευχαριστώ
έπεσε σαν γονατιστό
και το πατούν διαβάτες
Είναι αυτό που σου `χα πει
μα εσύ χωρίς καμιά ντροπή
το `δες σαν να `ταν στάχτες

Στο χώμα ένα ευχαριστώ...

Θες πάντα να σ’ ευχαριστούν
λες κι όλοι πάντα σου χρωστούν
το ότι ζουν και υπάρχουν
Μα το δικό μου ευχαριστώ
ήταν διπλό κι ήταν σωστό
κι ήταν γι αυτά που θα `ρθουν

Στο χώμα ένα ευχαριστώ...

Έφταιξα έφταιξα - 1976

1.



Έφταιξα, έφταιξα
που μαζί σου έμπλεξα.
Κι ήρθα και δυστύχησα
πλάι σου κι ατύχησα.

Γύρισα, γύρισα
κι όλα τ’ άνθη μύρισα.
Μα την γλάστρα σου, καλέ,
δεν ξανάδα σε μπαξέ

Ρώτησα, ρώτησα
πώς περνάς κι αρρώστησα.
Αχ, και μου λεν τα μαύρα σου
τ’ άσχημα χαμπάρια σου.

Έφταιξα, έφταιξα
που μαζί σου έμπλεξα.
Κι έχασα τα νιάτα μου
άδικα, βρε μάτια μου.

Έφτιαξα ένα κόσμο - 2012
Μουσική:   Άρης Βλάχος

1.



Έφτιαξα ένα κόσμο για τους άλλους
και να πίνουν μόνο αγιασμούς.
Και τους είχα δίπλα στους μεγάλους
στους αγγέλους δίχως πειρασμούς.

Στους αγγέλους δίχως δίχως πειρασμούς στους αγγέλους

Έφτιαξα ένα κόσμο για να ζήσεις
μα όπως πάντα ήμουν αφελής.
Μες το αίμα το χες να αμαρτήσεις
να σε φωτίζουν προβολείς.

Για να σε φωτίζουν όλοι οι προβολείς όλοι οι προβολείς

Έφτιαξα ένα κόσμο για τους ξένους,
τους μικρούς και τους μοναχικούς.
Για όσους δε γυρεύουν τους επαίνους
και που μόνο εσύ δε τους ακούς.

Και που μόνο εσύ εσύ δε τους ακούς και που μόνο εσύ...

Έχει καρφιά η υπομονή - 1976

1.



Έχει καρφιά η υπομονή
και για τα δυο μας χέρια,
μα πώς ν’ ακούσεις μια φωνή
σε τούτα τα νυχτέρια.

Ήταν λιωμένες οι κλωστές
και πολυκαιρισμένες
που δέσαμε μαζί το χτες
μ’ αγάπες βουρκωμένες.

Γίναν τ’ αηδόνια μας καπνός
και ποιος θα μας μιλήσει
που σκοτεινιάζει ο καιρός
και κλαίει σαν μια βρύση

Έχει ο Θεός - 1968

1.



2.
Μανώλης Μητσιάς     Φωνητικά: Τάνια Τσανακλίδου



3.



Εδώ δεν είναι το Πασαλιμάνι
μήτε χαρά για ν’ ακουστεί
σα μια φωνή ο κόσμος σου με φτάνει
από παλιά κι αξέχαστη γιορτή.

Μου λες πως πέρασε ο καιρός
κι όλο πως έχει, πως έχει ο Θεός,
πως έχει και δε μας ξεχνάει
την κάθε πρώτη του μηνός.

Εδώ δεν έχει πόρτα να χτυπήσεις
μήτε κορίτσια να μιλάς
κι ο δρόμος που σε λίγο θα γνωρίσεις
θέλει κι αυτόν να τον παρακαλάς.

Έχεις μάτια το φεγγάρι - 1974

1.



2.



Έχεις μάτια το φεγγάρι
κι είναι η νύχτα σπιτικό σου
μα από αυτά που μου ’χεις πάρει
τίποτα δεν είν’ δικό σου.

Έχεις δάκρυα την αγάπη
με φωτιά και με μαχαίρι
κι έχεις για κρασί φαρμάκι
και το χωρισμό στο χέρι

Έχω πρόβλημα υγείας

1.


Έχω πρόβλημα να λύσω
με ποιον τρόπο να μιλήσω
σ’ ένα πρόσωπο που κάποτε θ’ αφήσω
Είναι θέμα πια υγείας
περιττής απολογίας
να μιλάς όπως το θύμα μιας θυσίας

Έχω πρόβλημα υγείας
καρδιακής κυκλοφορίας
έχω πρόβλημα μεγάλης ιστορίας (θεα)
κι ίσως φταίει στην ουσία
η μεγάλη ευαισθησία
στην απάνθρωπη δική σου αναισθησία. (μερσί)

Έχω πρόβλημα υγείας
καρδιακής κυκλοφορίας
έχω πρόβλημα μεγάλης ιστορίας (τύπου)
κι ίσως φταίει στην ουσία
η μεγάλη ευαισθησία
στην απάνθρωπη δική σου αναισθησία. (άι μωρή!)

Τι να πεις και πως ν’ αρχίσεις
κάποιες εξομολογήσεις
και το δίκιο σου να βρεις και να μιλήσεις
Όσο και να σ’ αγαπάνε
μια στιγμή σε παρατάνε
και σου λένε φίλε ότι θέλεις κάνε

Ζήσαμε και δε ζήσαμε - 1972

1.



Ζήσαμε και δε ζήσαμε
και μόνο π’ αγαπήσαμε
με μια καρδιά κι έναν καημό
και μ’ έναν αναστεναγμό

Ζήσαμε και δε ζήσαμε
και με βροχή γυρίσαμε
όλους τους δρόμους που περνούν
όσοι θυμούνται και πονούν

Ζήσαμε και δε ζήσαμε
κι ένα καημό γνωρίσαμε
πως δε μας έμεινε ποτές
ό, τι κερδίσαμε προχτές

Ζήσαμε και δε ζήσαμε
και μόνο π’ αγαπήσαμε
με μια καρδιά κι έναν καημό
και μ’ έναν αναστεναγμό

Ζητιάνος ήρθε ο έρωτας - 2005

1.



Ζητιάνος ήρθε ο έρωτας στη διπλανή την πόρτα
Του λέω πέρνα σπίτι μου να πιεις ένα νερό
Να δεις πως με γονάτισε μια αγάπη σαν αρρώστια
Κι αυτός μου λέει, για σένανε δεν έχω πια καιρό
Ζητιάνος ήρθε ο έρωτας

Ζητιάνος ήρθε ο έρωτας μια νύχτα στ’ όνειρο μου
Και τρόμαξα και ξύπνησα και του ‘γραψα να ‘ρθει
Κι αυτό συμβαίνει τακτικά μες στο μαρτύριο μου
Μα εσύ δε θέλεις ούτε πια και να με λυπηθείς
Ζητιάνος ήρθε ο έρωτας

Ζητιάνος ήρθε ο έρωτας και μου χτυπάει την πόρτα
Μα εγώ κουρέλια έβλεπα τα ρούχα τα χρυσά
Κρατούσε όλα τα όνειρα κι όλης της γης τα φώτα
Κι εγώ ξανά τον έδιωξα στου δρόμου τα μισά
Ζητιάνος ήρθε ο έρωτας

Ζητώ απ’ τους αμαρτωλούς - 2014

1.



Ζητώ απ’ τους αμαρτωλούς
που ζουν καημούς απατηλούς,
αν ξέρουν κάτι να μου πουν
για αγάπη και για αξίες.
Μα όλοι μένουν σιωπηλοί
και κάνουνε μεταβολή
για το χαμένο μου μυαλό
που κάνει απροσεξίες.

Ζητώ απ’ τους αμαρτωλούς
που ξέρουν τρόπους πιο πολλούς,
ποιες συμβουλές έχουν να πουν
σε κάποιον ερωτευμένο.
Για σένα που ήρθες μια στιγμή
και δυο κορμιά σ’ ένα κορμί
το πάθος κόλλησε σφιχτά
μ’ έρωτα αρρωστημένο.

Ζητώ απ’ τους αμαρτωλούς
που έχουν στην άκρη τους πολλούς
να δώσουν μια εξήγηση
γι’ αυτό που μου συμβαίνει.
Να τα `χω δώσει όλα εγώ
στον έρωτα που αιμορραγώ
κι αυτά τα μάτια να `ναι αλλού
ζωή μου μεθυσμένη.

Ζούσα μια χάρτινη ζωή - 1991

1.



Ζούσα μια χάρτινη ζωή
κι άναψα σπίρτο μια στιγμή
να κάψω ένα γράμμα.
Μα πήρε σπίθες η ζωή
και λαμπαδιάσαμε μαζί
κι αρχίσαμε το κλάμα.

Ζούσα μια χάρτινη ζωή
τσαλακωμένη και πικρή
χωρίς πολλές ελπίδες.
Μα η μεγάλη η ζημιά
ήρθε από σένα μια βραδιά
που μού `στησες παγίδες.

Ζούσα μια χάρτινη ζωή
που σαν τσιγάρο είχε καεί
και το πετάς στο δρόμο.
Ώσπου αποφάσισα κι εγώ
να δραπετεύσω και να ζω
χωρίς δεσμά και νόμο

Η αγάπη σου σχολείο - 1977
Μουσική:   Γιάννης Σπανός

1.



Μας χωρίσανε βάσανα κι ανθρώποι
κι ας μη φταίξαμε τίποτα εμείς
και της ξενιτιάς μάς πουλούν οι τόποι
κι είμαστε νησιά άγονης γραμμής.

Ήτανε σχολειό μες στην αγκαλιά σου
και βιβλίο μου όσα μου ’χες πει.

Μας χωρίσανε βάσανα κι ανθρώποι
κι ας μη φταίξαμε τίποτα εμείς.

Τον καιρό μετρώ που είσαι φανταράκι
και δε μου ’γραψες γράμμα και γραφή
κι η αγάπη μας έγινε κεράκι
λες και άναψε μια φορά στη γη.

Ήτανε σχολειό μες στην αγκαλιά σου
και βιβλίο μου όσα μου ’χες πει.

Μας χωρίσανε βάσανα κι ανθρώποι
κι ας μη φταίξαμε τίποτα εμείς.

Η άγια μέθη - 1996

1.



Ένας διαβάζει περσινές εφημερίδες
κι άλλος ακούει σ’ ένα μέντιουμ το μέλλον του.
Άλλος πουλάει μισοτιμής παλιές ελπίδες
κι άλλος το ρόλο του ετοιμάζει στον Οθέλο του.

Στην άγια μέθη μου τα μάτια σας τρομάζουν,
που μόνο εγώ το παρελθόν οραματίζομαι.
Tρεις ασκητές στους αθανάτους μ’ ανεβάζουν,
μα στα σκαλιά των ουρανών γκρεμοτσακίζομαι.

Ένα κορίτσι έχει ντυθεί την Οφηλία
κι ακροβατεί σαν το πουλάκι στο μπαλκόνι της.
Ξενύχτες άγγελοι γυρνούν στην παραλία
με μια τσιγγάνα που γεννάει πάντα μόνη της.

Στην άγια μέθη μου τα μάτια σας τρομάζουν,
που μόνο εγώ το παρελθόν οραματίζομαι.
Τρεις ασκητές στους αθανάτους μ’ ανεβάζουν,
μα στα σκαλιά των ουρανών γκρεμοτσακίζομαι

Η Άνοιξή σου - 2015

1.



Αν θα βρεθείς κάποιαν ημέρα κυκλωμένος
κι η δύναμη σου εξευτελίζεται παντού
σκέψου πως είσαι από τον άνεμο πλασμένος
και είσαι φίλος ενός άλλου ουρανού.

Αν θα βρεθείς κάποιαν ημέρα δίχως χρέη
και μόνο αγάπη σ’ έναν άνθρωπο χρωστάς,
σκέψου εκείνους που περπάτησαν μοιραίοι
κι η σφαίρα βγήκε στο σανίδι που πατάς.

Φύγε και χτίσε με φιλιά την άνοιξή σου
όπως το λέγαν τα τεφτέρια των παλιών.
Το μπλε του κόσμου να `ναι μόνο πρόφασή σου
για να μιλάς κι εσύ τη γλώσσα των πουλιών.

Φύγε και ξέχασε δασκάλους και βιβλία
για μάθημά σου να `χεις μόνο μια αγκαλιά.
Δεν είχες τέχνη να φορέσεις πανοπλία
και τέχνη θέλει για να δέσεις μια θηλιά.

Η αυλή - 1974

1.



2.



Σφυρίζει στην ταράτσα η ζωστήρα
σε παίρνουν και σε πάνε στην αυλή
ξωκλήσια και νησιά χωρίς αρμύρα
δε θα θυμάσαι πια μεσ’ τη ζωή

Κλειστό και χαμηλό το καμαράκι
πριν από χρόνια θα `ταν πλυσταριό
μα συ μικρό παιδί, παλικαράκι,
φαρμάκωσες ετούτο τον καιρό
μ’ ένα καρφί και μ’ ένα καθρεφτάκι
τις φλέβες όταν έκοψες θαρρώ

Μιλώ στη Παναγιά και τον Κριτή σου
τα χρόνια σου μετρώ με τον καημό
μα πες μου αν έχει ο βασανιστής σου
αν έχει μάτια, στόμα και λαιμό

Κλειστό και χαμηλό το καμαράκι
πριν από χρόνια θα `ταν πλυσταριό
μα συ μικρό παιδί, παλικαράκι,
φαρμάκωσες ετούτο τον καιρό
μ’ ένα καρφί και μ’ ένα καθρεφτάκι
τις φλέβες όταν έκοψες θαρρ

Η διαθήκη - 1984

1.



2.



3.



Όταν ρυθμίσετε λοιπόν τη διαθήκη
και το μερίδιο δοθεί του καθενός
εμένα αφήστε μου το δρόμο που μου ανήκει
αυτόν που διάλεξα να πάρω μοναχός

Σε διαθήκη με σημαίες και συνθήματα
εγώ είμαι ελεύθερος αέρας που φυσά
εγώ έχω φίλους τα βουνά κι όλα τα κύματα
εγώ έχω αδέλφια τα ποτάμια τα πουλιά

Στη διαθήκη σας εγώ δεν έχω θέση
σαν το μυρμήγκι με είχατε όλοι από καιρό
και εγώ που έχω με το τίποτα πονέσει
και μ’ ένα ψίχουλο συνήθισα να ζω

Η δίκοπη ζωή - 1977

1.



2.



Απ’ το κακό και τ’ άδικο διωγμένο
κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή,
σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο
να σ’ έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο
κι ο πάνω κόσμος να `ναι οι τροχοί
που σ’ έχουν στα στενά κυνηγημένο...

Και πήρες του καιρού τ’ αλφαβητάρι
και της αγάπης λόγια φυλαχτό,
για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι
και πήρες την ελπίδα και τη χάρη,
ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό
με την ελπίδα μόνο και τη χάρη...

Μα πως να μην ξεχάσεις την αυλή σου
και την παλιά τη γνώμη καθενός,
όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου
να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου
και να σαι το πουλί κι ο κυνηγός
στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου...

Κρυφά και φανερά σ’ ακολουθούνε
οι συμμορίες κι οι βασανιστές
και ψάχνουν μέρα νύχτα να σε βρούνε,
μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε
γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές,
το χώμα που πατούν να προσκυνούνε.

Η δόξα των ανέμων
Μουσική:   Μιχάλης Τερζής

1.


Οχτώ Νοέμβρη. Εποχή των χρυσανθέμων
γυαλί σπασμένο το κορμί σου καταγής.
Ντυμένη θαύματα στη δόξα των ανέμων
τον αιματόφυρτο καιρό αιμορραγείς.

Οχτώ Νοέμβρη πια ποτέ δε θα ξανάρθει
σαν θεατρίνα που έχει σβήσει αλκολική
κι ένα παιδί που μεγαλώνει μες στη στάχτη
θα διδαχτεί απ’ τους θεούς τη μαντική.

Παλιά φεγγάρια της αγάπης τα μπακίρια,
πλεχτές κουβέντες με τοπάζι και χρυσό.
Μυρίζουν κίτρινο και δάφνη τα σανίδια
και πίνω αρώματα και οινόπνευμα να ζω.

Οχτώ Νοέμβρη και το σπίτι ταξιδεύει
σ’ ενός σουλτάνου τις αυλές ψηφιδωτό.
Του σώματος μας τα κρυφά και τα ερέβη
μόνο της τέχνης μας φυλούν την κιβωτό.

Απόψε τίποτα δεν έχεις να δηλώσεις
η νομιμότητά σου εξωπραγματική.
Αρκεί σαν γράμμα τη ζωή σου να διπλώσεις
κι ύστερα παίζεις κοπτική και ραπτική.

Οκτώ Νοέμβρη. Εορτή των Αρχαγγέλων
των Μιχαήλ και Γαβριήλ Ταξιαρχών.
Δεν έχει νόημα πως κάψαμε το μέλλον
το κέρδος μένει και σωμάτων και ψυχών

Η ελπίδα που έλεγες - 1994

1.



Βρέχει μεσ’ στο σπίτι μου
πάλι στενοχώρια
βρέχει και μια θλίψη απ’ το πρωί
κι όχι τόσο που είμαστε
τρία χρόνια χώρια
όσο που με γέλασε η ζωή.

Η ελπίδα που έλεγες
έχει πια ξεφτίσει
δεν αλλάζει κάτι στη στιγμή.
Η στιγμή που θά `φερνε
κάποτε μια λύση
έχει πια οριστικά χαθεί.

Μοναχός περπάτησα
κι άδειασε η ψυχή μου
σαν ένα ποτήρι με νερό
σαν ποτήρι που έσπασε
δίπλα στη ζωή μου
κι ούτε στάλα πρόφτασα να πιω.

Η επικήρυξη - 1976

1.



Στις ερημιές και στα στενά μου στήσανε καρτέρι
και μ’ επικήρυξαν φονιά
εκείνοι που έχουν απονιά κι όσοι κρατούν μαχαίρι.

Στους δρόμους και στις αγορές γράψανε τ’ όνομά μου
σε πανηγύρια και χαρές
στον ύπνο μου εφτά φορές μού `σφαξες την καρδιά μου.

Στου στέλνω απ’ το βασιλικό τη ρίζα να μυρίζεις
μα το παλιό μου μυστικό
κι απ’ τ’ άδικο κι απ’ το κακό ποτέ σου μην αγγίζεις.

Η επιστολή - 1974

1.



Είμαι καλά, πολύ καλά, για σας το ίδιο επιθυμώ.
Σ’ όσους ρωτούν, δώστε φιλιά, δώστε θερμό χαιρετισμό.

Το δέμα το `λαβα προχτές, μα μην ξοδεύεστε πολυ.
Σαν πόρτες ήταν ανοιχτές κοντά σας όλη μου η ζωή.

Αύριο φεύγουν οι μισοί κι εμείς πηγαίνουμε γι’ αλλού
μπορεί στεριά, μπορεί νησί, ας γίνει θέλημα Θεού.

Η καρδιά μου είναι γράμμα - 1995

1.



Η καρδιά μου είναι γράμμα
μες στα χέρια μου κλειστό
που τη σφράγισε το κλάμα
κι όσα είχα να σου πω

Η καρδιά μου είναι γράμμα
που δε διάβασες ποτές
κι ή δε θέλεις να τ’ ανοίξεις
ή δε θες κι εσύ να κλαις

Ένα γράμμα θα σου στείλω
να διαβάσεις αν μπορείς
για να δεις πως είμαι φύλλο
πεταμένο καταγής

Η κιβωτός - 1977

1.



2.



Στις ανθισμένες νερατζιές
θα βρεις την κιβωτό σου.
Τέσσερις τοίχοι στις φωτιές
θα ταξιδέψουν τις νυχτιές
και το παράπονό σου.

Πάρε μια λέξη για να ζεις
και στρώσε τη ζωή σου.
Και φώναζε ολονυχτίς
που βρίσκει ο βασανιστής
νερό του παραδείσου.

Και πάρε χάντρες του Μαγιού,
πηλό της Ρωμιοσύνης
τάμα δεκαπενταύγουστου,
την όψη την κρυφή σπαθιού
και της δικαιοσύνης.

Και πάρε δεντρολιβανιά,
μυρτιά και πικροδάφνη.
Του Μακρυγιάννη τον καημό
και δεκαπεντασύλλαβο
να βρεις αρχή και άκρη.

Και πες τα λόγια τα παλιά
κι απ’ όλους τους αγώνες.
Και πες αυτά που είναι θηλιά
κι ήταν μαράζι και σκαλιά
στους δίκοπους αιώνες.

Η μοίρα που γελάς - 1998

1.



Στου κόσμου τα σκαλιά
σε βρήκα στη σφενδόνη,
μικρό πουλί κι αηδόνι
σε μαύρη ακρογιαλιά.

Η μοίρα που γελάς
σε πήρε Αργοναύτη
και σένα, κάποιον Μάρτη
για να παραμιλάς.

Στον κόσμο που γερνά
να ζεις χωρίς πατρίδα,
σε βρήκα στην Κολχίδα
στου Πόντου τα στενά.

Η μοίρα που γελάς
σε πήρε Αργοναύτη
και σένα, κάποιον Μάρτη
για να παραμιλάς.

Στου κόσμου τα σκαλιά
σε βρήκα στη σφενδόνη,
μικρό πουλί κι αηδόνι
σε μαύρη ακρογιαλιά.

Η μπαλάντα του οδοιπόρου - 1974

1.



2.



3.



Βλέπω πλήθος κόσμο να κυλά
μα ψυχή δε μου χαμογελά
στα κρεβάτια τ’ άρρωστα παιδιά
και στα δέντρα ξερά τα κλαδιά.

Την αγάπη πέταξα σ’ ένα βυθό
και το φόβο μου έστρωσα να κοιμηθώ.
Βρίσκω τάφους κι έναν κόσμο
που δεν πονά.
Όπου πάω κι ένα λάθος
με τυραννά.

Ποιος προφήτης τώρα θ’ ακουστεί
σα φωνή σε στέρνα κλειστή;
Σ’ έναν κόσμο άδειο κι ορφανό
ποια κραυγή απ’ τον ουρανό;

Τα πουλιά παράτησα στις ερημιές
και το φως σπατάλησα στις γειτονιές
Δεν τον θέλω και φοβάμαι
το γυρισμό.
Δες ποιος είμαι πού πηγαίνω
για το χαμό.

Η μπαλάντα των φονιάδων - 2017

1.



Μια νύχτα σκοτεινή
που κλαίγαν οι βοριάδες
εβγήκαν τρεις φονιάδες.
Να βρουν ητν αφορμή
και να πληρώσει ο φταίχτης
για το κακό της Πέμπτης.

Τους βγήκε ρετσινιά
πως σπάσανε μια θύρα
και δέσανε μια χήρα.
Και χάθηκαν λεφτά
που φύλαγε στο στρώμα
με την ψυχή στο στόμα.

Και πήραν τον παπά,
το δάσκαλο το Φώτη
-του Κόσμου τα Διότι-
και μπρος στο ιερό
γονατιστοί μπροστά τους
λεν τα πατερημά τους.

Και βάζουνε γραφιά
το διάκο να συντάξει
το "Πρακτικό" με τάξη.
Πως έφταιξε ο βοριάς
που φύσηξε τη νύχτα
και πήρε τόσα σπίτια.

Λοιπόν, εις το εξής
να πάψουν οι χαφιέδες
μέσα στους καφενέδες.
Και μη συκοφαντεί
ως ο καθένας βλέπει
φονιάδες καθώς πρέπε

Η πανοπλία που φοράς - 2008

1.



2.



Για μας η κάθε αλλαξιά
ήταν καημός και μοναξιά
κι οι έρωτές μας με τους πόνους μπαλωμένοι.
Γιατί περίσσεψε πολύ
σ’ αυτόν τον κόσμο η χολή
κι έγινε η αγάπη προσφυγιά ταπεινωμένη

Εμείς φυλάξαμε σκοπιά
στου κόσμου την αδιαντροπιά
μήπως στο τέλος και σωθούν κάποιες αξίες.
Αφού κι όσα τραγούδια ακούς
σέρνουν καημούς εικονικούς
και δε θυμίζουν τις μεγάλες μας θυσίες.

Η πανοπλία που φοράς
είναι κι αυτή της συμφοράς
και στολισμένη με τα ψεύτικα στολίδια.
Γι’ αυτό αν θες να ονειρευτείς
έλα κοντά μου να κρυφτείς
και μην πατάς στα ετοιμόρροπα σανίδια

Η πληρωμή - 1969
Μουσική:   Γιάννης Σπανός

1.



Άσε με να ξεκουραστώ
κοντά στα σκαλοπάτια σου
εσύ στο σπίτι το κλειστό
κοιμήσου με τα δάκρυα σου

Μέρες και νύχτες καρτερώ
για τα δικά σου πείσματα
και χάθηκα μες στον καιρό
σαν ναυαγός στα κύματα

Έβγα μονάχα μια στιγμή
από το παραθύρι σου
και στείλε μου την πληρωμή
που κλαίω για χατήρι σου

Η πόρτα μου είναι ανοιχτή - 1968

1.



2.



3.



Η πόρτα μου είναι ανοιχτή
αν κάποτε γυρίσεις
εκτός κι αν θες να ξεχαστείς ω ω ω ω ω ω
και να με λησμονήσεις,
εκτός κι αν θες να ξεχαστείς ω ω ω ω ω ω
και να με λησμονήσεις.

Έχω νερό για να πλυθείς,
κρεβάτι έχω στρωμένο
κι όταν πλυθείς και χτενιστείς,
ξάπλωσε για να κοιμηθείς.

Η πόρτα μου είναι ανοιχτή
και τα παράθυρά μου
μα πέρασ’ όλη μου η ζωή ω ω ω ω ω ω
κι είν’ άδεια η καρδιά μου,
μα πέρασ’ όλη μου η ζωή ω ω ω ω ω ω
κι είν’ άδεια η καρδιά μου.

Έχω νερό για να πλυθείς,
κρεβάτι έχω στρωμένο
κι όταν πλυθείς και χτενιστείς,
ξάπλωσε για να κοιμηθείς

Η πόρτα που `χεις φύγει - 1995

1.



Η πόρτα που ’χεις φύγει
παραμιλάει και τρίζει
και λέει πως ακόμα σ’ αγαπώ.
Μα είναι αργά για τύψεις,
για νά ’ρθω να με κρύψεις,
και είν’ αργά ν’ ακούς και να μιλώ.

Η πόρτα που ’χεις φύγει μονάχη της ανοίγει
και κλείνει μοναχή της ξαφνικά.
Μα εγώ γι’ αυτούς τους πόνους δεν λέω στους γειτόνους,
τρελή να μη με πάρουν ξαφνικά.

Η πόρτα που ’χεις φύγει
ποτέ δεν έχει κλείσει,
την άφησα από τότε ανοιχτή.
Κι αυτό για να θυμούμαι
πως έτσι τιμωρούμαι
και πως καμιά δε σώζει προσευχή.

Η πόρτα που ’χεις φύγει μονάχη της ανοίγει
και κλείνει μοναχή της ξαφνικά.
Μα εγώ γι’ αυτούς τους πόνους δεν λέω στους γειτόνους,
τρελή να μη με πάρουν ξαφνικά.

Η σούστα πήγαινε μπροστά - 1972
Μουσική:   Δήμος Μούτσης

1.



2.



Η σούστα πήγαινε μπροστά
κι ο μάγκας τοίχο τοίχο
δεν έτυχε στα χρόνια αυτά
τίποτα να πετύχω

Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές
του Αη Γιάννη αχ πόσα ξέρεις και μου λες
αχ πόσα τέτοια ξέρεις και μου λες
που `χουν πεθάνει

Με βάλαν πάνω στην κορφή
στ’ αγριεμένο κύμα
στης Σμύρνης την καταστροφή
στ’ άδικο και στο κρίμα

Η φυλακή

1.


Κλείστηκα μες στη φυλακή
για μια κουβέντα ειρωνική
τον εαυτό μου μια στιγμή να τιμωρήσω
κι έκλεισα μέσα μια ζωή
για υπόθεση προσωπική
γιατί ζητούσα κάτι κάπου ν’ αποδείξω

Κλείστηκα μες στη φυλακή, κι έκλεισα έξω τη ζωή
κι όλους εκείνους που δεν έχουν σημασία
και βρέθηκαν ένα πρωί, φυλακισμένοι όλοι μαζί
κι εγώ να ζω σε μια καινούρια φαντασία

Θέλησα να δικαιωθώ
χωρίς ποτέ ν’ αντιληφθώ
πως κάτι τέτοιο δε θα έχει ξαναγίνει
θα ήταν βλακεία ανεμβολή
για μια απόφαση τρελή
να μπω σε κάποια φυλακή για ελεημοσύνη

Κλείστηκα μες στη φυλακή, κι έκλεισα έξω τη ζωή
κι όλους εκείνους που δεν έχουν σημασία
και βρέθηκαν ένα πρωί, φυλακισμένοι όλοι μαζί
κι εγώ να ζω σε μια καινούρια φαντασία

Κλείστηκα μες στη φυλακή...

Ηθοποιός - 2008

1.



Έμαθα πως πας ηθοποιός,
μα ποιος ρόλος μένει να λανσάρεις,
που όλα τα ’χεις παίξει, δυστυχώς,
δίχως χειροκρότημα να πάρεις.

Ήμουνα ο μόνος θεατής
στις τρελές δικές σου παραστάσεις
που έβλεπα το δράμα μου να ζεις
και να λες αστεία να γελάσεις.

Θύματά σου διάλεξες πολλά
για να γίνουν όλοι θαυμαστές σου,
κάποιοι θα σ’ αγάπησαν τρελά
μα δεν τους θυμήθηκες ποτέ σου.

Ήμουνα ο μόνος θεατής
στις τρελές δικές σου παραστάσεις
που έβλεπα το δράμα μου να ζεις
και να λες αστεία να γελάσεις.

Ήρθαν οι άνθρωποι με τα μαύρα - 1976

1.



Τον έναν τόνε πήρε ο νόμος κι έγινε σύννεφο και καπνός
τον άλλον τόνε πήρε ο δρόμος κι έγινε η πίκρα καθενός.

Ήρθαν οι ανθρώποι με τα μαύρα, που έχουν σκοτάδι στα μαλλιά τους
κι αυτοί που έχουν βροχή στα χέρια
και κεραυνό στο κοίταγμά τους.

Και πήραν τα όνειρά μας νόμοι και τα τραγούδια μας καπνός
και πήραν τη ζωή μας δρόμοι και την αγάπη καθενός.

Ψάχνουν στα δέντρα και στο χώμα κι ύστερα ψάχνουν στην καρδιά μου
μα βρίσκουν την πληγή μου ακόμα
στα μάτια και στα δάκρυά μου

Ήρθαν τα βάσανα νωρίς - 1968

1.



2.



Ήρθαν τα βάσανα νωρίς
κι ούτε να κλάψεις δεν μπορείς
πρωί σε πνίγει ο καημός
και βράδυ η πίκρα καθενός

Φεύγουν οι μέρες κι ο καιρός
κι ο ουρανός είναι μικρός
για να χωρέσει τη φωτιά
το δάκρυ και την ξενιτιά

Μας παίρνουν το αίμα και το φως
μα την καρδιά να ξέρεις πως
όσο στο χώμα την πατάς
ύστερα πιο ψηλά πετάς

Ήσουν μπαξές - 1976

1.



2.
Μανώλης Μητσιάς     Φωνητικά: Δήμητρα Γαλάνη



Έχει ο καιρός γυρίσματα
κι ο κόσμος καρδιοχτύπια
κι απ’ τα πολλά δε μείνανε
φαρμάκια που δεν ήπια.

Ήσουν μπαξές κι ερήμωσε
κι ήσουν πουλί στα δέντρα
κι ο πόνος μέσα στην καρδιά
μού `γινε μαύρη πέτρα.

Τα λόγια σου ήταν βάλσαμο
μα τώρα είσαι στα ξένα
και η ζωή αγρίεψε
κι αγρίεψε και μένα.

Ήταν και δεν ήταν Μάρτης

1.



Είχαμε ζωή μπροστά μας
κι άξαφνα τη σβήσαμε,
όταν ένα μεσονύχτι
μοναχοί ξυπνήσαμε,
είχαμε ζωή μπροστά μας
κι άξαφνα τη σβήσαμε.

Ήταν και δεν ήταν Μάρτης
που ήρθες και μ’ αγκάλιασες,
τώρα θα μπαρκάρω ναύτης
μέσ’ στις ξένες θάλασσες.

Φέρνουν οι αυγές τον ήλιο
κι ο αγέρας κύματα
μα ποιος θα σου συγχωρήσει
τα μεγάλα κρίματα,
φέρνουν οι αυγές τον ήλιο
κι ο αγέρας κύματα.

Ήταν και δεν ήταν Μάρτης
που ήρθες και μ’ αγκάλιασες,
τώρα θα μπαρκάρω ναύτης
μέσ’ στις ξένες θάλασσες

Ήτανε λάθος - 2016

1.



Ήτανε λάθος να σ’ αφήσω
και λάθος μου να σ’ αρνηθώ,
νόμιζα θα σε λησμονήσω
και σ’ άλλους δρόμους πως θα βγω.
Στα μπαρ πηγαίνω που έχεις πάει
και όπου κοίταζες κοιτώ,
εκεί που είχες περπατήσει
τον κόσμο ολόκληρο χρωστώ.

Ήτανε λάθος να σ’ αφήσω,
να σε ξεχάσω σαν εχθρό,
δε θα `ναι αργά να σε κερδίσω
πριν διαγράψω τον καιρό.
Ήτανε λάθος μου ν’ ανάψω
σε ξένη πόρτα τη φωτιά
και δήθεν γράμματα να κάψω
από παλιά λαβωματιά.

Μα πώς γυρνά ποτάμι πίσω
που δεν ακούστηκε ξανά
και πώς θα πρέπει να ελπίζω
κι όλα να βγούν αληθινά.
Και πώς μπορώ να διαγράψω
και όσα είπα να σβηστούν,
τίποτα πλέον δεν υπάρχει
που θα μπορεί να αγοραστούν.

Θα γίνω χαμηλή ροδιά - 1976
Στίχοι:  
Μουσική:  

1.
http://www.stixoi.info/skin/images/functions/lp.png
http://www.stixoi.info/skin/images/misc/youtube.gif

Θα γίνω χαμηλή ροδιά
για τα χελιδονάκια
να λένε με παράπονο
του κόσμου τα φαρμάκια.

Θα γίνω χαμηλή ροδιά
στο διπλανό κηπάκι
να με κοιτάς και να πονάς
απ’ το παραθυράκι.

Θα γίνω χαμηλή ροδιά
σ’ ένα χρυσό μπαλκόνι
για να με παίρνεις αγκαλιά
μη μαραθώ στο χιόνι.

Θα μείνεις ουρανός - 2008

1.



Εκείνο που φοβόμουνα συνέβη
γυμνός την κόλασή σου να περνώ,
να σκέφτομαι η ψυχή μου τι λατρεύει
και το κορμί να θέλει ουρανό,
να σκέφτομαι η ψυχή μου τι λατρεύει
και το κορμί να θέλει ουρανό,
εκείνο που φοβόμουνα συνέβη
γυμνός την κόλασή σου να περνώ.

Θα μείνεις ουρανός μες στο κορμί μου,
τ’ αστέρι που κρυφά θα μ’ οδηγεί,
πουλάκι της ερήμου η ψυχή μου
θα τραγουδά για ό,τι μ’ ευλογεί,
ο χωρισμός σου γίνεται νεράκι που δεν πίνεται,
ο χωρισμός σου γίνεται νεράκι που δεν πίνεται,
θα μείνεις ουρανός. μες στο κορμί μου,
τ’ αστέρι που κρυφά θα μ’ οδηγεί,
πουλάκι της ερήμου η ψυχή μου
θα τραγουδά για ό,τι μ’ ευλογεί.

Σ’ αγάπησα κρυφά και ήταν σφάλμα,
δεν έβρισκα τον τρόπο να το πω,
και για να κάνω πιο γλυκό το τραύμα
για σένα προσευχόμουν στο Θεό,
και για να κάνω πιο γλυκό το τραύμα
για σένα προσευχόμουν στο Θεό,
σ’ αγάπησα κρυφά και ήταν σφάλμα,
δεν έβρισκα τον τρόπο να το πω.

Θα μείνεις ουρανός μες στο κορμί μου,
τ’ αστέρι που κρυφά θα μ’ οδηγεί,
πουλάκι της ερήμου η ψυχή μου
θα τραγουδά για ό,τι μ’ ευλογεί,
ο χωρισμός σου γίνεται νεράκι που δεν πίνεται,
ο χωρισμός σου γίνεται νεράκι που δεν πίνεται,
θα μείνεις ουρανός

Θα πάρω βόλτα τη ζωή
Στίχοι:  
Μουσική:  

1.
http://www.stixoi.info/skin/images/functions/lp.png
http://www.stixoi.info/skin/images/misc/youtube.gif

Θα πάρω βόλτα, βόλτα τη ζωή
σ’ όλα της τα , σ’ όλα της τα δρομάκια
και θ’ ανεβώ, και θ’ ανεβώ σκαλί σκαλί
μ’ όλα της τα , μ’ όλα της τα φαρμάκια.

Θα πάρω βόλτα, βόλτα τη ζωή
να δω που πήγαν, που πήγαν οι καημοί,
να δω που πήγαν, που πήγαν οι καημοί,
θα πάρω βόλτα, βόλτα τη ζωή.

Θα πάρω βόλτα, βόλτα τη ζωή
να βρω χαρές, να βρω χαρές και λύπες,
να μάθω όσα, όσα μου `κρυψες
κι εκείνα που, κι εκείνα που δεν είπες.

Θα πάρω βόλτα, βόλτα τη ζωή
να δω που πήγαν, που πήγαν οι καημοί,
να δω που πήγαν, που πήγαν οι καημοί,
θα πάρω βόλτα, βόλτα τη ζωή.

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες - 1979
Στίχοι:  
Μουσική:  

1.
http://www.stixoi.info/skin/images/functions/lp.png
http://www.stixoi.info/skin/images/misc/youtube.gif

Μόνο να γράφεις τ’ όνομά σου,
κι εκείνο το ’μαθες μισό,
μα συλλαβίζεις τα όνειρά σου
στο Άργος και στον Ιλισό.

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες
τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς
και τσικουδιά στους καφενέδες
τα παλληκάρια να κερνάς.

Του κόσμου το στενό γεφύρι
θα το περάσουμε μαζί,
θα ’ναι η καρδιά σου παραθύρι,
τα λόγια σου παλιό κρασί.

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες
τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς
και τσικουδιά στους καφενέδες
τα παλληκάρια να κερνάς.

Θάλασσα είναι τ' όνομα σου
Μουσική:   Νίκος Λαβράνος

1.


Στα μάτια σου η ζωή
όλη έχει γραφτεί,
φυλακή το σώμα σου
η αγάπη σου κελί.

Θάλασσα
είναι τ' όνομα σου
κι ας πνίγομαι
στην αγκαλιά σου.

Τα μάτια σου κρασί
λέξη όμως δε λες,
τα φτερά που μου ‘δωσες
αμίλητος τα καις.

Θάλασσα
είναι τ' όνομα σου
κι ας πνίγομαι
στην αγκαλιά σου.

Θάνατος από καημό - 1977

1.



Στο σπίτι της Μαρίας Αντωνίας
στον κρεμαστό τον κήπο της αυγής
μεσάνυχτα μας μήνυσες θα βγεις.
Μα πώς να σε ξανάβρω μες στη γης
λουλούδι μαύρο της Αραγωνίας.

Απ’ το Ροζάριο στη Σάντα Λουκία
είναι χιλιόμετρα φως και δροσιά.
Σε κυνηγάνε σαράντα νησιά,
μη σταματήσεις για νερό και εκκλησιά,
τρέχει κι ο θάνατος μέσα στη φυτεία.

Έξω προσμένουν όρθιες νύχτες,
τα μαδριγάλια λυσσάν σαν σκυλιά.
Τώρα φυλάξου στην πορτοκαλιά,
με τις κιθάρες μπροστά στα σκαλιά
σε κάθε πόρτα φυλάνε φασίστες.

Θεατρικά προγράμματα - 2014

1.



Παλιά θεατρικά προγράμματα με ξεχασμένο έργο.
Οι συγγραφεις γνωστοί και άγνωστοι
χαμογελάνε σίγουροι για την αθανασία τους.
Ηθοποιοί που έχουν πεθάνει χαμογελούν κι αυτοί
σαν να μας στέλνουν χαιρετήσματα.
Έτσι θυμήθηκα κι εγώ την Ασπασία Σάνδη.
Μεσόφωνος έμαθα πως ήταν...
Πρωταγωνίστρια στον μεσοπόλεμο...
Στην πρόβα τζενεράλε της οπερέτας Χορχόρ Αγας
εκείνη έγειρε και πέθανε απάνω στη σκηνή.
Κι έτσι άγιασε κι αυτή και κάνει θαύματα.
Κι άλλοι πολλοί ηθοποιοί...Διάσημοι και θαυμαστοί.
Κι όσοι προνόησαν στα τέλη τους
να έχουν κάποιον δίπλα τους να τους κλείσει τα μάτια.
Κι όσοι πέθαναν μοιραίοι και ολομόναχοι σε οίκους ευγηρίας.
Και όμως ένδοξοι- δαφνοστεφείς- καταραμένοι.
Και μερικοί που άνοιξαν μαγαζάκια και ψευτοζήσανε
και άλλοι που άνοιξε η γη και τους κατάπιε.
Όλοι αυτοί άγιασαν χωρίς ασημικά και μουσικές.
Λάμπουν σ’ αυτές τις μαγικές φωτογραφίες...
Λάμπουν ακόμη τα παλιά θεατρικά προγράμματα.
Χείλη και δόντια κα μαλλιά... καπέλα και κοσμήματα...
γένια, μουστάκια και γραβάτες...
Μέχρι τον κάτω κόσμο λάμπουν.

Θέλω να φύγω σ΄ επαρχία - 1996
Στίχοι:  
Μουσική:  

1.
http://www.stixoi.info/skin/images/functions/lp.png
http://www.stixoi.info/skin/images/misc/youtube.gif

Θέλω να φύγω σ’ επαρχία
να ξεχαστώ μες τη σιωπή
να βρω δυο φίλους μες τους ξένους
τους πιο μονάχους και πιο ξένους
που έχουν για πατρίδα τη σιωπή

Τα ρούχα μου θα μοιραστούνε
το μέλλον θα μ’ εκδικηθεί
και όλα ενάντια θα `ρθουνε
μαζί μου για να συγκρουστούνε
σε μια επικίνδυνη στροφή

Θα `ναι μια σύγκρουση όμως τέλεια
τ’ αστέρια θα `ναι ιδανικά
και στης ζωής μας την ευτέλεια
εγώ θα ζήσω τη συντέλεια
με φώτα και βεγγαλικά

Τις γέφυρες θ’ ανατινάξω
σε μέλλον και σε παρελθόν
και κάτι νέο θα ταιριάξω
στην επαρχία που θα φτάσω
δίχως τον άρρωστο τον ουρανό

Τα ρούχα μου θα μοιραστούνε
το μέλλον θα μ’ εκδικηθεί
και όλα ενάντια θα `ρθουνε
μαζί μου για να συγκρουστούνε
σε μια επικίνδυνη στροφή

Θα `ναι μια σύγκρουση όμως τέλεια
τ’ αστέρια θα `ναι ιδανικά
και στης ζωής μας την ευτέλεια
εγώ θα ζήσω τη συντέλεια
με φώτα και βεγγαλικά

Θέσεις - 2017

1.



Έχουμε τα πρόσωπα, δεν υπάρχουν θέσεις
θα δημιουργήσουμε εκ του μηδενός.
Με μηδέν τα πρόσωπα και μηδέν οι θέσεις
δε στεριώνει ο κόσμος ο αυριανός.

Κύριοι τελειώσαμε, δεν υπάρχουν θέσεις
φέρτε τις καρέκλες σας δίπλα στη σκηνή.
Δώστε την παράσταση μ’ άλλες υποθέσεις
στους κομπάρσους δώστε μόνο το σκοινί.

Βρήκαμε τα πρόσωπα, γέμισαν οι θέσεις
αλλά όμως μένουν φανερά κενά.
Αν αλλάξεις πρόσωπα θα καούν οι θέσεις
κι είναι όσοι βλέπουν τα ζυγά μονά.

Οι φυλλάδες γράφουν, δήθεν καταγγέλλουν
τα μισά τα κρύβουν, τ’ άλλα τα σιωπούν.
Τι τα θες τα πρόσωπα που όλοι τους τα θέλουν
τελικά δεν έχουν τίποτα να πουν.

Άδειες θέσεις έμειναν παραπονεμένες
θεωρούνται δεύτερες κι επαρχιακές.
Δεν υπάρχουν κίνητρα, μάζες παγωμένες
μίζες που είχαν πάντα μόνο Κυριακές.

Δεν υπάρχουν πρόσωπα μόνο υποθέσεις
σύντροφοι τα πρόσωπα άναψαν φωτιές.
Κάψανε συναλλαγές και τις μεθοδεύσεις
σύντροφε τα πράγματα είναι πια σκιές.

Δέκα φόνοι στη σειρά μόνο θα μας σώσουν
μην ακούω βλήματα τέτοιες παπαριές.
Ότι έγινε έγινε, τρέξτε να γλιτώσουν
τα βουνά τουλάχιστον κι οι νεραντζιές.

Οι φυλλάδες γράφουν, δήθεν καταγγέλλουν
τα μισά τα κρύβουν, τ’ άλλα τα σιωπούν.
Τι τα θες τα πρόσωπα που όλοι τους τα θέλουν
τελικά δεν έχουν τίποτα να πουν.

Ίδιος ήλιος μας ζεσταίνει - 1982

1.



Βρήκα πάλι τη ζωή σου
και μαζί, την ύπαρξή σου, να γυρνάς,
και να ζεις σ’ έναν τόπο
που για σένα ήταν γραμμένο να πονάς.

Ίδιος ήλιος μας ζεσταίνει
κι ίδιο φάρμακο ανασταίνει και τους δυο,
η αγάπη που δεν ξέρει
από αίμα και μαχαίρι, χωρισμό,
η αγάπη που δεν ξέρει
από αίμα και μαχαίρι, χωρισμό.

Μας κοιτούν στο καφενείο
σαν τα ψάρια σ’ ενυδρείο,
μας μιλούν και μας αγγίζουν
λες και ήρθαμ’ απ’ τα βάθη τ’ ουρανού.

Ίδιος ήλιος μας ζεσταίνει
κι ίδιο φάρμακο ανασταίνει και τους δυο,
η αγάπη που δεν ξέρει
από αίμα και μαχαίρι, χωρισμό,
η αγάπη που δεν ξέρει
από αίμα και μαχαίρι, χωρισμό.

Βρήκα πάλι τη ζωή σου
και μαζί, την ύπαρξή σου, να γυρνάς,
και να ζεις σ’ έναν τόπο
που για σένα ήταν γραμμένο να πονάς

Καημός παλιού ρεμπέτη - 1985

1.



Σβήσανε ρεμπέτη μου τα φώτα στη σκηνή
έσβησε κι αυτός ο τόπος
μ’ ένα σκοπό που δεν μπορεί
ούτε να θυμηθεί...

Την περηφάνια μας την παίζουν κάθε βράδυ
και τη χορεύουν σε μεγάλα μαγαζιά
και όλοι βάζουν την καρδιά μας στο σημάδι
και το μαράζι μας και το μαράζι μας σε σκάρτη ζυγαριά

Τα τραγούδια που `γραψες
τα σκέπασε χιονιάς
τα `σβησε η αδιαφορία
και η ψευτιά ρεμπέτη μου κι ο γιος της απονιάς...

Κάθε όμορφη γυναίκα σε θυμίζει - 1995

1.



Κάθε όμορφη γυναίκα
που στο δρόμο συναντώ
έχει κάτι απ’ τη μορφή σου,
έχει κάτι απ’ τη φωνή σου.
Μα δεν είσαι εσύ εκείνη
που αναζητώ.

Κάθε όμορφη γυναίκα σε θυμίζει
και πως κάπου διαφέρεις μου θυμίζει.
Διαφέρεις πάντα που έχεις τα φτερά σου,
διαφέρεις που είν’ αλλιώς και η σκιά σου.

Κάθε όμορφη γυναίκα
που περνάει βιαστική
έχει κάτι απ’ τ’ άρωμά σου,
κάτι απ’ τα φερσίματά σου.
Και υπόσχεται σε όλους
κάποια φυλακή.

Κάθε όμορφη γυναίκα σε θυμίζει
και πως κάπου διαφέρεις μου θυμίζει.
Διαφέρεις πάντα που έχεις τα φτερά σου,
διαφέρεις που είν’ αλλιώς και η σκιά σου

Κάθε πρωί που ξαναρχίζει - 1968

1.



2.



3.



Κάθε πρωί που ξαναρχίζει
μας έχει πάρει την καρδιά μας
{στις φάμπρικες μια ιστορία
ζυμώνεται στα δάκρυα μας.}

Μα ποιος πονάει για όλα αυτά
και ποιος γι’ αυτά θα κλάψει
ποιος θα μιλήσει στο Θεό
και ποιος θα του τα γράψει.

Μες στα γιαπιά και μες στη σκόνη
στις αγορές και στα σφαγεία
{κι απ’ το στρατό γραμμή τιμόνι
και στα παλιά μηχανουργεία.}

Μα ποιος πονάει για όλα αυτά
και ποιος γι’ αυτά θα κλάψει
ποιος θα μιλήσει στο Θεό
και ποιος θα του τα γράψει.

Κάθε φορά που φεύγεις - 2006

1.



Κάθε φορά που φεύγεις
για πάντα φεύγεις
για χώρες μακρινές
κι όλο μου λες τις λέξεις
που δε θ’ αντέξεις
να βγουν αληθινές.

Κάθε φορά που φεύγεις
για πάντα φεύγεις
και μ’ αποχαιρετάς
και `γω τις πόρτες κλείνω
τα φώτα σβήνω
καθώς εσύ πετάς.

Κάθε φορά που φεύγεις
στα χέρια παίρνεις
τ’ αστέρια μιας ζωής
το ξέρω κοροϊδεύεις
και δήθεν φεύγεις
γελάς, μα τι να πεις.

Και με παίρνουν τα κλάματα - 1992
Μουσική:   Γιάννης Σπανός

1.



Για να φύγει η πολλή μοναξιά
να μη ζω τον καημό σου
γράφω γράμματα φανταστικά
στον εαυτό μου κρυφά,
δήθεν γράφεις εσύ σιωπηλά
κι είμαι εγώ παραλήπτης
και γεμίζει με φως και με τα φιλιά
μια νύχτα παλιά.

Και με παίρνουν τα κλάματα,
τα κλάματα, τα κλάματα,
με τα ψεύτικα γράμματα
που είναι σαν φαντάσματα,
και θυμάμαι μονάχος μου
και των δυο μας τόσα σφάλματα,
που να γράφω μ’ οδήγησαν
τέτοια ψεύτικα τέτοια γράμματα.

Το κουδούνι μου κάποιος χτυπά
κι είναι ο ταχυδρόμος
που μου φέρνει ένα γράμμα ακριβό
στον ουρανό να βγω
και διαβάζω τι γράφω εγώ
τι παράπονα κρύβω
μα μου γράφεις εσύ για μένα θαρρώ,
για κάποιο σταυρό.

Και με παίρνουν τα κλάματα,
τα κλάματα, τα κλάματα,
με τα ψεύτικα γράμματα
που είναι σαν φαντάσματα,
και θυμάμαι μονάχος μου
και των δυο μας τόσα σφάλματα,
που να γράφω μ’ οδήγησαν
τέτοια ψεύτικα, τέτοια γράμματα

Και να `χα δυο ζωές - 1985

1.



Μια νύχτα μαζί σου είναι μια ζωή,
είν’ όλες οι αγάπες κι όλοι οι χωρισμοί.
Μια νύχτα μαζί σου είναι μια γιορτή,
είναι το πικρό τ’ αντίο και η προσμονή.
Είναι θάνατος, είναι θάνατος.

Και να `χα και να `χα δυο ζωές
και να `χα και να `χα δυο ψυχές
να με πεθαίνεις δυο φορές.

Μια νύχτα μαζί σου είναι μια φωτιά,
είναι γλυκό τραγούδι και λαβωματιά.
Μια νύχτα μαζί σου είναι μια πληγή
και τα γλυκά σου χέρια είναι φυλακή.
Είναι θάνατος, είναι θάνατος.

Καλό ταξίδι - 1999

1.



Καλό ταξίδι στην καινούργια σου ζωή
κι αν θέλεις κάπου-κάπου, κάπου να μου γράφεις.
Θέλω να ξέρω τι σου λείπει πιο πολύ
και να μαθαίνω πως γελάς και πως υπάρχεις.

Καλό ταξίδι στην καινούργια σου ζωή,
ποτέ μην κλαις και λυπηθείς για όσα δώσεις.
Να ξέρεις όμως πως υπάρχει μια ψυχή
που περιμένει μες στον κόσμο, αν μετανιώσεις.

Καλο ταξίδι, το λοιπόν, κι η διαδρομή
γλυκό το κύμα που θα βρεις και θα γνωρίσεις.
Να μάθεις όμως πως υπάρχει μια τιμή
που εσύ ειδικά δε θα μπορέσεις να χτυπήσεις,
που εσύ δε θα μπορέσεις να χτυπήσεις.

Καλό ταξίδι στην καινούργια σου ζωή,
ποτέ μην κλαις και λυπηθείς για όσα δώσεις.
Να ξέρεις όμως πως υπάρχει μια ψυχή
που περιμένει μες στον κόσμο, αν μετανιώσεις.

Καλό ταξίδι στην καινούργια σου ζωή.
Να ξέρεις όμως πως υπάρχει μια ψυχή.

Καλό ταξίδι στην καινούργια σου ζωή,
καλό ταξίδι στην καινούργια σου ζωή.

Κανείς δεν έρχεται - 2008
Μουσική:  Jeff Buckley

1.



Κοιτάζεις ώρες την οθόνη
της τηλεόρασης το χιόνι
που έχει γεμίσει όλο το σπίτι και το χολ.
Κουβέρτες, βάζα μαύρα χρόνια
σερβίτσια, πιάτα, τα βιβλία και τα μπολ.

Μα κανείς δεν έρχεται.Δε θα`ρθει
γιατί κανείς δε νοιάζεται να μάθει
πώς είναι η κόλαση με χιόνι και φωτιά.
Πάρε τα ηρεμιστικά σου
να λες πως όλα είναι δικά σου
κι η ευτυχία σου κλεισμένη σε κουτιά.

Κοιτάζεις ώρες το ταβάνι
σαν να περίμενες καράβι
πως με φτερά κάποτε θα`ρθει από το ουρανό.
Τις ξέρω τέτοιες παραισθήσεις
που σου μιλούν για κατακτήσεις
κι όλα τα βλέπεις σαν εχθρό Αγαρηνό

Κάποια νύχτα στη Βαγδάτη - 2006

1.



Κάποια νύχτα στη Βαγδάτη
στην παλιά μου τη ζωή
μου `δειξαν ένα διαμάντι
που ήταν κάποτε στολίδι σε σπαθί.

Σαν διαμάντι στο ποτήρι
σ’ ήπια κι ήσουνα κρασί
και μου κόπηκαν οι φλέβες
και μου κόπηκε η ζωή.

Κάποια νύχτα στο Μαρόκο
μιας μοιραίας εποχής
σ’ άκουσα να λες με όρκο
πως διαμάντι πια δε θες να ξαναδείς.

Κάποια πρόφαση - 1995

1.
http://www.stixoi.info/skin/images/functions/lp.png


Ποτέ δε θα ζητήσω εξηγήσεις,
αν φύγεις κάποια μέρα ξαφνικά,
γιατί το ξέρω πάλι θα γυρίσεις
να μου ξαναζητήσεις δανεικά.
Ποτέ δε θα ζητήσω εξηγήσεις.

Αν βρήκες, το λοιπόν, και κάποια πρόφαση
για κάποιο επεισόδιο παλιό,
να πάρεις τέλος πάντων μιαν απόφαση
και να μ’ αφήσεις ήσυχο να ζω.

Στα μαύρα δε θα ντύσω τη ζωή μου
και δε θα ζήσω να σε καρτερώ
κι όχι πως θέλω να σε τιμωρήσω
μήτε που κάνω δήθεν το σκληρό.
Στα μαύρα δε θα ντύσω τη ζωή μου.

Αν βρήκες, το λοιπόν, και κάποια πρόφαση
για κάποιο επεισόδιο παλιό,
να πάρεις τέλος πάντων μιαν απόφαση
και να μ’ αφήσεις ήσυχο να ζω

Κάπου θα μ’ έβλεπες

1.



Αν ήσουν άγγελος
να με σκεπάζεις με τα φτερά σου,
κάπου θα μ’ έβλεπες,
κάπου θα μ’ έπαιρνες στο πέταγμά σου.

Αν ήσουν άγγελος,
όπως περίμενα και το ποθούσα,
τ’ άστρα και τ’ όνειρο
που θα μου χάριζες, θα σου χρωστούσα.

Το στόμα καίει που ψιθυρίζω και τ’ όνομά σου,
καίνε τα χείλη μου μέσ’ στα φιλιά σου.

Αν ήσουν άγγελος,
όπως σε βλέπω στα όνειρά μου,
θα με συμβούλευες
και θα προστάτευες τα βήματά μου.

Αν ήσουν άγγελος,
όπως λογάριαζα πως θα γνωρίσω,
θα `ρχόσουν κάποτε
να μείνεις δίπλα μου, να σ’ αγαπήσω.

Το στόμα καίει που ψιθυρίζω και τ’ όνομά σου,
καίνε τα χείλη μου μέσ’ στα φιλιά σου.

Κάπου υπάρχει ένα νησί - 2008

1.



Δεν είν’ αλήθεια μες στη Γη
πως δεν υπάρχει ένα νησί να πάμε οι δυο μας
κάπου θα βρίσκεται για μας
ένα νησί και μια γωνιά για τ’ όνειρό μας
κάπου υπάρχει το νησί που θα το ζήσουμε μαζί
κάπου υπάρχει
ίσως να το `χουν μυστικό
κι ίσως γι’ αυτό και δεν μπορώ να βρω στο χάρτη

κάπου υπάρχει ένα νησί
μόνο για μας στην οικουμένη
που `χει την άμμο του χρυσή
τη θάλασσά του αγιασμένη
κάπου υπάρχει ένα νησί
χωρίς κακούς, μην αμφιβάλλεις
δεν λέω λόγια της στιγμής
κι αυτά που λεν’ της παραζάλης

δε χάθηκαν όλα για μας
κι αφού μ’ ελπίδες πολεμάς κάτι θα δείξει
όλα είναι θέμα τακτικής
να δεις της μοίρας το χαρτί που θα σ’ αγγίξει
κάπου υπάρχει ένα νησί
που στο χρωστώ κάποια στιγμή σαν παιχνιδάκι
να παίξεις σαν μικρό παιδί
και να ξεχάσεις πως στη Γη υπάρχουν δράκοι

Καταμεσής του χάους - 2012

1.
Χαρούλα Αλεξίου     Φωνητικά: Μαχαιρίτσας Λαυρέντης



Αγόρασα ένα κτήμα στη μέση του ουρανού
μακριά απ’ του κόσμου ετούτου και του παντοτινού
μ’ ένα χρυσό βαρκάκι μες στα διαμαντικά
καταμεσής του χάους να βγαίνω στ’ ανοιχτά

Και θα ψαρεύω τ’ άστρα που ζουν στη λησμονιά
και όσες αμαρτίες βγαίνουν κάθε χρονιά
θα `χω κι ένα κηπάκι και μια μικρή αυλή
να πίνω καφεδάκι με την Ανατολή

Το σπιτάκι μικρό να χωράει τα φτερά σου
και θα βάλω ψηλά μια παλιά ζωγραφιά σου
κι αν δεν έρθεις ποτέ στο παντού θα υπάρχεις
και με δόξα διπλή μες στον ύπνο μου θα `ρθεις

Πάντα εσύ πάντα εσύ με σπαθί και με στέμμα
με διαμάντια και φως της καρδιάς μου το αίμα
πάντα εσύ πάντα εσύ και ψηλά στη ζωή μου
στον παράδεισο εσύ που ήσουν η κόλαση μου

Στη μέση του πελάγου θα κτίσω μια εκκλησιά
για να δοξάζει εσένα μ’ αγγέλους μοιρασιά

Θα κτίσω και σπιτάκι μ’ εφτά τις κλειδαριές
κι εφτά χρυσές σημαίες για τις κακοκαιριές

Και θα `χω και σκαλάκια σκαλιά υπομονής
να κάθονται πουλάκια μιας άρρωστης ζωής
αυτής που μου `χεις δώσει σαν δώρο σκοτεινό
και το `χεις πια προδώσει για να μη σε ξεχνώ

Το σπιτάκι μικρό να χωράει τα φτερά σου
και θα βάλω ψηλά μια παλιά ζωγραφιά σου
κι αν δεν έρθεις ποτέ στο παντού θα υπάρχεις
και με δόξα διπλή μες στον ύπνο μου θα `ρθεις

Πάντα εσύ πάντα εσύ με σπαθί και με στέμμα
με διαμάντια και φως της καρδιάς μου το αίμα
πάντα εσύ πάντα εσύ και ψηλά στη ζωή μου
στον παράδεισο εσύ που ήσουν η κόλαση μου

Κάτω απ΄ τη μαρκίζα - 1977
Μουσική:   Γιάννης Σπανός

1.



2.



3.



Ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει
σε μια φωτογραφία της στιγμής
είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη
σ’ εκείνο το τοπίο της βροχής.

Όλα μου λεν πως έχεις κιόλας φύγει
κι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής.
Εσύ όπου να πας, σ’ όποιο ταξίδι,
σε λάθος στάση θα κατεβείς.

Χρόνια μετά και κάτω απ’ τη μαρκίζα
σε βρήκα που `ρθες για να μη βραχείς,
ίδια η βροχή τα μάτια σου τα γκρίζα
μα τίποτα, όπως πάντα, δε θα πεις.

Μονάχα εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα
πού μένεις, πού κοιμάσαι και πώς ζεις,
κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα
δεν έχεις κάτι για να μου πεις.

Κερνάς πιοτό - 1995

1.



Κερνάς πιοτό και θες να ευχηθώ
να ζήσεις μ’ έναν άλλον ευτυχισμένη.
Ποιος το `λεγε να εύχομαι εγώ
μια ευτυχία άγνωστη και ξένη.

Την πόρτα κλείνεις σ’ ένα παρελθόν
κι αρχίζεις ένα μέλλον μ’ άλλα λόγια.
Μα μην ξεχνάς πως κάποτε κι οι δυο
καήκαμε μαζί στην ίδια φλόγα.

Η κόλασή μου γέμισε φιλιά
μια νύχτα που σε ονόμασα κυρία.
Και τώρα θες εγώ να ευχηθώ
σε κάποιον άγνωστο καλή πορεία.

Την πόρτα κλείνεις σ’ ένα παρελθόν
κι αρχίζεις ένα μέλλον μ’ άλλα λόγια.
Μα μην ξεχνάς πως κάποτε κι οι δυο
καήκαμε μαζί στην ίδια φλόγα

Κι αν ζήσαμε γονατιστοί
Μουσική:   Νίκος Λαβράνος

1.


Κι αν ζήσαμε γονατιστοί
και το τραγούδι έχει σβηστεί
μες στη ψυχή έχει χαραχτεί
μια καινούρια αυγή.

Για μας αν έχουνε κλειστεί
κι οι θάλασσες κι οι ουρανοί
μες στη ψυχή έχει χαραχτεί
μια καινούρια αυγή.

Στου κόσμου το ποτάμι θα τραβήξουμε
κι αγάπη πιο μεγάλη θα κερδίσουμε,
μες στη ψυχή έχει χαραχτεί
μια καινούρια αυγή.

Κι αν ζήσαμε γονατιστοί
και το τραγούδι έχει σβηστεί
μες στη ψυχή έχει χαραχτεί
μια καινούρια αυγή.

Για μας αν έχουνε κλειστεί
κι οι θάλασσες κι οι ουρανοί
μες στη ψυχή έχει χαραχτεί
μια καινούρια αυγή.

Σαν φλόγα η ελπίδα ξένη βροντερή
θ’ ανάψει μες στον κόσμο αγάπη να βρεθεί.
μες στη ψυχή έχει χαραχτεί
μια καινούρια αυγή.

Κι αν ζήσαμε γονατιστοί
και το τραγούδι έχει σβηστεί
μες στη ψυχή έχει χαραχτεί
μια καινούρια αυγή.

Για μας αν έχουνε κλειστεί
κι οι θάλασσες κι οι ουρανοί
μες στη ψυχή έχει χαραχτεί
μια καινούρια αυγή.

Κι αν φταίει κανείς - 1972
Μουσική:   Δήμος Μούτσης

1.



2.



Μαύρο πλακάκι στην αυλή
κι άσπρο κλουβί για το πούλι
κι η τζαμαρία με τις φτέρες
για να ξυπνάς ένα πρωί
και να θυμάσαι άλλες μέρες

Κι αν φταίει κανείς να μην το πεις
τα λόγια είναι της ντροπής
κι ό,τι ραγίζει δεν πονά
ποτάμι ο κόσμος και περνά

Δρόμοι γεμάτοι πιπεριές
και ξαφνικές καλοκαιριές
απ’ τα μισά του μήνα Μάρτη
στον κόσμο τούτο είναι φορές
που πάει κανείς και δίχως χάρτη

Κι όταν μ’ άφησες πρωί - 1976

1.



Χτύπησες μεσονυχτίς
σαν παλιό ρολόι
και μες το κατώι
ήρθες να με βρεις.

Κι όταν μ’ άφησες πρωί
ήμουνα λιωμένο
ρούχο απλωμένο
σε κοντό σκοινί.

Ζήτησες υπομονή
στα παλιά σου λάθη
μα η καρδιά σου αγκάθι
πάντα με πονεί.

Κι όταν μ’ άφησες πρωί
ήμουνα λιωμένο
ρούχο απλωμένο
σε κοντό σκοινί.

Κιθάρα στη βροχή - 2006

1.



Μην κοροϊδεύεις ξένα πάθη
και τις ανάγκες κανενός
γιατί δεν ξέρεις ποιος νομίζει
πως είναι η λάσπη, ουρανός.

Και τα τραγούδια της δεκάρας
έχουν κι εκείνα μια ψυχή
όπως ο ήχος μιας κιθάρας
που τη χτυπάει η βροχή.
Κιθάρα στη βροχή που ξέρει πάθη,
που είναι πληγή και φάρμακο κι αγκάθι.

Ποτέ μην αρνηθείς βοήθεια
σ’ αυτούς που πέσαν χαμηλά
γιατί μπορεί κι ένα μυρμήγκι
να σε γλιτώσει απ’ τη θηλιά
να σε γλιτώσει απ’ τη θηλιά.

Κιθάρες των νερών - 1975

1.
Θανάσης Γκαϊφύλλιας     Φωνητικά: Νατάσα Γερασιμίδου - Αχιλλέας Θεοφίλου



«Ότι στον αιώνα το έλεος αυτού αλληλούια»

Κιθάρα στο νερό και μη
Τρύπια φωνή του ποιητή
Μη μου φωνάζει τα νερά
Τρύπια φωνή σαν κλειδαριά
Στρατιώτες αίμα κουρνιαχτός
Κι άλλη δεν είναι κιβωτός
Μη μου φωνάζει τα νερά
Ρα τερά ρία κεριά
Μη μου φωνάζει τα νερά
Ρα τερά πήρα τα τρα
Κρατάω κλειδί και κλειδαριά
Κρατάς ροδιά και λυγαριά
Κι έχω για σένα ένα Θεό
Ένα Θεό κι ένα τροχό
Ανάθεμα σ’ αυτούς τους σάπιους τους καιρούς
Εζήσαμε με τους νεκρούς, ανάθεμα
Ποιος να μιλήσει τι να πεις
Μη θα χαθούμε θα χαθείς, ανάθεμα
Κάπου θα το ’χα δει γραμμένο
Σε μυστικές καταπακτές
Κουτί από κονσέρβα πεταμένο
Στις παιδικές μου γειτονιές
Κάπου θα το ’χα δει γραμμένο
Σε πανηγύρια και χαρές
Σάλπιγγες παίζουν στο μυαλό μου
Σε παρελάσεις και γιορτές
Κιθάρα που κρατάς το φως μου
Το σώμα σου μεγάλο και γυμνό
Στους τοίχους του μεγάλου μέλλοντός μου
Καρφώνω λόγια σ’ άδειο ουρανό

«Ότι στον αιώνα το έλεος αυτού αλληλούια»

Κλάψε στα γόνατά μου την ντροπή σου - 1974

1.



Τώρα θα γράψεις κι εσύ για να με πείσεις
όσα θυμάσαι κι ό,τι άκουσες πικρό.

Μα οι άλλοι έχουν εφεδρείες αναμνήσεις
έχουν μαζί τους τον καιρό.

Κλάψε στα γόνατά μου την ντροπή σου
θα του τρυπάω το κεφάλι με καρφιά
θά `ναι τα χέρια μου σπαθιά στην όρεξή σου
φίδια θα τρέχουν μες στα μάτια τα κλειστά

Κλείσ΄ το παράθυρο - 1974

1.



Απόψε μη μιλήσεις για ποιήματα
και για τον πόνο που σου σπάζει τα νεφρά.
Ο δίπλα δεν ακούει τα χτυπήματα
με τη βροχή, δεν πιάνουν τα μηνύματα.

Κλείσ’ το παράθυρο και μπαίνουν τα νερά.

Μυρίζει ο διάδρομος ιώδιο
κι αυτόν στο βάθος τον φέραν σηκωτό.
Αποβραδίς τον είχαν στο υπόγειο,
ηλεκτρισμένο θα `ταν το καλώδιο
που θα τ’ αγγίζανε στο στόμα το κλειστό.

Απόψε μη μιλήσεις για ποιήματα
και για τον πόνο που σου σπάζει τα νεφρά.
Ο δίπλα δεν ακούει τα χτυπήματα,
με τη βροχή δεν πιάνουν τα μηνύματα.

Κλείσ’ το παράθυρο και μπαίνουν τα νερά.

Κλείσε τα σκούρα - 2014

1.



Κλείσε τα σκούρα κι άναψε το φως
κλείσε τον κόσμο έξω από το σπίτι
παιχνίδι απόψε θα μας παίξει η τύχη
τεσσερις δαίμονες και τέσσερις τοίχοι
σε ρόλους μιας αγάπης, ευτυχώς

Κλείσε τα σκούρα κι άναψε κεριά
κλείσε τον κόσμο έξω απ’ τις κουρτίνες
στην κάμαρα χιονίζει σερπαντίνες
πράκτορες με γυαλιά και καμπαρντίνες
την ιστορία σέρνουν με λουριά.

Χρύσες σκιές μου υπόσχονται κλειδιά
όλα σταλμένα απ’ το μεγάλο Πουθενά
να ανοίξω πόρτες για ηδονές και για λεφτά
για μεγαλεία που δεν τα `χω ακουστά.
Είναι αυταπάτη να νομίζεις ότι ακούς
αυτό που θες και ό,τι ζητάς και γονατίζεις
για να το βρεις, να τ’ αποκτήσεις, να τ’ αγγίζεις
κλείσε τα σκούρα τέτοια μην ακούς
είναι ψευδαίσθηση για τους αλκοολικούς.

Απ’ τα βιβλία βγήκαν τα σκυλιά
βγήκαν κι οι δρόμοι απ’ τις ζωγραφιές τους
λένε τραγούδια για τους έρωτές τους
με τους ιάμβους και τους αναπαίστους
και όλα είναι εξωπραγματικά

Κλωστές τα μαλλιά σου - 1998

1.



Κλωστές τα μαλλιά σου σπασμένης κιθάρας
Και μέσα σου λάμπουν αγάπες παλιές
Κι αυτά τα τραγούδια που ακούς της δεκάρας
Τη δόξα σου κρύβουν γι’ αυτό δεν τα λες

Στους δρόμους ακόμη κοιμούνται αλήτες
Με δέκα ουρανούς και φωτιές αγκαλιά
Κι εσύ την καρδιά μου κλειδώνεις με σύρτες
Μη μπουν τα φεγγάρια και γίνουν φιλιά

Θα σε βρω μια μέρα στις μέρες του κόσμου
Που δίχως μεγάφωνα ακούς τη ζωή
Να γίνεις σημαία και φως κι οδηγός μου
Και να `χω το πρώτο σου πάλι φιλί

Στους δρόμους ακόμη κοιμούνται αλήτες
Με δέκα ουρανούς και φωτιές αγκαλιά
Κι εσύ την καρδιά μου κλειδώνεις με σύρτες
Μη μπουν τα φεγγάρια και γίνουν φιλιά

Κόλαση - 1996

1.



Θέλω ν’ αλλάξω κόλαση
θέλω ν’ αλλάξω πρόσωπο
ν’ αλλάξω αυτό που φαίνομαι
κι αυτό που περπατώ.

Θέλω ν’ αλλάξω υπόσταση
ν’ αλλάξω και τους δρόμους
να δω αλλιώς τους τρόμους
εκείνους που δεν ζω.

Μα πώς ν’ αλλάξω κόλαση
ν’ αλλάξω και ζωή
που η κόλαση με κόλαση
παντού φαρμακερή.

Θ’ αλλάξω μόνο το όνομα
οδό και αριθμό
και κει που λέω κόλαση
εσένα θα εννοώ.

Θέλω ν’ αλλάξω κόλαση
ν’ αλλάξω και ταυτότητα
να πω κι εγώ πως έζησα
μιαν άγνωστη στιγμή.

Με κάποιον να `χω πέρασμα
σε νύχτες και πλατείες
να βρούμε τις αιτίες
που σταματάει η ζωή.

Κόσμε άσωτε - 1991

1.



Κόσμε μόρτη, κόσμε αλήτη
κόσμε, κόσμε άσωτε,
δεν σε νοιάζει ποιος πονάει
κι έχεις και σε κυβερνάει
τον εκάστοτε.
Κόσμε άσωτε.

Κόσμε, δεν παραγνωρίζω
πόσοι, πόσοι αισθάνονται.
Μα όσοι βλέπουν εξουσίες
μες στις χάρτινες αξίες
σε φαντάζονται.
Κόσμε άσωτε.

Κόσμε, ήρθα και σε βρήκα
μέσα, μέσα στο ποτέ
κι είχες την ορφάνια σπίτια
κι είχες το μηδέν γι’ αλήθεια
και το κάποτε.
Κόσμε άσωτε.

Κουράγιο και υπομονή

1.


Έχουν τ’ αγόρια της δουλειάς
μες στην καρδιά μετάξι
κι είναι ο ιδρώτας βάλσαμο
στο μέτωπο σαν στάξει.

Κουράγιο και υπομονή
αγάντα και αγάντα
ο ήλιος πάλι θα φανεί
θα ξημερώνει πάντα.

Δεν μας αγγίζουν βάσανα
δεν μας αγγίζουν πόνοι
φτάνει στη θέση της καρδιάς
να κελαηδεί ένα αηδόνι.

Κουράγιο και υπομονή
αγάντα και αγάντα
ο ήλιος πάλι θα φανεί
θα ξημερώνει πάντα

Κουρείον "Η ωραία Ελλάς" - 2010

1.



Στον ύπνο μου είδα τον παλιό μου κουρέα
Είχε την άνοιξη τριγύρω του και φύλλα
Συνταξιούχος με μια χλαίνη και μ’ άρβυλα
Του φίλησα το χέρι σαν αρχιερέα
Μες το κουρείο του Κλουβιά, γλάστρες με αστέρι
Η κάρτα του έγραφε: όπισθεν Δηλαβέρη
Οινόπνευμα, ξυράφια, οι μηχανές του.
Ποτέ δεν άκουσε κανένας τις φωνές του.

Βρήκα στον δρόμο τον κουρέα μου άλλων χρόνων.
Είχε περάσει τα εκατό βομβαρδισμένος.
Με ίσια μαλλιά και κατσαρά ήταν πνιγμένος.
Πελάτες του όλοι θαυμαστές των δολοφόνων.
Μια ρόμπα κάτασπρη καλά κολλαρισμένη
Στην τσέπη του έκρυβε μια τούφα αγιασμένη.
Κρυφά τη χάιδευε τις ωύχτες, αναλόγως
Λες και τον είχε συνεπάρει κάποιος τζόγος.

Κρατούσε πάντα φυλαχτό απ’ τους πελάτες
Κάτι ελάχιστο από εκείνα τα μαλλιά τους.
Κι αφού δεν ήξερε να παίρνει απ’ την καρδιά τους
Γνώριζε τρόπους για να ζει με αυταπάτες.
Και καλλιτέχνες και υπάλληλοι κι εργάτες.
Όλοι στα χέρια του γινόνταν μαθητές του.
Και στρατηγοί και δεκανείς και οι αθλητές του
Στις αγορές κυκλοφορούσαν στρατηλάτες.

Κρίση - 1974

1.



Ήρθε ο καιρός που ο οδοιπόρος
θα δοκιμάσει μες στην πόλη
του κόσμου την κατακραυγή
κι από το φόβο σ' ένα λιμάνι θα βρεθεί
κι ένα κορίτσι μεθυσμένο, πληγωμένο,
μαζί του θα συναντηθεί
κι εκείνος θα το λυπηθεί

Στο σταυρό στο Γολγοθά με πας
και φωτιά σκορπάς.
Τα φτερά που μου `δωσες φορώ
κι όλο προχωρώ.

Στα καφενεία
τον κόσμο παίζουν στα χαρτιά
Ποιος θα γλιτώσει
της νύχτας τη λαβωματιά.

Τον καιρό τον είδα σαν φονιά
μια Πρωτοχρονιά.

Στο σταυρό στο Γολγοθά με πας
κι αστραπές σκορπάς.
Τα παιδιά δε μου `δωσαν να πιω
και πολύ διψώ.

Μα ποιος κερδίζει
σε χαλασμένη ζυγαριά;
Ποιος ταξιδεύει
χωρίς πυξίδα στο βοριά;

Οι ληστές σκορπίσαν τις χαρές
μες στις αγορές

Κρυφά      
Μουσική:   Άρης Βλάχος

1.


Ας αγαπιόμαστε κρυφά, κρυφά
να μοιάζει με κρυφή ελεημοσύνη
μυστικά τα μυστικά.
Να σεβαστούμε μια φορά,
για μια φορά σα προσευχή
στην πιο βαθειά εμπιστοσύνη.
Ας αγαπιόμαστε κρυφά.

Ας αγαπιόμαστε, ας αγαπιόμαστε
με το δικό μας τ' άστρο σ' ένα δρόμο φωτιά
μόνο τ' άψυχα ξέρουν τα μυστικά.

Ας αγαπιόμαστε κρυφά
κανείς μη ξέρει πως και τι
και για πιο λόγο.
Ας αγαπιόμαστε κρυφά.

Ας αγαπιόμαστε κρυφά, κρυφά
η αγάπη στο νερό δε θα στεριώσει
μήτε η δική μας τη χαρά.
Πόλεμο κάνουμε κρυφά
εκεί στο μέτωπο ψηλά
το τίμιο ξύλο του έρωτα μας
θα μας σώσει τελικά.

Ας αγαπιόμαστε, ας αγαπιόμαστε
με το δικό μας τ' άστρο σ' ένα δρόμο φωτιά
μόνο τ' άψυχα ξέρουν τα μυστικά.

Ας αγαπιόμαστε κρυφά
κανείς μη ξέρει πως και τι
και για πιο λόγο.
Ας αγαπιόμαστε κρυφά

Κυρά Μικρασιάτισσα - 1976

1.



Τρεις μέρες ελουζόσουνα
και τρεις εχτενιζόσουνα
για να βγεις στο σεργιάνι
κυρά Μικρασιάτισσα
τα χρόνια μου παράτησα
στο μαύρο σου ντιβάνι.

Γιατί φτωχά εζήσαμε
και μόνοι προχωρήσαμε,
ήταν καημός μεγάλος,
κυρά Μικρασιάτισσα ,
τα χρόνια που σε κράτησα
ο κόσμος ήταν άλλος.

Ήταν πολλά τα σφάλματα
κια μην ελπίζεις θαύματα
να γίνουν στον καιρό μας
γιατί κι εγώ ετσάκισα,
κυρά Μικρασιάτισσα,
στο θεμα το δικό μας.

Γιατί φτωχά εζήσαμε
και μόνοι προχωρήσαμε,
ήταν καημός μεγάλος,
κυρά Μικρασιάτισσα ,
τα χρόνια που σε κράτησα
ο κόσμος ήταν άλλος

Κυριακή - 1980
Μουσική:   Αντώνης Βαρδής

1.



Κυριακή με πρωτοβρόχι
κι η δική μου μοίρα το ’χει.
Κυριακή και τι να κάνω,
μια σε βρίσκω, μια σε χάνω.

Κυριακή μες στο χειμώνα
τραγουδούσα την "Γκαρσόνα".
Κυριακή που σαν βραδιάζει
το τραγούδι είναι μαράζι.

Κυριακή χωρίς αιτία
έκανες μιαν αμαρτία.
Κυριακή θα με γελάσεις
με καινούργιες αποφάσεις

Κυριακή σε είχα βρει - 1985

1.



Κυριακή σε είχα βρει
"καλησπέρα" μου `χες πει
και με τράβηξες στο μπαρ κάτι να πιούμε.
Μα η ζάλη ήταν πολλή
κι η ζωή μου αμαρτωλή
και δυο λόγια δεν μπορέσαμε να πούμε.

Νυχτωθήκαμε κι οι δυο
σ’ ένα σκοτεινό στενό
το στενό που είν’ η ζωή μας η χαμένη.
Κι αμαρτήσαμε διπλά
σ’ έναν κόσμο που γελά
όταν βλέπει γύρω τη χαρά διωγμένη.

Σ’ έναν κόσμο αμαρτωλό
περπατήσαμε κι οι δυο
σ’ έναν κόσμο που όλα τα `χει κάνει στάχτη.
Όλα ξένα κι αλλονών
ξένα και των διπλανών
σ’ έναν κόσμο αμαρτωλό χωρίς αγάπη.
Νυχτωθήκαμε κι οι δυο
σ’ ένα σκοτεινό στενό
το στενό που είν’ η ζωή μας η χαμένη.

Κυριαρχώ κυριαρχείς
Μουσική:   Άρης Βλάχος

1.


Τι πάει να πει κυριαρχώ
σ' ένα δεσμό πολύ ρηχό
και τι σημαίνει όχι εσύ
και τι σημαίνει όχι εγώ.

Αυτά είναι σκέρτσα παιδικά
που λεν στις κούκλες τα παιδιά
σαν παίζουν θέατρο κρυφά,
κρυφά κεράσι τεχνικά.

Κυριαρχώ κυριαρχείς
το ρήμα κλίνεται απ' αρχής
κι ως τη συντέλεια του κόσμου
κι ως την καταστροφή της γης.

Και μόνο κέρδος θετικό
έχεις το πείσμα το κακό
και το κακό σου το μυαλό
μα το καλό σου δανεικό.

Δεν είναι ζήτημα αρχής
και θέλεις να κυριαρχείς
και με τις λέξεις να ζητάς
να λυτρωθείς μα δεν μπορείς.

Είναι εικόνα απατηλή
φωτογραφία σου θολή
να θες με λέξεις να ποντάρεις
τα πάντα μέσα στη ζωή.

Κυριαρχώ κυριαρχείς
το ρήμα κλίνεται απ' αρχής
κι ως τη συντέλεια του κόσμου
κι ως την καταστροφή της γης.

Και μόνο κέρδος θετικό
έχεις το πείσμα το κακό
και το κακό σου το μυαλό
μα το καλό σου δανεικό.

Κώστας Μίχος(1938-1974) - 1977

1.



Κώστα Μίχο, γιατί κρύβεις τ’ όνομά σου;
Στα καφενεία που συχνάζεις δεν κατοικούν οι παντοκράτορες.
Κώστας Καρυωτάκης γράφει κι η ταυτότητά σου,
πρίγκιπας επάγγελμα, πρίγκιπας για τη γενιά σου.
Παραμονεύουν οι φασίστες με τους ψευδομάρτυρες.

Κώστα Μίχο, σε ποιον κρύβεις τ’ όνομά σου;
Μες στα ένδοξα Παρίσια δεν κερδίζεις τον παράδεισο.
Την ξυραφιά του Ρεμπώ τη σκεπάζουν τα μαλλιά σου,
δεν φτάνουν όλα τα νερά της γης να πλύνουν το άγαλμά σου,
μια νεκροψία, κι ύστερα το γαλανό πουκάμισο.

Κώστα Μίχο, μη μου κρύβεις τ’ όνομά σου.
Ένα κλαδάκι ουρανός ήταν μονάχα ο κλήρος σου.
Στις λοταρίες των ποιητών μια βρύση έλαχε στη μοιρασιά σου.
Της ζητιανιάς η φιλία ισορροπεί τη ζυγαριά σου,
στιχάκια ψίχουλα, μετάληψη και μύρο σου.
Κώστα Μίχο, μη μου κρύβεις τ’ όνομά σου.

Λέγοντας και κλαίγοντας - 1973

1.
Γιάννης Καλατζής     Φωνητικά: Άννα Βίσση



Θα μας πιάσει το βραδάκι
λέγοντας και λέγοντας
Και γι’ αγάπες που χαθήκαν
θα μιλάμε κλαίγοντας

Λέγοντας και λέγοντας
θα μας πιάσει το βραδάκι
Λέγοντας και κλαίγοντας
θα το πιούμε το φαρμάκι
Λέγοντας και κλαίγοντας

Σαν ψιλό χαρτί, τα χρόνια
θα πετάξουν φεύγοντας
και μια νύχτα τη συμπόνια
θα ζητάμε, κλαίγοντας

Λέγοντας και λέγοντας
θα πετάξουνε τα χρόνια
Λέγοντας και κλαίγοντας
θα ζητάμε τη συμπόνια
Λέγοντας και κλαίγοντας

Λες και κράταγες μαχαίρια - 1985

1.



Πιο πικρά είναι τα φιλιά σου
κι απ’ τον τρόπο που αγαπάς
και κατάλαβα πως είμαι
ρούχο που δεν το φοράς.

Όλα τα ’χεις πια σκοτώσει
στη δικιά μου τη ζωή,
λες και κράταγες μαχαίρια
όταν είχες γεννηθεί.
Όλα τα ’χεις πια σκοτώσει
στη δικιά μου τη ζωή.

Μου ήρθες για να με δικάσεις
να με ρίξεις φυλακή,
με τον ψευτοέρωτά σου
να λερώσεις μια ζωή.

Μακριά απ΄ τα ψέματα - 1978
Μουσική:   Νίκος Λαβράνος

1.



Θα φύγω ένα πρωί μακριά απ’ τα ψέματα
προτού με κλείσουν πάλι συρματοπλέγματα
θα αφήσω μες το χτες τους καθοδηγητές
σε πεθαμένο κόσμο φονιάδες και ληστές
θα φύγω μην κοιτώ κοπάδια όσους πεινούν
με ταξικές ανάγκες που θα τους τυραννούν

Φίλοι εσείς της ερημιάς δεν είναι κόσμος τούτος για μας
χρόνια το αίμα ενός λαού καθρέφτης είναι τ’ ουρανού

Θα αφήσω ένα πρωί τη διαλεκτική
θα φύγω και θ’ αρχίσω δουλειά και πρακτική
γιατί πολλοί σιωπούν και κείνοι που μιλούν
στην ίδια τους πατρίδα σαν πρόσφυγες ρωτούν
ποιο κόμμα το μπορεί τον ουρανό να πιει
τη θάλασσα να κλείσει στου ανθρώπου την ψυχή

Φίλοι εσείς της ερημιάς δεν είναι κόσμος τούτος για μας
χρόνια το αίμα ενός λαού καθρέφτης είναι τ’ ουρανού

Θα φύγω ένα πρωί να βρω το τέρμα μου
και δόξα άλλου κόσμου να μπει στο αίμα μου
το ρούχο μιας γενιάς το μάυρο ντύθηκα
μα τώρα φεύγω μόνος όπως γεννήθηκα
και φεύγω δυνατός μακριά απ’ τα ψέματα
προτού με κλείσουν πάλι συρματοπλέγματα

Μαλαματένια λόγια - 1974

1.



2.



Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές
τ’ αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χθες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές

Τ’ αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ’ έλεγαν Μαρία
και να `σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ’ αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ’ άστρο του φονιά

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ’ του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ’ το παλιό μαρτύριο να `χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ’ ασετυλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά

Και στ’ ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το `φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά

Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας Παρασκευή
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς

Μάνα, το μάννα τ΄ ουρανού - 1976

1.



2.



3.



Μάνα, το μάννα τ’ ουρανού, δέντρο του παραδείσου
στη ρίζα του ψηλού βουνού φύτεψα την ευχή σου

Κι απ’ την ευχή που φύτεψα, βγήκε στο φως μια βρύση
κι απ’ τα σκοτάδια γύρισε πουλί να κελαηδήσει.

Μάνα, το μάννα τ’ ουρανού κι όνειρο που δε σ’ έχει
στείλε μου πάλι μιαν ευχή, ο πόνος μου ν’ αντέχει

Μαρία Μοντέζ - 1993
Μουσική:   Γιάννης Σπανός

1.



Σε είδα στο πανί του σινεμά
στις νύχτες της παλιάς Βαγδάτης
με ρούχα αραχνοΰφαντα
και μου ’κοψες τα ήπατα
γιατί είχες το κορμί μιας αυταπάτης.

Και σ’ είδα ένα πρωί λίγο μετά
πνιγμένη μέσα στο λουτρό σου
και νιώθω πως ακόμα με ρωτάς
τι φταίει που έχεις χάσει τ’ όνειρό σου.

Ζητάμε μιαν απάντηση,
ζητάμε ελεημοσύνη.
Σε κάθε μας συνάντηση
μόνο η καρδιά μας δίνει.

Σε είδα στο πανί του σινεμά
με τ’ άλογό σου να καλπάζεις,
δικά σου όλα τα θύματα
που βάζουνε στοιχήματα
ποια νύχτα τους εσύ θα κομματιάζεις.

Δεν πρόλαβες να κάνεις πλαστική
να ζεις γριά μες στο χαρέμι,
να κάνεις τα φιλιά σου πρακτική,
να μάθω πώς μιλούν με το μελτέμι.

Ζητάμε μιαν απάντηση,
ζητάμε ελεημοσύνη.
Σε κάθε μας συνάντηση
μόνο η καρδιά μας δίνε

Μαρτυρίες - 1974
Μουσική:   Δήμος Μούτσης

1.



Μέσα από την ψυχή μου
κλαίω, κοιτάω την χώρα μου
Σκοτεινό πηγάδι μοιάζει
ετούτη η ώρα μου

Ποια γενειά και ποιες αγάπες
μπήκαν σε στρατόπεδα
παλληκάρια που τα φωνάζαμε
κι εμείς, παλιόπαιδα

Με το αίμα και με μαρτύρια
πληγές και θάνατο
χρόνια ξημερώνει
το Μεγάλο Σάββατο

Πιοιος κακός βοριάς
χτυπάει τρεις φορές την θήρα μου
μέσα απ’ την δική μου χώρα
έχασα τη μοίρα μου

Τους καημούς σου για να μετρήσω
σου τ’ ορκίζομαι
παίρνω τα νησιά σεργιάνι
και ζαλίζομαι

Ποια γενειά και ποιες αγάπες
μπήκαν σε στρατόπεδα
παλληκάρια που τα φωνάζαμε
κι εμείς παλιόπαιδα

Μαύρη σημαία - 2011

1.



Μαύρη σημαία με τα χέρια μου κρατώ.
Τα ονόματά σου με το αίμα είναι γραμμένα.
Να σε ξανάβρω προσπαθώ αρρωστημένα,
μα μες στη στάχτη μιας αγάπης περπατώ.
Μαύρη σημαία σ’ ενός κόσμου τα κρυμμένα
που έχει μόνο την απάτη κιβωτό.

Μαύρη σημαία την κρατάμε από παλιά
φαρμακωμένοι, κολασμένοι, ερωτευμένοι.
Έχουμε όλοι στο λαιμό μας μια θηλιά.
Δε θα σε βρω. Μια νάρκη θα ’σαι σκορπισμένη.

Μαύρη σημαία την κρατάμε από παλιά
φαρμακωμένοι, κολασμένοι, ερωτευμένοι.
Η μνήμη καίει. Πάθη καίει και φιλιά.
Σε ποια πατρίδα, τάχα, ζουν οι ευτυχισμένοι;

Γυρνώ στα μπαρ και μες στους δρόμους να σε βρω.
Όπου κι αν είσαι, από παντού σου ’χουν ασπίδες.
Σου ’ταξαν φαίνεται κρεβάτι και φροντίδες -
ζωή στρωμένη και τ’ αθάνατο νερό.

Δε με θυμάσαι. Πώς να ξέρεις. Κι αν με είδες,
μαύρη σημαία θα με είδες να φορώ.

Μαύρη σημαία την κρατάμε από παλιά
φαρμακωμένοι, κολασμένοι, ερωτευμένοι.
Έχουμε όλοι στο λαιμό μας μια θηλιά.
Δε θα σε βρω. Μια νάρκη θα ’σαι σκορπισμένη.

Μαύρη σημαία την κρατάμε από παλιά
φαρμακωμένοι, κολασμένοι, ερωτευμένοι.
Η μνήμη καίει. Πάθη καίει και φιλιά.
Σε ποια πατρίδα, τάχα, ζουν οι ευτυχισμένοι;

Με μια κόκκινη βαλίτσα - 1995

1.



Με μια κόκκινη βαλίτσα
κι όλα μου τα υπάρχοντα
που κι αυτά μαζί μου κλαίνε
μ’ άφησες για να μου λένε:
"Κρίμα τέτοιον άρχοντα!"

Μια βαλίτσα είχε χωρέσει
τη ζωή μου πράγματι,
και μ’ αυτήν πήρα καράβι
όπως μια φορά οι σκλάβοι
και οι μελλοθάνατοι.

Δεν το θέλαν κάποιοι φίλοι
για να με λυπήσουνε,
μα ρωτούσαν την αλήθεια
αν μακριά πάει η βαλίτσα
για να βοηθήσουνε.

Μια βαλίτσα είχε χωρέσει
τη ζωή μου πράγματι,
και μ’ αυτήν πήρα καράβι
όπως μια φορά οι σκλάβοι
και οι μελλοθάνατοι.

Με παρεξήγησες - 1991

1.



Με παρεξήγησες που φέρθηκα σαν άνθρωπος
και κράτησα ως το τέλος χαραχτήρα.
Με παρεξήγησες και το ’βλεπες περίεργο
που όλα τα ’δωσα και τίποτα δεν πήρα.

Με παρεξήγησες που βρήκα μες στα μάτια σου
αυτά που ζήλεψα κι εκείνα που ζητούσα.
Με παρεξήγησες που ζούσα μ’ ένα όνειρο
και το μοιράστηκα με σένα π’ αγαπούσα.
Με παρεξήγησες, με παρεξήγησες.

Ήταν απλό να εξηγήσεις λίγα πράγματα
κι είναι το μόνο που θα γύρευα από σένα.
Είναι κι εκείνα που τα λέμε δίχως κλάματα
κι ούτε υποχρέωση και πρόβλημα κανένα

Με πήρανε τα βάσανα - 1976

1.



Με πήρανε, με πήρανε
Από νωρίς τα βάσανα
Τα βάσανα από νωρίς
Με πήραν για να μη με βρεις

Περπάτησα, περπάτησα
Περπάτησα και χάθηκα
Και τον καημό σου τον κρατώ
Μα να γυρίσω δεν μπορώ

Χαθήκαμε, χαθήκαμε
Οι δυο και ξεχαστήκαμε
Χαθήκαμε και δεν μπορεί
Άλλος κανένας να μας βρει

Με πήρε ο ύπνος στην καρέκλα - 2014

1.



Με πήρε ο ύπνος στην καρέκλα
κι είδα πουλιά πάνω στα δέντρα.
Σε μένα μερικά μιλούσαν,
για σένα όμως κελαϊδούσαν.

Ζεϊμπέκικο του Κάτω Κόσμου
χορεύει ο ηλεκτρισμός μου.
κι έτσι κρατώ κεριά σβησμένα
να βρω στα σκοτεινά εσένα.

Και δεν μπορώ να απολογούμαι
και συνεχώς να τιμωρούμαι.
Εγώ για σένα αιμοραγούσα,
το `ξερα: δε θα σ’ αποκτούσα.

Και πώς να σε διεκδικήσω
πρέπει φωτιές να διασχίσω.

Με πήρε ο ύπνος στην καρέκλα
κι είδα ξανά μια μαύρη πέτρα,
που στην καρδιά μου την πετούσες
και στον αέρα ισορροπούσες.

Πονάει για μένα ό,τι ανασαίνει
κι ό,τι στον κόσμο δεν πεθαίνει.
Συμπαραστέκονται μαζί μου
τ’ άψυχα και οι άγγελοί μου.

Πώς ν’ αρνηθώ αυτό που είμαι
και να γραφτεί: ενθάδε κείμαι.

Με πιάσανε Σαρακηνοί - 1975
Μουσική:   Χρήστος Λεοντής

1.



Με πιάσανε Σαρακηνοί
και με πουλούν Αγαρηνοί
για τον καημό μου εκείνο
κι από τη δίψα την πολλή
και δηλητήριο και χολή
μου δίνουν και το πίνω

Στα σίδερα και στα στενά
στ’ αμπάρια και στα σκοτεινά
μ’ αφήνουν διψασμένο
μα εγώ στη θάλασσα μιλώ
απ’ το κατάρτι το ψηλό
που μ’ έχουν κρεμασμένο

Στο ύπνο μου κληματαριά
φυτρώνει στην ανηφοριά
και δίπλα σε πηγάδι
και με κρατούν Σαρακηνοί
και με πουλούν Αγαρηνοί
στις γειτονιές το βράδυ

Με ποια τραγούδια - 1982

1.



Με ποια τραγούδια να σε θυμάμαι
σαν θέλω να σε ονειρευτώ,
είν’ τα τραγούδια ξερά ποτάμια
σ’ αυτό τον τόπο που περπατώ.

Με ποια τραγούδια να σε θυμάμαι,
σε ποια στιγμή σου, με ποιο σκοπό,
είναι μαχαίρια που δεν τρυπάνε
μα τα φοβάμαι κι εσύ κι εγώ.

Με ποια τραγούδια να σε θυμάμαι
που να ’χουν λόγια γλυκά κι απλά,
όσοι τα ξέρουν τα ’χουν πετάξει
λες και δεν έχουν αίμα κι αυτά

Με ποια ψευδώνυμα - 2016
Μουσική:   Σταύρος Σιόλας

1.



Με τα χρυσά φτερά πετάς των µεθυσµένων
Και θριαµβεύεις σαν να παίζεις στη σκηνή,
Ντυµένη πούλιες σαν το δέντρο Χριστουγέννων,
Μοιάζεις κοντά µου µε ισόβια ποινή.
Κι όλες τις λέξεις που µιλούσανε γι αγάπη,
Τις έχεις κάψει και τις πέταξες στη λάσπη.

Με ποια ψευδώνυµα γυρνάς µέσα στη νύχτα
Κι από τι θέλεις κι από πόσους να κρυφτείς;
Δεν είν’ η αγάπη που ζητάς µια χαρτορίχτρα,
Να υποσχεθεί πως όσα έχασες θα βρεις.

Με ποια ψευδώνυµα γυρνάς µέσα στη νύχτα
Κι από τι θέλεις κι από πόσους να κρυφτείς;
Με ποια ψευδώνυµα ζητάς ελεηµοσύνη;
Αφού το χέρι σου, δεν ξέρει και να δίνει.

Ζητάς µια πίστωση ζωής σα µαγεµένη,
Το δηλητήριο που ήπιες σε κρατά
Κι οι µουσικοί σ’ ακολουθούν υπνωτισµένοι,
Όταν τα πόδια σου τινάζεις δυνατά.
Παντού αφήνεις µόνο κάτι απ’ τ’ άρωµά σου
Και ένα έγκαυµα που µ’ άγγιξε η σκιά σου.

1 σχόλιο:

ISLAMIC REFINANCING LOAN COMPANY είπε...

Χρειάζεστε ένα νόμιμο, ειλικρινές, αξιόπιστο και επείγον δάνειο; Η αναζήτησή σας για νόμιμο δάνειο τελειώνει εδώ σήμερα γιατί είμαστε εδώ για να ικανοποιήσουμε τις οικονομικές σας ανάγκες. Εάν σας έχει αρνηθεί δάνειο από τράπεζες ή χρηματοπιστωτικό ίδρυμα για οποιονδήποτε λόγο, μην ανησυχείτε πια σχετικά με τα οικονομικά σας προβλήματα, διότι είμαστε η λύση στην οικονομική σας ατυχία. Έχουμε δώσει δισεκατομμύρια (διαφορετικά νομίσματα) σε επιχειρηματικά δάνεια σε περισσότερους από 32.000 ιδιοκτήτες επιχειρήσεων. Χρησιμοποιούμε τη δική μας τεχνολογία κινδύνου για να σας παρέχουμε το σωστό επιχειρηματικό δάνειο, ώστε να μπορείτε να αναπτυχθείτε την επιχείρησή σας. προσφέρουμε δάνειο όλων των τύπων με χαμηλό επιτόκιο και επίσης διάρκεια για την αποπληρωμή του δανείου Έχετε κακή πίστωση; Χρειάζεστε χρήματα για να πληρώσετε λογαριασμούς; ή πιστεύετε ότι είναι απαραίτητο να ξεκινήσετε μια νέα επιχείρηση; Έχετε ένα ημιτελές έργο λόγω κακής χρηματοδότησης; Χρειάζεστε χρήματα για να επενδύσετε σε κάποια ειδικότητα που θα σας ωφελήσει; ISLAMIC REINANCING LOAN COMPANY
Στόχος είναι η παροχή εξαιρετικών επαγγελματικών χρηματοοικονομικών υπηρεσιών e_mail: [islamicrefinancing@gmail.com]
Whatsapp; +15716666386